Ένα από τα θέματα που βλέπω ότι με "τρώει" σε ένα υποσυνείδητο επίπεδο, είναι το θρησκευτικό πρότυπο του ασκητισμού. Ότι δηλαδή, ο άνθρωπος που εξελίσσεται στον δρόμο του πνεύματος, πρέπει να απέχει από τις υλικές απολαύσεις και να απαρνείται γενικότερα οτιδήποτε προκαλεί απόλαυση στον κόσμο της ύλης, καθώς επίσης και να μην έχει υλικές επιθυμίες.
Εγώ πάλι από την άλλη, πριν κάνα-δυο χρόνια πήρα μία μεγάλη απόφαση, ότι στην ζωή δεν ήρθα για να στερήσω στον εαυτό μου τίποτε. Και θέλω να απολαύσω την ζωή και στην υλική της έκφραση, είτε αυτό είναι φαγητό, είτε είναι το σεξ, είτε είναι η άνεση στην ζωή, τα ρούχα, τα αποκτήματα κλπ. Πλέον γνωρίζω ότι η ευτυχία δεν εξαρτάται από αυτά, ότι δεν αποτελούν σκοπό ζωής κλπ, όμως από την άλλη δεν βρίσκω τον λόγο γιατί να μην τα θέλω/αποκτήσω/κάνω.
Κάπου εκεί υπάρχει μία σύγκρουση μέσα μου. Όσο γελοίο και εάν ακούγεται, υπάρχει ένα άγχος ότι θα προχωρήσω στον πνευματικό δρόμο και δεν θα προλάβω να τα κάνω αυτά. Ότι δηλαδή μετά δεν θα "πρέπει" να τα κάνω, ή δεν θα θέλω να τα κάνω. Ξέρω, ακούγεται παράξενο. Όμως κάτι τέτοιο έχω "πιάσει" να συμβαίνει μέσα μου.
Γνωρίζω πως, στην θεωρία, το πνευματικό μονοπάτι ουδεμία σχέση έχει με αυτό που μας πλασάρει η εκκλησία και η κοινωνία, δηλαδή ένας δρόμος στέρησης και ασκητισμού. Όμως συναισθηματικά ή υποσυνείδητα, πιάνω τον εαυτό μου να κάνει τέτοιες σκέψεις. Οι οποίες μετά "χειροτερεύουν": μήπως ακόμα δεν είμαι έτοιμος να πάρω έναν τέτοιο δρόμο εξέλιξης αλλά και στέρησης; Βέβαια αμέσως υπενθυμίζω στον εαυτό μου τα όσα έχω μάθει - ότι δηλαδή αυτά είναι μπούρδες και ότι η ύλη δεν είναι κακιά, οπότε και δεν υπάρχει λόγος να την απαρνηθώ στον δρόμο της εξέλιξής μου.
Όμως, όπως είπα, η θεωρία από την πράξη, η σκέψη από το συναίσθημα, ακόμα απέχουν, και δεν έχω βρει τον τρόπο να τα γεφυρώσω και να τα φέρω σε αρμονία μεταξύ τους...
Εσάς σας έχει τύχει κάποιο παρόμοιο περιστατικό; Κάποια παρόμοια φάση; Πως την διαχειριστήκατε; Και τί πιστεύεται ότι μπορεί να κρύβεται πίσω από όλα αυτά;
