Ατομική επανάσταση

[Ellaki]

Σοφάκι
Βασούλα

[Fotinoula]

Και αυτή η οργή είναι που μου έχει δώσει την ενέργεια να επαναστατήσω. Να βάλω φωτιά σε ότι μου φθείρει την ψυχή, να οργιστώ με τους οργισμένους, με τους αδικημένους, με τους καταπιεσμένους, με τους πληγωμένους. Φυσικά δεν μιλάω για λυσσαλέα, τυφλή οργή, αλλά για εκείνη την ουσία που σε κάνει να θες να φωνάξεις "αρκετά, φτάνει, όχι άλλο!" Που σου δίνει την ορμή να πολεμίσεις.

Σήμερα έχουμε περισσότερο ανάγκη από μια «ατομική» παρά «συλλογική» επανάσταση. Η ανατροπή θα είναι πρώτα κάθετη, πριν γίνει οριζόντια...

Τώρα πάρε πίσω το κομμάτι σου, αγαπημένη μου ψυχή, η ομορφιά αποκαλύφτηκε μέσα στην αιώνια αγάπη μας…
Ξέρω τι να πω πια στους ανθρώπους για να σε βρουν μεγάλε Ιερέα…
Ξέρω πια τι είσαι στη ζωή μου, αγαπημένη μου ψυχή!!!
Ξέρω πια, τι είναι η ζωή μου, η ζωή μας!

Εσύ άραγε ξέρεις πόσο πολύ σ' αγαπώ;

[Μπεττουλα]

Σοφακι

[Ελενα Κ.]

Σοφουλα μου Αγαπημενη

Έχουμε διαφορά σε χρόνια Σοφάκι...
Πέρασα κι εγώ από εκεί που εσύ τώρα περνάς...Από αυτήν την δημιουργική οργή...

Και καρδούλα, σε διαβεβαιώ, είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα...

Αν τότε έκλειναν τα μάτια και τα αφτιά τους οι άνθρωποι, σήμερα, το πιο λογικό είναι, να μην έχουν μάτια και αφτιά...

όταν ένα όργανο δεν το λειτουργείς, έτσι όπως έχει οριστεί από το αρχέτυπό του, τότε και εκείνο αγκυλώνεται...

Δεν βλέπουν, δεν ακούνε, δεν νιώθουν...Περιφέρονται μόνο και διαδηλώνουν...

Κάποτε είχα ρωτήσει κλαίγοντας τον Φίλο μου..."τι θέλω εγώ μέσα στους νεκρούς?"
και με είχε πάρει από το χέρι για να μου δείξει...

Πόσο η μορφή είναι συνδεδεμένη με την ψυχή μας, το κατάλαβα από την ομορφιά που αντικρίζω στα μάτια σου, αγαπημένη μου ψυχή…
Αυτή η ομορφιά, έχει τον ήχο του Σύμπαντος, όταν αγκαλιάζει όλες τις μορφές του, έχει τη μυρωδιά των αστεριών, όταν απλώνουν το φως στους Γαλαξίες, έχει το άγγιγμα της αγνότητας, όταν τα παιδιά χαμογελάνε, έχει την ευαισθησία της αγάπης, όταν αγγίζει τα όρια της σκέψης…

«Μεγάλε Ιερέα, πώς να πω στους ανθρώπους να σε βρουν;»
«Δώσε τους τη φαντασία σου…»
«Νομίζω δεν αρκεί…»
«Δώσε τους το όνειρό σου…»
«Ούτε αυτό αρκεί…»
«Δείξε τους την ψυχή σου…»
«Έχει μορφή… δε θα την αναγνωρίσουν»
«Τότε… αποκαλύψου!»
«Πώς… πώς να το κάνω;»
«Να είσαι πάντα όμορφη…»
«Εύκολο, μου ακούγεται αυτό!»
Γέλασες μεγάλε Ιερέα, γιατί ήξερες…

Σκοτείνιασε η μορφή, αγαπημένη μου ψυχή, τα δάκρυα ξέπλυναν όλη την ομορφιά της, τη στράγγισαν από ζωή, πάλευε για να ανακαλύψει την ομορφιά που πήρε σαν εντολή να αποκαλύψει…
Και όσο προσπαθούσε, θάμπωνε!
Λυπήθηκες, το ξέρω, αγαπημένη μου ψυχή, ήθελες να με βοηθήσεις…
«Τι να κάνω για σένα;» με ρώτησες… «Δείξε μου, αλλά δώσε μου και μάτια να σε δω…»
Και τότε με «τύφλωσες»…
«Τι άλλο να κάνω για σένα;» με ρώτησες…
«Μίλησέ μου, αλλά δώσε μου κι αυτιά να σε ακούω…» Και τότε μου πήρες τη φωνή…
«Τι άλλο θέλεις;» με ξαναρώτησες… «να είμαστε μαζί…» Και τότε έβγαλες το μισό αστέρι και μου το έδωσες. Θυμήθηκα το μισό δικό μου και τα ένωσα… Και τότε ένωσα το Σύμπαν σε μια τεράστια ομορφιά!

Τώρα πάρε πίσω το κομμάτι σου, αγαπημένη μου ψυχή, η ομορφιά αποκαλύφτηκε μέσα στην αιώνια αγάπη μας…
Ξέρω τι να πω πια στους ανθρώπους για να σε βρουν μεγάλε Ιερέα…
Ξέρω πια τι είσαι στη ζωή μου, αγαπημένη μου ψυχή!!!
Ξέρω πια, τι είναι η ζωή μου, η ζωή μας!

Εσύ άραγε ξέρεις πόσο πολύ σ' αγαπώ;

Καρδούλα γλυκιά, όταν ορίζεσαι από τον Μεγάλο Ιερέα "Πολεμιστής", τότε πολεμάς τον θάνατο...
Δεν έχεις και πολλά περιθώρια να επιλέξεις κάτι άλλο εκτός από την Ζωή...

Σε νιώθω, όσο δεν μπορείς να φανταστείς...Όμως σου έχω πει ότι έχει "μοναξιά" τούτος ο Δρόμος...
Ο Δρόμος της Αγάπης είναι πολύ μοναχικός, ενόσω οι άλλοι άνθρωποι έχουν επιλέξει τον φόβο...
Θα σφίξεις τα δόντια πολλές φορές, θα θέλεις να ουρλιάξεις άλλες τόσες...

Ξυπνάτε ρεεεεεεεεεεε!!!!

Σε νιώθω καρδούλα μου

Αγαπημενε Ανθρωπε

[JOANNA]