ΘΕΑΤΡΑ ΕΛΕΓΧΟΥ

[Vasoula]

Όλα τα πράγματα του Κόσμου έχουν μια φυσική ροή και δεν γίνεται, όσο και να θέλει κανείς, να την ελέγξει…
Ουσιαστικά κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να ελέγξει τίποτα από τα πράγματα του Φυσικού Κόσμου, η ροή του είναι πάντα συγχρονισμένη προς την αυθεντική Φύση των πραγμάτων, αυτό είναι μια Πνευματική Αλήθεια για τους παρατηρητές…

Ο τρόπος που συνδεόμαστε με την ροή των πραγμάτων είναι διαστρεβλωμένος και όχι η Φύση των πραγμάτων…
Η αρμονία και η πληρότητα έχουν αυτήν την αίσθηση του Ολόκληρου και της συμμετοχής στα πράγματα του Φυσικού Κόσμου, που δεν τα αντιμετωπίζεις με την έλλειψή σου και τότε η Ζωή γίνεται λειτουργική και διαθέσιμη για όλους…

Όλα τα πολιτικά συστήματα, οι θρησκείες και οι τεχνικές που αναπτύσσουν οι άνθρωποι μέσα στην Ζωή, αποκτούν την σημασία του ελέγχου, της δυσαρμονίας, και της μη λειτουργικότητας του συνόλου της Ζωής, έχοντας ανταπόκριση μόνο σε ένα μέρος της, που πιθανώς να μπορεί να ελεγχθεί κατά βούληση και τότε δημιουργούνται οι διαφορετικοί τρόποι ελέγχου, για κάθε άνθρωπο που εκφράζεται μέσα σε ένα μερικό σύνολο, που το ονομάζουμε «ομάδα» ή ευρύτερα «λαός»

Το ότι διαφέρουν οι τρόποι ελέγχου, δεν σημαίνει ότι ο κάθε άνθρωπος δεν υπόκειται σε διαστρέβλωση της Φύσης του, όταν αντιμετωπίζει την Ζωή με έλλειψη και δεν εμπνέεται από το Ολόκληρο…

Μπορεί να διαφέρει ο τρόπος που προσπαθεί κάποιος να επέμβει στην φυσική ροή των πραγμάτων, αλλά η ουσία είναι, ότι η επεμβατική διαδικασία έχει ξεκινήσει ήδη από τον Εαυτό του, όταν προσπαθεί να ελέγξει την Φύση του και την Συνείδησή του με ύποπτης προελεύσεως ηθική, μέσω της οποίας έμαθε να αντιμετωπίζει την Ζωή και να προσπαθεί να την ελέγξει…Είτε αυτό λέγεται πολιτικό σύστημα, είτε θρησκεία, είτε τεχνική συναισθηματικής ή πνευματικής «νέκρωσης», η επίδρασή του δεν αφορά παρά την εναντίωση στην ίδια έλλειψη…Η πόλωση δεν σημαίνει παρά έλεγχο από μια άλλη οπτική…Ο φασισμός με τον κομμουνισμό, ενώ σαν θεωρία διαφέρουν εντελώς, σαν πρακτική εφαρμογή έχουν όμως ακριβώς την ίδια διαστρέβλωση…Το κάθε σύστημα ελέγχει με έναν διαφορετικό, παρότι ιδιαίτερο, τρόπο την καθολικότητα της Ζωής, γι’ αυτό και αποτυγχάνει…
Μπορούμε να το παρατηρήσουμε μέσα στην Ζωή, ότι ο καθένας μόνος του έχει ιδανικά που αν τα ενώσει με τα ιδανικά ενός συνόλου, στο τέλος θα προκύψει πάντα διαφωνία….Γιατί άραγε?

Δεν γίνεται όμως να ελέγξεις την ροή της Φύσης…το μόνο που μπορεί να γίνει είναι να φαντασιώνεσαι ότι την ελέγχεις, μέχρι του σημείου της ασφάλειας που σου εξασφαλίζει ο τρόπος που έμαθες να ελέγχεσαι και να ελέγχεις

Ίσως η γενίκευση αυτή έχει την μοναδική σημασία, στο να αντιληφθούμε τους τρόπους ελέγχου με τους οποίους ο καθένας μας γίνεται πιο φιλικός, ανάλογα με τα βιώματα και τις πεποιθήσεις του, στην εσωτερική του αγωνία και μέσω αυτής της προτίμησης στον τρόπο, θα μπορεί να την καταστείλει μέσα στην συνείδησή του…
Αλλά καμία καταστολή δεν έχει ροή…περισσότερο έχει καταπίεση.

Ο τρόπος ελέγχου διαφέρει, όχι όμως η αγωνία…Και το ζητούμενο είναι να ανακαλύψουμε γιατί έχουμε ανάγκη έναν συγκεκριμένο τρόπο μέσω του οποίου νομίζουμε ότι μπορούμε να ελέγχουμε τα πράγματα και κατ’ επέκταση τους φόβους και τις αγωνίες μας.

Η πίστη είναι μια μεγάλη κινητήριος δύναμη…μια Ποιότητα υψηλής σημασίας, που όμως γίνεται πολλές φορές εστία φανατισμού, όταν δεν προκύπτει από την πληρότητα της, αλλά από την έλλειψή της…

Αυτό που πιστεύει ο ένας, ο άλλος το αμφισβητεί…Και σ’ αυτό το παιχνίδι των εντυπώσεων δημιουργούνται τα θέατρα ελέγχου, για το ποιού η πίστη θα υπερισχύσει…Στην ουσία δεν υπάρχει τέτοια ανάγκη…

Και ενώ η Πίστη είναι ένα εντελώς εσωτερικό θέμα, μια αναμφισβήτητη Αλήθεια, ένα, πνευματικής Φύσης, βίωμα, που καθόλου δεν αφορά τους άλλους, γίνεται τελικά ποιότητα του ανταγωνισμού και της φιλοδοξίας, μπαίνοντας αναλογικά στην σχέση «εξάρτηση-έλεγχος»…

Δεν ξέρω πόσο φυσιολογικό είναι να κυνηγάνε οι άνθρωποι την ευτυχία, χωρίς να γνωρίζουν την πληρότητά τους αυτή η αίσθηση του Ολόκληρου, που κανένα μέρος του δεν μπορεί να βιώσει έλλειψη, μέσα στην ροή των πραγμάτων…

Τα φυσικά πράγματα έχουν ροή, που δεν μπορούμε να αλλάξουμε...Μερικές φορές μπορούμε να πάμε αντίθετα στο ρεύμα, μερικές φορές χρειάζεται να το ακολουθούμε...
Και αυτό αφορά την Ελευθερία μας να κινηθούμε προς όποια κατεύθυνση νιώθουμε τον Θεό και την Ψυχή μας…
Δυστυχώς όμως δεν γίνεται έτσι…Συνήθως κατευθυνόμαστε προς τα εκεί που μας τραβάνε τα σχοινιά…

Όμως είναι έτσι η ζωή των φυσικών ανθρώπων διαμορφωμένη που την μισή τους ζωή παλεύουν να αποκτήσουν ασθένειες και την άλλη μισή παλεύουν να τις θεραπεύσουν, αποφεύγοντας να αποφασίσουν να πιστέψουν, ότι η πνευματική ανωριμότητα διαμορφώνει μοίρες και κατευθύνσεις, ενόσω τα αποτελέσματα της αφορούν θέμα τύχης και σύμπτωσης.

Πολλοί άνθρωποι, ίσως οι περισσότεροι, δεν πιστεύουν ότι τα δικαιώματά τους στην Ελευθερία, δεν αφορούν κοινωνικά προνόμια...Όσα τους έχουν αφαιρεθεί, τα έχουν αφαιρέσει πρώτα οι ίδιοι από τον Εαυτό τους...
Είναι αδύνατον να το πιστέψουν αυτό...Έτσι ο καθένας αναζητά εκείνο το "μπαστούνι" που θα τον βοηθήσει στην αναπηρία του, για να νιώσει λίγο ελεύθερος να αποφασίσει πως θα διαμορφώσει την ζωή του...
Στην ουσία όμως δεν αποφασίζει τίποτα άλλο, παρά να αλλάζει "μπαστούνια"...Αντί να στηριχτεί στον Εαυτό του, αναζητά τρόπους να ξεπεράσει την αγωνία του...


Δεν πιστεύω ότι είμαι εγώ ο Θεός της Ζωής μου και ότι μπορώ να επιφέρω τις αλλαγές της εξέλιξής μου, μέσα στον Εαυτό μου...Αυτό χαρακτηρίζει τους ανθρώπους. Και αυτή η αποσύνδεση από τον Θεό μέσα τους, τους κάνει να αγνοούν κάθε ευκαιρία προσωπικής αλχημείας…

Η προσωπική αλχημεία δεν αφορά το αν μπορούμε να πετάμε στον αέρα, αν έχουμε υπερβεί την φυσική βαρύτητα, αν κάνουμε πράγματα που δεν θεωρούνται δυνατά από τους άλλους, σαν άλλος Χουντίνι…
Αφορά την καθολικότητα της Ζωής μας, μέσα σε έναν Εαυτό που δεν αποζητά τα «θαύματα» για να αποδείξει, αλλά τα βιώνει κάθε λεπτό μέσα στην μετουσίωση της Δύναμης σε Αγάπη…

Ένας Άνθρωπος μας έμαθε ότι δεν χρειάζεται να κάνουμε θεαματικά πράγματα για να αποδείξουμε την Αιωνιότητά μας και τον Θεό μέσα μας…Και έμεινε Άνθρωπος, ενόσω πέθαινε…αντίθετα με όσα ζητούσαν οι άλλοι να τους αποδείξει…


Ας το έχουμε κατά νου…Δεν είναι μύθος ο Άνθρωπος, αν ξεπεράσουμε το «θαύμα» που ελέγχει την Φύση των πραγμάτων και δεν το θεωρήσουμε σαν δική μας αυτονόητη Πορεία προς το μη αποδεικνυόμενο…

[ΙΩΑΝΝΑ]

[panos]

Η προσωπική αλχημεία δεν αφορά το αν μπορούμε να πετάμε στον αέρα, αν έχουμε υπερβεί την φυσική βαρύτητα, αν κάνουμε πράγματα που δεν θεωρούνται δυνατά από τους άλλους, σαν άλλος Χουντίνι…
Αφορά την καθολικότητα της Ζωής μας, μέσα σε έναν Εαυτό που δεν αποζητά τα «θαύματα» για να αποδείξει, αλλά τα βιώνει κάθε λεπτό μέσα στην μετουσίωση της Δύναμης σε Αγάπη…

[lazaros]

Ναι...ναι...ναι...!!!!

[eirini]

[Ταρούλα]

Δεν πιστεύω ότι είμαι εγώ ο Θεός της Ζωής μου και ότι μπορώ να επιφέρω τις αλλαγές της εξέλιξής μου, μέσα στον Εαυτό μου...Αυτό χαρακτηρίζει τους ανθρώπους. Και αυτή η αποσύνδεση από τον Θεό μέσα τους, τους κάνει να αγνοούν κάθε ευκαιρία προσωπικής αλχημείας…

[AMALIA]

Βασουλα...

[Λιζούλα]

[elenaki]

Τα φυσικά πράγματα έχουν ροή, που δεν μπορούμε να αλλάξουμε...Μερικές φορές μπορούμε να πάμε αντίθετα στο ρεύμα, μερικές φορές χρειάζεται να το ακολουθούμε...
Και αυτό αφορά την Ελευθερία μας να κινηθούμε προς όποια κατεύθυνση νιώθουμε τον Θεό και την Ψυχή μας…
Δυστυχώς όμως δεν γίνεται έτσι…Συνήθως κατευθυνόμαστε προς τα εκεί που μας τραβάνε τα σχοινιά…

Τα παλια γνωριμα σχοινια...μεγααλη ταλαιπωρια και μουφα!!
Μια μονο στιγμη Πειραματισμου με κατι διαφορετικο απο το γνωριμο αρκει για να δει κανεις τι τον τραβουσε τελικα..

Βασουλα μου εχει πολυ Ουσια ολο το κειμενο!!

[JOANNA]

[Βικούλα]

[Annoula]

[ALEXOULA]

[nondas]

Ας το έχουμε κατά νου…Δεν είναι μύθος ο Άνθρωπος, αν ξεπεράσουμε το «θαύμα» που ελέγχει την Φύση των πραγμάτων και δεν το θεωρήσουμε σαν δική μας αυτονόητη Πορεία προς το μη αποδεικνυόμενο…

[Giotoula]

Ένας Άνθρωπος μας έμαθε ότι δεν χρειάζεται να κάνουμε θεαματικά πράγματα για να αποδείξουμε την Αιωνιότητά μας και τον Θεό μέσα μας…Και έμεινε Άνθρωπος, ενόσω πέθαινε…αντίθετα με όσα ζητούσαν οι άλλοι να τους αποδείξει…


Ας το έχουμε κατά νου…Δεν είναι μύθος ο Άνθρωπος, αν ξεπεράσουμε το «θαύμα» που ελέγχει την Φύση των πραγμάτων και δεν το θεωρήσουμε σαν δική μας αυτονόητη Πορεία προς το μη αποδεικνυόμενο…