Ο ένας θέλει να προχωρήσει και δεν μπορεί, γιατί φοβάται την Ζωή…
Ο άλλος θέλει να σταματήσει και δεν μπορεί, γιατί αγαπάει την Ζωή…
Πως θα παραμείνουν οι δύο τους σε σχέση αγάπης?
Το σίγουρο είναι ότι η ανισορροπία θα φανεί αργά ή γρήγορα…
Ο καθένας εργάζεται και ζει με την δική του αλήθεια, αυτό το λέμε εδώ και χρόνια…΄Όμως τι γίνεται όταν η αλήθεια του ενός είναι μια πεποίθηση, ενώ του άλλου συμφιλιώνεται με την Ψυχή του?
Θα μου πείτε…
Το πόσο αρμονικός είναι κανείς με τον Εαυτό του, φαίνεται στο πρόσωπό του, στην ζωή του, σε όλη του την έκφραση…
Μα πολλοί άνθρωποι που ακολουθούν μια πεποίθηση, δεν καταλαβαίνουν την δυσαρμονία που «κουβαλάνε»…΄Εμαθαν «αυτό» και μένουν και το υπερασπίζονται σαν «αυτό»…δεν μπορούν να αλλάξουν νοοτροπία…δεν μπορούν να δουν, να νιώσουν ότι το «αυτό» δεν τους φέρνει ειρήνη μέσα τους…
Ο φόβος είναι πάντα εκεί που οι αλλαγές γίνονται δυσβάσταχτες…στον εγωισμό μας!
Πόσο δεκτικοί είμαστε στα συναισθήματά μας, έχει να κάνει μόνο με την Ψυχή μας! Αυτή βιώνει…
Το μεγαλύτερο πρόβλημα των ανθρώπων είναι όταν νομίζουν σαν συναισθήματα, αυτά που η κοινή λογική τους υπαγορεύει…Και τότε μένουν στην συνείδηση και την αφήνουν «ξεκρέμαστη» στα αληθινά συναισθήματα της Ψυχής τους…Γιατί υπάρχουν απαράβατοι όροι που καθορίζουν τον πόνο, την απώλεια, την θλίψη, την χαρά, τον θυμό…
Μέσα στην κοινή λογική υπάρχει ο τρόπος και ο χρόνος της επιβίωσης και μόνο…Οι σχέσεις που μας εξαρτούν στο φαινόμενο…γιατί πιο βαθιά δεν μπορούμε να πάμε…Δεν μπορούμε να αντιληφθούμε τον ΄Ερωτα της Ψυχής, χωρίς να προσβάλουμε την «αξιοπρέπειά» μας…
Ο ΄Ερωτας της Ψυχής δεν αφορά στην φυσική ζωή μας, το ιδεατό!
Ο ΄Ερωτας της Ψυχής είναι τα συναισθήματα που μπορεί κανείς να βιώσει μέσα στον Εαυτό του, χωρίς αντικείμενο…Με αντικείμενο γίνεται μια εξάρτηση σε όποιον μας δώσει ερέθισμα αγάπης με όρους. Μας φροντίζει, μας περιθάλπει, μας δίνει αγάπη και προσοχή…΄Ότι μας έλειψε στην παιδική μας ηλικία…
΄Η αντίθετα χρειαζόμαστε ένα αντικείμενο να φροντίσουμε εμείς, για να έχουμε ένα νόημα στην ζωή μας.
Αυτές είναι οι σχέσεις των φαινομένων…Πιο βαθιά κανείς δεν μπορεί να προστατέψει την καρδιά του από ένα ερωτικό συναίσθημα που έχει μάθει να το βιώνει με όρους αγάπης….
Σε κάθε μας σχέση ο ένας παίρνει ρόλο έναντι του άλλου…ρόλος που εξαρτάται από την ανωριμότητα να είμαστε παρόντες στην Ζωή μας, σαν Εαυτός…
Η πλάνη μας είναι να νομίζουμε ότι είμαστε παρόντες, μέσα από συναισθηματικά ερεθίσματα που δεν μπορούμε να βιώσουμε στον Εαυτό μας.
Η απώλεια σε κάθε σχέση δεν είναι, στην ουσία, γιατί έφυγε ο άλλος, αλλά γιατί χάσαμε το αντικείμενο του ενδιαφέροντος ή γιατί σταματήσαμε να είμαστε το υποκείμενο ενδιαφέροντος ενός άλλου ανθρώπου.
Ουσιαστικά κανείς δεν χάνει ποτέ τίποτα, που το έχει βρει μέσα στον Εαυτό του. Ακόμα και ένας άνθρωπος που έφυγε από κοντά μας, παίρνει την αληθινή του θέση μέσα στο σύμπαν μας, όταν τον ελευθερώσουμε από τις ανάγκες μας!
Και τότε η θλίψη περιέχει τόσο σεβασμό, που της είναι σχεδόν απαγορευτικό να μεταλλαχθεί σε κατάθλιψη…
Σε ένα απλό άνθρωπο, αυτό που λέω είναι ακατανόητο…
Σε έναν απλό άνθρωπο η Ψυχή είναι ακατανόητη…
Σε έναν απλό άνθρωπο η Ζωή είναι ταξίδι που θέλεις να σε πάει, εκεί που δεν θέλεις να πας…
Και τότε περιμένεις για πάντα το επόμενο τραίνο…και όλο έρχεται το ίδιο ξανά και ξανά…
Αντε πρωινό παραλήρημα…Στρίβω κιόλας…επικίνδυνο!
Λαλά και καφεδάκι…
Ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι....
σαλπάρει της ψυχής μου το καράβι...
εκεί συνάντησα και το δικό σου χάδι....
ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι....
Ανάμεσα στο γέλιο και το δάκρυ....
φεύγουν οι μέρες μα δε βρίσκουμε την άκρη...
εδώ συνάντησα και το δικό σου θαύμα....
ανάμεσα στο γέλιο και το κλάμα....
http://youtu.be/DxkG9ganLnI" onclick="window.open(this.href);return false;
Εσείς πως περνάτε? ΄Όλα καλά?
