ΔΥΣΚΟΛΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ...

[ARTYADIS]

A, ρε Βασούλα!

[Δωρουλα]

να νιώσει ο καθένας μόνος του τι έχει κάνει στον εαυτό του και να αναζητήσει την δική του ανευθυνότητα στην προσέγγιση του θεού και του εσωτερικού του κόσμου...Να ερευνήσει την αλήθεια μόνος του και όχι να φάει αμάσητα ότι του σερβίρουν σαν θεό...

να δει που πήρε την ζωή του λάθος και γιατί δεν νιώθει εκπλήρωση, αυτός είναι ένας υγιής προβληματισμός...

να σταματήσει να ισχυρίζεται ότι όλοι οι άλλοι είναι "κακοί" και "ανεύθυνοι" άνθρωποι και να προσπαθεί να τους σώσει...

να προβληματιστούν, χρειάζεται, οι άνθρωποι με το ισχυρότερο επιχείρημα που υπάρχει..."ΑΓΑΠΗ" και να νιώσουν τι έχουν δώσει και τι έχουν επιτρέψει στον εαυτό΄τους να λάβει από αυτήν...

Να μάθουν όσα περισσότερα μπορούν για τον Εαυτό τους, να νιώσουν την Ψυχή τους πιο βαθιά...Να ανακαλύψουν την Πνευματική τους ωριμότητα και την λειτουργία του Σώματος τους, να συναισθάνονται...

αυτός είναι ο σκοπός μου!

..........ειναι τοσο ιερος αυτος ο σκοπος!

[Ταρούλα]

[Ellaki]

Αναφορά στον Γκρέκο, Καζαντζάκης.
Απόσπασμα από την περιγραφή του οδοιπορικού του στο άγιο όρος.
Ένας μοναχός εξομολογείται στον Καζαντζάκη την μόνη συνεύρεση του με γυναίκα.

............ Ως τα ξημερώματα την κρατούσα, δεν την άφηνα να φύγει. Τι χαρά ήταν εκείνη, θεέ μου, τι αλάφρωση, τι ανάσταση!
Όλη μου την ζωή ήμουν σταυρωμένος, τη νύχτα εκείνη αναστήθηκα. Κι ακόμα ετούτο, το φοβερό, κι αυτό θαρρώ πως είναι, αυτό μονάχα, η αμαρτία μου, και γι' αυτό σε έφερα στο κελί μου, να μου το ξεδιαλύνεις, ακόμα ετούτο το φοβερό.
Για πρώτη φορά ένιωσα το θεό να έρχεται κοντά μου και να 'χει τις αγκάλες του ανοιχτές.
Τι ευγνωμοσύνη ήταν εκείνη, τι προσευχές όλη εκείνη η νύχτα, ως τα ξημερώματα! πόσο άνοιξε η καρδιά μου και μπήκε μέσα ο θεός!
Πρώτη φορά κατάλαβα, μου το 'λεγαν οι γραφές μα ήταν λόγια, πρώτη φορά στην ζωή μου στην αγέλαστη, την απάνθρωπη, κατάλαβα πόσο ο θεός είναι πανάγαθος κι αγαπάει τους ανθρώπους, και πόσο θα τους πονάει, για να πλάσει την γυναίκα και να της δώσει μια τέτοια χάρη, να μας πηγαίνει από τον πιο σίγουρο, τον πιο σύντομο δρόμο στην παράδεισο.
Πιο δυνατή η γυναίκα κι από την προσευχή, κι από την νηστεία και, συγχώρεσέ με, θεέ μου, κι από την αρετή.

Σταμάτησε. Τρόμαξε από το λόγο που ξεστόμισε, έριξε φοβισμένη ματιά στο σταυρωμένο Χριστό και δυο δάκρυα κύλησαν από τα μικρά, καταχωμένα μέσα στα φρύδια, μάτια του..............................

[Vasoula]

Πρώτη φορά κατάλαβα, μου το 'λεγαν οι γραφές μα ήταν λόγια, πρώτη φορά στην ζωή μου την αγέλαστη, την απάνθρωπη...

Αυτή είναι η ζωή που μας μαθαίνουν να βιώσουμε...

όμως..

μόνο σαν παιδιά θα έρθετε στην Βασιλεία των Ουρανών!


...όταν μπορέσουμε να την αθωώσουμε μέσα από τον πιο βαθύ ΄Ερωτα της Ψυχής!

[ARTYADIS]

Τρόμαξε από το λόγο που ξεστόμισε, έριξε φοβισμένη ματιά στο σταυρωμένο Χριστό και δυο δάκρυα κύλησαν από τα μικρά, καταχωμένα μέσα στα φρύδια, μάτια του..............................

Κι αυτή Βασούλα μου! Κι αυτή την ζωή.. την φοβισμένη..

[Vasoula]

κι αυτήν Δημητρούλα μου...την Ζωή την φοβισμένη, φυλακισμένη μέσα στην αμαρτία...Τελικά όπως βλέπεις ο άνθρωπος υποφέρει από τα ίδια του τα παραμύθια...

΄Η τα ακούει και μαγεύεται, ή τα λέει στον Εαυτό του και πλανάται...

και μέχρι ένα σημείο, καλά κάνει και βρίσκει διέξοδο στα αδιέξοδά του...΄Ομως λίγο παραπάνω να Θελήσει, τότε θα κάνει να σιωπήσει δια παντός το τέρας μέσα του. Εκεί που υπάρχει η Θέληση, η Ζωή αφοσιώνεται...Και εκεί που η Ζωή αφοσιώνεται, ανθίζει η Αλήθεια, γιατί δεν μπορεί να κάνει αλλιώς! ΄Ετσι είναι πλασμένη...να ανθίζει με την αφοσίωση, να μαραίνεται με την ελπίδα...

[ARTYADIS]

Εκεί που υπάρχει η Θέληση, η Ζωή αφοσιώνεται...Και εκεί που η Ζωή αφοσιώνεται, ανθίζει η Αλήθεια, γιατί δεν μπορεί να κάνει αλλιώς! ΄Ετσι είναι πλασμένη...να ανθίζει με την αφοσίωση, να μαραίνεται με την ελπίδα...

Βασούλα μου!

[AMALIA]

.

Τελικά όπως βλέπεις ο άνθρωπος υποφέρει από τα ίδια του τα παραμύθια...

΄Η τα ακούει και μαγεύεται, ή τα λέει στον Εαυτό του και πλανάται...

Ετσι ακριβως..
.

΄Ομως λίγο παραπάνω να Θελήσει, τότε θα κάνει να σιωπήσει δια παντός το τέρας μέσα του. Εκεί που υπάρχει η Θέληση, η Ζωή αφοσιώνεται...Και εκεί που η Ζωή αφοσιώνεται, ανθίζει η Αλήθεια, γιατί δεν μπορεί να κάνει αλλιώς! ΄Ετσι είναι πλασμένη...να ανθίζει με την αφοσίωση, να μαραίνεται με την ελπίδα...

Χωρις λογια..

[ΙΩΑΝΝΑ]

΄Ομως λίγο παραπάνω να Θελήσει, τότε θα κάνει να σιωπήσει δια παντός το τέρας μέσα του. Εκεί που υπάρχει η Θέληση, η Ζωή αφοσιώνεται...Και εκεί που η Ζωή αφοσιώνεται, ανθίζει η Αλήθεια, γιατί δεν μπορεί να κάνει αλλιώς! ΄Ετσι είναι πλασμένη...να ανθίζει με την αφοσίωση, να μαραίνεται με την ελπίδα...

ευχαριστώ Βασούλα

[Danielli]

[elenaki]

να νιώσει ο καθένας μόνος του τι έχει κάνει στον εαυτό του και να αναζητήσει την δική του ανευθυνότητα στην προσέγγιση του θεού και του εσωτερικού του κόσμου...Να ερευνήσει την αλήθεια μόνος του και όχι να φάει αμάσητα ότι του σερβίρουν σαν θεό...

να δει που πήρε την ζωή του λάθος και γιατί δεν νιώθει εκπλήρωση, αυτός είναι ένας υγιής προβληματισμός...

να σταματήσει να ισχυρίζεται ότι όλοι οι άλλοι είναι "κακοί" και "ανεύθυνοι" άνθρωποι και να προσπαθεί να τους σώσει...

να προβληματιστούν, χρειάζεται, οι άνθρωποι με το ισχυρότερο επιχείρημα που υπάρχει..."ΑΓΑΠΗ" και να νιώσουν τι έχουν δώσει και τι έχουν επιτρέψει στον εαυτό΄τους να λάβει από αυτήν...

Να μάθουν όσα περισσότερα μπορούν για τον Εαυτό τους, να νιώσουν την Ψυχή τους πιο βαθιά...Να ανακαλύψουν την Πνευματική τους ωριμότητα και την λειτουργία του Σώματος τους, να συναισθάνονται...

[Evoula]

Ρε συ Βασούλα... ξαναδιάβαζα αυτό το θέμα σήμερα, που έφυγε ο Θόδωρος ο Αγγελόπουλος. Ρώτησα ποιοί μας απέμειναν; Αυτοί μας απέμειναν. Οι Οικονομόπουλοι. Γιατί τελικά η πλειοψηφία αρέσκεται σε ό,τι θωπεύει τα κατώτερά της ένστικτα, ο,τιδήποτε άλλο ή δεν το γνωρίζει ή δεν το καταλαβαίνει.
Ας μείνουμε λοιπόν με τους κάθε Οικονομόπουλο, Αλεξανδράτου, Πρετεντέρη,Πάγκαλο, Παπαδήμο ή Χρυσοχοϊδη (τον αδιάβαστο)... αυτούς αναγνωρίζουμε ως κοινωνία, μέχρι εκεί σκεφτόμαστε, μέχρι εκεί καταλαβαίνουμε.

Ευτυχώς που πιστεύω ακόμα στις μειοψηφίες...


Από τον “Κήπο του Προφήτη” του Καλίλ Γκιμπράν :

Το έθνος να λυπάστε αν φορεί ένδυμα που δεν το ύφανε.
Ψωμί αν τρώει αλλά όχι απ’ τη σοδειά του.
Κρασί αν πίνει, αλλά όχι από το πατητήρι του.
Το έθνος να λυπάστε που δεν υψώνει τη φωνή παρά μονάχα στη πομπή της κηδείας.
Που δεν συμφιλιώνεται παρά μονάχα μες τα ερείπιά του.
Που δεν επαναστατεί παρά μονάχα σαν βρεθεί ο λαιμός του ανάμεσα στο σπαθί και την πέτρα.
Το έθνος να λυπάστε που έχει αλεπού για πολιτικό, απατεώνα για φιλόσοφο, μπαλώματα και απομιμήσεις είναι η τέχνη του.
Το έθνος να λυπάστε που έχει σοφούς από χρόνια βουβαμένους.

[Vasoula]

είναι δύσκολη Ευούλα η ενεργός Νοημοσύνη...

τι να κάνουμε...συμφιλιώθηκα με αυτό! Η Ζωή για μένα δεν είναι απομίμηση, αλλά Τέχνη!

και ξέρεις τι συμβαίνει με την Τέχνη ε? Υπάρχουν εκείνοι που την αποδοκιμάζουν ή την αποδοκιμάζουν, γιατί η Τέχνη είναι τελικά, όπως και η Ζωή, προσωπική Υπόθεση!

και έτσι την βιώνω...

΄Οποιος καταλαβει, κατάλαβε...

και όσο πάνε άνθρωποι στο άγιο όρος, τόσο οι Οικονοπουλοι, οι Πάγκαλοι και οι Χρυσοχοϊδηδες θα είναι απομιμήσεις ανθρώπου...

[AMALIA]

Κοριτσια..