Μεταφέρω εδώ τον διάλογο μας από την ενότήτα της μουσικής...
Νομίζω ότι αφήνει περιθώρια ανάπτυξης μιας παραπέρα κουβεντούλας, όχι μόνο μεταξύ μας, αλλά και του καθενός με τον Εαυτό του...
Η αλήθεια του καθενός είναι μοναδική...Και αυτό μπορεί να γίνει η υψηλότερη Ελευθερία του ή πιο χαμηλή φυλακή του...
όλα εδώ έχουν δύο όψεις...γιατί να διαφέρει η αλήθεια?
Ας προσέξουμε μήπως στην δική μας αλήθεια κρύβεται η δική μας αδυναμία....
μέχρι να ενώσουμε τους εαυτούς μας σε Έναν, ούτε ξέρουμε ποιόν ακούμε σαν αλήθεια...
Νομίζω ότι το πιο ειλικρινές για τον Εαυτό μας είναι να ομολογήσουμε ότι πειραματιζόμαστε ακόμα με το καλό και το κακό, που μια αυθεντία το έκανε ΧΡΙΣΤΟ!
Προτού νιώσουμε τον ΄Ανθρωπο μέσα μας, είναι αδύνατον να νιώσουμε τον Χριστό...πέρα από ελπίδα!
Σαν αλήθεια πάντως είναι αδύνατον να τον νιώσουμε...
Γιατί εκείνος μπόρεσε να το κάνει αλλιώς...
όμως...όπως έγραψα και στο σεμινάριο...κοιτάχτε τι μας περιμένει όταν του μοιάσουμε...όταν μπορέσουμε κι εμείς να το κάνουμε αλλιώς...
αυτός που είναι Αλήθεια, είναι καταδικασμένος, σύμφωνα με την ανθρώπινη νοοτροπία...
Δεν έχει φίλους, σύντροφο, απομονώνεται, σταυρώνεται...
Αυτός που δίνει Αγάπη, είναι προορισμένος για θύμα...
Αυτός που έχει Σοφία, είναι τρελλός, γιατί η Σοφία του αντιτίθεται σε μια αυθεντία του κόσμου τούτου...
κι όμως...
Αυτός ζει σε έναν κόσμο που δεν πληγώνει την Καρδιά του θεού...
