Εδώ θέλω να εξηγήσω κάτι, επειδή αυτή η φράση είναι χιλιομασημένη και ο καθένας μπορεί να εννοεί ό,τι θέλει. Όταν λέω αφήνομαι... δεν εννοώ την τυραννισμένη ελπίδα, που όταν πέφτεις σε αδιέξοδο ή είναι πολύ μπερδεμένο το πράγμα, κάθεσαι σε μια καρέκλα και σκέφτεσαι "πέσε πίττα να σε φάω ή εύχομαι ο καλός θεούλης να μου βρει την λύση..." αλλά εννοώ εκείνη την πίστη που πηγάζει από μέσα σου, πως εσύ έκανες ό,τι μπορούσες και τώρα αφήνεσαι στην Ροή του Ποταμού, χωρίς αντιστάσεις. Εννοώ την βεβαιότητα, πως όλα έχουν την θέση και τον σκοπό τους, από μία άλλη οπτική, από ένα άλλο πεδίο, από ένα άλλο πρίσμα από μια άλλη οπτική. Εννοώ πως με χίλια βάσανα κατάφερες να σταθείς στα πόδια σου και τώρα περπατάς και κοιτάς τον ουρανό, γνωρίζοντας πως όταν βρεθείς στην σωστή θέση, στο σωστό σημείο, θα σου φανερωθεί και το φεγγάρι.
Δεν θα συμβεί αυτό, αν γυρίσεις πάλι και κοιτάξεις την λάσπη. Και η αλλαγή θεώρησης, η αντιστροφή του μυαλού μας, η αμφισβήτηση σε ό,τι έχουμε διδαχθεί, δεν είναι κάτι που μπορεί να συμβεί αυτόματα. Χρειάζεται δουλειά, προσπάθεια, πείσμα, αυτοπειθαρχία και θάρρος. Αν έχεις και πίστη εξ' αρχής ακόμα καλύτερα αλλιώς θα την βρεις στην πορεία. Αρκεί να ξέρεις, πως είσαι κάτι άλλο από μια σαρανταποδαρούσα...ή τουλάχιστον να το υποψιάζεσαι.
