Ναι έτσι είναι…αν έτσι νιώθεις…
Γιατί να μας ξαφνιάζει…Κάποιους δεν θα έπρεπε να τους ξαφνιάζει…
Αυτούς που γνωρίζουν καλά ότι ο άνθρωπος ότι έχει μέσα του, έχει και έξω του…
Σε κάποιον το είπα και μου είπε «μέσα μου έχω μόνο τα όργανα του σώματος!
΄Οτι έχω έξω μου έχει αξία…»
Ο συγκεκριμένος είχε βλάβη στην καρδιά…είχε ξεφύγει μεν από τον θάνατο, αλλά όχι από το μέσα του…
Μέσα του είχε «κάποιον» που του έφραζε την ροή της καρδιάς. Του έκλεινε τις αρτηρίες, την τρυπούσε με βελόνες και εμπόδιζε την ομαλή λειτουργία, την πίεζε…
Αυτός ο «κάποιος» που το έκανε, επειδή ακριβώς ήταν αόρατος στα μάτια του, έγινε ο κακός γείτονας, ο κακός υπάλληλος, ο κακός βουλευτής, ο κακός πωλητής, ο αχάριστος φίλος, ο ακατάλληλος σύντροφος, το κακομαθημένο παιδί, ο αγενής, ο αμόρφωτος, ο αλλόθρησκος…
Για όλους μια κακή κουβέντα…
Μέσα του όντως είχε μόνο το όργανο της καρδιάς…
Αλήθεια μου είπε…
Ναι έτσι είναι…
Η κοινωνία δεν αποδομείται, ήταν μη δομημένη έτσι κι αλλιώς…
Γιατί το «μέσα» μας δεν είναι μόνο τα όργανα, το «έξω» μας δεν είναι μόνο οι άλλοι…
Μεταξύ των δύο μεσολαβούν άλλα «υλικά»…
Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν υποστεί μια κακοποίηση...Πνευματική κυρίως και αυτή μεταφέρεται από γενιά σε γενιά…
Και εκεί ακριβώς που έχουν υποστεί την κακοποίηση, εκεί ακριβώς έχασαν τις πνευματικές τους δομές…
Μετά ήταν θέμα χρόνου να κακοποιηθούν και συναισθηματικά, από τον φόβο!
Το ξέρουμε όμως, πως μια κακοποίηση φέρνει μνησικακίες…Αυτό το «μέσα» μας, που δεν έχει μόνο όργανα, θέλει να αγαπήσει, με όλη του την Ψυχή και όλη του την ΄Υπαρξη, αλλά η μνήμη του φτάνει μόνο μέχρι την «κακοποίηση»…
Για να υπερβεί την πνευματική του αλλοτρίωση, χρειάζεται να ανοιχτεί σε νέες Μνήμες, σε νέες Διαστάσεις, σε νέες Οπτικές…
Χρειάζεται να ξαναγεννηθεί από τις στάχτες του…
Να καεί στην φωτιά του Θεού…
Χρειάζεται να επιθυμήσει με όλο του το «Είναι» την Ζωή…
Να μην αγκιστρώνεται φοβισμένα πάνω της, αλλά να την «δομήσει» με τα «υλικά» που δεν βρίσκονται στους «αργυραμοιβούς» και στους «εμπόρους», αλλά στην Αρχή του.
Ψιλά γράμματα είναι αυτά για τους περισσότερους…το ξέρω…
Η εκπαίδευσή μας για να γίνουμε άνθρωποι, μας έκανε αυτό ακριβώς…ανθρώπους!
Μα ότι έχουμε μέσα μας, αυτό ακριβώς θα έχουμε και έξω μας…
και όπως είπε ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ, « μάχαιρα έδωσες, μάχαιρα θα λάβεις», ο καθένας δημιουργεί και τον κόσμο του.
Η ερμηνεία της παραπάνω φράσης συνδέθηκε, ανόητα, , με την ανταπόδοση και ότι δεν πρέπει να απαντάς στις κακίες των ανθρώπων με κακία, γιατί η αγάπη χωρίς όρους δεν την περιλαμβάνει...
Είναι τόσο άστοχη αυτή η ερμηνεία, που μόνο από την πνευματική κακοποίηση, που έχει υποστεί ο άνθρωπος, την πίστεψε και αγωνίστηκε (ακόμα αγωνίζεται) να την τηρήσει …μάταια φυσικά!
Κανένας φυσικός άνθρωπος δεν μπορεί να την τηρήσει, παρά μόνο με υποκρισία...ή με εσωτερική εργασία…
Αντί να δώσουν επιχειρήματα για τους δύο κόσμους και πως μπορείς να τους ενώσεις, μας έβαλαν στην διαδικασία να προσπαθούμε να προσπερνάμε τις κακίες, χωρίς να βλέπουμε τις δικές μας τις ασυνείδητες...Προσπερνάμε, δείχνοντας τάχα ανωτερότητα, αλλά πόσο ανόητο μπορεί να είναι αυτό, ώστε να μην παρατηρούμε ότι κανείς μέχρι τώρα δεν το έχει καταφέρει, χωρίς να δει τον κόσμο που κουβαλάει μέσα του.
Ο Θεός και η Αγάπη δεν είναι θέμα ανωτερότητας, αλλά αυθεντικότητας!
Η φράση αυτή, με μια άλλη ερμηνεία, πιο βαθιά και με μεγαλύτερη ειλικρίνεια, θα μας έφερνε στην σημαντικότητα πάνω στην οποία ελέχθη…
ότι αυτό που έχεις μέσα σου, αυτό έχεις και έξω σου. Και αν εσύ έχεις μέσα σου "μάχαιρα", δηλαδή ασυνείδητες κακίες και μνησικακίες, αυτό που θα λάβεις έξω από εσένα, θα είναι ακριβώς το ίδιο...
Μπορείς να ξεγελάσεις το συνειδητό με την αγάπη χωρίς όρους…
Το ασυνείδητο όμως δεν ξεγελιέται…Εκεί μπαίνουν οι όροι, εκεί που δεν γνωρίζεις τον Εαυτό σου.
Τι να σου κάνουν οι ΄Αγγελοι μετά…
Τι να σου κάνει και ο Θεός…
Τι να σου κάνει και ο Ανώτερος Εαυτός σου…
Όμως, όπως είπα…
Το να σπας δομές, σε ανθρώπους που δεν είναι έτοιμοι, είναι το ίδιο επεμβατικό, όσο να τους σπας στο ξύλο...
Δεν έχεις αυτό το δικαίωμα...γιατί το "ανώτερο καλό" τους μπορεί να μην συμβαδίζει με το "καλό" που εσύ νιώθεις σαν πρακτική εξέλιξη του έργου της Ψυχής.
Γι’ αυτό και φαινομενικά βιώνουμε την αποδόμηση της κοινωνίας…
Γιατί αυτό που είχε δομηθεί ήταν (και ακόμα είναι) πνευματικά κακοποιημένο…
Και τώρα, αυτή η εποχή ανήκει στο «όσοι πιστοί προσέλθετε» κυριολεκτικά…
Ταπεινότητα-Διάκριση-Ειλικρίνεια…
