Ζουν και αναπτύσσονται από την Αγάπη…
Είναι η Δύναμη της Αγάπης και της Σοφίας που τρέφει τα χιλιάδες όντα σ’ αυτόν τον Πλανήτη…
Όλα είναι φιλικά προς την Αγάπη…μέσα τους υπάρχει μια Σοφία που έχει μνήμη…
Πολλές έρευνες έχουν αποδείξει ότι ακόμα και το νερό που πίνουμε έχει μνήμη της Αγάπης. Διαφοροποιείται η σύστασή του, ανάλογα με την διάθεση που το προσεγγίζουμε…
Τα φυτά αναπτύσσονται περισσότερο αν τα φροντίζουμε με Αγάπη…Εκφράζουν όλη τους την δυναμική Ομορφιά, αν δεν τα καλλιεργούμε απλά για να τα εκμεταλλευτούμε, αλλά τα περιβάλλουμε με αισθήματα αρμονίας και ειρήνης.
Η χαρά της Ζωής, ακόμα και σε αυτά που θεωρούμε μη συνειδητά όντα, εκφράζεται μέσα από μια απλή ποιότητα...την Ευγνωμοσύνη!
Όλα έχουν μια αρχέγονη Δύναμη ανάπτυξης μέσα σε μια αιώνια Μνήμη Αγάπης και Σοφίας και μιας αυθόρμητης Εμπιστοσύνης στην πιο Υψηλή Μορφή Νοημοσύνης, που τακτοποιεί τα πάντα στο Σύμπαν με Πνευματική Ευφυΐα και κάνει τα χιλιάδες είδη Ζωής να επιβιώνουν χωρίς αγωνία…
Και είναι τόσο κρίμα που ο άνθρωπος επιβιώνει μόνο με πόλεμο και βία…
Όλη αυτή η εκφρασμένη αγωνία, από το μόνο Ον του Πλανήτη που έχει ατομική Συνείδηση, επιδρά σε όλη την Ζωή και την κάνει ανισόρροπη…
Ανατρέπει τις αρχέγονες Μνήμες της Αγάπης και της Σοφίας, επεμβαίνει στην Φύση με συναισθήματα πλεονεξίας και υπερβολής και δημιουργεί μνήμες φόβου και ελλείψεων...
Όλη αυτή η εκφρασμένη αγωνία από τον άνθρωπο αποδεικνύει ότι είναι το μόνο Ον στον Πλανήτη, που δεν εμπιστεύεται τον Δημιουργό...
Είναι το μόνο Ον στον Πλανήτη, που δεν έχει συνείδηση του Εαυτού του και θέλει να είναι κάτι άλλο, από αυτό που Αληθινά Είναι…
Είναι το μόνο Ον στον Πλανήτη που δεν έχει καμία αρχέγονη Μνήμη Αγάπης και Σοφίας…
Είναι το μόνο Ον στον Πλανήτη που δεν ξέρει πώς να επιβιώνει, παρά μόνο εις βάρος όλων των άλλων…
Είναι το μόνο Ον στον Πλανήτη που επιλέγει αυτοκαταστροφικό τρόπο ζωής…
Τι κρίμα που είναι το μόνο Ον στον Πλανήτη που δημιουργήθηκε κατ’ εικόνα και ομοίωση μιας Δημιουργικής Ευφυΐας, την οποία εκμεταλλεύθηκε χωρίς Νοημοσύνη και χωρίς Αγάπη, ακυρώνοντας όλες τις Αρχέγονες Μνήμες του Θεού…
Κι όμως!
Όση ομορφιά κι αν αντίκρισα στην Φύση, όσο και να με συνεπήρε ένα ηλιοβασίλεμα, ένα λουλούδι, ένα δέντρο, μία λίμνη, ένα βουνό, ένα σμήνος πουλιών, την μεγαλύτερη και τελειότερη ομορφιά την αντίκρισα μέσα στον Άνθρωπο…
Σ’ αυτές τις δύσκολες στιγμές που περνάει σήμερα η ανθρωπότητα και εμείς σαν λαός, υπάρχει όλος ο χρόνος να εμπιστευθούμε τις πιο βαθιές μας Μνήμες…τον αληθινό μας Εαυτό, το Φως που μπορεί μόνο η Νοημοσύνη της Καρδιάς να εκφράσει!
Ας πάρουμε τα μάτια μας από τον Ουρανό…Ας τα στρέψουμε εκεί που πραγματικά είναι το πιο ειρηνικό και ζωντανό σημείο μέσα μας.
Δεν υπάρχουν αναπάντητα ερωτήματα για την Ζωή…Υπάρχουν μόνο απαντήσεις που δεν επιλέξαμε να ακούσουμε…
Και το θέμα είναι ότι μας έχουν δοθεί εδώ και χιλιάδες χρόνια...
Όμως κι αυτές, επιτρέψαμε σε κάθε είδους αυθεντία να τις διαστρεβλώσει με ένα μαζικό συναίσθημα ανευθυνότητας, δημιουργώντας έλλειψη, αντί πληρότητα…
Το μόνο αναπάντητο ερώτημα που υπάρχει μόνο, είναι γιατί το συνεχίζουμε?
Τι κάνει η συνήθεια...
