Προσωπικά πήρα τα μεγιστα από το σεμινάριο της Σαμπάλλα...Ένοιωσα κάποια στιγμή, ότι ο ενθουσιασμός μου και η έκρηξη απελευθέρωσης που μου έβγαζε η Σαμπάλλα μπορούσαν να παρερμηνευτούν ή να δημιουργήσουν μη ρεαλιστικές προσδοκίες σε κάποιους, ιδιαίτερα έπειτα από κάποια παράδοξα που συνέβηκαν στο παρελθόν. Τα παλαιότερα μέλη ίσως θυμούνται!!!!!!

και βέβαια ήθελα να μείνω εκει και μετα το σεμινάριο...


Ευτυχως που υπήρχε το τηγάνι της Βάσως την επόμενη μέρα και με προσγέιωσε ...

και τότε εκανα την πιο τραγική μου διαπίστωση... δεν μου αρεσε η ύλη... δεν την αντεχα!
Οσο κι αν "τα βόλευα" και επιβίωνα στη ζωη μου πάντα, αυτό δεν είχε βασεις ρεαλιστικές σε συναισθηματικό επίπεδο...
Τότε αρχισα να κατάλαβαίνω πως χρειάζεται να "γειώνεται" σε φυσικο επίπεδο η ευδαιμονία, και το μεγαλείο του Ανώτερου Εαυτού από τις άλλες διαστασεις... (εδώ σε θέλω κάβουρα)...

Στα ερωτήματα μου « Που ήσουν Θεέ όταν εγώ έκλαιγα, που ήσουν Θεέ όταν εγώ έπεσα και πόνεσα, που ήσουν Θεέ, όταν έμεινα χωρίς δουλειά και δεν είχα να πληρώσω τις υποχρεώσεις;;;; Άκουσα καθαρά με απόλυτη γλυκύτητα και συμπόνια την φωνή Του….
«Μα δίπλα σου». ¨Όταν έπεσες σε σήκωσα, όταν πόνεσες γλύκανα το πόνο σου, όταν έμεινες χωρίς δουλειά σου βρήκα πόρους….
Ήταν αλήθεια!!!!! Ξέρεις μου ψιθύρισε οι άνθρωποι έπαψαν να πιστεύουν στην Δύναμη τους. Εάν μπορούσαν να καθίσουν για λίγο και να συλλογιστούν τα απέραντα αποθέματα Δύναμης που έχουν τότε θα έκαναν Θαύματα….


