Τον τελευταίο μήνα, κάθε μέρα έρχομαι στην εξής σύγκρουση: υπάρχει ένα "αξίωμα" μέσα μου που λέει να βοηθάω μόνο όσους μου ζητούν την βοήθειά μου, αλλιώς εάν την δώσω χωρίς να την ζητήσουν, παρεμβαίνω στην ζωή τους και τις επιλογές τους. Από την άλλη όμως, κάποιες φορές αισθάνομαι ότι αυτό είναι πολύ σκληρό, και ότι ίσως κάποιες φορές θα ήταν καλό και "ανθρώπινο" να βοηθήσεις τον συνάνθρωπό σου, ακόμα και εάν αυτός δεν στο ζητήσει, ή τουλάχιστον να τον ρωτήσεις εάν θέλει την βοήθειά σου.
Γνωρίζω ότι υπάρχει το κοινωνικό/θρησκευτικό πρότυπο του "σωτήρα" και του ότι "αν είσαι καλός πρέπει να βοηθάς τον άλλον", πρότυπο το οποίο θεωρώ ότι έχω ως έναν βαθμό δουλέψει. Και είμαι σίγουρος ότι η σύγκρουση που αισθάνομαι, δεν έχει να κάνει με αυτό - κοινώς, δεν με απασχολεί το εάν θα φανώ "άκαρδος", ούτε σκοτίζομαι να φανώ "καλός" κάνοντας καλές πράξεις κλπ.
Όμως δεν μπορώ ακόμα να προσδιορίσω που τελειώνει η ουδετερότητα και που ξεκινά η αναισθησία.
Ίσως κάποιο μέρος μέσα μου να βολεύεται με αυτήν την θεωρία, το "εάν θέλει την βοήθειά μου, ας την ζητήσει, εγώ γιατί να ασχοληθώ;". Ίσως πάλι να αποτελεί μία άμυνα του εαυτού μου, γιατί ξέρω ότι άπαξ και μου ζητήσει κάποιος βοήθεια, θα κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ, με αποτέλεσμα να γίνομαι χίλια κομμάτια. Ίσως είναι κομμάτι του εγωισμού μου, ότι δηλαδή ακούγοντας τον άλλον να μου ζητά βοήθεια, αισθάνομαι σε πλεονεκτική, "καλύτερη" θέση από αυτόν. Ίσως να είναι κάτι άλλο, έχω σκεφτεί πολλά γενικώς...
Αλλά να. Βλέπεις ένα άτομο που θα μπορούσες να το βοηθήσεις. Το βοηθάς; Το ρωτάς εάν θέλει την βοήθειά σου; Ή απλά το παρατηρείς, περιμένοντας εάν στο ζητήσει από μόνο του, σεβόμενος την επιλογή του εάν δεν το κάνει;
)
