Και επειδή λίγοι άνθρωποι ξέρουν τι θέλουν, το ρητό μετασχηματίστηκε, ασυνείδητα, σε «κάνε εσύ πρώτος στους άλλους, αυτό που φοβάσαι ότι θα σου κάνουν εκείνοι»…
Έτσι γίνεται συνήθως σε έναν πολωμένο κόσμο, που το μεγαλύτερο μέρος του ζει ασυνείδητα.
Το ασυνείδητο δεν είναι όρος της ψυχολογίας, αλλά μέρος του φυσικού ανθρώπου, που δεν έχει προλάβει να θυμηθεί ότι είναι ΄Ανθρωπος.
Το ασυνείδητο κινεί τους φυσικούς μηχανισμούς του εγωισμού, ενισχύοντας μια διαιρετότητα, που μπορεί να γίνει μετρήσιμη με έναν μόνο τρόπο…Την σύγκριση!
Και επειδή δεν αφήνει περιθώρια στις ευθύβολες σκέψεις των ανθρώπων, αλλά επιδρά και σ’ αυτές μέσω των συναισθημάτων, δημιουργώντας συνεχώς δεύτερες και τρίτες, οι περισσότεροι άνθρωποι, έχοντας την ανάγκη να ελέγξουν αυτήν την διαιρετότητα, ξεχνούν τις πιο βαθιές τους ποιότητες και αξίες, γιατί δεν είναι μετρήσιμες μεταξύ της κοινής γνώμης, την λογικής και της διανόησης...
Αν μπορούσαμε να «δούμε» τα συναισθήματα των ανθρώπων θα αντιλαμβανόμαστε μια ψυχική ομοιότητα στον ασυνείδητο φόβο, αυτόν του "μη-είναι"...
Ανεξάρτητα από τις διανοητικές ανομοιότητες, το πρώτο επίπεδο του ασυνείδητου (συναισθηματικό πεδίο, που περιλαμβάνει το κατώτερο νοητικό) υπόκειται στους Νόμους της ομοιότητας του φόβου, σαν κατάσταση αόρατης επίδρασης…
Δεν έχει σημασία τι φοβάται κάποιος άνθρωπος, σημασία έχει ότι φοβάται κάτι…
Είτε αυτό είναι το αόρατο, είτε το ύψος, είτε ο συνωστισμός, οποιαδήποτε κι αν είναι η απειλή, οποιοσδήποτε κι αν είναι ο τρόπος που αντιδρά σ’ αυτόν τον φόβο, οποιαδήποτε κι αν είναι η διέξοδος που βρίσκει, σημασία έχει ότι το ασυνείδητο έχει γεμίσει σαν κατάσταση, μ’ αυτήν την κοσμική ενέργεια…
Απόδειξη γι’ αυτό είναι ότι δύσκολα μπορεί κανείς να κυριαρχήσει σ’ αυτόν τον ασυνείδητο φόβο με την λογική του, σε όποιο επίπεδο μόρφωσης κι αν έχει φτάσει…
Ο κάθε άνθρωπος πολεμά την δική του ασυνείδητη κατάσταση του φόβου, με χίλιους τρόπους…μέχρι να εισχωρήσει πιο βαθιά στην κατάσταση της Αγάπης.
Το πιο συχνό φαινόμενο κατευνασμού αυτής της ασυνείδητης κατάστασης, είναι να θρέψει κάποιος μια ιδέα, ανοίγοντας τα πάνω κέντρα του, προτού προλάβει να ανοίξει την καρδιά του, που αυτό σημαίνει ότι τα κάτω κέντρα δεν μπορούν να ευεργετηθούν από αυτήν την ιδέα, ολοκληρωτικά…
Αποδείξεις γι’ αυτό έχουμε, από όλους εκείνους που πολέμησαν για μιαν ιδέα, αλλά όταν έφτασαν στο σημείο να χρειάζεται να την εφαρμόσουν, δεν μπόρεσαν να κρατήσουν την ακεραιότητά τους…Παρασύρθηκαν από την εξουσία, την δύναμη και την φιλοδοξία τους, δηλαδή την διαιρετότητα…
Σπάνια έχουμε δει μεταξύ της Φυλής των Ανθρώπων, κάποιους να μένουν ταπεινοί και διακριτικοί, όταν τους δίνεται η δυνατότητα να αναλάβουν μία, οποιαδήποτε εξουσία…
Γονείς-παιδιά
Δάσκαλοι-μαθητές
Πολίτες-Κυβερνήτες
Οι περισσότεροι, κάπου μεταξύ της ιδέας και της εφαρμογής της, χάνουν τις ισορροπίες τους…
Μια ιδέα, ένα ιδανικό προέρχονται σίγουρα από ωθήσεις του Πνεύματος…Η καλοσύνη, η αγάπη, η συμπόνια, η ανιδιοτελής φιλία, η ενότητα, η κοινωφέλεια, προέρχονται από περιοχές του Πνεύματος του Ανθρώπου…
΄Εντονες πνευματικές ωθήσεις, μέσω των πάνω κέντρων, επιδρούν στον εσωτερικό κόσμο του ανθρώπου και τον γεμίζουν μέχρι του σημείου που βρίσκουν δίοδο να εκφραστούν και στο φυσικό πεδίο, εκείνο, όμως, που το ορίζουν τα κάτω κέντρα…
Αν η καρδιά δεν είναι ανοιχτή, αυτές οι πνευματικές ωθήσεις μπορούν να γίνουν είτε απογοήτευση, είτε να διαστρεβλωθούν από τα ασυνείδητα συναισθήματα των κάτω κέντρων, όταν χρειάζεται να εφαρμοστούν…
Κάποιοι νιώθουν ότι οι άλλοι δεν ασπάζονται την ιδέα τους και απογοητεύονται, μαζεύονται, απομονώνονται και συρρικνώνονται και κάποιοι βρίσκουν συμμάχους να την εφαρμόσουν και τότε αρχίζει η εξουσιαστική τάση των κάτω κέντρων να επιδρά αρνητικά, ενόσω δεν έχουν φροντίσει την καρδιά τους, αρχίζοντας από τα κάτω κέντρα…
Τι σημαίνει «κάτω κέντρα» όμως?
Εμπιστοσύνη και ασφάλεια, επεξεργασία των σχέσεων και των προγραμματισμένων ρόλων, πεποιθήσεις, δυναμική της Θέλησης, συναισθηματική ωρίμανση μέσα στον Εαυτό, εξαρτήσεις από την εικόνα, έλλειψη αυτοπεποίθησης, έλλειψη αναγνώρισης, επιβράβευσης, επιβεβαίωσης, μοναξιά, θλίψη, μνησικακία, εξουσιαστικές ανάγκες διάκρισης, πολώσεις, χρησιμότητα του «ανήκω», όλα αυτά που ασυνείδητα εμποδίζουν το Πνεύμα να καταλάβει το «Είναι» μας, γιατί μπλοκάρουν στο «μη-είναι» μας, στο κέντρο της καρδιάς…
Σαν «μη-είναι» νοείται το «εγώ» μας…Αυτό που αμύνεται και επιτίθεται, χωρίς Λογική και χωρίς συγκεκριμένο λόγο απειλής…
Η καρδιά ελέγχει τα συναισθήματα, συνειδητά, μα και ασυνείδητα και δημιουργεί λανθασμένες «συγνώμες» όταν, ενώ φοβάται (επιδραση από τα κάτω κέντρα) πιέζεται να αγαπήσει (επίδραση από τα πάνω κέντρα)…
Ο Δρόμος της Σοφίας της Καρδιάς είναι η Αυτο-επίγνωση!
Η Ζωή δεν είναι εδώ για να αποφεύγεται, ούτε εμείς ήρθαμε εδώ για να φιλοσοφήσουμε...
Ο Στοχασμός δεν είναι διέξοδος, όταν η Ζωή δεν είναι αδιέξοδο, αλλά μία ακόμα έκφραση του Πνεύματος!
Πως το βλέπετε εσείς?
