Όταν ήμουν παιδί στον κήπο του σπιτιού μου έπαιζα με τους «κλέφτες» αυτές τις χνουδωτές, σχεδόν αέρινες μπαλίτσες .
Πόσους «κλέφτες» έβλεπα, άλλους να ταξιδεύουν στον αέρα, άλλους να «τρέχουν» στο έδαφος. Έμπλεκαν στα πόδια μου, χάιδευαν το χέρι μου, στροβιλίζονταν σε ένα φύσημά μου.
Μικρούλα, πριν πάω ακόμα σχολείο, αναρωτιόμουν από πού προέρχονταν. Μου φαινόταν σαν κάτι ζωντανό, «τι φυτό μου λένε, αυτό μου κρατάει συντροφιά, παίζει μαζί μου, έρχεται κοντά μου όταν νιώθω μόνη» έλεγα και το πίστευα.
Θυμάμαι, η γιαγιά μου, έλεγε ότι αν πιάσεις έναν «κλέφτη» που πετάει και μετά τον αφήσεις ξανά να συνεχίσει το ταξίδι του, μια ευχή σου εκπληρώνεται.
Πολλά χρόνια αργότερα όταν αναγκαστικά «βγήκα από τον κήπο» μου αναγνώρισα τους κλέφτες μου πάνω σ’ ένα φυτό, το οποίο μάλιστα διάβασα ότι είναι παρασιτικό. Ο «κλέφτης» μου είναι η φουντίτσα από το άνθος του που περιέχει τους σπόρους του, μια φουντίτσα που στο πρώτο φύσημα του αέρα πετάει και μπορεί να καλύψει και μεγάλες αποστάσεις.
Τώρα όμως αναγνωρίζω την Αλήθεια αυτού που πίστευα παιδί να ζει μέσα σ' αυτό του περιγράφουν οι βοτανολόγοι στα βιβλία τους.
Ένιωσα σήμερα, την ανάγκη να γράψω κάτι για τους "κλέφτες" μου, να τους ευχαριστήσω για την συντροφιά που μου κράτησαν και για όλα αυτά τα μυστικά που μου ψιθύριζαν έστω κι αν εγώ άργησα να καταλάβω τα λόγια τους.
Και για κάτι ακόμα...
...για να ανοίξω την πόρτα του κήπου μου.
Δεν υπάρχει πια λόγος να είναι μόνο δικός μου. Σίγουρα πολλοί από εμάς θα έχουν παίξει μ’ αυτά τα λουλουδάκια-ξωτικά…
Τον εαυτό του παιδί
http://www.youtube.com/watch?v=BX3Ztxtm ... detailpage" onclick="window.open(this.href);return false;
