παιδιά θα παραθέσω ένα διάλογο που έγινε στο σεμινάριο ο οποίος πιστεύω ότι θα βοηθήσει πολύ την κουβέντα μας:
Το πρώτο είναι το οικονομικό. Εκεί που είχα κάνει μια προσπάθεια στην δουλειά, βλέπω ότι κατάφερα να αρχίζει να εξασθενεί. Και απογοητεύομαι και με το γενικότερο σύστημα εργασίας, με το ότι δεν έχω το πτυχίο μου (ακόμα και αν λογικά δεν το βρίσκω απαραίτητο, δεν νιώθω ασφαλής χωρίς αυτό το "χαρτί"... Που θεωρείται τόσο βασικό. Που θεωρώ τόσο βασικό).
Ας πάμε πρακτικά...και δουλειά να βρεις θα είναι η δουλειά των 600 ευρώ...΄Αρα, ποτέ δεν θα μπορέσεις να επιβιώσεις μόνη σου, με τα σημερινά δεδομένα, χωρίς να "υποβαθμίσεις" την ποιότητα της ζωής σου. Αυτό σημαίνει ότι θα φύγεις από το σπίτι μόνο όταν βρεις κάποιον να μοιράζεσαι τα έξοδά του σπιτιού...
Κάπως έτσι λειτουργεί το σύστημα εδώ και πάρα πολλά χρόνια...
Στην δική μου εποχή δεν μπορούσα να φύγω από΄το σπίτι, παρά μέσα στα πλαίσια ενός γάμου...
Σήμερα, συμβαίνει ακριβώς το ίδιο, μόνο που ο γάμος έχει γίνει συμβίωση ελεύθερη...Πάντως όλο το σύστημα "φωνάζει" ότι δεν θα μπορέσεις ποτέ μόνη σου να επιβιώσεις...
Με αυτόν τον τρόπο μας αναγκάζει να συμβιώνουμε με τα ασύμβατα για την Ψυχή μας δεδομένα...Να δεσμευόμαστε στον φόβο της επιβίωσης και έτσι να επιβιώνουμε απλά...
΄Ομως κανένα ένστικτο δεν καλύπτουμε με αυτόν τον τρόπο...
Ούτε της αυτοσυντήρησης, ούτε το σεξουαλικό, ούτε το κοινωνικό...
Γιατί όλα αυτά χρειάζονται την Αγάπη για να λειτουργήσουν χωρίς διαστρεβλώσεις και την Σοφία για να ισορροπήσουν με τον αληθινό μας Εαυτό και να μην παλεύει ο ένας τον άλλον...Δηλαδή ο Εαυτός με τον εαυτό...
Τα συναισθηματικά μηνύματα που παίρνουμε από το σύστημα αυτό είναι ο φόβος, η ανασφάλεια, η δυσαρμονία και φυσικό είναι να περιφρονούμε τον εαυτό μας, αφού αναγκαζόμαστε να συμβιβαστούμε με όσα η Ψυχή μας δεν θέλει...
Πάρε δηλαδή έναν πολύ καλό λόγο που η ανθρωπότητα βασανίζεται από την ασθένεια...
Η συμβίωση μεταξύ μας είναι δύσκολη και απορριπτική για την Αγάπη, γιατί κανένας δεν βρίσκει "χώρο" μέσα σ' αυτήν, για να "χωρέσει" τον Εαυτό του. Ο «χώρος» μέσα μας έχει γεμίσει με φόβους και φοβίες και με μια μεγάλη δόση απέχθειας για την ζωή που δεν είναι δική μας, μια και οι άλλοι αποφασίζουν πως θα ξετυλιχτεί
Θα μου πεις τώρα
Και τι να κάνω? Πρακτικά
Δεν ξέρω
Να τολμήσεις να είσαι ο Εαυτός σου θα έλεγα
Κανείς δεν χάνεται όταν βρίσκεται στην αλήθεια
Θυμάμαι όταν είχα χωρίσει, με έναν μισθό που δεν έφτανε να συντηρήσει ούτε τον Εαυτό μου
πόσο μάλλον και τα δύο παιδιά μαζί μου!
Είχα πολλές προτάσεις για να επιβιώσω με τον πιο «ανώδυνο» τρόπο
Δύο άντρες ευκατάστατοι που ήθελαν να με παντρευτούν και να με διευκολύνουν από την μια, η μητέρα μου από την άλλη, που μου πρότεινε να πάω να μείνω μαζί της
Η Ψυχή μου δεν άντεχε όμως...Οι προτάσεις πήγαν στο καλάθι των αχρήστων και εγώ ξεκίνησα την μάχη, γνωρίζοντας ότι θα είμαι ο νικητής, ακόμα και αν πέθαινα
Και φυσικά ήμουν νικητής σ αυτήν την μάχη
Γιατί η Ψυχή μου ήταν στον θεό, στην Πίστη και στην Εμπιστοσύνη ότι τίποτα δεν θα συμβεί ανώφελο για εμένα και την Ζωή μου
Κάποια στιγμή, δεν ξέρω ποια είναι για τον καθένα, χρειάζεται να «καταγγείλουμε» μέσα μας την ασφάλεια και αυτήν την παράδοση άνευ όρων στην ψεύτικη ανάγκη να είμαστε μαζί με τους άλλους, για να νιώθουμε εξασφαλισμένοι και από αυτό να αντλούμε δύναμη για να σπρώχνουμε μηχανικά την ζωή μας!
Θυμάμαι που είχες πει κάποια φορά για τους ανθρώπους, το πως είναι, άμα βγει το "ασυνείδητό" τους στην επιφάνεια... Ε, ναι, κάπως έτσι είναι κάθε φορά που ο πατέρας μου έχει τα νεύρα του... Οπότε ναι, αν όχι σε θέματα επιβίωσης, τουλάχιστον κάποιας σωματικής ακαιρεότητας έχω φοβίες.
Και η σωματική ακεραιότητα θέμα επιβίωσης είναι, μην γελιέσαι. Το σώμα είναι το μόνο υπαρκτό επίπεδο που γνωρίζουμε αρχικά. Γι αυτό γίνονται όλα
Η αρμονία ή η δυσαρμονία που αισθανόμαστε, προέρχεται μόνο από εκεί, νομίζουμε
Ο Εαυτός μας συνειδητά είναι μόνο όσα επιδρούν σ αυτό το σώμα, τα ασυνείδητα που επιδρούν στον Εαυτό μας δεν λαμβάνονται σοβαρά υπόψη
΄Η τα αντέχουμε, γιατί νομίζουμε ότι δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς
Είναι κυρίαρχο πεδίο στην Ζωή μας, γιατί έχει αισθήσεις και αισθήματα και ανάγκες που πρέπει να καλυφτούν σε προτεραιότητα
΄Ετσι γίνονται οι ανατροπές μέσα μας, χωρίς να το παίρνουμε είδηση. Δεν εκτιμάμε την Ζωή πια, γιατί το σώμα δεν ξέρει πώς να συμπεριφερθεί, αποκομμένο από τον Εαυτό μας, θεωρεί ότι Ζωή είναι να πονάμε και να αντέχουμε
Αυτό το μήνυμα παίρνει ο νους «κληρονομικά» και έτσι δεν μπορεί να αυτονομηθεί, μέσα στα ασυνείδητα πρότυπα, που τα κάνει ασυνείδητα συναισθήματα, «δαίμονες» της ζωής μας που επεμβαίνουν πάντα όταν χρειάζεται να τολμήσουμε κάτι διαφορετικό από το σύνολο
Ο θεός μέσα εκεί έχει πάρει μορφή και όλοι οι άνθρωποι νομίζουν ότι τον ενδιαφέρει μόνο να επικρίνει ή να επιβραβεύει την «ανταρσία» ή την «υποταγή» αντίστοιχα
Κάτι που με την λογική φαίνεται να έχεις ξεπεράσει, έρχονται τα συναισθήματα και στο βάζουν σαν απαγορευμένο!
Και επειδή είναι πολύ πιο δυνατά από την λογική, επιδρούν στις πράξεις σου, στην συμπεριφορά σου, στις επιθυμίες σου, ώστε να υποταχθείς στον φόβο της μάζας και να γίνεις από ΄Ανθρωπος, «ελεγχόμενο» είδος
΄Όμως το «απαγορευμένο» δεν το γλιτώνεις
Οπότε γνωρίζοντας ότι είσαι και νιώθεις διαφορετικά ίσως από την μάζα, έρχεται εκείνη η αυτό-απόρριψη να παρασύρει την δύναμή σου σε τύψεις, ενοχές για ότι λάθος έκανες, που δεν ανταποκρίνεται στις μαζικές κατευθύνσεις
Και ενώ με την λογική έχεις επιχειρήματα να βρεις την ανθρώπινη Φύση σου, που δεν είναι μόνο ενστικτώδης, η αυτό-απόρριψη σε κάνει να φοβάσαι ότι τίποτα από όσα θέλεις δεν είναι σωστά τελικά
Ετσι η ανθρώπινη Φύση αυτό-απορρίπτεται σαν φαντασία
Το συμπέρασμα είναι ότι ο άνθρωπος είναι ζώο και ζει με τα ένστικτα, έχοντας μια υποτυπώδη συνείδηση που περιλαμβάνει μια κοσμοθεωρία ιδανικών, που ποτέ δεν μπορούν να εφαρμοστούν στην Ζωή, γιατί υπάρχουν και εκείνοι οι άλλοι που τα «σαμποτάρουν»
Να λοιπόν γιατί δεν υπάρχει Ειρήνη, Ενότητα και Αγάπη στον κόσμο μας, παρά μόνο στο ιδεατό μας!
Να και η αλήθεια όσων λέγω
Το δεύτερο κομμάτι είναι το κοινωνικό. Φοβάμαι το τι θα πουν συγγενείς και φίλοι. Φοβάμαι την απόρριψη της επιλογής μου. Αλλά κυρίως φοβάμαι ότι θα αποτύχω και θα πρέπει να ξαναγυρίσω στους γονείς μου.
να πως το παιδάκι αναγκάζεται να προσαρμοστεί και να βιώσει την Αγάπη και την Αθωότητα που έχει στην Ψυχή του, μέσα από την σκληρή εφαρμογή μιας απλής νοητικής μηχανικής διαδικασίας που το εξουσιάζει με τον φόβο...Ετσι λαμβάνει αγάπη, μέχρι να είναι σε θέση να ωριμάσει πνευματικά, νοητικά και συναισθηματικά και να καταλάβει ότι στην ουσία δεν έχει κανέναν ανάγκη, εκτός από τον Εαυτό του και τον Θεό...
Μπορεί βέβαια να μην έρθει ποτέ αυτή η στιγμή για έναν φυσικό άνθρωπο, σε μία ζωή...Συνήθως, από ότι βλέπουμε, δεν έρχεται...
Η ύλη, λόγω της πολύ χαμηλής συχνότητάς της, είναι πολυ πιο έντονη και "βαριά" σαν δόνηση, για να επιτρέψει την "άνοδο" μας!
΄Ετσι, οι άνθρωποι δεν μπορούν να εμπιστευθούν την φωνούλα μέσα τους, αλλά εμπιστεύονται τις φωνές έξω τους!
Παρασύρονται από την μάζα των πεποιθήσεων που τις έχουν υιοθετήσει σαν δικές τους...γιατί, απλά, φοβούνται, να ομολογήσουν στον Εαυτό τους, ότι ναι, είναι διαφορετικοί από την μάζα και ανήκουν μόνο στον Κόσμο του Θεού...
Κάθε τι διαφορετικο, στον κόσμο μας, εξοντώνεται...
Σας ευχαριστώ όλους και σήμερα ιδιαίτερα
