Η ψυχή μου κι εγώ πήγαμε στη μεγάλη θάλασσα να κολυμπήσουμε.
Όταν φτάσαμε στην ακρογιαλιά, αρχίσαμε να ψάχνουμε ένα απόμερο,
μοναχικό σημείο.
Αλλά, καθώς περπατούσαμε, είδαμε έναν άνθρωπο που καθόταν σε μια
γκρίζα πέτρα. Έπαιρνε από ένα σάκο πρέζες αλάτι και τις έριχνε στη θάλασσα.
" Αυτός είναι ο απαισιόδοξος " είπε η ψυχή μου.
" Πάμε να φύγουμε. Δεν μπορούμε να κολυμπήσουμε εδώ."
Περπατήσαμε ώσπου φτάσαμε σ' ένα στενό κολπάκι.
Εκεί, καθισμένον σ' έναν άσπρο βράχο είδαμε έναν άνθρωπο
που κρατούσε ένα σκαλιστό κουτί, έπαιρνε από μέσα κομματάκια ζάχαρη
και τα έριχνε στη θάλασσα.
" Αυτός είναι ο αισιόδοξος " μου είπε η ψυχή μου,
" ούτε αυτός πρέπει να μας δει γυμνούς."
Πήγαμε πιο πέρα. Σε μια παραλία, είδαμε έναν άντρα
που μάζευε ψόφια ψάρια και τα ξανάριχνε απαλά στη θάλασσα.
" Δεν μπορούμε να κολυμπήσουμε μπροστά του "
μου είπε η ψυχή μου, " αυτός είναι ο φιλάνθρωπος."
Κι έτσι φύγαμε.
Φτάσαμε σ' ένα μέρος όπου ένας άνθρωπος σχεδίαζε τη φιγούρα του
στην άμμο. Τα ψηλά κύματα έρχονταν και την έσβηναν,
αλλά εκείνος τη σχεδίαζε ξανά και ξανά.
" Αυτός είναι ο μυστικιστής." μου είπε η ψυχή μου, " πάμε να φύγουμε."
Συνεχίσαμε ώσπου φτάσαμε σ' έναν ήσυχο ορμίσκο, και είδαμε έναν άνθρωπο που έπαιρνε τον αφρό της θάλασσας και τον έβαζε σ' ένα δοχείο από αλάβαστρο.
" Αυτός είναι ο ιδεαλιστής " μου είπε η ψυχή μου,
" δεν πρέπει να δει τη γύμνια μας."
Φύγαμε. Ξαφνικά ακούσαμε κάποιον να φωνάζει:
" Η θάλασσα. Η βαθιά θάλασσα. Η απέραντη, η πανίσχυρη θάλασσα."
Όταν πλησιάσαμε στο μέρος απ' οπου ερχόνταν η φωνή,
είδαμε έναν άνθρωπο, με πλάτη γυρισμένη στη θάλασσα, που είχε βάλει
ένα κοχύλι στο αυτί του και αφουγκραζόταν το μουρμούρισμά του.
Τότε η ψυχή μου είπε:
" Πάμε. Αυτός είναι ο ρεαλιστής που γυρνάει την πλάτη σε ό,τι δεν μπορεί να κατακτήσει και αρκείται σε ό,τι μπορεί να έχει."
Φύγαμε. Σ' ένα μέρος όλο πέτρες, όπου δεν φύτρωνε τίποτα,
ήταν ένας άνθρωπος που είχε χώσει το κεφάλι του στην άμμο.
Είπα στην ψυχή μου: " Να κάνουμε μπάνιο εδώ , αυτός δεν μπορεί να μας δει."
" Όχι" είπε η ψυχή μου,
" αυτός είναι απ' όλους ο πιο πεθαμένος. Είναι ο ηθικολόγος."
Τότε μια μεγάλη θλίψη σκέπασε το πρόσωπο της ψυχής μου
και ακούστηκε στη φωνή της: " Πάμε να φύγουμε μακριά από δω " είπε,
" δεν υπάρχει κανένα μοναχικό και απόμερο σημείο να κολυμπήσουμε.
Δεν θέλω αυτός ο άνεμος ν' ανασηκώσει τα χρυσά μαλλιά μου,
ούτε να ξεγυμνώσει την αγνή καρδιά μου, δε θ' αφήσω αυτό το φως
ν' αποκαλύψει την ιερή μου γύμνια."
Έτσι φύγαμε από κείνη τη θάλασσα αναζητώντας μια πιο Μεγάλη Θάλασσα.
"Ο Τρελός" - Χαλίλ Γκιμπράν
