ΕΝΑ ΧΑΡΜΟΣΥΝΟ ΜΗΝΥΜΑ...

[Vasoula]

Όταν ο άνθρωπος αποφασίζει να βαδίσει προς την πνευματική του ωρίμανση, μπαίνει σε μια Τάξη, που αντίθετα με αυτό που συμβαίνει στην καθημερινή κοινωνία, μαθαίνει, χωρίς σύγκριση, να ωριμάζει...
Ο Πατέρας του, αντίθετα με αυτό που συμβαίνει στους καθημερινούς πατεράδες, τον βοηθά να αυτονομηθεί σαν μοναδικό και ελεύθερο ον, μαθαίνοντάς του τον Κόσμο από την Αρχή.
Η Μητέρα του, αντίθετα με αυτό που συμβαίνει στις καθημερινές μανάδες, τον διδάσκει πως να αναπτύσσεται μέσα στην Αγάπη των Θείων Νόμων και να γίνεται κοινωνός αυτής της Αγάπης, μέσα στο σύνολο των ανθρώπων.

Είναι πολύ δύσκολο να πεις σε έναν ενήλικα, ότι δεν χρειάζεται να υποκρίνεται, και να σε εμπιστευθεί σ' αυτό, γιατί έμαθε ότι η κοινωνικοποίηση είναι η μεγαλύτερη απειλή σ' αυτό που πιστεύει ότι είναι, γιατί φαίνεται ότι δεν το πιστεύει κανένας άλλος.

Η ιδέα που έχει ο ενήλικας για τον εαυτό του, σπάει από χίλιες μεριές, όταν έρχεται αντιμέτωπος με τους άλλους και εκείνος δεν γνωρίζει που κάνει λάθος και κανένας δεν τον πιστεύει, φαίνεται σαν να μην τον αποδέχεται κανένας. Πολεμάει λοιπόν γι' αυτήν την ιδέα, προσπαθώντας πάνω από όλους, να πείσει τον Εαυτό του, ότι είναι σωστά όλα αυτά που πιστεύει.

Η ειρήνη έχει πολλές μορφές, όταν απλά είναι ο τρόπος για να κρύψεις τον πόλεμο...

Η ειρήνη μπορεί να μεταβάλλει τα πάντα σε απάθεια και η απάθεια μπορεί να εμφανίζεται σαν αγάπη χωρίς όμως Σοφία...

Όταν θέλει ο άνθρωπος να κρύψει τον πόλεμο, βρίσκει τρόπους να πολεμάει, ακριβώς όπως όταν θέλει να κρύψει τον φόβο του, βρίσκει τρόπους να αγαπάει

Οι καθημερινοί γονείς δίνουν όπλα στο παιδί, για να μην κάνει λάθη, δηλαδή του δίνουν μόνο ασπίδες για να προστατεύεται...
ενώ Πατέρας και η Μητέρα του τού δίνουν όπλα που θα του χρησιμεύσουν στα λάθη κυρίως, γιατί όπλα δεν είναι μόνο οι ασπίδες...
Τα όπλα σε κάνουν μάχιμο, ενώ οι ασπίδες σε κάνουν μόνο να υποχωρείς και να προφυλάσσεσαι, ελπίζοντας στην ειρήνη.

Ξέρετε τι σημαίνει να βγάλεις ένα παιδί στην Ζωή που το μόνο που του έμαθες είναι να προφυλάσσεται από τα λάθη, χωρίς να του δώσεις όπλα να πολεμήσει με την ψευδαίσθηση της ειρήνης?

Που είναι το Θάρρος? η Θέληση? η Τόλμη? η Πίστη? η Εμπιστοσύνη? η Φαντασία? η Ομορφιά? Η Δύναμη?

Ο άνθρωπος χρειάζεται να προετοιμάζεται για τον πόλεμο, όχι για να πολεμήσει, αλλά για να υποστηρίξει την Ειρήνη
Και αν πήρε μόνο ασπίδες σαν όπλο, να ανακαλύψει και τα όπλα του Πατέρα του και της Μητέρας του, που είναι εκείνες οι Αρετές της Ευγένειας και της Γενναιοψυχίας, του Ελέους και της Δικαιοσύνης, της Αγάπης και της Σοφίας...

αλλιώς θα κρύβεται πίσω από τις ασπίδες, θεωρώντας ότι έτσι θα αποφύγει τα λάθη και δεν θα παρατηρεί ότι με αυτόν τον τρόπο είναι πάντα ο νικημένος της Ζωής...

Δέστε...ο πόλεμος είναι μέσα μας! Όχι γιατί γεννηθήκαμε δειλοί, αλλά γιατί μάθαμε ότι όπλα είναι μόνο οι ασπίδες, ενόσω ο Πατέρας μας και η Μητέρα μας, μας έδωσαν απλόχερα Αγάπη και Σοφία, να εφαρμόσουμε τις Αρετές μέσα στον Κόσμο τους!

Και είπε ο Ποιητής Άνθρωπος...
"Ίσως οι άνθρωποι πιστεύουν ότι ήρθα για να σπείρω ειρήνη στον κόσμο.
Δεν ξέρουν ότι ήρθα για να σπείρω την διχόνοια πάνω στην Γη: φωτιά, ξίφος, πόλεμο"
(Ευαγγέλιο του Θωμά)

Ίσως κανείς δεν φαντάζεται ότι ο πόλεμος με τις ασπίδες μόνο, γίνεται αιματοχυσία...Δεν διδάσκεται από τα λάθη του παρελθόντος, γιατί έμαθε μόνο να τα αποφεύγει, ως προαγωγός του καλού και της ειρήνης και τα εμφάνισε στον κόσμο του, σαν κακό και πόλεμο...

Τι να το κάνω εγώ μετά, να πιστεύω σε έναν θεό πατέρα παντοκράτορα, όταν αυτό που έμαθα από τον πατέρα μου, δεν είναι ίδιο με αυτό που μαθαίνω από τον Θεό μέσα μου...

Είναι μάλλον οδυνηρό να παραδεχτεί κανείς ότι όλα όσα έμαθε ήταν λάθος και να αφεθεί να τα μάθει από την Αρχή…
Το χαρμόσυνο μήνυμα πάντως είναι ότι Μπορεί να το κάνει…

[Annoula]

Ο άνθρωπος χρειάζεται να προετοιμάζεται για τον πόλεμο, όχι για να πολεμήσει, αλλά για να υποστηρίξει την Ειρήνη
Και αν πήρε μόνο ασπίδες σαν όπλο, να ανακαλύψει και τα όπλα του Πατέρα του και της Μητέρας του, που είναι εκείνες οι Αρετές της Ευγένειας και της Γενναιοψυχίας, του Ελέους και της Δικαιοσύνης, της Αγάπης και της Σοφίας...

Είναι μάλλον οδυνηρό να παραδεχτεί κανείς ότι όλα όσα έμαθε ήταν λάθος και να αφεθεί να τα μάθει από την Αρχή…
Το χαρμόσυνο μήνυμα πάντως είναι ότι Μπορεί να το κάνει…

[Giotoula]

Ο άνθρωπος χρειάζεται να προετοιμάζεται για τον πόλεμο, όχι για να πολεμήσει, αλλά για να υποστηρίξει την Ειρήνη
Και αν πήρε μόνο ασπίδες σαν όπλο, να ανακαλύψει και τα όπλα του Πατέρα του και της Μητέρας του, που είναι εκείνες οι Αρετές της Ευγένειας και της Γενναιοψυχίας, του Ελέους και της Δικαιοσύνης, της Αγάπης και της Σοφίας...

αλλιώς θα κρύβεται πίσω από τις ασπίδες, θεωρώντας ότι έτσι θα αποφύγει τα λάθη και δεν θα παρατηρεί ότι με αυτόν τον τρόπο είναι πάντα ο νικημένος της Ζωής...

Είναι μάλλον οδυνηρό να παραδεχτεί κανείς ότι όλα όσα έμαθε ήταν λάθος και να αφεθεί να τα μάθει από την Αρχή…
Το χαρμόσυνο μήνυμα πάντως είναι ότι Μπορεί να το κάνει…

[Danielli]

Είχα μια κουβεντούλα με τον μικρό τις προάλλες , όταν στο μάθημα της ιστορίας είχαν εργασία τον Ηρακλή και το δίλλημα του αν θα ακολουθήσει το δρόμο της Αρετης ή της Κακίας, και εργασία πάνω σε αυτό δηλαδή τι θα διαλεγαν τα παιδιά και γιατι...

Η περιγραφη στο βιβλίο ηταν αυτή:

<<Τότε του φάνηκε ότι τον πλησίασαν δύο γυναίκες. Η μια ήταν ντυμένη απλά χωρίς κανένα στολίδι, ενώ η άλλη ήταν ντυμένη πολύ όμορφα κι είχε πολλά στολίδια. Αυτή μίλησε πρώτη στον Ηρακλή και του είπε:

-Ηρακλή, είσαι ο δυνατότερος άνθρωπος στη γη. Μπορείς ν' αρπάξεις ό,τι θέλεις, χωρίς ποτέ να εργαστείς. Αν με ακολουθήσεις, ο δρόμος της ζωής σου θα είναι πολύ εύκολος κι ευχάριστος. Θα απολαύσεις χωρίς κόπο πολλές χαρές και διασκεδάσεις.
-Ποια είσαι εσύ; τη ρώτησε ο Ηρακλής.
-Οι φίλοι μου με λένε Ευτυχία και οι εχθροί μου με λένε Κακία, του απάντησε.

Πλησίασε τότε και η άλλη γυναίκα.
-Ηρακλή, του είπε, με λένε Αρετή. Αν ακολουθήσεις το δικό μου δρόμο, η ζωή σου θα είναι γεμάτη κόπους και αγώνες αλλά και καλά έργα. Με τη δύναμη που σου έδωσαν οι θεοί θα ευεργετείς τους ανθρώπους κι εκείνοι θα σε αγαπούν και θα σε τιμούν.>>

Ενιωσα πως η προσέγγιση της Αρετης είναι τελείως θρησκευτική, και συζητησαμε αρκετά για το τι σημαίνει να ζει κανεις με Θεικές Αρετες για τον ΙΔΙΟ τον Εαυτό Του καί όχι για τους άλλους.

Μου είπε ο μικρός ότι τα περισσοτερα παιδάκια στην τάξη αυθόρμητα είπαν πως θα διάλεγαν το δρόμο της "Κακίας" και όταν τον ρώτησα τι θα έκανε αυτός φάνηκε προβληματισμένος.
Μου είπε ότι θέλει να έχει πολλά πράγματα και να διασκεδάζει και ότι θα ήθελε να μπορει να επιλέγει να πηγαινει απ΄τον ένα δρόμο στον άλλο.

Του είπα ότι δεν σημαίνει ότι όποιος επιλέγει το δρόμο της Αρετης δεν έχει ό΄τι χρειάζεται και επιθυμεί ή ότι δεν διασκεδάζει (κατά το θρησκευτικό προτυπάκι της υποκρισίας ο "καλος είναι κοροιδο"), και ό΄τι σίγουρα θα δοκιμάσει και τους δύο δρόμους στη ζωη του, αλλά το σημαντικό είναι να νιώθει μέσα στα συναισθηματα του ωστε να ξέρει πότε πατάει στον ένα και πότε στον άλλον μέχρι να έρθει η ώρα να επιλέξει ποιον πραγματικά Θέλει να ακολουθήσει.

[Vasoula]

Νταννιέλι μου, ο Δρόμος της Αρετής όντως έχει κόπο και προσπάθεια, δεν είναι θρησκευτικό το μήνυμά της...
Ο πόλεμος σ' αυτόν τον Δρόμο, είναι προς την πλάνη...Και αυτό ΄χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια για να το αντιμετωπίσεις με ειλικρίνεια...

όπως και του Ιησού που είπε ότι θα φέρω πόλεμο, δεν είναι θρησκευτικό το μήνυμά του...

πάνω σε αυτήν την πλάνη στήριξα το άρθρο μου αυτό...

στο ότι επιλέγοντας τον Δρόμο της Αρετής θα πονέσεις θυσιαζόμενος για τους άλλους, κάτι που δεν υπονοείται, στην επιλογή του αντίθετου Δρόμου, δηλαδή της Κακίας, ενώ στο μήνυμά της κρύβεται επιμελώς, ότι αν την επιλέξεις, θα πονέσεις θυσιάζοντας τον Εαυτό σου...

Ο πόνος στην μία περίπτωση, είναι γι' αυτό που θα χρειαστεί να εγκαταλείψεις για την Αρετή, ενώ στην άλλη περίπτωση είναι γι' αυτό που έχεις ήδη εγκαταλείψει μέσα στην Πλάνη

Και φυσικά αυτό μπορείς να το δεις μέσα στην Ζωή, όταν επιχειρεί κάποιος να πάει αντίθετα στα γονεϊκά και θρησκευτικά πρότυπα...Δεν είναι πόνος? δεν είναι κόπος? Το γκρέμισμα δεν είναι εύκολη υπόθεση, γιατί δεν ΄μπορεί να γίνει νοητικά μόνο, χρειάζεται να το υποστούν όλα τα επίπεδα μας...
Παρ' όλα αυτά, όταν είσαι σε θέση να διακρίνεις τους δύο πόνους, σαφώς η πρώτη περίπτωση είναι ΕΠΙΛΟΓΗ...


Η θρησκεία δίνει μήνυμα ταπείνωσης μέσω της Αρετής...
Η Αλήθεια όμως είναι ότι το χαρμόσυνη μήνυμα της Αρετής ανήκει στην ταπεινότητα...Αυτή κι αν θέλει κόπο και προσπάθεια...

Αν δεν ισορροπήσουν οι ερμηνείες πρώτα, η θρησκεία πάντα θα μας παραπλανά...είτε έτσι, είτε αλλιώς!

[O_ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΟΣ]

Ολα τα οπλα μας δωσαν οι γονεις...
Με βλεπω

Αλλα δεν γινεται να μεινω στο να ριχνω τις ευθυνες σε αλλους...
Οι επιλογες μπροστα μου ολες ειναι

[Vasoula]

μόνο ασπίδες ήταν σε θέση να μας δώσουν οι γονείς. Είναι γονείς στον φυσικό κόσμο, που εκ προοιμίου φαίνεται απειλητικός, Τασούλη μου.
Για να προστατευθείς από την απειλή του, χρειάζεται να κλείσεις την καρδιά, και αυτό είναι το όπλο-ασπίδα που σου έδωσαν οι γονείς σου...

παραπέρα? πως θα πολεμήσεις χωρίς καρδιά?

Αυτό όμως δεν είναι θέμα πια των φυσικών γονιών...Είναι θέμα Καρδιάς! Εκεί δεν μπορούν να βάλουν χέρι, γιατί άλλος την ορίζει!

[Stefanos]

Όταν ο άνθρωπος αποφασίζει να βαδίσει προς την πνευματική του ωρίμανση, μπαίνει σε μια Τάξη, που αντίθετα με αυτό που συμβαίνει στην καθημερινή κοινωνία, μαθαίνει, χωρίς σύγκριση, να ωριμάζει...
Ο Πατέρας του, αντίθετα με αυτό που συμβαίνει στους καθημερινούς πατεράδες, τον βοηθά να αυτονομηθεί σαν μοναδικό και ελεύθερο ον, μαθαίνοντάς του τον Κόσμο από την Αρχή.
Η Μητέρα του, αντίθετα με αυτό που συμβαίνει στις καθημερινές μανάδες, τον διδάσκει πως να αναπτύσσεται μέσα στην Αγάπη των Θείων Νόμων και να γίνεται κοινωνός αυτής της Αγάπης, μέσα στο σύνολο των ανθρώπων.

Και αν πήρε μόνο ασπίδες σαν όπλο, να ανακαλύψει και τα όπλα του Πατέρα του και της Μητέρας του, που είναι εκείνες οι Αρετές της Ευγένειας και της Γενναιοψυχίας, του Ελέους και της Δικαιοσύνης, της Αγάπης και της Σοφίας...

αλλιώς θα κρύβεται πίσω από τις ασπίδες, θεωρώντας ότι έτσι θα αποφύγει τα λάθη και δεν θα παρατηρεί ότι με αυτόν τον τρόπο είναι πάντα ο νικημένος της Ζωής...

Ντάνη

[Ιωαννάκι]

μόνο ασπίδες ήταν σε θέση να μας δώσουν οι γονείς. Είναι γονείς στον φυσικό κόσμο, που εκ προοιμίου φαίνεται απειλητικός, Τασούλη μου.
Για να προστατευθείς από την απειλή του, χρειάζεται να κλείσεις την καρδιά, και αυτό είναι το όπλο-ασπίδα που σου έδωσαν οι γονείς σου...

παραπέρα? πως θα πολεμήσεις χωρίς καρδιά?

Αυτό όμως δεν είναι θέμα πια των φυσικών γονιών...Είναι θέμα Καρδιάς! Εκεί δεν μπορούν να βάλουν χέρι, γιατί άλλος την ορίζει!

Ευτυχως που υπαρχει και κατι που δεν το οριζουν...Τον τελευταιο καιρο τη νιωθω και στο Φυσικο επιπεδο αυτη την προσπαθεια της καρδιας να σπασει τα δεσμα...Ακουω τον ηχο, νιωθω τον πονο...Θα ανοιξει η Καρδια που θα παει

[O_ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΟΣ]

Βασουλα μου

[Danielli]

Νταννιέλι μου, ο Δρόμος της Αρετής όντως έχει κόπο και προσπάθεια, δεν είναι θρησκευτικό το μήνυμά της...
Ο πόλεμος σ' αυτόν τον Δρόμο, είναι προς την πλάνη...Και αυτό ΄χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια για να το αντιμετωπίσεις με ειλικρίνεια...

όπως και του Ιησού που είπε ότι θα φέρω πόλεμο, δεν είναι θρησκευτικό το μήνυμά του...

Αυτό είναι βιωμένο Βασούλα και συνεχίζει να είναι μια διαδρομή με κόπο και προσπάθεια.

πάνω σε αυτήν την πλάνη στήριξα το άρθρο μου αυτό...

στο ότι επιλέγοντας τον Δρόμο της Αρετής θα πονέσεις θυσιαζόμενος για τους άλλους, κάτι που δεν υπονοείται, στην επιλογή του αντίθετου Δρόμου, δηλαδή της Κακίας, ενώ στο μήνυμά της κρύβεται επιμελώς, ότι αν την επιλέξεις, θα πονέσεις θυσιάζοντας τον Εαυτό σου...

Πως όμως να μιλήσω σε ενα οκτάχρονο ωστε να εστιασει στη Χαρά και την Ομορφιά της επιλογής του Δρόμου και του Εαυτού του χωρις να του αναδείξω εκ των προτέρων τις δυσκολίες και τον πόνο.?

Η θρησκεία δίνει μήνυμα ταπείνωσης μέσω της Αρετής...
Η Αλήθεια όμως είναι ότι το χαρμόσυνη μήνυμα της Αρετής ανήκει στην ταπεινότητα...Αυτή κι αν θέλει κόπο και προσπάθεια...

[Ellaki]

Η Αλήθεια όμως είναι ότι το χαρμόσυνη μήνυμα της Αρετής ανήκει στην ταπεινότητα...Αυτή κι αν θέλει κόπο και προσπάθεια...

Είναι θέμα Καρδιάς! Εκεί δεν μπορούν να βάλουν χέρι, γιατί άλλος την ορίζει!

Ταπεινότητα ........... όταν αποφασίζει η Συμπαντική σου Καρδιά

[Ταρούλα]

[Vasoula]

στο ότι επιλέγοντας τον Δρόμο της Αρετής θα πονέσεις θυσιαζόμενος για τους άλλους, κάτι που δεν υπονοείται, στην επιλογή του αντίθετου Δρόμου, δηλαδή της Κακίας, ενώ στο μήνυμά της κρύβεται επιμελώς, ότι αν την επιλέξεις, θα πονέσεις θυσιάζοντας τον Εαυτό σου..

.


Πως όμως να μιλήσω σε ενα οκτάχρονο ωστε να εστιασει στη Χαρά και την Ομορφιά της επιλογής του Δρόμου και του Εαυτού του χωρις να του αναδείξω εκ των προτέρων τις δυσκολίες και τον πόνο.?

Νταννιέλι μου, σε ένα παιδί οκτώ χρόνων, το μόνο που μπορείς να του δείξεις είναι την δική σου Ζωή

Αν του μιλήσεις για Χαρά και Ομορφιά στην επιλογή του Δρόμου του, χωρίς να μπορείς να του την δείξεις καθημερινά μέσα στην δική σου Ζωή, θα του προσθέτεις απλά χίμαιρες...

Το να στέκεσαι με Θάρρος και Αγάπη μέσα στην Ζωή, και να του δείξεις ότι και εκείνο μπορεί να το κάνει, τι άλλο μήνυμα να του μεταφέρεις, εκτός από το ότι οι επιλογές, τις περισσότερες φορές, σε δοκιμάζουν με θετικό ή αρνητικό τρόπο, ανάλογα με το τι θέλεις κάθε φορά...Να βλέπεις το εμπόδιο ή την ευκαιρία...

Νομίζω ότι το καλύτερο που έχουμε να μάθουμε στα παιδιά μας είναι να μάθουν να εμπιστεύονται την Ζωή, χωρίς εμάς...
Θεωρώ ότι τούτη η επιλογή και μόνο, σε κάνει να ξέρεις σε ποιόν Δρόμο πατάς εσύ πρώτα...Μετά θα μάθει κι εκείνο...

[Stefanos]

[
Νομίζω ότι το καλύτερο που έχουμε να μάθουμε στα παιδιά μας είναι να μάθουν να εμπιστεύονται την Ζωή, χωρίς εμάς...
Θεωρώ ότι τούτη η επιλογή και μόνο, σε κάνει να ξέρεις σε ποιόν Δρόμο πατάς εσύ πρώτα...Μετά θα μάθει κι εκείνο...

Πόσο θα ήθελα να το έχω βιώσει σαν παιδί...
Δεν πειράζει όμως το μαθαίνω Τώρα