ΜΗΤΕΡΑ ΚΑΙ ΠΑΙΔΙ

[xamogelo]

Τα έχω διαβάσει όλα και τα έχω εμπεδώσει εκείνο που με έκανε να νιώσω έτσι ήτανε η φράση αν θα γίνω μανα να γίνω .....διαφορετικάαααααα να μείνουμε χωρίς μωράκι....... αν έτσι ειναι το θέλημα Θεου.

Ξέρετε τι μου είπε ο γιατρός μου όταν μου εξηγούσε την κατάσταση μου....... 6 μηνες ζωής κούκλα μου είπε.... πρεπει να κανουμε την εγχειρηση για να ζήσεις.... κλαίοντας εγώ του είπα μα θέλω μωρόοοο πως μπορώ να ζήσω και να μην μπορώ να έχω μωράκι......και αυτός μου χαιδεψε το κεφάλι γιατι ήτανε και μεγαλος στην ηλικία και εγώ κοριτσι , και μου ειπε με πατρική αγάπη .... εγώ θα σώσω εσένα και το μωρό θα το κανονισουμε μετά..... πρώτα πρώτα θα κανω οτι μπορώ για σένα..... γιατι χωρις εσενα το μωράκι τι να το κανουμε.

αυτά και επεται συνεχεια......
φαινεται οτι αυτο το κεφάλαιο θα αργίσει να κλεισει.....

[Vasoula]

Αυτο καλε πηγαινε το στην αυτογνωσια.
Μα καλα αυτο το φορουμ μονο αυτογνωσία ειναι ;;;;;;;;
Μονο αληθεια;
Και που εδρευει η αληθεια μας;
Αισθανομαι και νοιωθω!!!!!!!!!!!

Το αισθάνομαι είναι συνειδησιακό…έχει επιφάνεια!
Το νιώθω είναι ψυχικό, έχει βάθος!

Καταλαβαίνεις άραγε την διαφορά?

Αισθάνθηκε άσχημα το χαμογελάκι γιατί η "επιφάνεια" περιέχει και ενοχές και απόρριψη (υποσυνείδητο) μέσα στην επιλογή της!
Ένιωσε καλά όμως, γιατί το βάθος έχει θέληση και αναγνώριση της επιλογής!

Κάθε κομάτι των συναισθημάτων που ολοκληρώνουμε γίνεται η βαθύτερη ενσυναίσθηση μέρους της πνευματικής μας αλήθειας! Μόνιμη και διαρκής "κατάκτηση" και συνεχώς εξελισσόμενη!!!

χαμογελάκι, να νιώθεις πάντα καλά γι' αυτό που σε κάνει χαρούμενη...Οι πράξεις της ζωής είναι η αλήθεια μας για την στιγμή που τις επιλέγουμε! ΄Οποια κι αν είναι...

Τι θα πει σωστό ή λάθος? Σημασία στην ζωή μας έχει η χαρά, μέχρι να αναγνωρίσουμε ότι δεν είναι αρνητική και η θλίψη, στο μέτρο που μας φέρνει την ισορροπία και όχι τον πόνο ή την εξάρτηση από αυτόν (το ίδιο ισχύει και για την αποφυγή του)

[galazia_sfaira]

Το αισθάνομαι είναι συνειδησιακό…έχει επιφάνεια!
Το νιώθω είναι ψυχικό, έχει βάθος!

Καταλαβαίνεις άραγε την διαφορά?

Απολυτα!

[Fotinoula]

Αισθάνθηκε άσχημα το χαμογελάκι γιατί η "επιφάνεια" περιέχει και ενοχές και απόρριψη (υποσυνείδητο) μέσα στην επιλογή της!
Ένιωσε καλά όμως, γιατί το βάθος έχει θέληση και αναγνώριση της επιλογής!

αυτό είναι πράγματι έτσι, πολλές φορές νόιώθουμε ενοχές και βαφτίζουμε μια κατάσταση κακή επιλογή ή κατεύθυνση

αλλά τελικά όντως δεν υπάρχει στην ουσία μας καλό και κακό

στην ουσία μας υπάρχει αν νοιώθω χαρά, ηρεμία και αλήθεια με την επιλογή ακόμα και αν αυτή είναι τόσο αντίθετη με την ΄επιφάνεια'

ακόμα εξασκούμαι στο να φουγκράζομαι την θέληση και την αλήθεια μου γιατί πάντα ήμουν ένας άνθρωπος που ακολουθούσα παρά χάραζα το δικό μου μοναδικό μονοπάτι

όμως χαμογελάκι έτσι είναι κάποια στιγμή αρχίζεις και το χαράζεις σύμφωνα με την δική σου αλήθεια και τότε δεν έχει γυρισμό........

[Kalliopi]

Μεταφορά από την ενότητα: Καλημέρα, Καλησπέρα...
Επειδή η...γράφουσα δεν μπορεί να κάνει μια μεταφορά της προκοπής, αναγκάζεται να ξαναγράψει το θέμα που της προέκυψε με το παιδί της. Λοιπόν, ξεκινάμε.
Καταρχήν, είμαι χωρισμένη με μια κόρη 10 χρονών. Η μικρούλα κάθε χρόνο πηγαίνει για ένα μήνα το καλοκαίρι στο νησί, στον μπαμπά της. Έτσι και φέτος. Χθες το βράδυ με πήρε τηλέφωνο κλαίγοντας. Ο μπαμπάς της έπιασε στο κινητό ένα μήνυμα που μου είχε στείλει και αναφερόταν στον Ανώτερο Εαυτό της,που εκείνη το ξέρει σαν ’γγελο Φύλακά της, κάπως έτσι. Την πίεσε να του πει τι σήμαινε αυτό το μήνυμα κι έκείνη θεώρησε καλό να του μιλήσει για όλα όσα ήξερε. Του είπε ότι έχει πάρει βαθμό στο ρέικι...Μια light κατάσταση, βέβαια, μια απλή γνωριμία με την ενέργεια. Ο μπαμπάς της θύμωσε και της είπε ότι θα έπρεπε να είχε ερωτηθεί, ότι όλα αυτά είναι βλακείες, κι άλλα πολλά, που ίσως μπορείτε να φανταστείτε. Εγώ της είπα να μη στεναχωριέται, ότι ο μπαμπάς της δεν είναι έτοιμος ακόμα να δεχτεί κάτι τέτοιο. Η ανησυχία μου είναι μήπως με όλα αυτά δημιουργηθεί ρωγμή στη σχέση της μαζί του. Μήπως βιάζομαι πολύ με το παιδί, μήπως δεν ήταν ακόμα καιρός να μπει σ' αυτή τη διαδικασία; Όμως, απ' την άλλη, δείχνει μεγάλο ενδιαφέρον, μου κάνει ερωτήσεις, βλέπει την αύρα, βλέπει χρώματα και σφαίρες...Πώς να την εμποδίσω; Είμαι πολύ μπερδεμένη, στ' αλήθεια.

[Vasoula]

μεταφορά της απάντησης από το τόπικ ΚΑΛΗΜΕΡΕΣ


Kαλλιόπη μου, όταν ήμουν στο φεστιβάλ ακριβώς πριν από την δική μου ομιλία, ήταν η ομιλία για το ρέικι και τα παιδιά.

΄Ολα καλά...μέχρι κάποιο σημείο, που κάποιος πατέρας ρώτησε την ομιλήτρια "χρειαζεται να πάρουν και οι γονείς ρέικι, για να πάρουν τα παιδιά?"

και η ομιλήτρια είπε απλά "όχι"!!!!!!

Αισθάνθηκα ένα σφίξιμο, μια ανησυχία, εκείνη την ώρα...
Η ψυχή μου, με ωθούσε να σηκωθώ και να μιλήσω...
και εγώ απλά σιώπησα...αναγνωρίζοντας ότι εδώ είναι υλικό πεδίο, και όλα θα γίνουν σύμφωνα με τις επιλογές μας!!

Αυτά που γράφεις είναι η απόδειξη της δίκαιης ανησυχίας μου...

Δεν ξέρω αλήθεια τι θα πει light ρέικι...
Και ούτε γνωρίζω τι δίνεται στα παιδιά σαν "διδασκαλία"...

΄Ομως γνωρίζω από δική μου πείρα, ότι στην ηλικία των 10 χρόνων, όσο και να είσαι αφυπνισμένος, χρειάζεσαι την υποστήριξη των ενηλίκων για να "καθίσει" ομαλά μέσα σου, το άγνωστο και το αόρατο...

Και σαν "ενήλικες" σ' αυτήν την ηλικία θεωρώ και τους δύο γονείς, γιατί αυτοί διαμορφώνουν την συνείδηση και τις ηθικές αξίες της.

΄Ετσι θεωρώ απαράδεκτο, να έρχονται σε επαφή τα παιδιά με αυτόν τον "κόσμο" της ψυχής και του πνεύματος μέσα από μυήσεις και "διδασκαλία", όσο light και να είναι, ενώ οι γονείς τους δεν τον αναγνωρίζουν.

Δεν μπορει το παιδί να εμπιστευθεί την κρίση του, κατανοεί την ανώριμότητά του και θέλει να νιώσει ασφάλεια μέσα σε κάθε διδαχή που το φέρνει κοντά στην ψυχή του. Ασφάλεια σ' αυτήν την ηλικία του δίνουν μόνο οι γονείς του, όταν το εμπιστεύονται.

Το δεν είναι "έτοιμος" ο πατέρας σου, αντιμετωπίζεται μέσα της με μια κουβέντα του πατέρα της, όπως "η μητέρα σου είναι αφελής"

΄Ερχεται διχασμός και αμφισβήτηση...

Γιατί τα παιδιά που έχουν αφυπνισμένες λειτουργίες δεν "γνωρίζουν" ακριβώς τι έχουν...Αισθάνονται ιδιαίτερα, αφού τα άλλα παιδιά δεν έχουν κάτι ίδιο να μοιραστούν μαζί τους...
Αναζητούν ασφάλεια στους δικούς τους ανθρώπους και αυτοί είναι οι γονείς...

Πως να στηρίξει η κορούλα σου το ρέικι, αφού εσύ δεν έχεις ακόμα γνώση γι' αυτό και ο πατέρας της αντιδρά, σαν να είναι κάτι "κακό"?

Τέτοια βήματα, χρειάζονται κατ' αρχήν γνώση και ωριμότητα και από τους δύο "εκπαιδεύτές" της...
Αλλιώς θα νιώσει τον εαυτό της σαν μη φυσιολογικό και θα στραφεί προς αλλες κατευθύνσεις για να αναγνωρίσει την ανθρώπινη ΄φύση της...

Το ίδιο έπαθα κι εγώ...Και νιώθω τώρα πόσο τυχερή είμαι, που αντέδρασαν και οι δύο γονείς μου σ' αυτό και έτσι δεν με δίχασαν...

Γιατί τουλάχιστον αναγνώρισα ότι μέσα μου έπρεπε να βρω την δική μου δύναμη και θέληση για να "επιστρέψω" στο πνεύμα μου, μέσα από την ωριμότητα της γνώσης μου...

Αλλιώς ακόμα θα αναρωτιόμουν αν η μητέρα μου ή ο πατέρας μου είχε δίκιο, αν οι δυό τους δεν συμφωνούσαν!

΄Ισως το Σαβκυρ. νιώσεις τον τρόπο που θα προσεγγίσεις την κορούλα σου, με σεβασμό και αγάπη και να την κάνεις να νιώσει ασφαλής, χωρίς να της πεις ότι ο πατέρας της δεν είναι "έτοιμος"...

Γιατί απλά όταν σε ρωτήσει "τι θα πει έτοιμος?" θα ξέρεις τι να της απαντήσεις...

[Kalliopi]

Αχ Βασούλα μου, μιλάς πολύ σοφά :!: :!:
Όταν η μικρή μου πήρε το βαθμό...κουμπώθηκε. Δεν ήθελε να το συζητάει ούτε καν με μένα. Παρόλο που είχε δείξει μεγάλο ενδιαφέρον στην αρχή. Μετά από καιρό, κι ενώ απέφευγα να τη ρωτήσω σχετικά, μου εξομολογήθηκε ακριβώς αυτό :!: :!: :!: :!:
Ότι, δηλαδή, ΔΕΝ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΑΠΟ Τ ΑΛΛΑ ΠΑΙΔΙΑ :!: :!: :!: Έβγαλε μια άρνηση. Δεν ήξερα πώς να το διαχειριστώ, μιας και βάδιζα κατευθείαν πάνω στην ψυχή της και απλά περιορίστηκα να της εξηγήσω πως ίντιγκο είναι σχεδόν όλες της οι φίλες και πως ίσως και πολλοί ενήλικες να είναι. Τότε μόνο ησύχασε.
Όσο για το ερώτημα που υπέβαλλαν στην εισηγήτρια στο Φεστιβάλ, το ίδιο είχα κάνει κι εγώ στη δασκάλα της κόρης μου, και πήρα ακριβώς την ίδια απάντηση- καθόλου δεν πειράζει. Light κατάσταση, λέγοντας, μας είπε πως απλά μια μικρή γνωριμία με το ρέικι θα ήταν. Δεν είμασταν μέσα οι ΄μητέρες γι αυτό δεν ξέρω τι έγινε, σαν παιχνίδι το είδαν τα παιδιά.
Κάτι ακόμα. Ο μπαμπάς της ζει μακριά, τη βλέπει μια φορά το χρόνο. ¨Πώς μπορούμε να συζητήσουμε πάνω σ αυτό;

[Fotinoula]

είναι πολύ ενδιαφέρον να βλέπεις πως ο γονιός και κυρίως το παιδί αντιμετωπίζει ένα τέτοιο σεμινάριο

όντως περιπλέκονται πολύ τα πράγματα για το παιδί όταν οι γονείς δεν μπορούν να στηρίξουν και οι ίδιοι την επαφή του με αυτή την ενέργεια που πρωτογνωρίζει

και πόσο μάλιστα η δήλωση του

ΔΕΝ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΑΠΟ Τ ΑΛΛΑ ΠΑΙΔΙΑ

[Ellaki]

Ένα από τα πολλά λάθη που διέκρινα στον ρόλο μου ως μητέρας ήταν ότι βιαζόμουνα ........ βομβάρδιζα το παιδί με γνώσεις οι οποίες γεννούσαν ανησυχίες.

Όταν άρχισαν οι δάσκαλοι του στο προνήπιο να μου λένε ότι είναι ώριμο παιδί για την ηλικία του και ότι ξέρει πολλά πράγματα, τότε θορυβήθηκα.

Η πρώτη μου σκέψη ήταν η <διαφορετικότητα>.
’ρχισα να ψάχνω το επίπεδο του συναισθηματικού του πεδίου.
Εκεί ανακάλυψα το παιδάκι που ενδιαφερόταν μόνο για παιχνίδι.
Ανοιχτός και ευάλωτος.

Από εκείνη την στιγμή του δίνω αγάπη με γνώση και όχι γνώσεις με αγάπη.

[Kalliopi]

Ελισσάβετ, πολύ μου άρεσε αυτό το:αγάπη με γνώση :!: :!: :!: Μαθαίνω, παιδιά, μαθαίνω. Σας ευχαριστώ γιατί μου μιλάτε κατευθείαν στην ψυχή μου.

[Vasoula]

Δεν υπάρχουν, Καλλιόπη μου, έτσι κι αλλιώς "δάσκαλοι" στην γη...Και η "εκπαίδευση" των παιδιών μου στην ψυχοπνευματική τους ισορροπία ένιωθα πάντα ότι ήταν έργο δικό μου και του πατέρα τους και κανενός άλλου...

Ο καθένας από την μεριά του "έδινε" αυτό που μπορούσε και τα παιδιά μεγάλωναν κυριολεκτικά σε δύο κόσμους...
Ακριβώς όπως κι εγώ...

Το μηδέν και ο θεός του δικού μου δράματος έγιναν η ύλη και το πνεύμα του δικού τους, που και πάλι δεν ήταν ίδιο και για τις δύο...

Δεν τους είπα ποτέ ότι έχω οράματα και επικοινωνίες...ποτέ!
Το έμαθαν πρώτη φορά από το βιβλίο μου...

Δεν τους είπα ποτέ ότι οι άγγελοι είναι γύρω τους, το πνεύμα τους είναι εδώ ή εκεί...
Δεν τους είπα ποτέ για τον θεό, για την θρησκεία...

Δεν χρειάστηκε...

Και οι δύο επικοινωνούσαν με το αόρατο, η κάθε μια με τον δικό της τρόπο...Ούτε το αξιολόγησα, ούτε το αρνήθηκα, ούτε ενθουσιάστηκα...

Η λέξη «ίντιγκο» πίστεψέ με έχει μεγάλο βάρος! ΄Ολοι περιμένουν κάτι από αυτά τα παιδιά…Καλύτερα να μην την αναφέρουμε για αυτές τις τρυφερές ηλικίες της αθωότητας, της ανεμελιάς και της ανωριμότητας!

Είναι θεωρώ πολύ βασικό να αφήσουμε τα παιδιά να είναι αθώα. Τα πλεονεκτήματα της εσωτερικής όρασης και ακοής, δεν είναι πλεονεκτήματα, αλλά κάτι εντελώς φυσικό, που εμείς οι άνθρωποι το «σφραγίσαμε» από φόβο!

Όταν η μικρή μου πήρε το βαθμό...κουμπώθηκε. Δεν ήθελε να το συζητάει ούτε καν με μένα

Τώρα όμως καταλαβαίνεις πόσο ευάλωτη βρέθηκε απέναντι από τον πατέρα της!

Υπάρχουν τόσοι τρόποι να ενισχύσουμε την δημιουργικότητα στα παιδιά μας, και το ρέικι να έρθει (αν έρθει) σαν φυσιολογική έκφραση αυτής!

Μην ανησυχείς Καλλιόπη μου, γιατί η κορούλα σου το νιώθει και κλονίζεται. Δεν έχει γερές βάσεις μέσα της ακόμα η πνευματική ενέργεια και το ρέικι είναι μια άγνωστη περιοχή γι’ αυτήν.

Αναγνωρίζω την ανάγκη σου να βοηθήσεις το παιδάκι σου να περάσει ομαλά την ύλη και να μην «εγκλωβιστεί» σε αυτήν.
Πίστεψέ με όμως, ότι αυτές οι στιγμές για μένα, στάθηκαν η αιτία να βρω ξανά την δύναμή μου και να ακολουθήσω το σχέδιο της ψυχής μου…
Τώρα είμαι σίγουρη γι’ αυτό! ΄Ηταν μια εμπειρία που έπρεπε να ολοκληρώσω μέσα από την «βαριά» δόνηση της ύλης! Και κανείς δεν θα με εμπόδιζε να την περάσω...

[zefira]

Χαμόγελο θέλω να σου πω ότι η δική σου περίπτωση είναι διαφορετική από τη δική μου.Ο δρόμος σου άνοιξε διάπλατα όταν ήταν να υιοθετήσεις το μωράκι.

Ενώ σε εμάς όλοι οι δρόμοι έκλειναν ο ένας μετά τον άλλον σαν να μην ήταν η στιγμή για να γίνουμε γονείς.

Τα 4 παιδιά που ήταν στην κοιλιά μου τα έχασα. Το πρώτο με εξωμήτριο, τα 2 με αποβολές και το 3ο το γέννησα στο κρεβάτι μας.
Ενώ όταν ήρθε η στιγμή να υιοθετήσουμε εκείνο το μωράκι οι δρόμοι έκλεισαν.Τότε μείναμε στο δρόμο χωρίς εισόδημα και χωρίς καμία στήριξη από τις οικογένειές μας.

Γι' αυτό ένιωσα τότε ότι κάτι άλλο θα πρέπει να μάθω πρώτα και μετά αν είναι να γίνω μάνα με όποιο τρόπο είτε να γεννήσω είτε να υιοθετήσω.

Η υιοθεσία δεν ήταν σκέψη της στιγμής, είναι ακόμη στη σκέψη μου.

Απλώς πιστεύω ότι αν είναι κάτι να γίνει θα γίνει. Δεν μπορώ να καθορίσω εγώ τα χρονικά πλαίσια. Ο σωστός χρόνος είναι κάτι σχετικό.

Γι' αυτό είπα ότι θα περιμένω. Δεν νομίζω ότι υπάρχει σωστό ή λάθος. Ο καθένας από εμάς έχει διαφορετικούς δρόμους που δεν γίνεται να τους κρίνουμε.

[Fotinoula]

σκέφτομαι μήπως τελικά αγωνιούμε και τρέχουμε να μεγαλώσουμε παιδιά με πνευματικό υπόβαθρο

μήπως τελικά έχουμε ξεχάσει την απλότητα, την παιδικότητα και τη χαρά του να είναι παιδιά

καμιά φορά βλέπω απο οικογένειες δίπλα μου και κυρίως απο τα παιδιά που συναναστρεφόμουν ως δασκάλα ότι όσο πιο πολλούς τίτλους έιχαν, ο έξυπνος, ο ιντιγκο, απο 9 χρονών έιχαν μια υπεροψία και ένοιωθαν μια μοναδικότητα που μου σήκωνε την τρίχα κάγκελο

σκέφτομαι μήπως τελικά μπροστά σε αυτόν τον μικρό μεσσία έχουμε ξεχάσει το πρόγραμμμα, την οργάνωση, την αυστηρότητα, τους φυσικούς νόμους

είναι πραγματικά τρομακτικό θα έλεγα, να βλέπεις έναν 9χρονο, ένα 12χρονο να είναι τόσο υπεροπτικός και να έχει έναν λόγω κρίσης για όλους, εννοείται και για τους γονείς του

και βαθιά στα μάτια όμως βλέπεις αυτή την αγάπη, την αγνή του παιδικότητα, την τρυφερότητα που απλά έχει παραγκωνιστεί

[Ellaki]

Κατέληξα στο συμπέρασμα ..........

Ότι αυτό που μας χρειάζεται είναι αγάπη και αποδοχή.

Αγάπη όχι προς το παιδί μας (που θεωρείται δεδομένη) αλλά προς την ψυχή που μας επέλεξε, η οποία συνοδεύεται από σεβασμό προς τον άνθρωπο που βοηθάμε να μεγαλώσει.

Αποδοχή στο σχέδιο που έχει επιλέξει η ψυχή και βοήθεια στην εναρμόνιση με το κοινωνικό περιβάλλον.
Ελευθερία έκφρασης μέσα σε σαφέστατα όρια που θέτουμε.

Και βέβαια το νούμερο ένα είναι η ενσυναίσθηση την οποία μπορούμε να πλησιάσουμε με την αυτογνωσία.
Θεωρώ ότι είναι το όπλο μας για να συγχρονιζόμαστε με αδελφές ψυχές.

Φωτεινούλα μου ....... μου λείπεις

[Fotinoula]

Φωτεινούλα μου ....... μου λείπεις

εμένα να δείς :!:

σου στέλνω πολλές αγαπουλοαγκαλίτσες εκεί στο γραφείο του γρφείου :lol: