Ακριβώς η ζωή μου και ο προγραμματισμός μου,Αλέξανδρε!!!Μεχρι το μεταπτυχιακό τα κατάφερα...Οταν εφτασα στην ηλικία που θεωρητικά έπρεπε να εχω οικονομική άνεση να πάρω αμάξι κ εγώ δεν είχα λεφτά να πάρω ουτε καφε γιατί είχα επιλέξει να ζω μόνη μου κ ζοριζόμουνα οικονομικά,ένιωσα άχρηστη.Ενιωθα οτι καπου ειχα αποτυχει,οτι δεν είχα καταφέρει τίποτα σημαντικό στη ζωή μου!Κατι ειχα κανει λαθος αλλα δεν μπορουσα να βρω τι,γιατι σε καμια περιπτωση δεν θα ανταλλαζα το να ζω μονη μου με ολα τα πλουτη του κοσμου. Κ συνεχως γυριζαν στο μυαλο μου τα λογια των δικων μου:"Αν ειναι δυνατον στα 26 σου να μην εχεις λεφτα να παρεις αμαξι". Ναι,ειχα λεφτα για τηλεκατευθυνομενο,πιανει?Alexandros έγραψε: Η μέριμνα είναι απο τα πρώτα βάρη που μαθαίνει να κουβαλάει ο άνθρωπος…
Να κάνει πρόγραμμα και να μεριμνεί για το μέλλον…
Έτσι ξεκινούν ένα σωρό ανάγκες που έρχονται να σε πλακώσουν…
Μικρός να πάρεις καλο βαθμό στο σχολείο γιατί η κοινωνία και οι γονείς σε περιμένουν για να σε κρίνουν …
Μεγαλύτερος να διαβάζεις για να περάσεις στο πανεπιστήμιο.
Πιο μετά να κάνεις και το μεταπτυχιακό για να βρεις καλή δουλειά.
Να να βγάλεις πολλά λεφτά για να πάρεις καλο αμάξι και σπίτι.
Να παντρευτείς για να μην είσαι μόνος
Και μια πληθώρα ακόμα πραγμάτων μικρών και μεγάλων που σου ζαλίζουν όλη την ώρα το κεφάλι και πρέπει να μεριμνήσεις…
Ένα σωστό πλάκωμα….
Και μετά έρχεται και τελειωτικό χτύπημα για να σε ξεκάνει… Ο χρόνος…
Οσο για το χρονο,το παλεψα και το παλευω να μη με παρει απο κατω.Θα γινουν ολα στο δικο ΜΟΥ χρονο,σε κανενος αλλου...