το όραμα μου

[panos]

Καλέ...Κατεβα από το κατάρτι πρώτα... Wink
Τι κάνεις εκεί πάνω? Rolling Eyes

καταρτι ? ποιο καταρτι?


α ναι εγω ε?

οκ εφτασεεεεε :pirate: :pirate:

[galazia_sfaira]

Σφαιρούλα μου...

από τον καιρό που γεννήθηκα ήμουν "βουτηγμένη" στο ρέικι...ήμουν ρέικι!

Μετά που έμαθα γι' αυτήν την ενέργεια, αποκωδικοποίησα το ρέικι και ένιωσα την ενέργεια με την καθε της δόνηση, με το εύρος και το πλάτος της, με τον χρόνο και τον χώρο της, εδώ, με τον ήχο της και το φως σε άλλα πεδία...

Το βιβλίο που έχω μέσα μου, υπάρχει στην ψυχή μου!

Είναι γραμμένο λέξη λέξη, αλλά... έχει μείνει μισό!

Η ολοκλήρωσή του περνάει από "παγίδες"...

Γι' αυτό δεν μπορώ να πω τίποτα, αφού κι εγώ δεν γνωρίζω ακόμα πως θα ολοκληρωθεί...

΄Ισως χρειαστεί να επιστρατεύσω το "ζωώδες" ένστικτο για να ξεπεράσω τις "παγίδες" αυτές...Δεν ξέρω, αλήθεια!
Η ουσία είναι ότι το γνωρίζω πριν καν "γεννηθώ"...!!!
Και το έλεγα στους δικούς μου, όταν με ρώταγαν τι θα γίνεις άμα μεγαλώσεις? "Θα τελειώσω το βιβλίο..."

.............................................

[Vasoula]

Σκαπανέα, βγαίνω προς τα έξω, να σου απαντήσω από δω, θεωρώντας μερικές θέσεις, ζωτικής σημασίας διεύρυνση για τον αναζητητή.

΄Εχουμε ακούσει όλοι στην ψυχολογία, για το «παιδί» μέσα μας και για την θεραπεία των συναισθηματικών εγκλωβισμών και τραυμάτων στην τρυφερή ηλικία μας. Η επιστημονική τεκμηρίωση ενός τέτοιου όρου, προήρθε προφανώς από πειράματα, που απέδωσαν τον όρο «εσωτερικό παιδί», βασιζόμενα στα ανώριμα συναισθήματα που αναδύθηκαν στο «πειραματόζωο».

Εγώ, μια και δεν είμαι ψυχολόγος, αλλά ερευνητής της ψυχής, δεν έχω γνώση των επιστημονικών όρων και δεδομένων, άρχισα να την γνωρίζω από την παρατήρηση, εμβαθύνοντας στον εαυτό μου, αφού η αρχική μου ένδειξη ήταν ότι η ψυχική ουσία διαφοροποιείται από τα βιώματα στην επιφάνεια και όχι στο βάθος, αντίθετα με την συνείδηση, που διαφοροποιείται από τα βιώματα στο βάθος και όχι στην επιφάνεια.

Ενιωσα λοιπόν την ψυχή με δύο πόλους, ο ένας στην επιφάνεια, ο άλλος στο βάθος. Ο μεν πόλος της επιφάνειας είχε υλική ουσία, ο άλλος πνευματική…
καθώς επίσης και την συνείδηση με δύο πόλους, πάλι ο ένας στην επιφάνεια, ο άλλος στο βάθός, όπου στον έναν βρίσκονταν τα αισθήματα και στον άλλον τα συναισθήματα.
Ο πόλος της ψυχής που ήταν στην επιφάνέια, ήταν ο πόλος έλξης της συνείδησης του βάθους, δηλαδή του υποσυνείδητου μέρους της. ΄Ετσι μετέφερε στην ψυχή τα μη επεξεργασμένα συναισθήματα, για να μπορεί να επιλέξει και την επόμενη διαδρομή της στην ενσάρκωσή της.
Ο άλλος πόλος της ψυχής, αυτός του βάθους, είλκυε το πνεύμα της, την γεννεσιουργό ουσία, και είχε σαν ανταπόκριση τον πόλο της συνείδησης που ήταν στην επιφάνεια.

΄Όταν εργαζόμουν εσωτερικά, αντιληφθηκα ότι ποτέ δεν θα μπορούσα να ζήσω σαν ενιαία υπόσταση, αν οι πόλοι της συνειδησής μου δεν ενωνόντουσαν.
Γιατί ο πνευματικός πόλος της ψυχής, δεν θα μπορούσε να κλείσει με τον υλικό πόλο, αφού το πνεύμα, για την επιφάνεια της συνείδησης, ήταν κάτι έξω από αυτήν.

Κύριο μέλημα λοιπόν ήταν να φέρω τους δύο πόλους της συνείδησής μου σε σύγκλιση (αν όχι σε ένωση), ώστε να μπορέσει αυτός ο ενωμένος κύκλος να ελκύσει και τον πνευματικό πόλο της ψυχής και να ενωθεί με τον υλικό, σταματώντας την περιορισμένη ζωή, κάνοντας την άπειρη…

Με αυτήν την κατανόηση, ξεκίνησα την διείσδυση στο βάθος της συνείδησης, και όσο περισσότερο το επεξεργαζόμουν, τόσο περισσότερο έκλεινε και ο κύκλος της ψυχής, αυτόματα, χωρίς ειδική επεξεργασία, λες και ήταν αρχέτυπη η λειτουργία του. Και τότε κατανόήσα (με βοήθεια βέβαια) ότι η διαδικασία της πνευματικής ολοκλήρωσης της ψυχής είναι αρχέτυπη και ορίζεται από την διάνοια του θεού…ενώ η ολοκλήρωση της ανθρώπινης συνείδησης είναι συλλογική και ορίζεται από το συλλογικό ασυνείδητο. ΄Οσο λοιπόν το συλλογικό ασυνείδητο επεμβαίνει στην ανθρώπινη συνείδηση, τόσο οι άνθρωποι στέκονται αβοήθητοι να κοιτάνε τον «ουράνιο πατέρα» ζητώντας βοήθεια. Γιατί χρειάζεται θάρρος να μπεις μέσα στο συλλογικό ασυνείδητο και να δώσεις το ατομικό σου φως, ώστε να βοηθηθεί η ανθρώπινη φύση.




προσπάθησα να το αποτυπώσω, δεν ξέρω αν τα κατάφερα... :roll:


Ο Ιησούς έκανε αυτήν την υπέρβαση. Πολλοί το είδαν «θυσία», γιατί αναγνώριζαν την δυσκολία και το σθένος που θα χρειαζόταν. Ο «σταυρός» είχε την συμβολική σημασία αυτής της θυσίας, μα ήταν απόφαση και αγάπη, ατέλειωτη αγάπη για τους ανθρώπους, που εγκλωβίστηκαν μέσα στην ζωική τους φύση.
Το συλλογικό ασυνείδητο λειτούργησε σαν «χωράφι», όπου εκεί σπάρθηκε ο σπόρος του φωτός, για να μπορέσει ο καθένας μας να δρέψει τους καρπούς του, όταν έρθει η ώρα. Να υπερβεί τα κύτταρά του. Την ύλη!!! Και έτσι μέσα από αυτήν την υπέρβαση να συνεχίσει το έργο του Ιησού, δίνοντας το ατομικό φως στο συλλογικό ασυνειδητο.
Η δεύτερη παρουσία, δεν έχει το νόημα άλλης μίας ενσάρκωσης, αλλά έχει το νόημα της ένωσης με την συμπαντική ψυχή του, ώστε να μπορέσει αυτό το έργο να ευοδωθεί, δίνοντας την ώθηση στην ανθρωπότητα να φύγει από τον εγκλωβισμό της αστρικής διάστασης. Και αυτή η εποχή είναι η πιο σημαντική στην ιστορία της ανθρωπότητας. Γιατί εκτός από την ατομική εργασία του καθενός μας, δίνεται και εξαιρετική βοήθεια από τις πνευματικές διαστάσεις, για να γίνει συλλογικά η «διάνοιξη» της πύλης για την 5η διάσταση, όπου εκεί λαμβάνει χώρα η πρώτη ουσιαστική ένωση ψυχής-συνείδησης-πνεύματος.

Καταλαβαίνεις λοιπόν, πόσο ουσιαστικής σημασίας είναι ένωση των πόλων της συνείδησης, και αυτό δεν γίνεται με την νόηση μόνο. Ωραία που τα γνωρίζουμε…
Παρακάτω?
Ο συναισθηματικός «πόνος» είναι η εγκατάλειψη των ασυνείδητων και υποσυνείδητων προτύπων της ανθρώπινης ζωής, ώστε αυτή να έχει την ουσία που θα την οδηγήσει στην υπέρβαση.

Για όποιον ενδιαφέρεται για τον θεό, και την ολοκλήρωση του σχεδίου του, έχει σημασία η αναγνώριση της πνευματικής ηθικής και η εργασία του προς τον εαυτό του αρχικά, όχι για να κερδίσει την θέση στον παράδεισο, αλλά για να ολοκληρώσει την εμπειρία της φυσικής διάστασης.

Η θρησκεία δεν βοηθά τον άνθρωπο να εξευγενίσει την ζωώδη φύση του, γιατί αυτό δεν γίνεται μέσα από τον φόβο του θεού. Η ωριμότητα αυτής της φύσης έρχεται όταν την ξεγυμνώσουμε από τα πρότυπα, την αντιληφθούμε και την αποδεχτούμε σαν παράμετρο της επιβίωσης μας εδώ στον φυσικό κόσμο. Η εμπιστοσύνη σ’ αυτήν την φύση, μας βάζει και στην επεξεργασία της πνευματοποίησής της, μέσα από την ψυχική αγνότητα, ώστε οι επιλογές μας για την φυσική μας ζωή, να μην βασίζονται σε κανόνες, αλλά να έρχονται πηγαία από την εσωτερική ένωση των πόλων, ώστε να γίνουμε η «μητέρα» της δημιουργίας, που γονιμοποιείται από τον «πατέρα» της διάνοιας, ώστε να γεννηθεί ο «υιός» του φωτός!

Παραμένοντας σταθερά σε πρότυπα, δυστυχώς δεν μπορούμε να επεξεργαστούμε το βάθος της συνείδησης, αφού αυτό βασικά το αφήνουμε στην επιφάνεια της αγάπης, της καλοσύνης, της ευσπλαχνίας και της συγχώρεσης, φοβούμενοι να διαφέρουμε…ενώ βασικά θέλουμε να διαφέρουμε…Η ποιότητα της αγάπης της επιφάνειας, γίνεται ποιότητα κατά παραγγελία, και ξεχνιέται στην πρώτη ευκαιρία που έρχεται αντιμέτωπη με τον άλλο πόλο, αυτόν του «κακού»…
Εκεί ξεχνιούνται όλα τα πρότυπα του εξευγενισμού του ανθρώπινου ενστίκτου, και λειτουργεί μόνο το βάθος του….

Πολλοί άνθρωποι, επειδή νιώθουν την έλξη στον πνευματικό πόλο της ψυχής, θεωρούν ότι η ενασχόλησή τους με συστήματα που είναι πνευματικά, τους εξευγενίζει και τους βάζει στο φως της ένωσης…

Πόσο ονειρικό είναι αυτό, το βλέπουμε καθημερινά από την πνευματική ποιότητα μετάδοσης της αλήθειας…Επαγγελματικός προσανατολισμός και η πνευματικότητα, που αγγίζει τα όρια ενός άλλου εγωισμού, αυτόν της άγνοιας!!! Και είναι πιο οδυνηρός από την άγνοια….

[Skapaneas]

...

[Επισκέπτης]

Σκαπανέα μου, δεν ξέρω το θέμα της συζήτησης αλλά λέει αλήθεια.
Είμαι 100/100 σίγουρη, επειδή πέρασα και περνάω ενα σωρό ενοχές και αμφισβητήσες....θεωρίες ενάντια σε συναισθήματα....και συγκρούσεις λογικής και αισθήσεων..
Εψαχνα πρίν, ενα θέμα που να μπορώ να φέρω ως συζήτηση ακριβως αυτή την διάσταση ΄που παρατηρω μεταξύ της ψυχης μας και της προσωπικότητας μας, εχοντας καταλλήξει οτι ο μόνος τρόπος να προχωρήσουμε είναι να βρούμε ενα τρόπο να εναρμονίζονται αυτα τα δύο όσο το δυνατόν περισσότερο.
Και τότε το είδα γραμμένο ....εδω ...

Νομίζουμε οτι το καταφέρνουμε μεχρι την επόμενη φορά που κάτι ταράζει το κόσμο που ''κατακτούμε'' και μετα ξανα πάλι απο την αρχή...
Αλλά δεν είναι πλέον η αρχή αλλά η συνέχεια που ωδηγει όλο και πιο πέρα , όλο και πιο ψηλά..μόνο που πάντα ενας μικρός θάνατος περιμένει στην γωνιά, κάθε φορα που γκρεμίζουμε ενα απο τα πετραδάκια ταν παλιών θεμελίων.
Η παράδοση και τα εθιμα λειτουργούν σαν καταφύγειο και σαν σταθερά για τους ανθρώπους αλλά όσο και παλιά και δεδομένα κι αν είναι δεν παύουν να είναι παρελθόν χωρίς αληθινή αξία.
Είμαστε αναγκασμένοι να παραμερίσουμε εξω απο αυτά , αν θέλουμε να βρούμε την πραγματικότητα μας.

[Vasoula]

΄Εγραψα αυτό το ποστ για τον Σκαπανέα, και το τοποθέτησα στο τόπικ «το όραμά μου», χωρίς να σκεφτώ…
Μετά που το αντιλήφθηκα, χαμογέλασα, γιατί και να το σκεφτόμουν, εδώ ακριβώς θα το τοποθετούσα.

Το όραμά μου ήταν μια αρχική έμπνευση ελευθερίας της ανθρώπινης φύσης από τα δεσμά του εξαναγκασμού της ζωής. Η ομοιότητα σε όλα τα επίπεδα της ύπαρξής μας, δεν διαφοροποιείται εν τέλει, από τις νοητικές διαφοροποιήσεις του εσωτερικού δρόμου, αφού η αναδυόμενη αλήθεια δεν μπορεί να είναι διαφορετική.

Το «κατ’ εικόνα και ομοίωση» έχει την σημασία για μένα, «ό,τι μπορεί ο θεός, μπορώ κι εγώ…και ότι μπορώ εγώ, το μπορεί και ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ».

Μετά από αυτήν την επεξεργασία, αυτής της συγκεκριμένης φράσης, δεν ένιωσα ποτέ πια «ιδιαίτερη», και αυτή η «ταμπέλα» που με έκανε να ξαναγυρίσω στο βασικό ένστικτο και να χάσω το σθένος μου, απλά για να μην διαφέρω, μου έδωσε την ώθηση να ανακαλύψω, αυτό που πάντα ήξερα!

Το μόνο σημείο που ένιωσα να διαφέρω τελικά, ήταν μόνο το «θάρρος» να αναπτύξω περισσότερο την θέληση, και να κατευθυνθώ σαν βέλος στον στόχο!

Η «θέληση» είναι το κόκκινο φως του Αρχαγγέλου Μιχαήλ, που σαν οντότητα, δεν έχει την θρησκευτική υπόσταση, που μέσα από τα πρότυπα της θρησκείας, του απόδωσαν οι άνθρωποι, αλλά είναι ο ενεργειακός συντονιστής του «ηλιακού» λόγου, να συγκλίνει με το «ηλιακό» μας πλέγμα.

Απομυθοποιώντας την πρότυπη σημασία των Αρχαγγέλων, των Δασκάλων, των Οδηγών, ένωσα τις ενέργειές τους με κάθε μου κέντρο, αφήνοντας τες να με οδηγήσουν στον Εαυτό μου.

Το λευκό φως του Αρχαγγέλου Γαβριήλ άνοιξε κάθε μου κύτταρο, ώστε να αναδυθεί η γνώση, ελευθερώνοντας τα «πρέπει» που είχαν φυλακιστεί μέσα από την διαδικασία της γέννησής μου, στον φυσικό κόσμο. Χτύπησε κατευθείαν στο κέντρο του λαιμού.
Το βιολετί φως του Αρχαγγέλου Ζακχιήλ, απάλυνε τον πόνο αυτής της ελευθέρωσης μετατρέποντας τις μορφές του φόβου, σε ανενεργές οντότητες, που χάθηκαν μέσα στο φως., κάνοντας το 2ο κέντρο να επεξεργάζεται τις σχέσεις και τον χειρισμό μέσα από την σεξουαλικότητά μου.
Το χρυσό φως του Αρχαγγέλου Ουριήλ ένωσε κάθε κύτταρο μου με το κύτταρο της γης και με έβαλε στην κατανόηση του τι είμαι σαν φυσική έκφραση και πως μπορώ να ευεργετηθώ σαν φυσική παρουσία, από την γη, ανοίγοντάς μου χώρο για την ζωή μου εδώ, ενώνοντας το 1ο μου κέντρο με την γη, σε μια αμοιβαία εμπιστοσύνη και αγάπη.

Και όσο αυτά τα κέντρα άνοιγαν στην σωστή τους λειτουργία, γυρνώντας τον τροχό αντίθετα από την φυσική τους φορά, αυτήν που είχα τότε αντιληφθεί, η ψυχή μου αναγνώριζε τις ψυχικές ομοιότητες με τον Ιησού, μέσα από την δόνηση του Λόγου του «ήμουν ΑΝΘΡΩΠΟΣ και είσαι ΑΝΘΡΩΠΟΣ». Ο χρόνος που χρησιμοποίησε για να με οδηγήσει στην αλήθεια, με έβαλε στην διαδικασία θα «θυμηθώ»…
Τι ήταν και τι είμαι…
Τι είναι και τι είμαι…
Η ευγνωμοσύνη, η αγάπη και η κατανόηση, γκρέμισαν κάθε ίχνος ενοχών, μιας περιορισμένης ζωής που είχε αρχή, μέση και τέλος, και με έβαλαν στην αλήθεια του
ΕΙΜΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ και μέσα από αυτήν να βιώσω ότι ΕΙΜΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ…
Ούτε δικαιολογίες χρειάζονται, ούτε διακρίσεις, ούτε διαφοροποιήσεις…
Δεν χρειάζεται ούτε καν να επιλέξεις…
Η θεϊκή φύση ενεργοποιείται από την στιγμή που αυτές οι φράσεις δεν έχουν νοητική λειτουργία, αλλά περνάνε μέσα από το συναισθηματικό μας σώμα, στην φυσική μας παρουσία. Εκεί χάνονται οι αποστάσεις του ανώτερου και του κατώτερου, και γίνεσαι ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ χωρίς όρια, νιώθοντας την πολυδιάστατη παρουσία σου σε όλα τα επίπεδα μέχρι την πηγή σου.
Δεν σε νοιάζει πια περιοριστικά η ζωή μόνο στον φυσικό κόσμο, γιατί αυτή είναι ένα μόνο κομμάτι του Εαυτού σου, που βιώνει με χαρά και ελευθερία μια ακόμα διάσταση της ύπαρξής του, δημιουργώντας μια φωτεινή πραγματικότητα, μα δεν είναι μόνο αυτή…

Το γνωρίζω και το κατανοώ, ότι όλα ακούγονται ωραία…΄Ότι ο νους την ώρα που διαβάζει αυτές τις γραμμές, αναρωτιέται, αμφισβητεί και περιορίζεται σ’ αυτό που ξέρει…Γνωρίζω την αγωνία, τον φόβο και τον θάνατο σαν περιοριστικές αλήθειες μιας ζωής χωρίς ουσία, τελικά…

Μα η γέννηση από μόνη της είναι ένα «θαύμα»…Τόσο απλό, όσο η ανάσα μας!
Η συμμετοχή μας σ’ αυτό το θαύμα, γιατί πρέπει να περιορίζεται στην σεξουαλική πράξη, που γίνεται τελικά τυχαία και μοιραία?
Τυχαία και μοιραία μας οδήγησε ο νους μας να ζούμε, μέσα στην ανθρωπότητα που δεν έχει νόημα για την πνευματική μας αυτοπραγματωση…
Η λογική της επιβίωσης, θα είχε νόημα, αν αυτή η επιβίωση αποτελούσε συνέχεια του θαύματος της γέννησης… Αποτελεί? Απλά αναρωτηθείτε…
΄Εχουμε άρνηση για την ζωή, γιατί την νιώθουμε περιορισμένη, με ημερομηνία λήξης… Αυτό είναι το «θαύμα» της γέννησης?

Ποιός είναι αυτός που το σκέφτηκε? Ποιος δημιούργησε αυτό το «λάθος»?
Σκεφτείτε λίγο το πρότυπο, που μας ενσωματώθηκε…Ακόμα και αν δεν το πιστεύουμε με την λογική μας, τελικά οι άνθρωποι αποδεικνύουν ότι το πιστεύουν με την καρδιά τους…
Ο Θεός…Αυτός το δημιούργησε αυτό το «λάθος»…Και για να δώσουμε και την δικαιολογία στον θεό, γι’αυτό που «έκανε», μεταφράσαμε την ιστορία των πρωτόπλαστων, σαν αμαρτία και διωγμό…

΄Ετσι οι «καλές» πράξεις για την επίτευξη της πολυπόθητης «συγχώρησης», παρέμειναν στην επιφάνεια της συνείδησης, ενώ στο βάθος μας σέρνουμε ακόμα τις ενοχές μας…
Που είναι η πηγαία αγάπη του όλου? Νιώθετε αυτόν τον διαχωρισμό μεταξύ των ανθρώπων πηγαία αγάπη?

Μπούρδες…και το αποδεικνύουν καθημερινά οι άνθρωποι που ασχολούνται με το πνεύμα…Με το πνεύμα των άλλων, γιατί το δικό τους είναι ξεκάθαρο!!

Χμ…χμ…χμ…

Νομίζουμε οτι το καταφέρνουμε μεχρι την επόμενη φορά που κάτι ταράζει το κόσμο που ''κατακτούμε'' και μετα ξανα πάλι απο την αρχή...
Αλλά δεν είναι πλέον η αρχή αλλά η συνέχεια που ωδηγει όλο και πιο πέρα , όλο και πιο ψηλά..μόνο που πάντα ενας μικρός θάνατος περιμένει στην γωνιά, κάθε φορα που γκρεμίζουμε ενα απο τα πετραδάκια ταν παλιών θεμελίων.

ναι, έτσι είναι...Μόνο που ο θάνατος αυτός οδηγεί στην αρχή της αγνότητας...Γιατί αυτή μας λείπει, τελικά!

[Επισκέπτης]

Βάσω με μπερδεύεται!!

[Vasoula]

Nα σε ξεμπερδέψουμε Μαράκι!

[Danielli]

Πως καταφέρνεις να γράφεις τόσες αράδες, και να έχουν όλα νόημα και ουσία :roll:

[Skapaneas]

Πως καταφέρνεις να γράφεις τόσες αράδες, και να έχουν όλα νόημα και ουσία

Ειναι απλο ( ! ! ) Danny...

Ή αναλυεις συνειρμικα ενα λογο ( οπως εγω στις αρχες, και μου "βαλανε" τις φωνες... διατι "λεει" δεν καταλαβαινανε :roll: )

Ή αποδιδεις λεκτικα ενα βιωμα ( οπως η Βασω, στην οποια δεν... βαζουμε τις φωνες, γιατι την αγαπαμε 8) )

[Vasoula]

άστοχο Σκαπανέα...

Δεν μου βάζετε τις φωνές?

Για να μην καταλαβαίνετε κάτι που λέω...και μια χαρά μου βάζετε τις φωνές...

"...για γράψε κάτι παραπάνω...??"


Νομίζεις ότι η κατανόηση όσων λέω, προέρχεται από την αγάπη σας?

Γιατί εγώ πιστεύω ότι προέρχεται από την δική μου αγάπη...!

[Επισκέπτης]

το ταξίδι της Βάσως δίνει σημαντικότητα στον προορισμό της :lol:

[Ellaki]

Και τις φωνές της βάζουμε
και κακιούλες της βγάζουμε
και αγαπούλες παίρνουμε
και αγαπούλες στέλνουμε

Αλισβερίσι δηλαδή :lol: :lol: :lol: :lol:

[Επισκέπτης]

και υποστηρίζουμε πάντα την ξανθιά της ταυτότητα :lol:

[Vasoula]

o Σκαπανέας μάλλον μ' αγαπάει περισσότερο, έτσι κάνει πως καταλαβαίνει για να μην με στενοχωρήσει...