ξυραφιού με τα μάτια βουρκωμένα, κάνοντας κύκλους
μαύρους απ τα ποτά και τα ξενύχτια...
Σκέφτεσαι πως η ζωή δεν έχει νόημα, η ψυχή παίρνει τα πινέλα της
και αρχίζει την ζωγραφική με μόνο χρώμα το άσπρο και το μαύρο..
Πως είναι μια εικόνα που χρώμα έχει μόνο ο ’νθρωπός σου, ενώ όλα τα άλλα γύρω είναι ασπρόμαυρα.
Δεν σε νοιάζει ο θάνατος ή η ζωή...παίρνοντας τα ρίσκα σου μαζί τους,
γεμίζοντας ένα όπλο με μία σφαίρα, και αρχίζεις την ρώσικη ρουλέτα..
Δεν σε νοιάζει το τώρα ή το μετά... αρνείσαι τα πάντα...νιώθεις άνθρωπος ξεχασμένος και απ τον Θεό..
Σηκώνεις τα μάτια ψηλά , μα έχει συννεφιά περιμένεις έστω ένα σημάδι...έναν ήλιο ή ένα φεγγάρι..κλείνεις
τα μάτια και το δωμάτιο σου γεμίζει κάγκελα...άπραγη όμως...
δεν σε νοιάζει να βγεις να ελευθερωθείς..
Και όλα αυτά γιατί σου λείπει το άλλο σου μισό ...
γιατί μαζί με τον ’νθρωπό σου γίνεσαι ένα,
γίνεσαι Αγάπη γίνεσαι Θεός.
Δίνεις χρώματα, ζωή ακόμη και σε μια πέτρα.
Δίνεις νόημα, δίνεις το χέρι με τον Θάνατο..
Προχωράς στο πάντα..στην αιωνιότητα!!
http://youtu.be/bMG6a1f2ruo
