CORPUS CHRISTI...

[Vasoula]

Ο Πνευματικός Ιστός, που ενώνει όλα τα Όντα μέσα στον θεϊκό Σύμπαν, είναι «καμωμένος» από την ουσία Αγάπη και τόσο ανθεκτικός, ώστε τίποτα να μην τον βλάπτει, εκτός από την ίδια την άγνοιά μας γι’ αυτόν!
Κάθε Ον, κινείται μέσα σ’ αυτό το Πνευματικό Δίκτυο, έχοντας χρέος να διαφυλάττει την ακεραιότητα του Ιστού αυτού, τροφοδοτώντας τον με την εσώτερη ουσία του, την Αγάπη, γνωρίζοντας ότι κάθε «σχίσιμο» θα έχει επίδραση σε όλα τα Όντα της Δημιουργίας.
Δεν έχει σημασία, λοιπόν, από ποιόν και που «σχίστηκε» ο Ιστός…Σημασία έχει να μπορούμε να τον υφαίνουμε ξανά και ξανά, για εμάς και για τα πνευματικά αδέρφια μας, δίνοντάς σε όλους την ευκαιρία να βιώνουν, με τον δικό τους τρόπο, την Θεϊκή Πρόνοια.
Είναι οδυνηρό να αφήνουμε το Πνευματικό Δίκτυο «σχισμένο», κοιτώντας μόνο το ακέραιο μέρος του και να εφησυχάζουμε ότι το υπόλοιπο δεν ανήκει στον τομέα της ευθύνης μας.
Τότε, όσο και να λέμε ότι ανήκουμε στο Φως του Θεού, και πράττουμε μόνο με Αγάπη, αφήνουμε την Πνευματική Σύνδεσή μας να καταρρεύσει μέσα από την μικροψυχία και την έλλειψη συγχώρεσης, για όσους, από άγνοια, το έβλαψαν, συνεχίζοντας να έχουμε κι εμείς άγνοια για την Φύση μας και τις δυνατότητές της!

Η «ύφανση» του Πνευματικού Δικτύου είναι μια εργασία ταπεινότητας και αφοσίωσης και γι’ αυτό «σιωπηλή»…αυτό, δηλαδή, που αρμόζει στους αληθινούς Εργάτες του Φωτός και της Αγάπης, που τίποτα δεν διεκδικούν για τον Εαυτό τους, παρά μόνο να υμνήσουν την Ζωή, με Ελευθερία και Αρετή και κυρίως με Σοφία, σαν πραγματικοί Μύστες!
Ας διευκολύνουμε το ΄Εργο Τους, από το δικό μας «μετερίζι», χωρίς προσδοκίες και μάταιες ελπίδες, γιατί το Πνευματικό Δίκτυο δεν αποτελεί ελπίδα για την Ανθρωπότητα, αλλά αδιαμφισβήτητη Αλήθεια της Δημιουργίας.

Πολλές φορές αναρωτιέμαι πόσοι είναι διατεθειμένοι να κάνουν μια πιο εσωτερική εργασία συνολικής Ευθύνης, ενόσω εξελίσσονται μέσα σε ένα συγκεκριμένο περιβάλλον, που τους καθιστά ευάλωτους στην κριτική και αναγκάζονται συνεχώς να αμύνονται, για να υπερασπιστούν την Αγάπη…

Όλοι αυτοί που σταμάτησαν ένα έργο, που τάχα τους πρόσβαλε ένα ιερό σύμβολο…Σκέφτομαι πολλές φορές, τι θα ήταν εκείνο που θα μου προσβάλλει την ιερότητα που νιώθω για την Ουσία του Θεού και του Ανθρώπου, και δεν βρίσκω, αλήθεια, τίποτα, για το οποίο θα χρειαζόταν να πολεμήσω…

Αυτό, για το οποίο ίσως χρειάζεται να πολεμήσει κανείς, είναι για εκείνο που δεν το έχει στερεώσει μέσα στην Ψυχή του με Αγάπη και προσπαθεί να το προστατέψει από τον εαυτό του…

Πόσο γρήγορα ο άλλος γίνεται εχθρός…της πατρίδας, της πίστης, της αγάπης…

Μα στην ουσία όλοι οι εχθροί είναι μέσα στην απιστία μας…Τα σύμβολα παίρνουν την θέση αυτού που θέλουμε να υπερασπίσουμε, του Αγνού, του Ιερού, του Αθώου μέρους του Εαυτού μας, με το οποίο δεν έχουμε καμία επαφή και το αναζητάμε…

Πολύ λυπάμαι, που η κοινωνία προασπίστηκε ένα ιερό σύμβολο και έτσι η ελληνική κοινότητα έχασε την ευκαιρία να Αγαπήσει πιο βαθιά την Ανθρώπινη Φύση της…

Τα σύμβολα έχουν μια ορισμένη αξία, η Αγάπη που έχουμε νιώσει στην Ψυχή μας για κάποιους Ανθρώπους, δεν προσβάλλεται ποτέ όταν είναι Αληθινή, γιατί μόνο μέσα σ’ αυτήν την Αληθινή Αγάπη, ζουν μέσα μας στην αιωνιότητα…

Τι κρίμα που παραμένουν σύμβολα θειότητας…και όχι Αλήθεια, για τους περισσότερους!

Ο Δρόμος της Αγάπης του Εαυτού, είναι δύσκολος πολύ! Γιατί χρειάζεται να παραδοθείς στον Θεό και όχι στο τέρας του εγωισμού που έχει τραφεί μέσα στον κάθε άνθρωπο και τον πληγώνει συνεχώς και συνεχώς, ενώ φαίνεται ότι τον προστατεύει...

Αυτή είναι η παρανόηση με την Αγάπη του Εαυτού, σε σχέση με την αγάπη του εαυτούλη μας...

Και είπε ο Ποιητής…

Η ζωή ορμάει να καταλάβει το άγνωστο μα δεν της αρέσει να είναι μόνη της.
Δεν έχει ανάγκη από μαθητές, από άβουλα πλάσματα, από οπαδούς, από θαυμαστές. από κολακείες.
Αυτό που αντίθετα χρειάζεται, αυτό που της είναι απαραίτητο, είναι το συλλογικό πνεύμα,
η συναδελφικότητα, η φιλία, η οικειότητα, η στενή σχέση, η ενθάρρυνση μιας ψυχής που δείχνει κατανόηση,
η δυνατότητα να επικοινωνήσεις με κάποιον άλλον και να του ανοίξεις την καρδιά σου.
Δεν υπάρχει μέσα σε όλα αυτά τίποτα το υπερφυσικό και το εξαιρετικό.
Είναι Αυτό απλούστατα, η έκφραση της αυθεντικής ζωής, της κοινωνικής φύσης του ανθρώπου.
Ο Χριστός ε ί ν α ι. Δεν κάνει τίποτα άλλο από το να ζει τη ζωή του. Δεν έχει συνείδηση του γεγονότος ότι είναι τόσο πολύ διαφορετικός από όλους τους άλλους.
Η πίστη μπορεί να μετακινήσει βουνά. Η πίστη είναι το αίσθημα του Θεού ή της Ζωής μέσα μας. Είναι αυτοπεποίθηση, ενέργεια, δυναμισμός.

Οι άνθρωποι φοβούνται και θαυμάζουν ό,τι δεν καταλαβαίνουν.

Ο Χριστός προσπαθεί να χαράξει μέσα στους ανθρώπους τα δικά του αισθήματα απλότητας, ειλικρίνειας, οικειότητας με τη φύση.
Αγαπάει τις γυναίκες.
Περιβάλλεται από γυναίκες όπως περιβάλλεται από άντρες.
Ζει το κορμί του μέσα στο κορμί όπως το δημιούργησε ο Θεός.
Δε ζει τη σάρκα του αλλά το κορμί του.
Ο Σατανάς είναι η αρρώστια, η σαρκική επιθυμία, η απληστία, το έγκλημα, η δολιότητα προς τους συνανθρώπους μας,
η απάτη, το ψέμα, το κυνήγι του χρήματος.
Β.Ράιχ


Εσείς? πως νιώθετε απέναντι στην Ανθρώπινη Φύση? Με το χέρι στην καρδιά....

[O_ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΟΣ]

Είναι οδυνηρό να αφήνουμε το Πνευματικό Δίκτυο «σχισμένο», κοιτώντας μόνο το ακέραιο μέρος του και να εφησυχάζουμε ότι το υπόλοιπο δεν ανήκει στον τομέα της ευθύνης μας.
Τότε, όσο και να λέμε ότι ανήκουμε στο Φως του Θεού, και πράττουμε μόνο με Αγάπη, αφήνουμε την Πνευματική Σύνδεσή μας να καταρρεύσει μέσα από την μικροψυχία και την έλλειψη συγχώρεσης, για όσους, από άγνοια, το έβλαψαν, συνεχίζοντας να έχουμε κι εμείς άγνοια για την Φύση μας και τις δυνατότητές της!

Ειναι στιγμες που νιωθω καπως ετσι,μικροψυχος και εχω πει παρα πολλες φορες οτι μας αξιζει ενα γερο ταρακουνημα μια τιμωρια θα μπορουσα να το πω για ολα αυτα που εχει κανει η ανθρωπινη φυση.


Ειναι και αλλες τοσες στιγμες που αθωονω την Ανθρωπινη φυση γιατι δεν εχει συνειδηση για την ζημια που εχει προκαλεσει.
Βλεπω αλλα τοσα θαυματα που μπορει ο Ανθρωπος να δημιουργησει και να εμπνευσει αλλους τοσους..

Δεν μπορω να το ισοροπησω ολο αυτο ακομα...

[Ellaki]

Η ανθρώπινη φύση είναι ένα μεγαλείο και είναι στο χέρι μας εαν θα εκδηλώσουμε τον Θεό με φορέα το σώμα μας ή εαν θα αφήσουμε άψυχο το σαρκίο να φθείρεται.

Ο άνθρωπος που αποφασίζει να βρει τον Εαυτό του, αγκαλιάζει τον Άγγελό του και αφήνει στην φωτιά της Αγάπης να καούν τα επίκτητα ελαττώματά του, μέχρι να μείνει γυμνός και Αυθεντικός.

Η ανθρώπινη φύση είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την θεική και όσο μας ωθεί η αλαζονεία μας να αρνηθούμε και να ελέγξουμε το προφανές, βυθιζόμαστε στο χάος της πνευματικής ανυπαρξίας.

[Ταρούλα]

[elenaki]

Εσείς? πως νιώθετε απέναντι στην Ανθρώπινη Φύση? Με το χέρι στην καρδιά....

Την Ανθρωπινη Φυση τωρα αρχιζω να τη νιωθω με Αληθεια...
Στην αρχη ενιωθα φοβο..ηταν πολλες οι προσδοκιες μου και οι ελπιδες μου..αισθανομουν τοσο μικρη μπροστα τους που προσπαθουσα να τις υλοποιησω με ψεμα και μονο προς τα μενα πρωτα..
Αφου εφυγε ενα μεγαλο μερος των προσδοκιων μου απο μεσα μου αρχισα να νιωθω ενθουσιασμο για αυτο που ανακαλυπτα!!
Τωρα νιωθω σεβασμο μπροστα σ'αυτη την απλοτητα που περιβαλλει την Ανθρωπινη Φυση..και Ευγνωμοσυνη που μπορω επιτελους να τη νιωσω!!

Όλοι αυτοί που σταμάτησαν ένα έργο, που τάχα τους πρόσβαλε ένα ιερό σύμβολο…Σκέφτομαι πολλές φορές, τι θα ήταν εκείνο που θα μου προσβάλλει την ιερότητα που νιώθω για την Ουσία του Θεού και του Ανθρώπου, και δεν βρίσκω, αλήθεια, τίποτα, για το οποίο θα χρειαζόταν να πολεμήσω…

Αυτό, για το οποίο ίσως χρειάζεται να πολεμήσει κανείς, είναι για εκείνο που δεν το έχει στερεώσει μέσα στην Ψυχή του με Αγάπη και προσπαθεί να το προστατέψει από τον εαυτό του…

[Vasoula]

Είναι οδυνηρό να αφήνουμε το Πνευματικό Δίκτυο «σχισμένο», κοιτώντας μόνο το ακέραιο μέρος του και να εφησυχάζουμε ότι το υπόλοιπο δεν ανήκει στον τομέα της ευθύνης μας.
Τότε, όσο και να λέμε ότι ανήκουμε στο Φως του Θεού, και πράττουμε μόνο με Αγάπη, αφήνουμε την Πνευματική Σύνδεσή μας να καταρρεύσει μέσα από την μικροψυχία και την έλλειψη συγχώρεσης, για όσους, από άγνοια, το έβλαψαν, συνεχίζοντας να έχουμε κι εμείς άγνοια για την Φύση μας και τις δυνατότητές της!

Ειναι στιγμες που νιωθω καπως ετσι,μικροψυχος και εχω πει παρα πολλες φορες οτι μας αξιζει ενα γερο ταρακουνημα μια τιμωρια θα μπορουσα να το πω για ολα αυτα που εχει κανει η ανθρωπινη φυση.


Ειναι και αλλες τοσες στιγμες που αθωονω την Ανθρωπινη φυση γιατι δεν εχει συνειδηση για την ζημια που εχει προκαλεσει.
Βλεπω αλλα τοσα θαυματα που μπορει ο Ανθρωπος να δημιουργησει και να εμπνευσει αλλους τοσους..

Δεν μπορω να το ισοροπησω ολο αυτο ακομα...

H Aνθρώπινη Φύση...

Είναι τόσο απλό! Το άγγιγμα, το χαμόγελο, το να ακούς τον άλλον με την καρδιά σου...Ξεχάσαμε να αγαπάμε εμείς οι άνθρωποι και από εκεί ξεκίνησαν όλα...Η απώλειά μας δεν αφορά το ότι δεν έχουμε χρήματα, ούτε ότι ξεχάσαμε τον θεό, ούτε ότι θέριεψε το κακό μέσα στην ανθρωπότητα...Η απώλειά μας είναι ότι ξεχάσαμε να κάνουμε Φίλους...

Σε κάθε τι πρέπει να βρίσκουμε και ένα "υπονοούμενο"...Στον σύντροφο να καλύψει ανάγκες, στους γονείς να καλύψουν ανωριμότητες, στους φίλους να καλύψουν μοναξιές, στο φαγητό να καλύψει ανίες, στην τηλεόραση να καλύψει σκέψεις, στην δουλειά να καλύψει αξίες...

Η Ζωή μας είναι απλή...Έχει όμορφα "ακούσματα" για όσους έχουν αφτιά μέσα στ' αυτιά τους...
΄Εχει απαλά αγγίγματα, για όσους έχουν χέρια μέσα στα χέρια τους...
Έχει όμορφες εικόνες, για όσους έχουν μάτια μέσα στα μάτια τους...

Το να αγκαλιάζεις την Ζωή, χωρίς κανένα "υπονοούμενο" έχει γίνει η δυσκολία του απλού...
όπως ακριβώς το να χαμογελάς, χωρίς να χρειάζεται να ακούς κάτι αστείο...

Το να επιτρέπεις να αγαπάς, είναι το ίδιο δύσκολο με το να επιτρέπεις να αγαπιέσαι...
όπως ακριβώς το να θεραπεύεσαι, χωρίς να χρειάζεται να ασθενήσεις...

Το να γεννιέσαι είναι το ίδιο δύσκολο με το να πεθαίνεις
όπως ακριβώς το να μετακινείσαι με ευκολία μέσα σε κάθε αλλαγή που σου χρειάζεται...

Η Ζωή δεν μπορεί να ζήσει για πολύ με "υπονοούμενα", χάνει την ελαστικότητά της, γίνεται άκαμπτη και σκληρή, όπως ο χρυσός που για να εκτιμηθεί χρειάζεται να τον δαγκώσεις, για να διαπιστώσεις την αυθεντικότητά του, έναντι του κάλπικου...
Την πληγώνουμε όμως με το "δάγκωμα"...
Δεν την εμπιστευόμαστε...

Το να εμπιστευθείς την Ζωή είναι το ίδιο δύσκολο με το να εμπιστευθείς την Ανθρωπια, την Καλοσύνη, την Φιλία...
όπως ακριβώς το να νιώθεις περισσότερο και να υποψιάζεσαι λιγότερο...

Να Ζεις προσεχτικά, δεν σημαίνει να επιφυλάσσεσαι της Ανθρωπιάς, ούτε να είσαι πονηρός...
Σημαίνει να μην χαραμίζεις την Ζωή σου...

[Fotinoula]

αυτό το ποστ το διαβάζω πολύ αυτές τις ημέρες και
ακριβώς στην ίδια σελίδα έπεσα προχθές το απόγευμα στο βιβλίο που διαβάζω, του Ράιχ

Ο Χριστός ε ί ν α ι. Δεν κάνει τίποτα άλλο από το να ζει τη ζωή του. Δεν έχει συνείδηση του γεγονότος ότι είναι τόσο πολύ διαφορετικός από όλους τους άλλους.

και ναι είναι πρωτόγνωρο αλλά απερίγραπτο να τολμήσεις να βγεί απο την φυλακή σου,
απο το τί είσαι και τι δεν είσαι,
και όσο βγαίνεις τόσο γλυκαίνεσαι με την απλότητα, είναι σαν να είσαι ένα σφιγμένο κουβάρι που τόσα χρόνια δεν το καταλάβαινες ότι σφίγγεσαι και νοιώθεις το ξεκούμπωμα ακόμα και στο σώμα, ένα χαλάρωμα σαν κύμα σε περνά, εκείνη την στιγμή που αποφασίζεις να αφεθείς στο πέταγμα

τελικά είναι όμορφο να εμπιστεύεσαι τους ανθρώπους, και νομίζω ότι για να έχω κάνει ένα τέτοιο πρωταρχικό βήμα έχω αρχίσει και εμπιστεύομαι και περισσότερο εμένα, του ποια είμαι, με περισσότερη απόφαση
δεν λέω λυσσάει η κωλοσυνήθεια της φυλακής, το "υπονοούμενο" που γράφεις Βάσω αλλά...και ένα σκάσε σε βλέπω αλλά ξεπεράσου επιτέλους δεν βλάπτει!

αυτός ο δρόμος απλά δεν έχει γυρισμό άπαξ και τον πατήσεις

[Δωρουλα]

Βασω, Φωτεινη!!

[O_ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΟΣ]

H Aνθρώπινη Φύση...

Είναι τόσο απλό! Το άγγιγμα, το χαμόγελο, το να ακούς τον άλλον με την καρδιά σου...

[konstantinos s.]

Το να εμπιστευθείς την Ζωή είναι το ίδιο δύσκολο με το να εμπιστευθείς την Ανθρωπια, την Καλοσύνη, την Φιλία...
όπως ακριβώς το να νιώθεις περισσότερο και να υποψιάζεσαι λιγότερο...

Να Ζεις προσεχτικά, δεν σημαίνει να επιφυλάσσεσαι της Ανθρωπιάς, ούτε να είσαι πονηρός...
Σημαίνει να μην χαραμίζεις την Ζωή σου...

Από όλο το κείμενο μου έμεινε αυτό, να νιώθεις περισσότερο και να υποψιάζεσαι λιγότερο. Το έχω αισθανθεί αρκετά έντονα το τελευταίο καιρό. Βέβαια ακόμα το πρώτο μου είναι πολύ πιο δύσκολο από το δεύτερο...

[Vasoula]

Κωνσταντίνε μου, δεν έχει σημασία από ποιό θα αρχίσεις...

αν αυξήσεις το ένα, θα μειωθεί αυτόματα το άλλο...όπως και αν μειώσεις το ένα, θα αυξηθεί αυτόματα το άλλο...

ξεκινάς από όποιο μπορείς, στο σημείο εξέλιξης που βρίσκεσαι...

Τα βήματα δεν αξιολογούνται από το που ξεκινάς, αλλά από το ότι ξεκινάς...

[elenaki]

και ναι είναι πρωτόγνωρο αλλά απερίγραπτο να τολμήσεις να βγεί απο την φυλακή σου,
απο το τί είσαι και τι δεν είσαι,
και όσο βγαίνεις τόσο γλυκαίνεσαι με την απλότητα, είναι σαν να είσαι ένα σφιγμένο κουβάρι που τόσα χρόνια δεν το καταλάβαινες ότι σφίγγεσαι και νοιώθεις το ξεκούμπωμα ακόμα και στο σώμα, ένα χαλάρωμα σαν κύμα σε περνά, εκείνη την στιγμή που αποφασίζεις να αφεθείς στο πέταγμα

τελικά είναι όμορφο να εμπιστεύεσαι τους ανθρώπους, και νομίζω ότι για να έχω κάνει ένα τέτοιο πρωταρχικό βήμα έχω αρχίσει και εμπιστεύομαι και περισσότερο εμένα, του ποια είμαι, με περισσότερη απόφαση
δεν λέω λυσσάει η κωλοσυνήθεια της φυλακής, το "υπονοούμενο" που γράφεις Βάσω αλλά...και ένα σκάσε σε βλέπω αλλά ξεπεράσου επιτέλους δεν βλάπτει!

αυτός ο δρόμος απλά δεν έχει γυρισμό άπαξ και τον πατήσεις

Αληθεια Φωτεινο μου...

[Ταρούλα]

[Μπεττουλα]

H Aνθρώπινη Φύση...

Είναι τόσο απλό! Το άγγιγμα, το χαμόγελο, το να ακούς τον άλλον με την καρδιά σου...Ξεχάσαμε να αγαπάμε εμείς οι άνθρωποι και από εκεί ξεκίνησαν όλα...Η απώλειά μας δεν αφορά το ότι δεν έχουμε χρήματα, ούτε ότι ξεχάσαμε τον θεό, ούτε ότι θέριεψε το κακό μέσα στην ανθρωπότητα...Η απώλειά μας είναι ότι ξεχάσαμε να κάνουμε Φίλους...

Σε κάθε τι πρέπει να βρίσκουμε και ένα "υπονοούμενο"...Στον σύντροφο να καλύψει ανάγκες, στους γονείς να καλύψουν ανωριμότητες, στους φίλους να καλύψουν μοναξιές, στο φαγητό να καλύψει ανίες, στην τηλεόραση να καλύψει σκέψεις, στην δουλειά να καλύψει αξίες...

Η Ζωή μας είναι απλή...Έχει όμορφα "ακούσματα" για όσους έχουν αφτιά μέσα στ' αυτιά τους...
΄Εχει απαλά αγγίγματα, για όσους έχουν χέρια μέσα στα χέρια τους...
Έχει όμορφες εικόνες, για όσους έχουν μάτια μέσα στα μάτια τους...

Το να αγκαλιάζεις την Ζωή, χωρίς κανένα "υπονοούμενο" έχει γίνει η δυσκολία του απλού...
όπως ακριβώς το να χαμογελάς, χωρίς να χρειάζεται να ακούς κάτι αστείο...

Το να επιτρέπεις να αγαπάς, είναι το ίδιο δύσκολο με το να επιτρέπεις να αγαπιέσαι...
όπως ακριβώς το να θεραπεύεσαι, χωρίς να χρειάζεται να ασθενήσεις...

Το να γεννιέσαι είναι το ίδιο δύσκολο με το να πεθαίνεις
όπως ακριβώς το να μετακινείσαι με ευκολία μέσα σε κάθε αλλαγή που σου χρειάζεται...

Το να εμπιστευθείς την Ζωή είναι το ίδιο δύσκολο με το να εμπιστευθείς την Ανθρωπια, την Καλοσύνη, την Φιλία...
όπως ακριβώς το να νιώθεις περισσότερο και να υποψιάζεσαι λιγότερο...

Να Ζεις προσεχτικά, δεν σημαίνει να επιφυλάσσεσαι της Ανθρωπιάς, ούτε να είσαι πονηρός...
Σημαίνει να μην χαραμίζεις την Ζωή σου...

κανονικά είναι όλο για bold...

[ARTYADIS]

κανονικά είναι όλο για bold...

H Aνθρώπινη Φύση...

Είναι τόσο απλό! Το άγγιγμα, το χαμόγελο, το να ακούς τον άλλον με την καρδιά σου...Ξεχάσαμε να αγαπάμε εμείς οι άνθρωποι και από εκεί ξεκίνησαν όλα...Η απώλειά μας δεν αφορά το ότι δεν έχουμε χρήματα, ούτε ότι ξεχάσαμε τον θεό, ούτε ότι θέριεψε το κακό μέσα στην ανθρωπότητα...Η απώλειά μας είναι ότι ξεχάσαμε να κάνουμε Φίλους...

Σε κάθε τι πρέπει να βρίσκουμε και ένα "υπονοούμενο"...Στον σύντροφο να καλύψει ανάγκες, στους γονείς να καλύψουν ανωριμότητες, στους φίλους να καλύψουν μοναξιές, στο φαγητό να καλύψει ανίες, στην τηλεόραση να καλύψει σκέψεις, στην δουλειά να καλύψει αξίες...

Η Ζωή μας είναι απλή...Έχει όμορφα "ακούσματα" για όσους έχουν αφτιά μέσα στ' αυτιά τους...
΄Εχει απαλά αγγίγματα, για όσους έχουν χέρια μέσα στα χέρια τους...
Έχει όμορφες εικόνες, για όσους έχουν μάτια μέσα στα μάτια τους...

Το να αγκαλιάζεις την Ζωή, χωρίς κανένα "υπονοούμενο" έχει γίνει η δυσκολία του απλού...
όπως ακριβώς το να χαμογελάς, χωρίς να χρειάζεται να ακούς κάτι αστείο...

Το να επιτρέπεις να αγαπάς, είναι το ίδιο δύσκολο με το να επιτρέπεις να αγαπιέσαι...
όπως ακριβώς το να θεραπεύεσαι, χωρίς να χρειάζεται να ασθενήσεις...

Το να γεννιέσαι είναι το ίδιο δύσκολο με το να πεθαίνεις
όπως ακριβώς το να μετακινείσαι με ευκολία μέσα σε κάθε αλλαγή που σου χρειάζεται...

Το να εμπιστευθείς την Ζωή είναι το ίδιο δύσκολο με το να εμπιστευθείς την Ανθρωπια, την Καλοσύνη, την Φιλία...
όπως ακριβώς το να νιώθεις περισσότερο και να υποψιάζεσαι λιγότερο...

Να Ζεις προσεχτικά, δεν σημαίνει να επιφυλάσσεσαι της Ανθρωπιάς, ούτε να είσαι πονηρός...
Σημαίνει να μην χαραμίζεις την Ζωή σου...