ΒΙΟΓΡΑΦΙΕΣ

[Vasoula]

Ανοίγω ένα τόπικ για να βάζουμε βιογραφίες μεγάλων προσωπικοτήτων που επηρέασαν με το έργο τους την καθημερινή ζωή των ανθρώπων...(ή κάποιων από εμάς ;) )

Μπορεί να ανήκουν στον χώρο της φιλοσοφίας, του εσωτερισμού, του μυστικισμού, της θρησκείας, της τέχνης...

Η πρώτη βιογραφία θεωρώ ότι μπορεί να είναι μια σημαντική προσωπικότητα στον χώρο του εσωτερισμού/μυστικισμού, που ίσως να μην είναι γνωστή, αλλά είναι άξια αναφοράς (έστω και για ορισμένους...)

Οι απόψεις του και το έργο του (κάτι που έμαθα πρόσφατα) σηματοδοτούν όλη μου την βιωματική εμπειρία στον δρόμο του μυστικισμού και η "ταυτοσημότητες" είναι πραγματικά ενθαρρυντικές....Η α-λήθεια είναι μια έμφυτη τάση του ανθρώπου να αναγνωρίζει το θείο στοιχείο μέσα του και μέσα σε όλα τα όντα και τελικά όλοι οι δρόμοι οδηγούν εκεί, στην ουσία μας!
Το πως ο καθένας μας εκφράζει το θείο στοιχείο μέσα του, δεν έχει σημασία για την α-λήθεια, αλλά για τον ίδιο. Η α-λήθεια παραμένει α-λήθεια και είναι το μόνο φως στον δρόμο μας προς την θεότητα...

Η διαφορετικότητα των δρόμων λίγη σημασία έχει, αν ο σκοπός επιτελείται μέσα στην ίδια την Ζωή Μας! ΄Ισως αυτό χρειάζεται να το κατανοήσουν οι διανοούμενοι και όσοι επικρίνουν τους δρόμους και την α-λήθεια τους και απαξιώνουν τα αρχέτυπα...

Και όπως έχω πει και πιστεύω βαθιά μέσα μου...
Η ανθρωπότητα όφειλε να ωριμάσει μέσα στην πνευματική ιδέα ότι δεν υπάρχει «εγώ και εσύ», αλλά υπάρχει «Εγώ και Εγώ», δύο άτομα, που στέκονται απέναντι, σαν ίσος προς ίσον, που μπορούν να επικοινωνήσουν, να αγκαλιαστούν και να διαφωνήσουν, μπορούν να κοιταχθούν στα μάτια και να επιτρέψουν την είσοδο ο ένας στον άλλον στον πιο βαθύ ανθρώπινο πυρήνα τους και να λύσουν τις όποιες διαφορές τους σαν δύο άτομα και όχι σαν υποκείμενο και αντικείμενο!

Το "επιτρέπω να με δεις γυμνό, χωρίς να ντρέπομαι" δεν είναι μια απλή φράση, αλλά η υποχώρηση του φόβου μας μπροστά στην Αγάπη...Η Α-λήθεια και η Ζωή δεν είναι τρόπαια για να τα επιδειξουμε, αλλά η έμφυτη ανάγκη του ανθρώπου να βρει την ξεχασμένη του ιερότητα!




Μιρσέα Ελιάντ, 1907-1986 (Mircea Eliade)

Ο M. Eliade γεννήθηκε στο Βουκουρέστι το 1907 και πέθανε στο Σικάγο το 1986. Θεωρείται ο σημαντικότερος θρησκειολόγος του 20ου αιώνα. Αποφοίτησε από τη φιλολογική σχολή του Βουκουρεστίου το 1928. Σπούδασε στο πανεπιστήμιο της Καλκούτας Ινδική και Σανσκριτική φιλοσοφία (1928-1931).

Επίσης έζησε και μαθήτευσε για 6 μήνες στο άσραμ του Ρισικές, στα Ιμαλάια. Στη συνέχεια επιστρέφει στη Ρουμανία, όπου το 1933 του απονέμεται ο τίτλος του διδάκτορα φιλοσοφίας, χάρη στη διατριβή του για τη Γιόγκα.

Στο διάστημα 1933-1939 δίδαξε φιλοσοφία στο πανεπιστήμιο του Βουκουρεστίου. Το 1945 πηγαίνει στο Παρίσι ως επισκέπτης καθηγητής. Τέλος, το 1956 γίνεται καθηγητής της ιστορίας των θρησκειών στο πανεπιστήμιο του Σικάγο.

Ο Μ. Eliade ερεύνησε σε ύψιστο βαθμό την έννοια της θρησκευτικότητας στον άνθρωπο. Το εκπληκτικό στην εργασία του είναι ότι δεν επικεντρώθηκε μέσα στα στενά πλαίσια της δικής του θρησκείας, αλλά κατάφερε να προσεγγίσει την έννοια της θρησκευτικότητας έτσι όπως εκφράστηκε σε όλους τους πολιτισμούς σε όλη τη γη. Δε ξεχώρισε τις θρησκείες σε καλές και κακές, αληθινές και μη. Για τον Εliade, η ανάγκη του ανθρώπου να ενωθεί με το θείο και να το κατανοήσει , δεν μπορεί να μπει σε καλούπια: αληθινό ή ψεύτικο. Στην πραγματικότητα, η θρησκευτικότητα στον άνθρωπο είναι η θεμελιώδης αρχή του, αυτό που τον διαχωρίζει από τα ζώα.

Όταν μελετάει τις θρησκευτικές αντιλήψεις και συνήθειες ενός λαού, αποδεικνύει την αξία τους, την αυθεντικότητά τους. Αυτό δεν είναι μια κίνηση διπλωματίας αλλά εκφράζει κάτι πολύ βαθύτερο. Μέσα από το τιτάνιο έργο του αποδεικνύει μια κοινή ρίζα των θρησκειών. Για τον Eliade, οι διάφορες θρησκευτικές μορφές δεν είναι παρά ΜΟΡΦΕΣ οι οποίες εκφράζουν την ίδια ανάγκη όλων των ανθρώπων. Ο Eliade προχωράει πέρα από τις μορφές χωρίς να τις καταργεί. Δε στέκεται στις διαφορές αλλά ανακαλύπτει και αποδεικνύει την ενότητα και την κοινή ρίζα τους.

Ανακαλύπτει και αποδεικνύει ότι η έννοια του Ιερού είναι έμφυτη στον άνθρωπο και δεν είναι κάποια ανθρώπινη επινόηση. Όλες οι θρησκευτικές μορφές είναι αυθεντικές στο βαθμό που επιτρέπουν στον άνθρωπο να γνωρίσει την αληθινή του φύση και να εντάξει τον εαυτό του μέσα στο Σύμπαν ως αδιάσπαστο κομμάτι του. Ο Eliade είναι ένας από τους σημαντικότερους ερευνητές της Δύσης που εξιλεώνει τη λέξη «Μυστικισμός» και της ξαναδίνει την πρωταρχική, παραδοσιακή σημασία της. Ο Μυστικισμός είναι ακριβώς η πνευματική εμπειρία και βίωση του Ιερού. Χωρίς μυστικισμό, χωρίς εσωτερικά βιώματα, ο άνθρωπος απομακρύνεται από τη Φύση του, απομακρύνεται από το Κέντρο του.

Στην αυτοβιογραφική του συνέντευξη, που έδωσε λίγο πριν πεθάνει, αποκαλύπτει ότι επηρεάστηκε αρκετά από τον Γκαίτε και περισσότερο από το έργο του «Η μεταμόρφωση των φυτών» . Το έργο αυτό του έδωσε την ιδέα να προσπαθήσει να βρει μια κοινή δομή στις διάφορες θρησκευτικές εκδηλώσεις. Και πραγματικά, απέδειξε ότι η θρησκευτική αντίληψη των ανθρώπων αλλάζει στη μορφή αλλά όχι την ουσία της.

Το μεγάλο πρότυπο του Elliade είναι ο αναγεννησιακός φιλόσοφος Πίκο Ντε Λα Μιράντολα. Ήθελε να συνεχίσει το έργο του και να προχωρήσει πιο πέρα από την Καβάλα και το Ζωροαστρισμό. Για το λόγο αυτό επέλεξε την Ινδία (ένα ζωντανό τότε παραδοσιακό πολιτισμό), για να μαθητεύσει στη φιλοσοφία, «για να συνεισφέρει περισσότερο στη γνώση του δυτικού πολιτισμού».

Είναι λοιπόν αναμφισβήτητη η επίδραση που είχε από μεγάλους Εσωτεριστές-Φιλοσόφους. Το έργο του δεν είναι μόνο μεγάλο εξαιτίας του όγκου του. Ο Eliade πραγματοποιεί μια μεγάλη ανατροπή στη σκέψη του κόσμου και στον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνεται τη θρησκεία. Ξεφεύγει από την επιφάνεια και την περιφέρεια και εισχωρεί στο κέντρο, στην εσώτερη ουσία της.

Σύμφωνα με τον Eliade, στο σύγχρονο κόσμο, οι άνθρωποι έχουν χάσει την επαφή τους με τη Φύση και τους ρυθμούς της. Η Φύση ακολουθεί τους δικούς της κύκλους εξέλιξης, τους οποίους πλέον ο άνθρωπος αγνοεί. Οι κύκλοι αυτοί, που ήταν γνωστοί στις παραδοσιακές κοινωνίες, έχουν ένα κέντρο, και το κέντρο αυτό είναι τα αρχέτυπα. Τα αρχέτυπα είναι κατανοητά στον άνθρωπο μέσα από τα σύμβολα και τους Μύθους. Η ιστορική διαδικασία δεν είναι τίποτε άλλο παρά η εκδήλωση των Συμβόλων.

Ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε το χρόνο σήμερα δεν έχει καμία σχέση με την αρχαιότητα. Σήμερα πιστεύουμε σε μια γραμμική εξέλιξη της ιστορίας. Η ιστορικός χρόνος εμπεριέχει πόνο κι ο άνθρωπος εναποθέτει στο Θεό την ελπίδα της σωτηρίας σε κάποια μακρινή ημέρα, την ημέρα της κρίσης. Για τον αρχαίο παραδοσιακό άνθρωπο, η ζωή του είναι μια ευκαιρία συμμετοχής στο Συμπαντικό γίγνεσθαι, στην ίδια τη δημιουργία που επαναλαμβάνεται καθημερινά. Έτσι, η καθημερινότητα αποκτά ιερότητα και καμία πράξη δεν είναι ανούσια. Η ίδια η ζωή παύει να είναι ανούσια αλλά αποκτάει σημασία, στο βαθμό που ο κάθε άνθρωπος επαναλαμβάνει την ιδρυτική πράξη της Δημιουργίας.

Ο τρόπος με τον οποίο ο άνθρωπος καταφέρνει να συμμετάσχει στο Μύθο, είναι μέσω της τελετουργίας. Έτσι όλες οι δράσεις του ανθρώπου αποκτούν τελετουργική σημασία: Η σπορά , το όργωμα, το φαγητό, ο έρωτας κλπ. Μέσα από τις τελετουργίες ο άνθρωπος επιτυγχάνει αυτό που ονομάζουμε Μύηση. Η μύηση επιτρέπει τη διεύρυνση της συνείδησης και την κατανόηση των βαθύτερων μυστηρίων της ζωής, του εαυτού του (του ανθρώπου) και της φύσης.

Χάρη στο τρίπτυχο : Μύθος, τελετή και μύηση, ο άνθρωπος γίνεται συνεργάτης, συνδημιουργός του Σύμπαντος, χωρίς όμως να απορρίπτει σε καμιά περίπτωση την αξία της θεότητας. Ακριβώς επειδή συμμετέχει στη δημιουργία, βρίσκει τη θέση του μέσα σε αυτήν, αλλά είναι ικανός να εκτιμήσει όλα τα όντα που συμμετέχουν με το δικό τους τρόπο στο ίδιο Έργο. Μέσα απο αυτή την οπτική μπορούμε καλύτερα να εκτιμήσουμε την αξία όλων των θρησκευτικών μορφών που υπήρξαν ποτέ στην ιστορία. Αυτό άλλωστε ήταν και μια από τις βασικότερες επιδιώξεις του Eliade.

Στο τέλος της ζωής του ανέλαβε το συντονισμό για τη συγγραφή μιας εγκυκλοπαίδειας των θρησκειών. Το σκεπτικό της οργάνωσης αυτής της εγκυκλοπαίδειας δείχνει μια άλλη αντίληψη από τη συνηθισμένη.

Ο ίδιος εξηγεί: « Τη Χριστιανική Θεολογία, που προηγουμένως ήταν συνήθως το κεντρικό σημείο, αντί να την τοποθετήσω πρώτη, προσπάθησα να την ταξινομήσω στην ιστορική σειρά της. Μην ανησυχείτε. Κάναμε μια λαμπρή παρουσίαση του αρχαίου χριστιανισμού, της ανατολικής Εκκλησίας, αλλά αυτό δεν είναι το επίκεντρο. Το επίκεντρο είναι παντού».

Δε θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι ο Eliade «σώζει» την ίδια έννοια της θρησκείας, της ξαναδίνει την πραγματική της ουσία και προοπτική, ειδικότερα πάνω στα ανήσυχα μυαλά, τα οποία δεν ικανοποιούνται από τις παρούσες φθαρμένες θρησκευτικές φόρμες.


ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

- Στον ύπατο των Θρησκειολόγων MIRCEA ELIADE , εκδόσεις Χατζηνικολή, επιμέλεια Δ. Σταθόπουλου , Αθήνα 1988
- Κόσμος και Ιστορία, Εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, 1999
- Το ιερό και το βέβηλο, Εκδόσεις Αρσενίδης, 2002
- http://www.friesian.com/eliade.htm
- http://www.westminster.edu/staff/brenni ... /mebio.htm

- http://www.kirjasto.sci.fi/eliade.htm

Πηγή: Νέα Ακρόπολη

[eudemonia]

OSHO

Ο Μπαγκουάν Σρι Ραζνίς (το 1988 πήρε το όνομα Όσσο) από την πρώιμη παιδική ηλικία ήταν πνεύμα επαναστατικό και ανεξάρτητο, επιμένοντας στο να έχει προσωπική εμπειρία της αλήθειας, παρά να αποκτήσει «γνώση» και «πιστεύω» που δίνουν οι άλλοι άνθρωποι.
Η αμφισβήτηση των πάντων και η προσωπική του εμπειρία των βοήθησαν να γίνει ένας μεγάλος σύγχρονος μύστης, του οποίου η ζωή έχει επηρεάσει εκατομμύρια ανθρώπους κάθε ηλικίας, από κάθε κοινωνική και επαγγελματική ομάδα.
Σχετικά με το έργο του, ο ίδιος ο Όσσο έχει πει ότι βοηθάει να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για τη γέννηση ενός καινούργιου είδους ανθρώπου. Αυτός ο καινούργιος άνθρωπος, που τον έχει χαρακτηρίσει ως ο «Ζορμπάς ο Βούδας», είναι ικανός να χαίρεται και τις γήινες απολαύσεις του Έλληνα Ζορμπά και τη σιωπηλή γαλήνη ενός Γκωτάμα Βούδα.
Ο Όσσο είναι ο σύγχρονος Σωκράτης, και αυτός δεν έγραψε βιβλία, ενώ μετά το θάνατό του οι μαθητές του και οι σανυάσιν του είχαν εκδώσει περισσότερο από 600 βιβλία μεταφρασμένα σε παραπάνω από σαράντα γλώσσες και βασισμένα στις μαγνητοφωνημένες συζητήσεις και διαλέξεις που είχε με τους αναζητητές σε διάφορα μέρη του κόσμου.

Οι άνθρωποι για τον Όσσο:

Ο πιο επικίνδυνος άνθρωπος από την εποχή του Ιησού Χριστού... Λέει τα ίδια πράγματα που κανένας άλλος δεν έχει το κουράγιο να πει. Ένας άνθρωπος που έχει ιδέες κάθε είδους, οι οποίες όχι μόνο είναι εμπρηστικές, αλλά έχουν την αντήχηση της αλήθειας και τρομάζει αυτούς που είναι ξετρελαμένοι με τον έλεγχο.
Τ. Ρόμπινς

Καλός συγγραφέας είναι εκείνος που κολυμπάει αντίθετα στο ρεύμα. Ο Όσσο πρέπει να είναι καλός συγγραφέας. Τον αλυσόδεσαν και τον πέταξαν έξω από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Στη Σοβιετική Ένωση τον θεωρούσαν πράκτορα της CΙΑ και oι αναγνώστες του δέχτηκαν επισκέψεις από την ΚGΒ. Στην Κρήτη, οι ορθόδοξοι χριστιανοί επίσκοποι απείλησαν να τον πετροβολήσουν. Και από πρακτική άποψη, όλες οι κυβερνήσεις του πλανήτη τού αρνήθηκαν είσοδο."
Rudοlf Bauken

Γιατί μας αρέσει κάποιος συγγραφέας ή ποιητής;
Οι αιτίες είναι πολλές, αλλά το πιο σημαντικό είναι όταν μέσα στα γραπτά του ανακαλύπτουμε τις απαντήσεις στις πιο σπουδαίες και ενδόμυχες σκέψεις που μας ενοχλούν.
Διαβάζοντας το πρώτο βιβλίο του Όσσο ανακάλυψα κάποιες δικές μου σκέψεις που κάποτε μ’ επισκέφθηκαν και τις θεώρησα τόσο παράξενες και επικίνδυνες, ακόμη και για να τις μελετήσω (όχι για να ειπωθούν!), που τις έδιωξα. Η απόδοση αυτών των σκέψεων από τον Όσσο ήταν τόσο πρωτότυπη και έξυπνη, ώστε αισθάνθηκα χαρά και υπερηφάνεια. Ο Όσσο μ’ απέδειξε με δύναμη της καθαρής σκέψεις του πόσο κοντόφθαλμοί και μικροπρεπής είμαστε, πόσο αποβλακωμένοι και ανελεύθεροι είναι ο σημερινοί άνθρωποι.
Γ. Σοϊλεμεζίδης



Μερικά λόγια του Όσσο:

Μόνο το ψεύτικο και το αβέβαιο δημιουργούνται γρήγορα, όπως στην αλυσίδα συναρμολόγησης. Ενώ για κάτι αληθινό χρειάζεται χρόνος.

Μην σκέφτεστε ποτέ πως πρέπει να πάτε κάπου αλλού. Μπορείτε να μεταμορφώσετε τον εαυτό σας και να βρείτε τα πάντα που χρειάζεστε εκεί που είστε.
Το "κάπου αλλού" είναι μια ύπουλη στρατηγική του νου που προσπαθεί να σας περιπλανήσει

Εάν η δημιουργικότητα δεν πηγάζει από την σιωπή, από την ησυχία, από την κατανόηση και αγάπη, τότε είναι επικίνδυνη.

Εάν μόνο ακούτε τα υπόμενα, τότε είστε ένας μαθητής. Ακούτε τις λέξεις και χάνετε την σιωπή.
Εκείνη τη στιγμή που θ' αρχίσετε ν' ακούτε τη σιωπή, τότε θα γίνεστε ένας μυημένος, αληθινός μαθητής.

Ως που η αλήθεια δεν έγινε προσωπική εμπειρία, ότι και να νομίζετε για την αλήθεια, στην πραγματικότητα είναι μόνο πεποίθηση.
Και όλες οι πεποιθήσεις είναι ψέμα, και όλοι οι πεπεισμένοι είναι τυφλοί.

Είναι πολύ παράξενο όταν οι άνθρωποι που δεν ξέρουν τι είναι προσπαθούν να γίνουν κάτι.
Καμιά προσπάθεια να γνωρίζουν τι είναι αυτή τη στιγμή, ποια είναι η ουσία τους και μεγάλη προσπάθεια να γίνουν. Να γίνεις κάτι είναι ασθένεια της ψυχής.

Ο νους είναι το πιο ταπεινό τμήμα της συνείδησής μας.
Είναι καλός για να γνωρίζουμε τον εξωτερικό κόσμο, αλλά είναι άχρηστος εάν θέλετε να κάνετε ένα εσωτερικό ταξίδι.

Ο πιστός, ο θρήσκος δεν είναι Ερευνητής.
Ο πιστός βαριέται, δεν θέλει να ψάξει, γι' αυτό πιστεύει.

Και πολλά πολλά άλλα...
Πηγή: http://www.pegas.gr/sofia/40.2.htm

[Vasoula]

Μαξ Χέιντελ, 1865-1919 (Max Heindel)

Ο Μαξ Χέιντελ γεννήθηκε στο Carl Louis von Grasshoff στο Aarhus της Δανίας, στις 23 Ιουλίου του 1865. Ήταν Χριστιανός αποκρυφιστής, αστρολόγος και μυστικιστής. Πέθανε στις 6 Ιανουάριου του 1919 στο Oceanside της Καλιφόρνιας, στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Ήταν γόνος της βασιλικής οικογένειας Βον Γκράσχοφς, η οποία είχε διασυνδέσεις με τα γερμανικά ανάκτορα κατά τη διάρκεια της ζωής του πρίγκιπα Μπίσμαρκ. Ο πατέρας του Μαξ Χέιντελ, ο Φρανσουά Λ. Βον Γκράσχοφ, μετανάστευσε όταν ήταν νέος στην Κοπεγχάγη της Δανίας όπου και παντρεύτηκε μια Δανέζα πριγκιπικής καταγωγής. Μαζί απέκτησαν δύο γιους και μια κόρη. Ο μεγαλύτερος γιος ήταν ο Κάρλ Λουίς Βον Γκράσχοφ, ο οποίος αργότερα υιοθέτησε το ψευδώνυμο Μαξ Χέιντελ.

Η ζωή του
Σε ηλικία 16 ετών αρνήθηκε το προβλεπόμενο μέλλον του στην τάξη των ευγενών και έφυγε από το σπίτι του για να πάει σε ένα ναυπηγείο στη Γλασκόβη, στην Σκωτία και να γίνει μηχανικός. Σύντομα επιλέχτηκε σαν αρχιμηχανικός ενός εμπορικού ατμόπλοιου και με αυτό ταξίδεψε σε όλο τον κόσμο, απέκτησε γνώσεις και γνώρισε ανθρώπους από όλο τον κόσμο στα ταξίδια αυτά.
Το 1903, ο Μαξ Χέιντελ μετακόμισε στο Λος ’ντζελες, στην Καλιφόρνια, για να βρει δουλειά. Εν τω μεταξύ, η θλίψη των τελευταίων χρόνων και τα επίπονα γεγονότα της ζωής του, γέννησαν μέσα του την αυξανόμενη επιθυμία να κατανοήσει την αιτία της θλίψης και του πόνου της ανθρωπότητας καθώς επίσης και την επιθυμία να βοηθήσει ο ίδιος στην εξάλειψή τους.
Έτσι, έδωσε μια νέα τροπή στη ζωή του και άρχισε να ενδιαφέρεται για την μελέτη της μεταφυσικής. Αφού παρακολούθησε ομιλίες του Θεόσοφου C.W. Leadbeater έγινε μέλος της Θεοσοφικής Εταιρίας στο Λος ’ντζελες, στην οποία ήταν και αντιπρόεδρος το 1904 και το 1905. Επίσης έγινε χορτοφάγος και άρχισε να μελετάει αστρολογία η οποία, προς ανακούφισή του, του έδωσε το κλειδί για να ξεκλειδώσει τα μυστήρια της εσωτερικής φύσης του ανθρώπου. Εκείνο το διάστημα συνάντησε την Αγκούστα Φος που επίσης ενδιαφερόταν για την μελέτη παρόμοιων θεμάτων και την αστρολογία. Σύντομα θα γινόταν μελλοντική γυναίκα του.
Ωστόσο, η υπερβολική εργασία και οι στερήσεις του προκάλεσαν σοβαρά καρδιακά προβλήματα το 1905 και για μήνες βρισκόταν κοντά στο θάνατο. Ωστόσο, μόλις άρχισε να αναρρώνει συνέχισε με αναπτερωμένη θέληση, αφυπνισμένος, στις ανάγκες της ανθρωπότητας. Λέγεται ότι για ένα μεγάλο διάστημα κατά τη διάρκεια της αρρώστιας του, άφησε συνειδητά το σώμα του και εργαζόταν, αναζητούσε την αλήθεια, σε αόρατα επίπεδα ύπαρξης.
Από το 1906 έως το 1907 άρχισε μια περιοδεία ομιλιών, για να διαδώσει τις γνώσεις του αποκρυφισμού που κατείχε, στο Σαν Φρανσίσκο και έπειτα στο Σιάτλ και στο βόρειο μέρος της χώρας. Μετά από μια σειρά ομιλιών σε εκείνη την πόλη ξανά αναγκάστηκε να περάσει κάποιο χρόνο σε ένα νοσοκομείο εξαιτίας καρδιακών προβλημάτων. Απτόητος, συνέχισε για μια ακόμη φορά τις ομιλίες του στο βόρειο - δυτικό τμήμα των Ηνωμένων Πολιτειών.

Ροδοσταυρική μύηση
Το φθινόπωρο του 1907, κατά την διάρκεια της πιο επιτυχημένης περιόδου ομιλιών στην Μινεσότα, ταξίδεψε στο Βερολίνο (Γερμανία) με τον φίλο του Dr. Alma Von Brandis, ο οποίος για μήνες προσπαθούσε να τον πείσει να παρακολουθήσει μια σειρά ομιλιών που γινόταν από τον δάσκαλο του αποκρυφισμού Ρούντολφ Στάινερ. Κατά την διάρκεια της διαμονής του στην Γερμανία ανάπτυξε ένα ειλικρινή θαυμασμό για την προσωπικότητα του καλά καταρτισμένου ομιλητή, πράγμα που επιβεβαιώθηκε αργότερα με την αφοσίωσή του στο έργο του. Ωστόσο, συνειδητοποίησε ότι αυτός ο δάσκαλος είχε λίγα πράγματα να του δώσει. Τότε αποφάσισε να επιστρέψει και αισθάνονταν ότι μάταια είχε αφήσει το σημαντικό έργο του στην Αμερική για να κάνει αυτό το ταξίδι κατά τη διάρκεια του οποίου ο Χέιντελ αναφέρει ότι δέχτηκε την επίσκεψη ενός Πνευματικού Όντος (ντυμένο με το ζωτικό του σώμα). Αυτή η υψηλά εξελιγμένη οντότητα συστήθηκε αργότερα σαν ο Πρεσβύτερος Αδερφός του Ροδοσταυρικού Τάγματος, ένα τάγμα που, στους εσωτερικούς κόσμους, σχηματίστηκε το 1313 και δεν είχε άμεση σύνδεση με οργανώσεις του υλικού κόσμου που έχουν το ίδιο όνομα.
Όπως αναφέρει αργότερα, ο Πρεσβύτερος Αδερφός, του έδωσε πληροφορίες, περιεκτικές και λογικές και πέρα από οτιδήποτε εκείνος ήταν ικανός να γράψει. Αργότερα ανακάλυψε ότι κατά την διάρκεια μιας προηγούμενης επίσκεψης του Πρεσβύτερου Αδερφού, είχε υποβληθεί σε δοκιμασία για να αποδείξει την ικανότητά του να λειτουργήσει σαν μεσάζοντας των Διδασκαλιών της Δυτικής Σοφίας. Αφηγείται ότι μόνο τότε του δόθηκαν οδηγίες για το πώς να φτάσει στον Αιθερικό Ναό του Σταυρού του Ρόδου κοντά στα Γερμανο/Βοημικά σύνορα, και πως σε αυτό το Ναό ήταν σε άμεση επικοινωνία με τον Πρεσβύτερο Αδερφό του Σταυρού του Ρόδου και ταυτόχρονα κάτω από τις οδηγίες του. Το Ροδοσταυρικό Τάγμα περιγράφεται να αποτελείται από δώδεκα Πρεσβύτερους Αδερφούς, συγκεντρωμένοι γύρω από τον δέκατο τρίτο που είναι ο αόρατος Αρχηγός. Αυτοί οι μεγάλοι Αντέπτο, ανήκαν στην ανθρώπινη εξέλιξη αλλά είχαν φτάσει πέρα από τον κύκλο της επαναγέννησης και αναφέρεται ότι ανήκουν σε αυτά τα τελειοποιημένα Όντα που καθοδηγούν την εξέλιξη της ανθρωπότητας, είναι οι Κύριοι του Ελέους.

Το Έργο
Ο Χέιντελ επέστρεψε στην Αμερική το καλοκαίρι του 1908 όπου αμέσως άρχισε να διαμορφώνει τις Ροδοσταυρικές διδασκαλίες, τις Διδασκαλίες της Δυτικής Σοφίας που είχε δεχθεί από τους Πρεσβύτερους Αδερφούς. Το 1909 τα εξέδωσε σε ένα βιβλίο που είχε τίτλο «Η Ροδοσταυρική Κοσμοθεωρία». Είναι ένα πληροφοριακό βιβλίο για την εξάσκηση του Χριστιανικού Μυστικισμού και την αποκρυφιστική μελέτη που περιέχει τα βασικά στοιχεία του Εσωτερικού Χριστιανισμού σύμφωνα με την Ροδοσταυρική αντίληψη. Ο Κόσμος περιέχει ένα ευρύ σχέδιο της εξελικτική διαδικασίας του ανθρώπου και του σύμπαντος, συσχετίζοντας την επιστήμη με την θρησκεία.
Εσωτερική Σχολή
Από το 1909 έως το 1919 υπέφερε από σοβαρά καρδιακά προβλήματα και ήταν σε δύσκολη οικονομική κατάσταση αλλά επειδή διέθετε μια άκαμπτη θέληση και μεγάλη ενέργεια, ο Μαξ Χέιντελ κατόρθωσε να φέρει σε πέρας το μεγάλο έργο του. Με την βοήθεια, την υποστήριξη και την βοήθεια της συζύγου του Αγούστα Φος, με την οποία παντρεύτηκε τον Αύγουστο του 1910, πραγματοποίησε επιτυχημένες ομιλίες. Έκανε μαθήματα δια αλληλογραφίας με τους μαθητές του που είχαν σχηματίσει ομάδες σε πολλές από τις μεγαλύτερες πόλεις. Έγραψε τόμους τους οποίους μετέφρασε σε πολλές γλώσσες σε όλο τον κόσμο. Ίδρυσε την Ροδοσταυρική Αδερφότητα το 1909-11 στο Mount Ecclesia, στο Oceanside (Καλιφόρνια). Δημοσίευσε το Χριστιανικό Εσωτερικό περιοδικό «Ακτίνες» από τον Σταυρό και Ρόδου.
Το έργο που ετοιμάστηκε από τον Μαξ Χέιντελ, συνεχίστηκε από τους μαθητές των Διδασκαλιών της Δυτικής Σοφίας, οι οποίοι σαν αόρατοι βοηθοί της ανθρωπότητας, βοηθούν τους Πρεσβύτερους Αδερφούς του Σταυρού και Ρόδου για να φέρουν σε πέρας την πνευματική θεραπεία σε όλο τον κόσμο. Αυτό είναι το ιδιαίτερο έργο που ενδιαφέρει το Ροδοσταυρικό Τάγμα και που εκτελείται σύμφωνα με τις εντολές του Χριστού δηλαδή «Διδάξτε το Ευαγγέλιο και θεραπεύστε τους άρρωστους.» Για αυτό και η συμφωνία του ήταν η εξής: Πρώτα, ότι κανένας από αυτούς δεν θα δίδασκε οτιδήποτε άλλο από τη θεραπεία των αρρώστων και αυτό χωρίς χρήματα (Fama Fraternitatis, 1614).


Μερικά από τα Έργα του
• «Η Ροδοσταυρική Κοσμοθεωρία» πρώτη έκδοση το 1909
• «Ομιλίες του Ροδοσταυρικού Χριστιανισμού»
• «Η Ροδοσταυρική Φιλοσοφία σε Ερωτήσεις και Απαντήσεις» - Τόμος 1και 2.
• «Τα Ροδοσταυρικά Μυστήρια»
• «Ευρήματα ενός Μυστικιστή»
• «Οι Διδασκαλίες ενός Μυημένου»
• «Αρχαία και Σύγχρονη Μύηση»
• «Ο Ιστός του Πεπρωμένου»
• «Ελευθεροτεκτονισμός και Καθολικισμός»
• «Το Ζωτικό Σώμα»
• «Το Επιθυμητικό Σώμα»
• «Οι Ροδοσταυρικές Αρχές της Εκπαίδευσης των Παιδιών»
• «Πώς να αναγνωρίσουμε τον Χριστό στον ερχομό του»
• «Η Μυστικιστική Ερμηνεία των Χριστουγέννων»
• «Η Μυστικιστική Ερμηνεία του Πάσχα»
• «Πνεύματα της Φύσης και Δυνάμεις της Φύσης»
• «Το Μήνυμα των Αστεριών»
• «Απλοποιημένη Επιστημονική Αστρολογία»
• «Αστρο-Διάγνωση – Ένας Οδηγός στην Θεραπεία»
• «Απόκρυφες Αρχές της Υγείας και της Θεραπείας»
• «Η Μπλαβάτσκυ και η Μυστική Δοξασία» από τις ομιλίες του 1905/6 (εκδόθηκε το 1933, η εισαγωγή γράφτηκε από τον Manly Hall)

[Vasoula]

Αγιος Ιωάννης του Σταυρού

Ο Χουάν νετ Γιέπες υ Αλβουρέλ, αυτό ήταν το κοσμικό όνομα του Αγ. Ιωάννη, γεννήθηκε στο Χοντιβέρος το 1542, ένα μικρό χωριό ανάμεσα στην ΄Αβιλα και τη Σαλαμάνεια, στη Λα Μοράνα της παλιάς Καστίλης. Ο πατέρας του υπήρξε γόνος καλής οικογένειας, ενώ πολλοί από τους συγγενείς του κατείχαν εκκλησιαστικά αξιώματα στο Τολέδο, στο Τορέγιος ακόμα και στην Ιερά Εξέταση, ενώ άλλοι ασχολούνταν με το εμπόριο μετάξης.

Παρόλο το λαμπρό μέλλον που υποσχόταν το περιβάλλον του, ο Γκονράλο ντε Γιέπες, πατέρας του Ιωάννη, έρχεται σε σύγκρουση με τους συγγενείς του και ερωτευμένος με την Καταλίνα Αλβαρέζ, εγκαταλείπει το Τολέδο για να εγκατασταθεί στο Χοσντιβέρος, σαν απλός υφαντής μεταξιού. Πεθαίνει ένα μήνα περίπου μετά την γέννηση του μικρού Ιωάννη.
Ετσι η Καταλίνα Αβαρέζ με τον Ιωάννη βρέφος στα χέρια και τα άλλα δύο αδέλφια στο πλάι διασχίζει με τα πόδια την Νέα Καστίλη σε μια πορεία διακοσίων περίπου μιλίων, προκειμένου να αναζητήσει πόρους για να θρέψει τα παιδιά της.
Επιστρέφει απογοητευμένη στο Χοντιβέρος, όπου ο Ιωάννης θα περάσει πολύ δύσκολα τα πέντε πρώτα χρόνια της παιδικής του ηλικίας, κάτω από την σκιά της παγωμένης οροσειράς της Σιέρα ντε Γκρέντος.

Μετά τον θάνατο του δεύτερου αδερφού του από τις κακουχίες η Καταλίνα φεύγει από το Αρεβάλο και κατόπιν για την Μεδίνα ντελ Κάμπο.

Εκεί ο Ιωάννης μπαίνει αναγκαστικά στην επίβλεψη του ορφανοτροφείου προκειμένου να ντυθεί, να τραφει και να διδαχθεί ανάγνωση και γραφή.
Εγινε διαδοχικά ξυλουργός, τυπογράφος, ξυλογλύπτης αλλά τελικά καταλήγει σε ένα ίδρυμα για τους φτωχούς, ουσιαστικά νοσοκομείο για δερματικά νοσήματα.

Η γρηγοράδα και η οξύνοιά του δεν έμειναν απαρατήρητες από΄τον διευθυντή του νοσοκομείου, ο οποίος φρόντισε για την εισαγωγή του σε κολέγιο των Ιησουϊτών. ΄Εμεινε εκεί για τέσσερα χρόνια κατά την οποία διδάχτηκε λατινικά, γραμματική, ιστορία και φιλολογία με ιδιαίτερη έμφαση στον Βιργίλιο, τον Οράτιο, τον Σενέκα και τον Κικέρωνα.
΄Όταν τελείωσε τις σπουδές του του προτείνεται η θέση του ιερέα σε ένα παρεκκλήσι του νοσοκομείου. ΄Όμως η καρδιά του νέου ήταν ήδη φευγάτη σε κόσμους μακρινούς.
Φεύγει νυχτα από το νοσοκομείο για να αποφύγει την αντίθεση του διευθυντή και χτυπά την πύλη της Καρμηλίτικης μονής της Σάντα-΄Αννα. Μόλις 21 ετών παίρνει το χρίσμα του Τάγματος της Ευλογημένης Παρθένας.
Το 1564 ολοκληρώνει τις σπουδές του στο φημισμένο πανεπιστήμιο της Σαλαμάνκα όπου μυείται στην σκέψη του Αριστοτέλη, του Ακινάτη, του Πλάτωνα και του Αγ. Αυγουστίνου.

Αντίθετα από ότι θα περίμενε κανείς, όλη αυτή η γνώση προκάλεσε ιδιαίτερη έλξη στο ανήσυχο νου του νεαρού σπουδαστή. Τη χρησιμοποίησε αλλά μόνο σαν σκελετό, σαν πλαίσιο καταγραφής της εσωτερικής εμπειρίας, εκείνης της νοητικής προσευχής που αποκαλούμε σήμερα μυστικισμό.

Το σημείο καμπής στην ζωή του Ιωάννη έρχεται τον Σεπτέμβριο του 1567 όταν φθάνει στην Μεδίνα η Τερέζα του Ιησού, προκειμένου να αναμορφώσει τους Καρμελίτες σύμφωνα με τον παλιό κανόνα.
Πρόθυμος και ανυπόμονος να ακολουθήσει τους αυστηρούς ασκητικούς κανόνες του αναμορφωμένου Τάγματος ο Ιωάννης επιστρέφει για άλλη μια φορά στην Σαλαμάνκα προκειμένου να παρακολουθήσει ένα μονοετές τμήμα θεολογίας.
Στο μεταξύ η Τερέζα της ΄Αβιλα κάνει τις αναγκαίες κινήσεις για την ίδρυση μιας μονής, στην οποία η ζωή των αδελφών βασίζεται στον αρχικό ασκητικό κανόνα, απαλλαγμένη από τις πολυτέλειες και την καλοπέραση των μοναχών της εποχής. Το καλοκαίρι του 1568 ο Ιωάννης αφήνει για τελευταία φορά την Σαλαμάνκα και επιστρέφει στην Μεδίνα, όπου οι εργασίες για το χτίσιμο της νέας μονής προχωρούν γοργά.

Από εδώ και πέρα η ζωή του είναι πολυτάραχη, γεμάτη αντιθέσεις ανάμεσα σε στοχαστικά διαλείμματα καταγραφής της εσωτερικής εμπειρίας του. Κατηγορείται από τους επικριτές του για Ησυχασμό. Παρ’ όλο που αντικρούει τις κατηγορίες, η καχυποψία της αίρεσης θα τον βαραίνει και μετά τον θάνατό του, με τις ανάλογες επιπτώσεις στο συγγραφικό του έργο. Την μεγαλύτερη αντίσταση στις ιδέες του θα αντιμετωπίσει από τους ίδιους τους Καρμελίτες, που σαφώς ήταν δυσαρεστημένο με τις απόψεις και ιδέες του για αγνό ασκητικό βίο, αλλά και την απέχθεια με την οποία αντιμετώπιζε ο Ιωάννης κάθε είδους εμπλοκή της Εκκλησίας στις πολιτικές συνομωσίες. Αποκορυφωμα της αντίθεσης είναι η φυλάκισή του. Τον Ιανουάριο του 1576 απαγάγεται και φυλακίζεται στη Μεδίνα, για να αφεθεί μετά από λίγο ελεύθερος.

Το 1581 ταξιδεύει στην ΄Αβιλα όπου βλέπει την Αγία Τερέζα για τελευταία φορά. Από εκεί και πέρα για μια δεκαετία ιδρύει μονές και πρεσβύτερα στην Μαλάγα, την Παστράνα, την Λισαβόνα, την Κόρντοβα, την Μαδρίτη. Το 1591 καθαιρείται από όλα του τα αξιώματα και στέλνεται σαν απλός μοναχός στην Λα Πενουέλα κοντά στην Μπουέζα. Στις 28 Σεπτεμβρίου του ιδίου έτους κάνει το τελευταίο του ταξίδι για την Ουμπέντα, όπου θα πεθάνει λίγους μήνες αργότερα.

Η μνήμη του Ιωάννη θα αποκατασταθεί ουσιαστικά σχεδόν μετά από έναν αιώνα, το 1594, όταν ανακηρύσσεται όσιος από τον Πάπα Κλήμη Α΄

Τα τελευταία χρόνια της ζωής του Ιωάννου του Σταυρού ήταν γεμάτα θαύματα για όσους βρισκόντουσαν κοντά του. Λέγεται πως στη Σεγκόβια μεθυστικές μυρουδιές και λαμπερά φώτα παρατηρούνταν να βγαίνουν από το κελί του, ενώ όταν προσευχόταν κυριολεκτικά ανυψωνόταν από το έδαφος. Επίσης λέγεται ότι ήταν προικισμένος με δύναμη να απομακρύνει τις καταιγίδες ή να σταματά τις φωτιές. Ο ίδιος από όλα αυτά το μόνο που παραδέχτηκε ήταν το όραμά του εσταυρωμένου Χριστού που παρουσιάστηκε μπροστά του κατά την διάρκεια της προσευχής του.

΄Όπως και να το δει κανείς όμως, η ίδια η ζωή του Ιωάννη είναι ένα θαύμα διαρκούς και σταθερής απορρόφησης από τον θεό και μόνο. Είτε λοιπόν αληθεύουν όλα όσα λέγονται γι’ αυτόν, είτε όχι, και μόνο η ζωή του είναι ένα παράδειγμα σταθερής και ακλόνητης αφοσίωσης του ανθρώπου στις πνευματικές όψεις της ύπαρξης του, στην ίδια την Θεότητα. Γι’ αυτό και μόνο είναι ένα φωτεινό παράδειγμα για τις κατοπινές γενιές πνευματικών ανθρώπων. Μια ατραπός, ένα ορόσημα στον δρόμο για την τελείωση…

Η Ανάβναση στο όρος Κάρμηλο και η σκοτεινή Νύχτα της Ψυχής είναι τα μόνο έργα που διασώθηκαν.

Μέσα σε μια νύχτα σκοτεινή
Με ανυπόμονη φλογερή αγάπη
Ω πόσο ευτυχισμένη μοίρα!
Προχώρησα απαρατήρητος
Καθώς ο οίκος μου αναπαύεται.


Πηγή: η Σκοτεινή Νύχτα της Ψυχής- εκδόσεις ΙΑΜΒΛΙΧΟΣ

[ΙΩΑΝΝΑ]

Ωραίο τόπικ άνοιξες Βασούλα

[Vasoula]

[Valia]

ναι! δεν χορταίνω να διαβάζω!!

[Sofoula]

OSHO

Πωω, με πρόλαβες!

Πολύ ενδιαφέρον όλο το τόπικ, είναι ωραίο να βλέπεις συγκεντρωμένη την ιστορία ξεχωριστών Ανθρώπων.

[Vasoula]

Eliphas Levi

Ο Alphonse Louis Constant (Eliphas Levi) γεννήθηκε στις 8 Φεβρουαρίου του 1810 και πέθανε στις 31 Μαϊου του 1875. Ηταν Γάλλος, γιός υποδηματοποιού στο Παρίσι.
Ο αρχικός του στόχος ήταν να γίνει ιερωμένος της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας και για το
λόγο αυτό γράφτηκε στο σχετικό Σεμινάριο. Τελικά, δεν ακολούθησε αυτόν τον στόχο.
Ο Alphonse Louis Constant μεταγραμμάτισε το όνομά του στα Εβραϊκά και έτσι, δημιούργησε
το λογοτεχνικό και μυητικό του όνομα: «Ελιφάς-Λεβί». Χρησιμοποίησε την ονομασία «Υψηλή
Μαγεία», για την πνευματική Ατραπό που παρουσίασε στα βιβλία του για να τη διαχωρίσει
από τη μαγεία και τους άλλους λαϊκούς τσαρλατανισμούς.

Το 1854 επισκέφτηκε το Λονδίνο, όπου γνωρίστηκε με τον νουβελίστα Έντουαρντ Μπούλγουερ-Λύττον, που ήταν Πρόεδρος του Ροδοσταυρικού Τάγματος. Φαίνεται ότι με τον
Μπούλγουερ-Λύττον ο Ελιφάς-Λεβί συνέλαβε την ιδέα της συγγραφής μιας Πραγματείας
πάνω στην Υψηλή Μαγεία. Έτσι, το 1855 έκανε την εμφάνισή του το διάσημο έργο του:
“Dogme et Rituel de la Haute Magie” ή «Δόγμα και Τυπικό της Υψηλής Μαγείας», κι έτσι ξεκίνησε ένα ιδιαίτερα σημαντικό έργο, που επηρέασε πολύ όλους τους μεταγενέστερους
εσωτεριστές και στα δύο ημισφαίρια.

Η «Μαγική» εκδοχή του Ελιφάς-Λεβί είχε τεράστια επιτυχία, ιδιαίτερα μετά την αποσάρκωσή του. Οι διδασκαλίες του ήταν απελευθερωμένες από φανατισμούς και ο ίδιος δεν
προσποιούταν ότι ήταν Μύστης κάποιας αρχαίας ή φανταστικής μυστικής εταιρίας.
Ενσωμάτωσε τα TARO στο Σύστημά του και το αντιστοίχισε με τα 22 εβραϊκά γράμματα, το Δέντρο της Ζωής της Καμπαλά, καθώς και με τις άλλες Ερμητικές Διδασκαλίες και
Επιστήμες/Τέχνες. Το σύστημά του και οι διδασκαλίες του επηρέασαν, μέχρι τον Ζεράρ
Ανκώς (Παπύς) και τους συντρόφους του Μαρτινιστές και Ροδοσταύρους στη Γαλλία, αλλά
και μέχρι τους Μυημένους του: “Hermetic Order of the Golden Dawn” ή «Ερμητικό Τάγμα της
Χρυσής Αυγής» στην Αγγλία και τον ’λιστερ Κρόουλυ.

Ο Ελιφάς-Λεβί, προσδιόρισε τρεις θεμελιώδεις αρχές της Υψηλής Μαγείας:
1. Ότι το υλικό σύμπαν είναι μόνον ένα μικρό μέρος της συνολικής
πραγματικότητας, που περιλαμβάνει πολλά άλλα πεδία και τρόπους
συνειδητότητας. Η πλήρης γνώση και η πλήρης ισχύς στο σύμπαν,
επιτυγχάνονται μόνον μέσω της συνειδητοποίησης αυτών των άλλων όψεων της πραγματικότητας. Ένα από τα πλέον σημαντικά από αυτά τα επίπεδα ή όψεις της πραγματικότητας, είναι το «αστρικό φως», ένα κοσμικό ρευστό που μπορεί να καλουπιαστεί από τη θέληση, σε φυσικές μορφές.

2. Ότι η ισχύς της θέλησης του Ανθρώπου, είναι μια πραγματική δύναμη, ικανή να πιτυγχάνει οτιδήποτε απολύτως, από τα γήϊνα μέχρι τα θαυμαστά.

3. Ότι το Ανθρώπινο Ον είναι ένας μικρόκοσμος, μια μινιατούρα του
μακροκοσμικού σύμπαντος και τα δύο είναι θεμελιωδώς συνδεδεμένα. Αίτια που τίθενται σε κίνηση στο ένα επίπεδο, μπορεί εξ ίσου να έχουν αποτελέσματα στο άλλο.

Πηγή: www.misraimmemphis.org

από τα σημαντικά έργα του:

Δόγμα της υψηλής μαγείας (εκδόσεις Διμελή)
Επιστολές προς ένα μαθητή (εκδόσεις Ιαμβλιχος)
Η βίβλος της ελευθερίας (εκδόσεις Τετρακτύς)
Το βιβλίο της λαμπρότητας (εκδόσεις Ιαμβλιχος)
Το βιβλίο των Σοφών (εκδόσεις Ιαμβλιχος)
Τυπικό της υψηλής μαγείας (εκδόσεις Διμελή)

Οι πολιτικές αρχές της εποχής του Ελιφάς Λευί θεώρησαν την ''Βίβλο της Ελευθερίας'' έργο επικίνδυνο και ανατρεπτικό. Το βιβλίο κατασχέθηκε και παραδόθηκε στην πυρά, ο δε Ελιφάς Λευί πλήρωσε με φυλάκιση την εξωτερίκευση της Τιτάνειας και Μυητικής σκέψεώς του

[Vasoula]

Έλενα Πετρόβνα Μπλαβάτσκυ


Μια σύντομη παρουσίαση της Ελενα Πετρόβνα Μπλαβάτσκυ
Η Ελενα Πετρόβνα Μπλαβάτσκυ είναι η μεγάλη αποκρυφίστρια του 19ου αιώνα, η οποία έγραψε τη Μυστική Διδασκαλία, έργο που αποτελεί τη ραχοκοκκαλιά της Σύγχρονης Θεοσοφίας. Η παρουσία και το έργο της αποτελούν σταθμό στην ιστορία της ανθρωπότητας, εφόσον για πρώτη φορά αποκαλύφθηκαν απόκρυφα γεγονότα που επί δεκάδες αιώνες ήταν κρυμμένα συμβολικά στα μυστήρια.

Λέγεται ότι υπήρξε η επιφανέστερη αποκρυφίστρια στην ιστορία του Δυτικού πολιτισμού και η άμεση αντιπρόσωπος της υπέρ τα Ιμαλάια Αδελφότητας των Μυστών.

Γόνος αριστοκρατικής οικογένειας της Ρωσίας, με πολλά ταξίδια και περιπέτειες στο ενεργητικό της, βίωσε σκληρές φυσικές και ψυχικές δοκιμασίες και απέκτησε τον απόλυτο έλεγχο στις απόκρυφες δυνάμεις της.

Οι πληροφορίες που φθάνουν έως σήμερα για την προσωπική ζωή της Eλενας Πετρόβνα Μπλαβάτσκυ είναι αποσπασματικές και πολλές φορές παραποιημένες από προσωπικές εικασίες. Οι ατομικές της σημειώσεις φαίνονται συχνά αντιφατικές, επειδή πολλές εξ αυτών έχουν κρατηθεί συμβολικά, επομένως δεν καθορίζουν με ακρίβεια τα γεγονότα της ζωής της. Εκείνες δε των φίλων και των συγγενών της είναι μπερδεμένες, με εξαίρεση της αδελφής της που κρατούσε ημερολόγιο και ήταν προσεκτική σε ότι κατέγραφε.

Η Ελενα Πετρόβνα Μπλαβάτσκυ υπήρξε η Αγγελιαφόρος που εξελέγη από τους Μαχάτμας, δηλαδή την Πνευματική Ιεραρχία , για να παρουσιάσει τμήματα της απόκρυφης γνώσης στην ανθρωπότητα. Ηταν ένα άτομο με περίεργο χαρακτήρα και ιδιαίτερα χαρίσματα. Ηταν μουσικός και ζωγράφος και γνώριζε καλά τη γαλλική, εκτός από τη μητρική της γλώσσα που ήταν η ρωσσική. Τελικά κατάφερε να συγγράψει τη "Μυστική Διδασκαλία" στην Αγγλική.

Ηταν μια γυναίκα με ατσαλένια θέληση, φοβερά ανεξάρτητη και αντίθετη με οποιονδήποτε συμβιβασμό. Είχε ένα πάθος για την αλήθεια και επομένως για τη δικαιοσύνη. Οι εξαιρετικές της περιπέτειες στην Ευρώπη, στη Μέση Ανατολή, στη Βόρεια και Νότια Αμερική, στην Ινδία και το Θιβέτ, την εμπλούτισαν με μια εξαιρετική απόκρυφη γνώση και εσωτερική πληροφορία, που έγιναν αργότερα τα κίνητρα και οι βάσεις για το θεοσοφικό της έργο.

Από μικρή ηλικία ήταν διορατική και κατείχε απόκρυφες δυνάμεις. Ελεγε πως σε όλη της τη ζωή προστατευόταν από μια αόρατη παρουσία που την ονόμαζε "Προστάτη" της. Ηταν πάντοτε υπό την προστασία και την επίβλεψη της Αδελφότητας των Μυστών που φρόντιζαν η προστατευομένη τους να μυείται από κατάλληλους δασκάλους και σε κατάλληλα μυητήρια κέντρα κυρίως του Θιβέτ.

Θυσίασε τη ζωή της για το έργο που της ανατέθηκε από την Ιεραρχία των Μαχάτμας, διαδίδοντας τη μεταφυσική φιλοσοφία μέσω βιβλίων, περιοδικών, εξωτερικών και εσωτερικών ομάδων και διαλέξεων. Επειδή ήταν δίκαιη, αυστηρή και ασυμβίβαστη, απέκτησε φανατικούς φίλους και εχθρούς. Είχε το χάρισμα να παλεύει τους εχθρούς της αλλά και να τους συγχωρεί, επειδή αγαπούσε βαθιά τους συνανθρώπους της και ήταν γενναιόψυχη.

Παρόλες τις αντιξοότητες, την κατασπίλωση και το κυνηγητό που υπέστη εκ μέρους των εχθρών της, έμεινε αταλάντευτη στην εκπλήρωση του ευγενικού έργου της μέχρι την τελευταία στιγμή της επίγειας ζωής της. Τα ελαττώματά της και όσα της καταμαρτυρούσαν οι αντίθετοί της, σβήνουν και συγχωρούνται εμπρός στην αυταπάρνηση και την αφοσίωσή της προς το υπέροχο εσωτερικό έργο που ανέλαβε να εκτελέσει, θυσιάζοντας για χάρη του κάθε προσωπική χαρά και ανάπαυση. Εγκατέλειψε το καταπονημένο και άρρωστο σώμα της την 8η Μαΐου του 1891, σε ηλικία 60 ετών, συμπληρώνοντας μέχρι την τελευταία της πνοή παραγράφους στη Μυστική Διδασκαλία.

Πηγή: http://www.blavatsky.gr

από τα σημαντικά έργα της

Αρχαία μυστήρια (εκδόσεις Ιαμβλιχος)
Ατλαντίδα (εκδόσεις Τετρακτύς)
Η αδελφότητα των μυημένων (Ιαμβλιχος)
Μυστική δοξασία, 1, 2,3,4 (εκδόσεις Πνευματικος ήλιος)
Ισις αποκαλυμμένη Α1,2,3,4, Β1 (εκδόσεις Ιαμβλιχος)
Το κλειδί της Θεοσοφίας (θεοσοφικές εκδόσεις)

[ΙΩΑΝΝΑ]

[Vasoula]

Έριχ Φρομ, 1900-1980


Έριχ Φρομ, γερμανικής καταγωγής αμερικανός ψυχαναλυτής και κοινωνικός φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Φρανκφούρτη του Μάιν το 1900 και πέθανε στο Μπουράλτο της Ελβετίας το 1980. ’ρχισε να ασκεί ψυχανάλυση ως μαθητής του Φρόιντ, αλλά σύντομα διαφώνησε μαζί του. Εγκαταλείπει την ναζιστική Γερμανία το 1933 για τις Ηνωμένες Πολιτείες, έχοντας ήδη μεγάλη φήμη. Το 1934 γίνεται μέλος του διδακτικού προσωπικού του πανεπιστημίου Κολούμπια. Το 1941 μέλος του διδακτικού προσωπικού του Κολεγίου Μπένινγκτον στο Βερμόντ και το 1951 διορίζεται καθηγητής της Ψυχανάλυσης στο Εθνικό Αυτόνομο Πανεπιστήμιο του Μεξικού. Από το 1957 ως το 1961 ήταν συγχρόνως καθηγητής και στο Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν, για να επιστρέψει τελικά στην Νέα Υόρκη το 1962 ως καθηγητής Ψυχιατρικής στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης.

Ο άνθρωπος ως ιστορικό ον

Απορρίπτοντας τον βιολογικό προσανατολισμό του Φρόιντ, στρέφεται, για την κατανόηση του ανθρώπινου χαρακτήρα και του ψυχισμού του, στην ιστορία. Στηρίζει την έρευνα του σχεδίου δημιουργίας της “ανθρώπινης φύσης”. Επηρεασμένος από τον βουδισμό, δεν παραγνωρίζει τον “ατομικό ανθρώπινο ψυχισμό”, όμως θεωρεί πολύ βασικό παράγοντα της ανθρώπινης εξέλιξης τον “κοινωνικό χαρακτήρα”. Ο άνθρωπος είναι μέρος ενός συνόλου, δε μπορεί να μελετηθεί η φύση του χωρίς να ληφθεί υπόψη αυτός ο παράγοντας. Είτε το σύνολο αυτό είναι στον χώρο (η Φύση, ο ίδιος ο πλανήτης ακόμα και το Σύμπαν), είτε στο χρόνο (ιστορία).

Ο Φρομ δεν “κλείνεται” σε ένα εργαστήριο, μελετώντας αποκλίνουσες περιπτώσεις, αλλά μελετά την φύση του ανθρώπου μέσα στην κοινωνία και θεωρεί ότι η εξέλιξη του ανθρώπου είναι και η εξέλιξη της κοινωνίας και αντίστροφα. Προσαρμόζει στις υλικές απαιτήσεις της ψυχολογίας της εποχής του, καθαρά φιλοσοφικές θέσεις που οι ρίζες τους είναι αρκετά βαθιές μέσα στον χρόνο.

Ο άνθρωπος και ο θεός

Σπουδαίος μελετητής των θρησκειών, αναφέρεται αρκετές φορές στην σχέση του ανθρώπου με τον “Θεό”. Θεωρεί ότι ο άνθρωπος, ανάλογα με το βίωμά του και την εμπειρία του ονομάζει (ή καλύτερα σφετερίζεται το όνομα) του “Θεού”, καθώς χαρακτηρίζει και την φύση του. Εντοπίζει το πρόβλημα στις σημερινές θρησκείες και στο γεγονός ότι ο άνθρωπος προσπαθεί να κατεβάσει τον “Θεό” στο δικό του επίπεδο, στην υλική του φύση. Έτσι, σε κάθε εποχή και πολιτισμό δίνει και διαφορετική έννοια στον “Θεό”, ουσιαστικά τον μετατρέπει σε προέκταση του εαυτού του, καταχράται την εξουσία δίνοντάς του, τα δικά του χαρακτηριστικά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η Παλαιά Διαθήκη, που δεν είναι ιστορία του κόσμου, όπως ισχυρίζεται αλλά ιστορία του Εβραϊκού Έθνους.

Παραγκωνισμός της ηθικής από την ύλη

Γνώστης της αρχαίας φιλοσοφίας, δεν ξεχωρίζει την ηθική από την ψυχολογία. Συγκεκριμένα λέει: “Οι κρίσεις αξιών που κάνουμε καθορίζοντας τις ενέργειές μας, η ψυχική μας υγεία και η ευτυχία βασίζεται στην εγκυρότητά τους. Το να θεωρούμε τις εκτιμήσεις, απλώς σαν αιτιολογίες των ασυνείδητων, παράλογων επιθυμιών -…- περιορίζει και παραμορφώνει την εικόνα μας για το σύνολο της προσωπικότητας. Αυτή καθαυτή η νεύρωση είναι, σε τελευταία ανάλυση, ένα σύμπτωμα ηθικής αξίας (αν και η προσαρμογή δεν είναι καθόλου σύμπτωμα ηθικής επιτυχίας)” .

Εδώ μας φανερώνει ο Εριχ Φρομ κάτι που αρχίζει πλέον να είναι καθολικά αποδεκτό: δηλαδή, ότι οι μαζικές νευρώσεις και γενικά η στάση ζωής του δυτικοευρωπαίου, που είναι γεμάτη από ανασφάλειες, εσωτερικές συγκρούσεις και έλλειψη ικανοποίησης, προέρχεται από την έλλειψη ηθικών αξιών, για να μην πούμε της ίδιας της ηθικής. Αλλά αυτό που πρέπει να σημειώσουμε είναι ότι, θεωρεί την ψυχολογία, την κοινωνιολογία και την οικονομία αδιάσπαστες από την ίδια τη φιλοσοφία.

Αποδυνάμωση του ανθρώπου

Ο άνθρωπος, αφού έχει οικοδομήσει έναν υλικό κόσμο χάρη στην λογική του (της κατώτερης σκέψης), έχει τιθασεύσει τα στοιχεία της Φύσης για χάρη της “παραγωγής”, έχει εκπληρώσει το υλιστικό όνειρό του να κατακτήσει τη φύση, ωστόσο δεν νιώθει άνετος με τον εαυτό του, δεν είναι ευτυχισμένος. Η δύναμή του απέναντι στην ύλη μεγαλώνει και αυτός αισθάνεται ακόμα πιο αδύναμος. Νιώθει ότι έχει χάσει τον σκοπό: να κατακτήσει τον εαυτό του. Προτείνει, λοιπόν, ο Εριχ Φρομ: “Υπέρτατες αξίες της ουμανιστικής ηθικής δεν είναι η αυταπάρνηση, ούτε η ιδιοτέλεια, αλλά η αγάπη του ατόμου προς τον εαυτό του. Αν ο άνθρωπος πρόκειται να έχει εμπιστοσύνη στις αξίες, πρέπει να γνωρίζει τον εαυτό του και την ικανότητα της φύσης του να ρέπει προς το καλό…” .

Ουμανιστική και αυταρχική ηθική

Η διαφορά ανάμεσα στην ουμανιστική ηθική και την αυταρχική απεικονίζεται στις διάφορες σημασίες που συνδέονται με τη λέξη “αρετή”. Διαφωνεί με τον Αριστοτέλη που ορίζει την αρετή σαν “τελειότητα, υπεροχή”, αντιπαραθέτοντας τον Παράκελσο που αναφέρει: “Η αρετή χρησιμοποιείται λόγου χάρη σαν συνώνυμο του ατομικού χαρακτηριστικού του κάθε πράγματος, δηλαδή της ιδιομορφίας του”. «Μια πέτρα ή ένα λουλούδι, έχει το καθένα τη δική του αρετή, τον δικό του ιδιαίτερο συνδυασμό σε ειδικές ιδιότητες. Κατά τον ίδιο τρόπο και η αρετή του ανθρώπου είναι το συγκεκριμένο σύνολο ιδιοτήτων, που χαρακτηρίζει το ανθρώπινο γένος, ενώ η αρετή του κάθε ανθρώπου είναι η ιδιαίτερη ατομικότητά του.”

Μια ενδιαφέρουσα άποψη, αν αναλογιστούμε ότι η ατομικότητα είναι η ίδια η ψυχή, άρα η επαφή μαζί της και η γνώση της είναι παράγοντες που κάνουν κάποιον ενάρετο. Ουσιαστικά μας λέει, ότι η ηθική είναι αιώνια, αφού συνοδεύει πάντα την ψυχή και η ανακάλυψή της είναι ο παντοτινός σκοπός του ατόμου (ακόμα και της ίδιας της ανθρωπότητας). Αμφισβητεί την “Αυταρχική Ηθική” που απλά είναι κανόνες προσαρμοσμένοι σε κάθε πολιτισμό και ιδιοσυγκρασία ομαδική ή εθνολογική, που πολλές φορές επιβάλλονται ακόμα και με τη βία.

Η ουσιαστική ελευθερία

Λέει: "Είναι η ανεξαρτησία και η ελευθερία ταυτόσημες με την απομόνωση και το φόβο; Ή μήπως υπάρχει μια κατάσταση θετικής ελευθερίας, στην οποία το άτομο υπάρχει σαν ανεξάρτητο εγώ, χωρίς όμως να είναι απομονωμένο, αλλά ενωμένο με τον κόσμο, με τους άλλους ανθρώπους, με τη φύση;”. Και συνεχίζει: “Ο άνθρωπος μπορεί να είναι ελεύθερος χωρίς να είναι μόνος, να έχει κριτική σκέψη, χωρίς να τον πλημμυρίζουν αμφιβολίες, ανεξάρτητος και εν τούτοις να αποτελεί συστατικό μέρος της ανθρωπότητας. Την ελευθερία αυτή ο άνθρωπος μπορεί να την αποκτήσει με την ολοκλήρωση του εγώ του, με το να είναι ο εαυτός του… Με άλλα λόγια, η θετική ελευθερία συνίσταται στην αυθόρμητη δραστηριότητα του συνόλου, της ολοκληρωμένης προσωπικότητας… Αυθόρμητη δραστηριότητα δεν σημαίνει υποχρεωτική δραστηριότητα… Δεν είναι η δραστηριότητα ενός αυτόματου, που σημαίνει την δίχως κριτικό πνεύμα υιοθέτηση των κανόνων και προτύπων που υποβάλλονται από τον εξωτερικό κόσμο.”

Ουσιαστικά η ελευθερία του ανθρώπου είναι η δημιουργική συμμετοχή του, με όλες τις πλευρές της προσωπικότητας, στις δραστηριότητες της ζωής, ακονίζοντας συγχρόνως και τους φορείς της. Αυτό κατορθώνεται απλά με την πλήρη συνείδηση του εαυτού, εν ολίγοις με το σωκρατικό “γνώθι σ’ αυτόν”.

Προσανατολισμός του ατόμου

Ο Εριχ Φρομ όρισε τον χαρακτήρα ως “μια σταθερή δομή διοχέτευσης των ανθρώπινων ενεργειών στις διαδικασίες αφομοίωσης και κοινωνικοποίησης του ατόμου” και διαφοροποίησε πέντε τύπους χαρακτήρα παίρνοντας ως βάση τον προσανατολισμό του ατόμου για την ικανοποίηση των υποκειμενικών του αναγκών μέσα στα πλαίσια του δεδομένου περιβάλλοντος στο οποίο ζει και λειτουργεί. Έτσι έχουμε συγκεκριμένα:

- Το άτομο με προσανατολισμό αποδοχής πιστεύει ότι όλες του οι ανάγκες και επιθυμίες μπορούν να ικανοποιηθούν από εξωγενείς πηγές. Στηρίζεται στην εξουσία για άντληση γνώσης και βοήθειας και στους ανθρώπους για τη γενικότερη στήριξη της ατομικής του υπαρξιακής οντότητας.

- Ο προσανατολισμός εκμετάλλευσης ωθεί το άτομο σε βίαιη απόκτηση αυτών που επιθυμεί με επιβολή στους άλλους. Στις ερωτικές του σχέσεις αισθάνεται γοητευμένος μόνο όταν “κλέβει” από κάποιον το ταίρι του, ενώ στον κόσμο των ιδεών οικειοποιείται το έργο των άλλων παρουσιάζοντάς το ως δικό του έργο.

- Το άτομο με έντονη αίσθηση φιλαργυρίας ή τσιγγουνιάς αναλώνει τις δραστηριότητές του στη συλλογή και παθολογική φύλαξη των “αποκτημάτων” του (όχι μόνο των υλικών αγαθών και χρημάτων) αλλά και των σκέψεων, συναισθημάτων και άλλων συμβολικών αξιών και εννοιών.

- Το άτομο με προσανατολισμό του “μάρκετινγκ” θεωρεί τις ικανότητές του ως “εμπόρευμα για πώληση ή αγορά” και ενώ διακατέχεται από ένα μόνιμο συναίσθημα ανασφάλειας και άγχους διαπραγματεύεται ασταμάτητα την αγοραπωλησία αναγκών, επιθυμιών ή μέσων ικανοποίησής τους.

- Σε αντίθεση με τους προηγούμενους, μη παραγωγικούς τύπους χαρακτήρα, ο τύπος του παραγωγικού προσανατολισμού αναφέρεται στον άνθρωπο με την ικανότητα να χρησιμοποιεί τις δυνάμεις του παραγωγικά και δημιουργικά. Το άτομο που διαθέτει τέτοιο τύπο χαρακτήρα δεν είναι απαραίτητο να γίνει μεγάλος επιστήμονας ή καλλιτέχνης. Ο Φρομ πίστευε ότι ο παραγωγικός χαρακτήρας δίνει στον άνθρωπο την ικανότητα να σκέφτεται ανεξάρτητα, να ικανοποιεί τις αισθήσεις του χωρίς άγχος, να χαίρεται τις ομορφιές της ζωής, τη φύση και τις τέχνες –με άλλα λόγια- να απολαμβάνει αυτήν την τόσο εφήμερη ζωή μας.

Τα έργα του

Στα έργα του συγκαταλέγονται: “Ο φόβος μπροστά στην ελευθερία”, “Και ως θεοί έσεσθε”, “Ο άνθρωπος για τον εαυτό του”, “Η υγιής κοινωνία”, “Ψυχανάλυση και θρησκεία”, “Η τέχνη της αγάπης”(σε συνεργασία με Ντ.Τ.Σουζούκι και Ρ.Ντ.Μαρτίνο), “Πέρα από τις αλυσίδες της ψευδαίσθησης”, “Η επανάσταση της ελπίδας” και “Η κρίση της ψυχανάλυσης”.

ΠΗΓΕΣ

WWW.MakThes.GR


“O ΦΟΒΟΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ”, εκδ.Μπουκουμάνη

“Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ”, εκδ.Μπουκουμάνη

“ΚΑΙ ΩΣ ΘΕΟΙ ΕΣΕΣΘΕ”, εκδ.Μπουκουμάνη

[Vasoula]

Βίλχελμ Ράιχ ( Wilhelm Reich) 1897- 1957

Ο Β. Ράιχ γεννήθηκε στις 24 του Μάρτη του 1897 στη Γαλικία, την περιοχή που βρισκόταν τότε στην ανατολική παραμεθόριο, κομμάτι της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας. Ο Ράιχ ήταν παιδί μιας οικογένειας γερμανόφωνων εύπορων αγροτών. Από τα έξι μέχρι τα δέκα του χρόνια ο πατέρας του τον εμπιστεύθηκε σ' έναν παιδαγωγό. Αργότερα φοίτησε σ' ένα γερμανικό λύκειο, απ' όπου και έλαβε το 1915 το πρώτο του δίπλωμα φυσικών επιστημών.
Από πολύ μικρή ηλικία είχε μεγάλο ενδιαφέρον για τις φυσικές επιστήμες. Στα οχτώ του χρόνια έφτιαχνε συλλογές από φυτά και έντομα και μελετούσε τους τρόπους αναπαραγωγής τους. Το 1918 γράφεται στην ιατρική σχολή του Πανεπιστημίου της Βιέννης. Κέρδιζε κάποια χρήματα κάνοντας ιδιαίτερα μαθήματα και ζούσε πολύ μετρημένα αποφεύγοντας τις κοσμικές συγκεντρώσεις και τις καφετέριες.

Το 1920, ενώ ήταν ακόμα φοιτητής, έγινε δεκτός σαν μέλος στη Ψυχαναλυτική Εταιρεία της Βιέννης, που καθοδηγούσε τότε ο Σίγκμουντ Φρόυντ. Οι στενές σχέσεις του με τον Φρόυντ και την ψυχανάλυση συνεχίστηκαν μέχρι το 1934. Το 1922 ο Ράιχ άρχισε μια λαμπρή καριέρα σαν ψυχαναλυτής. Έγινε ένας από τους καλύτερους θεραπευτές της Βιέννης και υπήρξε πιθανόν ο λαμπρότερος ψυχαναλυτής της δεύτερης γενιάς, αυτής που διαδέχτηκε τους μεγάλους προκατόχους του σαν τον Φρόυντ, τον Φερέντσι, τον ’μπραχαμ κ. α.

Από εκεί κι έπειτα η ζωή του ακολούθησε μια ταραχώδη πορεία, όπως άλλωστε ήταν και η προσωπικότητά του. Για τις θεωρίες του και τις ανακαλύψεις του διώχθηκε από τέσσερα ευρωπαϊκά κράτη και διαγράφηκε από το Κομουνιστικό κόμμα της Γερμανίας και της Δανίας. Οι εκπρόσωποι του φασισμού τον θεώρησαν κομουνιστή και πράκτορα της Μόσχας και οι κομουνιστές τον θεώρησαν αντεπαναστάτη και πράκτορα της αστικής τάξης. Οι ψυχαναλυτές της εποχής του τον θεώρησαν αιρετικό και τον διέγραψαν από την Ψυχαναλυτική Ένωση.

Η αντίληψη που είχε για τα πράγματα και οι ανακαλύψεις του ήταν πολύ πλατιές και δεν μπόρεσαν να χωρέσουν στα "στενά καλούπια" της τότε επίσημης επιστήμης. Έτσι έφτασε στο σημείο να θεωρηθεί από πολλούς ως τρελός. Ήταν ένας από τους επιστήμονες που δυσφημήθηκε σε πολύ μεγάλο βαθμό και προκάλεσε μεγάλη επίθεση από διαφορετικά συμφέροντα και ομάδες ανθρώπων. Τα βιβλία του απαγορεύτηκαν στη Σοβιετική Ένωση και κάηκαν στη Γερμανία, ενώ στις Η.Π.Α. κατέστρεψαν όλες τις επιστημονικές του συσκευές, απαγόρευσαν οποιαδήποτε περαιτέρω εφαρμογή ανακαλύψεών του σε ανθρώπους και συνέχιση των ερευνών και πειραμάτων.

Από πολύ νωρίς αντιλήφθηκε ότι ίσως πέρα από τη λίμπιντο του Φρόυντ να κρύβεται μια πραγματική ενέργεια που διακατέχει τον άνθρωπο. Η βάση που στηρίζεται η θεωρία του Ράιχ για την ανθρώπινη παθολογία είναι ο παραλληλισμός του οργασμού με ένα είδος ηλεκτρομαγνητικής ενέργειας που υπάρχει συσσωρευμένη στον άνθρωπο. Όταν υπάρχει ανικανότητα εκφόρτισης αυτής της ενέργειας (θωράκιση), τότε μπορεί να υπάρξουν σωματικές και ψυχολογικές ασθένειες. Ο Ράιχ παρατήρησε πως, όταν η θωράκιση αφαιρείται με τη θεραπευτική προσέγγιση, τότε αυτή η ενέργεια που υπάρχει στον οργανισμό, δεσμευμένη πριν στη θωράκιση, κινείται ελεύθερα και εμφανίζει έναν παλμό. Προεκτείνοντας τις παρατηρήσεις του σχετικά με τη θωράκιση στον κοινωνικό χώρο, διαπίστωσε ότι τα θωρακισμένα άτομα γίνονται απαθή, υποχωρητικά κι έχουν την ανάγκη της καθοδήγησης, και ακόμα διαμορφώνουν τυραννική συμπεριφορά, ακριβώς γιατί το βιοσύστημά τους είναι άκαμπτο.

Όταν ο Ράιχ μετακόμισε απ' την Ευρώπη στη Σκανδιναβία και στην Αμερική, άφησε πίσω του μια σειρά από εξαγριωμένους ειδικούς σε κάθε πεδίο που εξερεύνησε, στην ψυχιατρική, την πολιτική, τη σεξολογία, τη βιολογία, τη μικροσκοπία και την έρευνα για τον καρκίνο. Όμως το ανήσυχο πνεύμα του τον έκανε να μη σταματήσει ποτέ να ερευνά και να αναρωτιέται. Από το 1931 μέχρι το 1941 δίδαξε στη "Νέα Σχολή Κοινωνικής Έρευνας" στη Νέα Υόρκη. Εκεί δεν άργησε να περιτριγυριστεί από πολλούς μαθητές, πάνω στους οποίους ο Ράιχ ασκούσε μια παράξενη γοητεία. Με έξοδα των μαθητών του ίδρυσε ένα εργαστήρι, έναν εκδοτικό οίκο και έβγαλε ένα περιοδικό που δημοσίευε τα σχετικά με τα πειράματά του.

Θέλοντας να επιβεβαιώσει την ανακάλυψή του, δηλαδή την ύπαρξη και τις εκδηλώσεις της υγείας ή της αρρώστιας από τον τρόπο που παλλόταν αυτή η ενέργεια μέσα στον οργανισμό, άρχισε να ερευνά τις μικρότερες μονάδες ζωής. Έτσι ανακάλυψε τα βιόντα. Αυτά είναι ενεργειακές κύστες, δηλαδή μεταβατικές μορφές από την άβια και έμβια ύλη. Η συνέχιση αυτής της έρευνας τον οδήγησε σε μια ενοποιητική ανακάλυψη: Μία δίχως μάζα, παλλόμενη ζωτική ενέργεια, την οποία ονόμασε οργόνη, επειδή την ανακάλυψε σε ζωντανούς οργανισμούς πριν ανακαλύψει ότι διαποτίζει επίσης τη γήινη ατμόσφαιρα.

Επίσης ανακάλυψε μια συσκευή που μπορούσε να συσσωρεύει την οργόνη. Τη δυνατότητα αυτής της συσκευής να συγκεντρώνει την οργόνη την απέδειξε με πολλά πειράματα και κανένα από αυτά δεν έχει αποδειχθεί λάθος μέχρι σήμερα. Τη συσκευή την ονόμασε οργονοθάλαμο και τη χρησιμοποίησε σε πειραματικές έρευνες για τη θεραπευτική αγωγή καρκινοπαθών και άλλων ασθενών, με ικανοποιητικά αποτελέσματα. Ο συσσωρευτής είναι ένας θάλαμος φτιαγμένος από στρώματα οργανικών και ανόργανων υλικών. Πειράματα με αυτόν παρουσιάζουν ανώμαλα αποτελέσματα. Μια ασυνήθιστη αύξηση της θερμοκρασίας μέσα στο συσσωρευτή, υποδεικνύει περιορισμούς στο δεύτερο νόμο της θερμοδυναμικής. ’σχετα αν η συγκεντρωμένη οργόνη μπορεί να δώσει λύση σε προβλήματα υγείας, ο συσσωρευτής προκαλεί ακόμη και σήμερα ανοικτά την κατεστημένη επιστήμη.

Στη συνέχεια άρχισε να διαπιστώνει ότι αυτή η ενέργεια που συγκέντρωνε ο οργονοθάλαμος, είχε κινητήρια δύναμη και τελικά κατάφερε να κινήσει ένα μοτέρ. Υπάρχουν πολλές μαρτυρίες για την κίνηση αυτού του μοτέρ και μεταξύ άλλων υπάρχει και σχετικό φιλμ στο Μουσείο Βίλχελμ Ράιχ, στην κωμόπολη Ρέιντζλι της πολιτείας Μαίην.

Το 1942 ο Ράιχ και οι μαθητές του αγόρασαν μια εδαφική έκταση στην Πολιτεία Μαίην, κοντά στα καναδικά σύνορα. Βάφτισαν αυτή την έκταση "Όργονον", και ο Ράιχ έφτιαξε εκεί ένα εργαστήρι όπου συνέχισε να δουλεύει ασταμάτητα μαζί με τους μαθητές του και να πραγματοποιεί πειράματα πάνω στην οργόνη. Ο Ράιχ περιφερόταν μόνος του τη νύχτα και ατένιζε αυτόν τον πελώριο ωκεανό οργόνης (όπως τον ονόμαζε), σκεπτόμενος τους μακρινούς γαλαξίες. Η σκέψη του είχε πάρει μια μυστικιστική χροιά, και αυτό φαινόταν στα τελευταία βιβλία του, όπως "Ο θάνατος του Χριστού" , "’κου ανθρωπάκο", "Ο Αιθέρας, ο Θεός και ο διάβολος" κ.α.

Ο ζωή του Reich τελείωσε στη φυλακή στις 3 Νοεμβρίου του 1957 μετά από μια παρατεταμένη σύγκρουση με την Επιτροπή Τροφής και Φαρμάκων (FDA) των Η.Π.Α. Τα βιβλία και οι σημειώσεις του κάηκαν από ομοσπονδιακούς υπαλλήλους, επειδή η FDA είχε ξεσηκώσει ένα ζήτημα εναντίον της χρήσης για θεραπεία του συσσωρευτή οργόνης του.

Έτσι τελείωσε η ζωή ενός γνήσιου επιστήμονα που δε δίστασε να πάει κόντρα στο κατεστημένο και στα συμφέροντα της εποχής του, για να ανακαλύψει την αλήθεια πέρα από προκαταλήψεις και δογματισμούς. Ο Βίλχελμ Ράιχ ήταν ο πρώτος δυτικός επιστήμονας που κατάφερε να "ξαναανακαλύψει" και να τεκμηριώσει επιστημονικά την ύπαρξη αυτής της λεπτής ηλεκτρομαγνητικής ενέργειας που περιβάλει τα πάντα και που στην Ανατολή ήταν τόσο διαδεδομένη από τα αρχαία χρόνια, ως "Πράνα" στην Ινδία, και "Τσι" στην Κίνα. Οι ανακαλύψεις του άνοιξαν την πόρτα στην εμφάνιση νέων επιστημονικών κλάδων, όπως η Βιοτρονική ή Οργοτρονική.

Στη συνέχεια παρατίθεται η απάντηση που έδωσε ο Β. Ράιχ στην απόφαση που εξέδωσε το δικαστήριο των Η.Π.Α.
"Απαγορεύεται η ταχυδρόμηση μεταξύ πολιτειών βιβλίων που φέρουν τη λέξη οργόνη. Επιπλέον θα καούν σε κλιβάνους όλα τα βιβλία και οι εργασίες του Dr Reich, ενώ ο ίδιος καταδικάζεται σε φυλάκιση".

Υπόθεση αρ. 1056, 19 Μαρτίου 1954, Περιφερειακό Δικαστήριο Ηνωμένων Πολιτειών, Πόρτλαντ Μέιν, Δικαστής John D. Kliford Jr

Η απάντηση του Dr Wilhelm Reich

"Δεν υπάρχουν αποδείξεις. Δεν υπάρχουν αυθεντίες κανενός είδους. Κανένας Πρόεδρος, Ακαδημία, Δικαστήριο, Κογκρέσο ή Γερουσία σ΄ αυτή τη γη δεν έχει τη γνώση ή τη δύναμη να αποφασίσει ποια θα είναι η γνώση του αύριο. Είναι άχρηστο να προσπαθείς να αποδείξεις κάτι που είναι άγνωστο σε κάποιον που είναι αδαής του αγνώστου, ή φοβάται την απειλητική δύναμή του.Μόνο οι παλιοί, καλοί κανόνες της μάθησης θα φέρουν τελικά την κατανόηση για τον εισβολέα της γήινης ύπαρξής μας. Αυτοί που δε γνωρίζουν τους δρόμους της μάθησης ας κάνουν στην άκρη, ενώ αυτοί που ξέρουν τι είναι γνώση, ας τρέξουν στο μονοπάτι προς το άγνωστο. Η Αναζήτηση της Γνώσης είναι Ανώτατη Ανθρώπινη Δραστηριότητα. Τίποτα άλλο παρά οι νόμοι της μάθησης δεν μπορούν να την ορίσουν".

Πηγή: http://www.nea-acropoli.gr

[Λεών]

JOHN NASH: Iδιοφυής μαθηματικός, σχιζοφρενής άνθρωπος...


Στα 19 του απέδειξε το θεώρημα του Brauer, μια απόδειξη που όλοι οι μαθηματικές ιδιοφυϊες της εποχής θεωρούσαν αδύνατη. Στα 21 του συμπλήρωσε την «Θεωρία των παιγνίων» του John Von Neumann, μία εργασία για την οποία τιμήθηκε με βραβείο Nobel το 1994. Στα 22 του ήταν καθηγητής στο Princeton και 23 χρονών δίδασκε στο MIT. Kάθε μαθηματική εργασία του άφηνε τους μαθηματικούς όλου του κόσμου με ανοιχτό το στόμα: «Όποτε παρουσίαζε κάποια εργασία», θυμάται ο καθηγητής του MIT Gian-Carlo Rota, «πάντα κάποιος από το ακροατήριο θα έλεγε "απίστευτο!"...»

Στα 30 του o John Forbes Nash Jr. κυκλοφορούσε με τους «New York Times» υπό μάλης και εκμυστηρευόταν σε γνωστούς και αγνώστους πως ανάμεσα στα τυπογραφικά στοιχεία εξωγήινοι του έγραφαν κωδικοποιημένα μηνύματα για να τα διαβάσει μόνο αυτός. Tο 1959 μια από τις μεγαλύτερες μαθηματικές ιδιοφυϊες του αιώνα, άρχισε ταχύτατα να γλιστρά στην σχιζοφρένεια. O ίδιος περιέγραψε την ασθένειά του σε μια μελέτη που έκανε για την δέκατη παγκόσμια σύνοδο Ψυχιατρικής το 1996:

«... άρχισα να αισθάνομαι πως το προσωπικό του MIT, και αργότερα ολόκληρη η Βοστόνη συμπεριφερόταν περίεργα απέναντί μου... Αρχισα να βλέπω κρυπτοκομμουνιστές παντού... Αρχισα να πιστεύω πως είμαι σημαντική θρησκευτική προσωπικότητα και άκουγα φωνές συνεχώς. Αρχισα να ακούω κάτι σαν τηλεφωνήματα, από ανθρώπους που αντιτίθεντο στις ιδέες μου... Tο delirium ήταν σαν ένα όνειρο από το οποίο έμοιαζε πως δεν θα ξυπνήσω ποτέ...»

H εκπληκτική ιστορία του μαθηματικού Nash, η ασθένειά του και η αναπάντεχη θεραπεία του, περιγράφεται σε μια βιογραφία του που έγραψε η Sylvia Nasar. To βιβλίο θα κυκλοφορήσει στις 7 Σεπτεμβρίου στην Bρετανία με τον τίτλο «A Beautiful Mind» (εκδόσεις Faber).

H ιστορία του ξεκίνησε από μια μικρή πόλη της Δυτικής Bιρτζίνια, από μια μεσοαστική οικογένεια. O John Nash, όπως θυμάται η δασκάλα του, ήταν ένα ξεχωριστό παιδί, αλλά όχι μαθητής του άριστα. Διάβαζε ακατάπαυστα, έπαιζε σκάκι, μπορούσε να σφυρίζει ολόκληρες συμφωνίες του Μπαχ, αλλά το κυριότερο: έψαχνε διαρκώς νέους τρόπους να προσεγγίζει τα πράγματα. Στο πανεπιστήμιο άρχισε να φαίνεται η ιδιοφυϊα του. Mια μέρα πλησίασε τον καθηγητή του R. J. Duffin, δείχνοντας του ένα πρόβλημα που πίστευε ότι έλυσε. O καθηγητής έκπληκτος διαπίστωσε πως ο νεαρός φοιτητής είχε αποδείξει, χωρίς να ξέρει, το διάσημο θεώρημα του Brower. H συστατική επιστολή του καθηγητή προς το Princeton είχε μόνο μία αράδα: «Aυτός ο άνθρωπος είναι ιδιοφυϊα».

Tο Princeton εκείνη την εποχή φιλοξενούσε τα μεγαλύτερα μυαλά της επιστήμης: Einstein, Gödel, Wiener, von Neumann κ.ά. O τελευταίος ήταν ο πατέρας της «Θεωρίας των Παιγνίων», μιας θεωρίας που προσπαθούσε να βγάλει μαθηματικούς κανόνες από τα παίγνια στρατηγικής. O Neumann όμως περιορίστηκε μόνο σε αντιτιθέμενους παίχτες που το κέρδος του ενός ήταν απώλεια του άλλου. H διατριβή του Nash επικεντρώθηκε σε παίκτες που υπήρχε η δυνατότητα του αμοιβαίου συμφέροντος. «O Nash έκανε την θεωρία των παιγνίων οικονομικό εργαλείο», δήλωσε αργότερα ο Nομπελίστας οικονομολόγος του MIT Robert Solow.

Mετά από αυτό ο νεαρός μαθηματικός ασχολήθηκε με πολλά προβλήματα των προκεχωρημένων μαθηματικών, που θεωρούνταν άλυτα Πάντα πρόσφερε μια αναπάντεχη λύση ανοίγοντας νέους δρόμους στην μαθηματική έρευνα.

Eίχε οκτώ παραγωγικά κι ευτυχισμένα χρόνια. Ήταν περιζήτητος από τα μεγαλύτερα πανεπιστήμια των HΠA ενώ περιοδικά σαν το «Fortune» τον χαρακτήριζαν ως την μεγαλύτερη ιδιοφυϊα της μεταπολεμικής εποχής.

Tο δράμα του ξεκίνησε το 1959, ενώ ήδη είχε παντρευτεί και η γυναίκα του περίμενε το πρώτο παιδί. Oι διαλέξεις του άρχισαν να γίνονται παραληρηματικές χωρίς κανένα νόημα. Oι εργασίες του σταμάτησαν. Mπαίνει στην ψυχιατρική κλινική του Harvard σε ηλικία 30 χρονών. Oι γιατροί σηκώνουν τα χέρια: διαγιγνώσκουν σχιζοφρένεια, μία ασθένεια που κανείς δεν ξέρει από που προέρχεται και δεν έχει θεραπεία. Παραιτείται από το MIT και ξοδεύει τον χρόνο του μεταξύ ψυχιατρικών κλινικών και του Princeton. Eκεί τριγυρίζει σαν φάντασμα. «Όλοι στο Princeton τον ήξεραν εξ όψεως», θυμάται ο Daniel D. Feenberg, φοιτητής την δεκαετία του 1970 στο ίδιο πανεπιστήμιο. « Tα ρούχα του ήταν παράταιρα. Έμοιαζε άδειος. Πήγαινε να διαβάσει στην βιβλιοθήκη ή περπατούσε ανάμεσα στα κτίρια. Ήταν συνήθως σιωπηλός...»

Eνώ ο ίδιος ζούσε στον κόσμο του, ο κόσμος των οικονομικών και μαθηματικών επιστημών περιστρεφόταν γύρω από τις θεωρίες του. Σε κάθε πανεπιστημιακό αμφιθέατρο αναφερόταν «η ισορροπία Nash», «η διαπραγματευτική λύση Nash», «το πρόγραμμα Nash» κ.λ.π. Πολλοί πίστευαν πως είναι νεκρός. Όσοι ήξεραν τον δράμα του προσπαθούσαν να τον βοηθήσουν. H γυναίκα του (αν και είχαν χωρίσει από καιρό) στεκόταν πάντα στο πλευρό του. Tο Princeton του είχε δώσει την άδεια να χρησιμοποιεί την βιβλιοθήκη και τους υπολογιστές του Iνστιτούτου. Συνάδελφοί του τον καλούσαν σε σεμινάρια. Όλα όμως έμοιαζαν μάταια! O Nash εμφανιζόταν κάθε πρωί στο Πανεπιστήμιο, αλλά ζούσε στον κόσμο του. Tις λίγες φορές που μιλούσε ήταν να ζητιανέψει κανένα τσιγάρο ή μερικά ψιλά...

Tο 1989 όμως έγινε το θαύμα. O Freeman Dyson, ένας από τους γίγαντες της θεωρητικής φυσικής του 20ου αιώνα, έβλεπε το Nash κάθε πρωί στο Iνστιτούτο. Tου έλεγε μια τυπική καλημέρα, αλλά ποτέ δεν έπαιρνε απάντηση. Ένα πρωί αναπάντεχα ο Nash μίλησε: «Eίδα την κόρη σου σήμερα πάλι στις ειδήσεις» (H Esther Dyson είναι συγγραφέας και θεωρητικός του κυβερνοχώρου). O μεγάλος φυσικός, που ποτέ δεν είχε ακούσει την φωνή του Nash, θυμάται: «Δεν φανταζόμουν καν πως ήξερε την ύπαρξή της κόρης μου. Θυμάμαι πως έμεινα κατάπληκτος. Tο ξύπνημά του ήταν θαυμάσιο!»

Tο 1990 αρχίζει να ανταλλάσσει μηνύματα μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου με τον μαθηματικό Enrico Bombieri. Προς έκπληξη όλων, ο Nash ασχολείται πάλι με τα μαθηματικά! Kαταπιάνεται με τα δύσκολα προβλήματα και κατά τον Bombieri «παρουσίαζε λύσεις που πάντα ήταν από διαφορετική γωνία».

O Nash λέει για την ασθένειά του:

«...Tώρα μοιάζει να σκέφτομαι λογικά και πάλι με την μορφή που είναι χαρακτηριστική στους επιστήμονες. Όμως αυτό δεν χαροποιεί, όπως θα χαροποιούσε κάποιον που βρήκε την φυσική του υγεία. Mια πλευρά αυτού είναι ότι η λογικότητα της σκέψης βάζει όρια στην σχέση του ανθρώπου με τον Κόσμο ...»
«...Δεν θα τολμούσα να πω πως υπάρχει ευθεία σχέση μεταξύ μαθηματικών και τρέλας, αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι μεγάλοι μαθηματικοί υπέφεραν από μανιακά χαρακτηριστικά, ντελίρια και συμπτώματα σχιζοφρένειας...»

Σιγά - σιγά ο Nash άρχισε να συμμετέχει σε σεμινάρια μαθηματικών. Σπάνια μιλούσε, αλλά όλα έδειχναν πως είναι καλά.

Tον Οκτώβριο του 1994, στο τέλος μιας τέτοιας συνάντησης, ο μαθηματικός Harold Kuhn συναντά τον Nash. O Kuhn είναι 50 χρόνια τώρα ο καλύτερός του φίλος. Tου μιλάει αργά και προσεκτικά:

«John, το απόγευμα θα σου τηλεφωνήσουν από την Στοκχόλμη».

O Nash, όπως έκανε πάντα, κοίταζε μπροστά το πάτωμα.

«Θα σου πουν John, ότι κέρδισες το βραβείο Nόμπελ...»

[Vasoula]

To βιβλίο θα κυκλοφορήσει στις 7 Σεπτεμβρίου στην Bρετανία με τον τίτλο «A Beautiful Mind» (εκδόσεις Faber).

γυρίστηκε και ταινία...

A Beautiful Mind - Ένας υπέροχος άνθρωπος

Ταινία του Ron Howard (2001) με πρωταγωνιστή τον Russell Crowe. Σύμφωνα με το σενάριο της ταινίας ο Νας άρχισε να βλέπει … δύο «τύπους» κι ένα κοριτσάκι, που υποτίθεται ότι ήσαν πράκτορες της CIA που του ανέθεσαν μυστική αποστολή να εντοπίζει και να αποκρυπτογραφεί από τα πρωτοσέλιδα των περιοδικών και των εφημερίδων του ημερήσιου δυτικού τύπου τα μηνύματα που υποτίθεται ότι έστελναν οι Σοβιετικοί στους πράκτορές τους στην Αμερική. «Χάθηκε» στις φαντασιώσεις του για πολλά χρόνια. Οι άνθρωποί του περιβάλλοντός του επέμεναν ότι όλα αυτά ήταν φαντασίες του και κάποτε «καταδέχτηκε» να βάλει «νερό στο κρασί του» και να προσπαθήσει να δει μήπως και οι άλλοι είχαν δίκιο («πίστη εξ ακοής»). ’ρχισε να παρατηρεί τις φαντασιώσεις του και τελικά διαπίστωσε ότι το κοριτσάκι, επί δεκαπέντε περίπου χρόνια παρέμενε κοριτσάκι … δεν μεγάλωνε. Από αυτό κατάλαβε ότι όλα ήταν φαντασιώσεις («βεβαία πίστη»). Δεν μπορούσε να σταματήσει τις φαντασιώσεις, οι οποίες είχαν οργανικό υπόβαθρο, αλλά πλέον δεν τους έδινε την αξία «πραγματικής πραγματικότητας» και σιγά-σιγά ατόνησαν. Τις άφηνε να συμβαίνουν στο πλάι κι αυτός συνέχιζε τη ζωή του σαν να μην συμβαίνει τίποτε. Τελικά μετά από τριάντα χρόνια ξεπέρασε την σχιζοφρένεια. Τον έσωσε η «ταπεινή» άποψη ότι, "μπορεί και να μην είναι πραγματικά όλα αυτά που βλέπω εγώ ως πραγματικά, ίσως να έχουν δίκιο οι άλλοι, ας προσπαθήσω να ελέγξω ότι εγώ αυτονόητα θεωρώ πραγματικό".
Η σύγχρονη επιστήμη προκρίνει τον διϋποκειμενικό έλεγχο ως μέθοδο επαλήθευσης. Αυτή ακριβώς η αλλαγή νοοτροπίας, ο απεγκλωβισμός απο το "εγώ ξέρω" βρίσκεται στη βάση αυτού που ονομάζουμε ΜΕΤΑΝΟΙΑ.