Σαν τα δώρα της Ζωής να μην μπορούμε να τα αξιολογήσουμε, αφενός γιατί κανείς δεν μας ρώτησε που μας τα έδωσε, αφετέρου τα καταχωνιάζουμε σε ένα «ντουλάπι» μαζί με τα ανώφελα, τόσο που στο τέλος δεν ξέρουμε τι είναι χρήσιμο και τι όχι!
Από την στιγμή που αφηνόμαστε στην επίδραση του μαζικού συναισθήματος, δεν μπορεί να υπάρξει διαφοροποίηση ούτε καν μέσα μας!
Απλά διαφοροποιείται ο τρόπος που βλάπτουμε τον εαυτό μας!
Ενας άνθρωπος θα πάρει ναρκωτικά και θα βλάψει τον εαυτό του, από εκδίκηση στην Ζωή…
Ενας άλλος θα έχει μια μονότονη θλίψη, από αδιαφορία στην Ζωή…
Ενας άλλος θα τρώει ή δεν θα τρώει, χωρίς συναίσθηση, από έλλειψη στην Ζωή…
Ενας άλλος θα ασθενεί, από παραίτηση…
΄Όλα είναι δικαιολογίες, γιατί η ουσία της Ζωής έχει αποκτήσει μόνο αισθήσεις! Βλέπω, ακούω, αγγίζω, μυρίζω, γεύομαι…
΄Όλα αυτά τα έχω, γιατί δεν μπορώ να νιώσω την Ζωή με άλλον τρόπο, πέρα του αποδεδειγμένου…
Δεν ξέρω που και γιατί μου χρειάζονται οι αισθήσεις αλλά αφού τις έχω, πρέπει να τις χρησιμοποιώ, για να νιώθω ότι είμαι ζωντανός!
Ζωντανός σημαίνει αισθήσεις και συνείδηση αυτών…
Οτιδήποτε άλλο, πέρα από αυτήν την συνείδηση, το θεωρώ παράλογο!
Είμαι ένα λογικό Ον και έχω συνείδηση αυτής της λογικής…
Μα αν αφοσιωθώ στην αναζήτηση της λογικής μέσα σε ότι συμβαίνει στον κόσμο μου, θα αντιληφθώ ότι αυτός βασίζεται περισσότερο στο παράλογο, παρά στην λογική…
Βλέπω ανθρώπους να φοβούνται τα συναισθήματα τους και από την άλλη να τα εκφράζουν με κάθε τρόπο, χωρίς να το συνειδητοποιούν…Θυμός, οργή, θλίψη, φόβος, ντροπή, όλα αυτά δεν είναι συναισθήματα?
Βλέπω ανθρώπους να αποφασίζουν και από την άλλη να καθηλώνονται από τις αποφάσεις τους…
Βλέπω ανθρώπους που πολεμούν την μιζέρια και από την άλλη να είναι θλιμμένοι για τους μίζερους…
Βλέπω ανθρώπους να λένε ότι αγαπάνε την Ζωή και από την άλλη να είναι απόντες από την Ζωή τους…
Δεν είναι παράλογα αυτά? Ή εμένα μου φαίνεται?
Ενόσω είμαστε στο μαζικό συναίσθημα και του επιτρέπουμε να επιδράσει μέσα μας, είμαστε κι εμείς ίδιοι σαν τους άλλους, από τους οποίους θέλουμε να διαφοροποιηθούμε...΄Οταν δίνουμε μέσα μας χώρο στην θλίψη τους, τότε είμαστε κι εμείς σαν κι αυτούς, θλιμμένοι και απογοητευμένοι...
΄Οσο και να βλέπουμε ότι είμαστε διαφορετικοί, είμαστε ίδιοι τελικά. Απλά η διαφορετικότητα μας είναι στο πρώτο επιφανειακό επίπεδο της συνείδησης, επειδή επιλέγουμε έναν άλλον τρόπο να βλάψουμε τον εαυτό μας!
Είναι άτιμο πράγμα το μαζικό συναίσθημα...Αυτό το μαζικό χταπόδι πιάνει στα πλοκάμια του όλους τους ανθρώπους και τους κάνει ίδιους, ενόσω τους διαφοροποιεί στις πεποιθήσεις...
Μα δεν είναι παράλογο?
Να διαφοροποιούμαι λογικά, αλλά να συμπεριφέρομαι παράλογα?
Να βλέπω που βλάπτουν οι άλλοι τον εαυτό τους, αλλά να μην μπορώ να διακρίνω που τον βλάπτω εγώ, δεν είναι παράλογο?
Ας μην το ονομάσω παράλογο…Από ένα παιδί δεν έχουμε απαιτήσεις, συνήθως, να συμπεριφέρεται με λογική…Δεν έχουμε απαίτηση να γνωρίζει τους φυσικούς κινδύνους, τους τρόπους συμπεριφοράς, την ηθική…Το βοηθάμε συνεχώς να ανακαλύπτει την Ζωή, ενόσω ωριμάζει, σύμφωνα με την φυσική του ηλικία, διανοητικά…
Του μαθαίνουμε τρόπους να ωφελεί τον εαυτό του και να είναι αποτελεσματικό στην Ζωή του…
Θέλουμε πάντα το καλύτερο γι’ αυτό…
Δεν θα του διδάξουμε ποτέ πώς να βλάψει τον εαυτό του, νομίζω…
Αυτό λέει η λογική ενός ανθρώπου…
Τότε, πως στο καλό ο κόσμος μας έγινε αυτό το χάλι? Γιατί οι άνθρωποι βλάπτουν τον εαυτό τους πρώτα και μετά και τους άλλους?
Κι αν η λογική ενός ανθρώπου μεγαλώνει τα παιδιά της ανθρωπότητας με γνώμονα το καλό τους, γιατί η ανθρωπότητα είναι τόσο παράλογα ασθενής?
Μήπως χρειάζεται να επανεξετάσουμε την λογική, που λέει ότι ένας άνθρωπος σκέφτεται, αισθάνεται και πράττει με γνώμονα το καλό του…
Αυτήν την λογική που λέει, ότι το αποδεδειγμένο μέσω των αισθήσεων είναι το καλό του?
Αυτήν την λογική που λέει ότι το καλό των ανθρώπων είναι ένα και μοναδικό?
Γιατί, από ότι βλέπω, το ένα και μοναδικό είναι πως θα φάει ο ένας τον άλλον και μετά τον εαυτό του…Η ασθένεια αυτόν τον ρόλο έχει…Να αφήνει το παράλογο να δρα, και να αντιδρά η λογική…
Και η Αγάπη? Που είναι η Αγάπη εδώ? Που είναι ο θεός?
Η έκπληξη θα έρθει με τις εκλογές…Μια Ελλάδα αντιδρά με την λογική και όταν έρθει η ώρα της κάλπης, θα δούμε την δράση του παράλογου…
Η ώρα της ωριμότητας έρχεται όταν δράση-αντίδραση έχουν ένα κοινό αποτέλεσμα!
Τότε μόνο έχουμε αντιληφθεί τις αιτίες…Νομίζω…
Τις αιτίες της εξουσίας δεν θα τις αναζητήσω στην λογική, αλλά στο ότι η Ζωή δεν μπορεί να είναι παράλογη…
Να το πάρουμε από την Αρχή Μας!
Και ίσως από την πιο βαθιά Επιλογή μας! Σ’ εκείνο το πεδίο μέσα μας που δεν αναγνωρίζει θαύματα, αλλά τον θεό σαν κατάσταση Συνείδησης και όχι σαν γεροντάκι με άσπρα μαλλιά…
νομίζω ότι τελειώνουν τα ψέματα που είχαμε στην διάθεσή μας...
ε? τι λέτε?
