Τον τελευταίο καιρό, με την μετακόμιση, την δουλειά κλπ κλπ, άρχισα να γεμίζω σιγά-σιγά με άγχη πολλά. Μέχρι που στο τέλος δεν μπορούσα να ηρεμήσω, να ησυχάσω, να χαλαρώσω. Βρησκόμουν σε μία συνεχή υπερρένταση, δεν κοιμώμουν καλά τα βράδια, δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ σε κάτι, ενώ στο στήθος μου αισθανόμουν μονήμως ένα μεγάλο βάρος, σαν μία πέτρα, που με ανάγκαζε συνεχώς να αναστενάζω...
Σήμερα έκανα έναν διαλογισμό, που με πήγε στο βασίλειο των σκιών... Εκεί είδα εμένα παιδί, να θέλω να παίξω με τα παιχνιδάκια μου, αλλά εγώ σαν γονιός να του λέω την εξής οδηγία: θα παίξεις, μόνο όταν έχεις τακτοποιήσει όλες σου τις υποχρεώσεις.
Έτσι μπήκαν τα κομμάτια του παζλ σιγά-σιγά στην θέση τους. Δεν άφηνα τον εαυτό μου να ησυχάσει, να ηρεμίσει, αλλά και να παίξει, παρά μόνο όταν θα ερχόταν η στιγμή που δεν θα είχα καμία εκρεμμότητα, καμία "υποχρέωση", τίποτα που να "πρέπει" να κάνω... Βέβαια αυτή η στιγμή, είναι λίγο αδύνατον να έρθει ποτέ. Και έτσι είχα εγκλωβιστεί σε μία κατάσταση γεμάτη ένταση... Γιατί είχα βάλει όρους και προϋποθέσεις...
Πρώτον συνειδητοποίησα ότι δεν υπάρχουν "υποχρεώσεις" στην ζωή, αλλά επιλογές...
Δεύτερον, ναι μεν υπάρχουν πράγματα-"εκκρεμότητες" που καλείσαι να ανταπεξέλθεις, αλλά στις μακροπρόθεσμες εκκρεμότητες δεν μπορείς να κάνεις κάτι. Λ.χ. το ότι αύριο με περιμένει ας πούμε μία δύσκολη ημέρα, δεν υπάρχει λόγος να με αγχώνει εμένα σήμερα, και να με κάνει να μην μπορώ να ηρεμήσω.
Τρίτον, μπορώ να βρω την ηρεμία και το παιχνίδι (και κατ'επέκτασην, την ευτυχία), σε οποιαδήποτε στιγμή θελήσω, ακόμα και εάν έχω ένα τεράστιο "βουνό" από "υποχρεώσεις"!!! Ακόμα και εάν σε μία ώρα έχω να κάνω το πιο "σημαντικό" πράγμα στην δουλειά μου, μπορώ να κάτσω και να παίξω με τα κουβαδάκια μου, και να "μην μου καίγεται καρφί"!!! Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν θα είμαι εντάξη απέναντι στην δουλειά μου. Αλλά δεν μπορώ πια να μην μπορώ να ηρεμίσω, επιδή ακόμα μένουν εκρεμμότητες στο σπίτι, και π.χ. δεν έχω ακόμα φωτιστικά!! Δηλαδή, τώρα που το σκέφτομαι, είναι γελοίο!! Ελεος!!
Το να είσαι παιδί, και με το να παίζεις, δεν σημαίνει ότι δεν μπορείς να είσαι και εντάξη στις "υποχρεώσεις" σου. Είναι άλλη μία ακόμα ανόητη οδηγία που παίρνουμε από την κοινωνία και τους γονείς μας. "Σοβαρέψου τώρα, μεγάλωσες και δεν είσαι παιδί. Πως θα ανταπεξέλθεις αύριο μεθάυριο στην ζωή;" και άλλα τέτοια...
Αγκάλιασα τον μικρό Θοδωρή, και τον άφησα να παίξει. Και τότε ήρθε Αυτός, τον άγγιξε στο κεφάλι και είπε "ευλογημένα τα παιδιά, διότι σε αυτά ανήκει η βασιλεία των ουρανών". Και τότε κατάλαβα τί σημαίνει αυτή η φράση...
Δεν πρέπει ποτέ να αμελούμε το μικρό παιδί μέσα μας. Πρέπει να παίζουμε και να χαιρόμαστε την ζωή και να δημιουργούμε, σαν μικρά παιδιά.
Μην ξεχνάς στην πορεία σου την παιδικότητα σου. Η αθωότητα των παιδιών μας οδηγεί στην χαρά και την δημιουργία. Το παιδί μέσα μας χρειάζεται αγάπη και αποδοχή για να είναι ευτυχισμένο. Χρειάζεται γέλιο και παιχνίδι. Του τα προσφέρεις ή είσαι πολύ απασχολημένος με τις υλικές σου επιθυμίες;
-Ρωρ #49
