ΑΔΥΝΑΜΙΕΣ...

[Θοδωράκος]

Όμως τότε αρχίζει το μαρτύριο του Σίσυφου.....Μόλις φθάσεις αγκομαχώντας σε κάποια κορυφή που νόμιζες σημαντική κουβαλώντας την υποτιθέμενη πέτρα της επιτυχίας στην στιγμή αυτή η πέτρα κατρακυλά στην αφετηρία απ΄όπου ξεκίνησες.

Χρυσούλα

[Ταρούλα]

Χρυσούλα

[elenaki]

Και ακόμα τώρα μου είναι δύσκολο να καταλάβω, γιατί ο άνθρωπος να παραμένει αδύναμος και άβουλος, ενόσω ξέρει την διαστρέβλωσή του...Γιατί?
Δεν δέχομαι την εύκολη απάντηση "από φόβο"...γιατί στην ουσία αυτό δεν προσδιορίζει κάτι συγκεκριμένο...Όποιον και να ρώτησα τι φοβάται, απάντηση επί της Ουσίας δεν πήρα...

Ειναι ευκολη απαντηση ο φοβος..αυτο ειναι αληθεια!
Τοτε ηταν βολικο να το λεω οτι φοβαμαι,γιατι αφου δεν επαιρνα αγαπη,επρεπε με καποιον τροπο να εχω την υλη για να γεμισω τα κενα μου..που σαφως και δεν γεμιζαν αλλα δεν ηξερα τι αλλο να κανω..οτι εβλεπα εκανα ως σωστο για να επιβιωσω τοσο,οσο και στη περιπτωση που επαιρνα λιγη αγαπη καπως..
Τωρα,διακρινω ξεκαθαρα το ξεβολεμα..μα αυτος ο τυπος μεσα μου που κρυβοταν τοσο καιρο τωρα ειναι ολογυμνος μπροστα μου!και ναι!σε καθε μου Αποφαση,κλωτσαει,χτυπιεται σαν το κακομαθημενο παιδακι..
Στην αρχη δεν ηξερα πως να το διαχειριστω και με ακινητοποιουσε..εμπαινα μεσα στο δραμα του και παρασυρομουν..
Καθημερινα εχω τετοιες προκλησεις και το νιωθω να χτυπιεται..ομως δεν με τραβαει στο δραμα του οπως με τραβουσε!Του δινω λιγο χρονο και μετα ερχονται και τα επιχειρηματα,γνωριζοντας συνειδητα πως εδω ειμαστε εγω και αυτο!Κανενας αλλος!ουτε οι γονεις ουτε οποιοσδηποτε αλλος!
Δεν χρειαζομαι αλλες αποδειξεις για το ποσο Σοφα εχουν ερθει τα παντα στη ζωη μου!Σε καθε μου βημα,σε καθε μου Αποφαση ειχα ολη τη βοηθεια που θα μπορουσα να εχω με το παραπανω!
Αρα δεν μου εφταιγε ο φοβος..το ξεβολεμα μου εφταιγε..το οποιο με εκανε να μην θελω να ζησω..

[Danielli]

Xρυσούλιτσα.
Ταρούλι..

Και ακόμα τώρα μου είναι δύσκολο να καταλάβω, γιατί ο άνθρωπος να παραμένει αδύναμος και άβουλος, ενόσω ξέρει την διαστρέβλωσή του...Γιατί?
Δεν δέχομαι την εύκολη απάντηση "από φόβο"...γιατί στην ουσία αυτό δεν προσδιορίζει κάτι συγκεκριμένο...Όποιον και να ρώτησα τι φοβάται, απάντηση επί της Ουσίας δεν πήρα...

Γιατί καποιος δυσκολευεται να βγει απ΄τη σπηλιά του Πλάτωνα? από βόλεμα στο γνωριμο, από αγωνία για το άγνωστο, από α-πιστία για το πόσο θα τον στηρίξει ο Εαυτός του ότι θα επιβιώσει "εξω απ΄τη σπηλιά"... ??

Ιδιαιτερα όταν η αυτοεκτίμηση είναι χαμηλή,όταν δεν εχεις ιδέα ποιος είσαι αλλά εχεις μάθει να κοιτάς τον Εαυτό σου μέσα στα μάτια αυτών που μοιράζουν τη Ψυχη σου, όταν εχεις εκπαιδευτεί να ζεις μέσα στην αυτοκριτική και την αυτοεπίθεση... χρειάζεται λίγο χρόνος για να εδραιωθει η Πϊστη στον Εαυτό....

.... κάθε στιγμή που μεσα στις προκλήσεις κερδίζει η Ακεραιότητα, που οι επιλογές υπακούουν στη Λογική και όχι στην ανοησία, κάθε μικρή ή μεγάλη Νικη της εσωτερικής ελευθερίας ...είναι ένα σταθερό βήμα στο Δρόμο που έχω επιλέξει... που μου δίνει δυναμη και έμπνευση από τον Εαυτό μου να συνεχίσω...

Κάπως ετσι το βίωνω εγώ , και πιστευω ότι υπάρχουν επιμέρους παράγοντες, όπως το Πεισμα , η εργατικότητα, η Θέληση... ενολίγης .... Η ΑΠΟΦΑΣΗ και πόσο Πιστοί μένουμε σε αυτήν!

[Danielli]

Ελενάκι...

[AMALIA]

Όμως η συναισθηματική ανωριμότητα σου δίνει πάντα κίνητρα να παραμείνεις στην κατάσταση της ομηρείας, απλά για δεν μπορείς να πάρεις τον έρωτα από τον απαγωγέα σου...

Ο "ομηρος" ξέρει απόλυτα ότι κάποιος τον έχει απαγάγει και τον ελέγχει...Ποιά είναι εκείνη η δύναμη (ή η αδυναμία), που ενώ το ξέρει, του δίνει ελαφρυντικά? Μπορεί ακόμα και να τον υπερασπιστεί...
Γιατί εξακολουθητικά ασκεί γοητεία πάνω σου ο απαγωγέας?

Θα πω πως το βιωσα εγω οπου "ομηρος" δεν ειναι απαραιτητα ενας ερωτας αλλα και τα υπολειματα απο ολους τους αλλους μετακινηθηκαν και κολησαν στον "ερωτα" ... πιο πριν ηταν γονεις , παιδι, σκυλι, συναδελφοι, και ο γειτονας... και οτι βαλεις μεσα θα πεσεις..
Γυρνωντας πισω μετα απο ενα δυνατο ταρακουνημα ανακαλυψα και αφου βγηκα απο την περιοδο καταθλιψης και της ανωριμοτητας του μπρος πισω αρχισα να βρισκω οτι εζησα ολη μου την ζωη σε ομηρεια και ενω βαθια μεσα μου το γνωριζα η συναισθηματικη μου αναρωμιτοτητα οχι μονο δεν με αφηνε να το παραδεχτω αλλα οπως ακριβως το αναφαιρεις εδινα ελαφρυντικα και το αθωονα το χρυσωνα...
Και ολο εβρισκα -εβρισκα ποσο με κοματιασα και εκει ειδα το σκορπισμα της δυναμης μου μεσα απο τις αδυναμιες και τις ελλειψεις .. Που ηταν απλα αλλη μια δικαιολογια για να συνεχιζω συναισθηματικη ανασφαλεια την αναβολη στην ωριιμοτητα και συνεχιση στην α-νοησια μου..
Επεσαν τα πεπλα και εκει ειδα καταματα ολα οσα χρυσωνα ...
Και ηταν μονοδρομος... μετα...
Με την Θεληση , επιμονη, υπομονη, κυριαρχια με ξαναβρηκα και με επειχηραματα Λογικα γιατι ειμαστε Λογικο Ον ...

Η συνεχεια ειναι οτι βιωνω τον ευατο μου απο εμενα για εμενα εχω την πληρη ευθυνη του και ειναι οτι πιο ομορφο σαν βιωμα.. να γελαω πηγαια , να χαιρομαι , να κλαιω αλλα ολα να πηγαζουν απο μεσα μου και οχι για να χαρω να πρεπει να ειναι χαρουμενος ο συντροφος , το σκυλι, η γειτονεισσα... δεν ξερω πως να το μεταφερω σε λογια...

[elenaki]

.... κάθε στιγμή που μεσα στις προκλήσεις κερδίζει η Ακεραιότητα, που οι επιλογές υπακούουν στη Λογική και όχι στην ανοησία, κάθε μικρή ή μεγάλη Νικη της εσωτερικής ελευθερίας ...είναι ένα σταθερό βήμα στο Δρόμο που έχω επιλέξει... που μου δίνει δυναμη και έμπνευση από τον Εαυτό μου να συνεχίσω...

Κάπως ετσι το βίωνω εγώ , και πιστευω ότι υπάρχουν επιμέρους παράγοντες, όπως το Πεισμα , η εργατικότητα, η Θέληση... ενολίγης .... Η ΑΠΟΦΑΣΗ και πόσο Πιστοί μένουμε σε αυτήν!

Ετσι Νταννουλα μου!!

[CHRYSSOULA]

Διαβάζοντας τις απαντήσεις σας είδα πόσο πολλοί μοιάζουμε όλοι.....
Ίδια η σπηλιά και η φυλακή χρόνια τώρα.Ίσως οι αντανακλάσεις και οι σκιές στον τοίχο να διαφέρουν κάπως.....
Ίδια η βολή και η ανωριμότητα του παιδιού να χάσει την ασφάλεια του και την αγάπη προκατ των γονιών του....!!!!!!
Όλες οι α-δυναμίες τόσο όμοιες σε όλους μας ή αν όχι σε όλους τουλάχιστον στους περισσότερους... και ενώ η επίγνωση είναι σαρωτική στους περισσότερους αυτή η ρημάδα εφαρμογή των επιγνώσεων γιατί είναι τόσο βασανιστικά αργή;;;;;
Πόσος χρόνος άραγε χρειάζεται για να πει κάποιος «ΑΡΚΕΤΑ ΠΙΑ»
Ακούω ο καθένας στον δικό του χρόνο....όμως στα πόσα κτυπήματα ορίζεται αυτός ο χρόνος, ώστε η ΑΠΟΦΑΣΗ να είναι οριστική και αμετάκλητη;;;;;

[AMALIA]

Πόσος χρόνος άραγε χρειάζεται για να πει κάποιος «ΑΡΚΕΤΑ ΠΙΑ»
Ακούω ο καθένας στον δικό του χρόνο....όμως στα πόσα κτυπήματα ορίζεται αυτός ο χρόνος, ώστε η ΑΠΟΦΑΣΗ να είναι οριστική και αμετάκλητη;;;;;

Εμενα η αληθεια ειναι μου πηρε πολυ χρονο... να πω αυτο το <ΑΡΚΕΤΑ ΠΙΑ> και πολλα χτυπηματα.. μεχρι που καποια στιγμη ξαναθυμηθηκα μια φραση της Βασουλας.. <τι αλλο φοβασαι οτι θα παθεις που δεν το επαθες> καπως ετσι... και ειπα Τελος... Μετακινηση Τωρα..

[Vasoula]

Ακούω ο καθένας στον δικό του χρόνο.

καλά κρασιά...
Ο χρόνος ποτέ δεν ήταν λύση στο πρόβλημα των ανθρώπων...Ίσως ήταν λύση για την ελπίδα, έτσι μήπως γίνει κάτι μαγικό και εμφανιστεί ο σωτήρας να κάνει κάτι για εμάς (πάλι και πάλι και πάλι)

πάντως χαίρομαι για τον διάλογό μας...Επιτέλους και κάτι άλλο εκτός από τα λουλουδάκια...Ευχαριστώ που ανταποκριθήκατε στο κάλεσμά μου...ας το συνεχίσουμε...

[AMALIA]

Ποσταραμε παραλληλα στο θεμα χρονου...

ναι και αυτο μια παραπλανηση ειναι για να χρυσωσουμε την αναβολη στην ωριμωτητα... δικιο εχεις...

[Ταρούλα]

Παιδάκια γλυκά

καλά κρασιά...

[elenaki]

Όλες οι α-δυναμίες τόσο όμοιες σε όλους μας ή αν όχι σε όλους τουλάχιστον στους περισσότερους... και ενώ η επίγνωση είναι σαρωτική στους περισσότερους αυτή η ρημάδα εφαρμογή των επιγνώσεων γιατί είναι τόσο βασανιστικά αργή;;;;;
Πόσος χρόνος άραγε χρειάζεται για να πει κάποιος «ΑΡΚΕΤΑ ΠΙΑ»
Ακούω ο καθένας στον δικό του χρόνο....όμως στα πόσα κτυπήματα ορίζεται αυτός ο χρόνος, ώστε η ΑΠΟΦΑΣΗ να είναι οριστική και αμετάκλητη;;;;;

Xρυσουλακι μου..
Τα χτυπηματα δεν σταματουν..συμβαινουν μεχρι εκεινη την ΑΠΟΦΑΣΗ!Σηκωνομαι και Προχωρω!!

Βασουλα μας!!

Παιδακια ολα!!

[Fotinoula]

Πείστηκε ότι όσες προσπάθειες και να κάνει δεν θα καταφέρει τίποτα και έτσι παραιτήθηκε από όλα τα δικαιώματά του, βάζοντας την μοίρα του σε ισχυρότερη θέση, από ότι ήταν ο ίδιος.

Αντί να δει, ότι απέτυχε μόνο σε ότι δεν είχε ΘΕΛΗΣΕΙ με την Ψυχή του, εντελώς άπιστος στην Θεία Πρόνοια και στην εσωτερική Δύναμη του μέσω της Πίστης του, προκατάλαβε ακόμα και τον Θεό...Σιγά μην στρέψει τα μάτια του σ' εμένα!

σήμερα ξεστόμισα μια πρόταση σε μια συζήτηση που είχα
"έχω δικαιώματα στον πνευματικό κόσμο" και βγήκε από όλη μου την ύπαρξη αυτή
η πρόταση σαν να κάλυψε τα πάντα, ένοιωσα την δύναμη της στην καρδιά μου
ήταν μια στιγμή σημαντική για εμένα, έτσι από αυτές που δεν μεταφέρονται με λόγια,
δεν ήταν τι είπα αλλά πως το ένοιωσα
ο τελευταίος καιρός είναι μια ευκαιρία για παραπέρα ξεδιάλυνση
το ποια είναι τα δικαιώματα και ποιες οι υποχρεώσεις
νοιώθω όλο να επαναλαμβάνεται μέσα μου αλλά και πρακτικά στην ζωή μου
που πιστεύω ότι συνδέεται πολύ και με τον νόμο της Αβλάβειας, δλδ αν δεν σε βλάπτω
σε κάτι είμαι ελεύθερος να εκφραστώ χωρίς σωστά και λάθη
έτσι και σε δυο πραγματάκια που είχα αφήσει στην μοίρα τους διεκδίκησα το δικαίωμα μου,
για παράδειγμα (καθημερινό απλό αλλά καίριο για εμένα όπως προέκυψε τελικά) στην πολυκατοικία που διαμένω δεν έχω μόνο υποχρεώσεις αλλά και δικαιώματα.
θυμάμαι έντονα την Βάσω να μου λέει ότι ό,τι πληροφορία έπαιρνε από την καθοδήγηση της
αν είχε κενά, ρωτούσε, ζητούσε επικοινωνούσε
αρκεί να παραδοθείς και στην απλότητα των απαντήσεων
ζήτα και θα λάβεις, ρώτα για να πάρεις απαντήσεις, έχε το θάρρος να ζητήσεις και παραδώσου στις απαντήσεις που λαμβάνεις που πιθανόν να λιώσουν το μικρό εγώ σου,
απλές ερωτήσεις με απλές απαντήσεις,
δώσε λίγο λίγο χρόνο να τις αφουγκραστείς
είναι λόγια που γράφουμε, μα για εμένα είναι ζωτικής σημασίας μετακινήσεις και αποφάσεις
που με δυναμώνουν κάθε μέρα όλο και πιο πολύ

Βασούλα μου, πάντα θυμάμαι όσα μας λες και μέσα απο την Ζωή σου εμπειρίες
βγαίνουν απο τα κουτάκια την κατάλληλη στιγμή και δίνουν δύναμη στα Επιχειρήματα

Καρδούλες όλοι

[Βικούλα]

Φωτεινούλι