ΕΔΩ ΜΙΛΑΜΕ ΓΙΑ ΕΡΩΤΑ...

[Ταρούλα]

Πριν βιαστείς να πεις «σ’ αγαπώ» άνθρωπε, σκέψου τι έχεις μέσα σου που μπορεί να αγαπηθεί, για να το βρεις και στον άλλον!

[Vasoula]

όσο για τον αυτο-σεβασμό πάντα είχα θέμα... μπορεί βασικές συμπεριφορές να τις έχω οριοθετήσει και λέω οτι δεν θα της ανεχόμουν σαν ένδειξη σεβασμού σε μένα όπως το να είχα έναν άντρα να με κερατώνει διαρκώς και να το γνωρίζω ή να με σπάει στο ξύλο ή άλλες τέτοιες ακραίες συμπεριφορές

εξαρτάται τι σημαίνει "ακραία" συμπεριφορά για εσένα. Ακραία είναι μόνο να σε κερατώνει ή να σε χτυπάει? Αυτό μόνο δεν αντέχεις?

ας πούμε την διαφορετική νοοτροπία την αντέχεις? την έλλειψη ενδιαφέροντος σε δικά σου μοιράσματα? το να συζητάει τα δικά σας θέματα με τρίτους? το να είναι αγενής και επικριτικός? το να μην είναι γενναιόδωρος? το να μην ενδιαφέρεται για τον εσωτερικό σου κόσμο? το να μην ανοίγει τον δικό του εσωτερικό κόσμο? να μην μοιράζεται τα συναισθήματά του?

είναι πολλά αυτά που ορίζουν μια Νοοτροπία και ένα ΄Ηθος, Μπεττούλα, δεν είναι μόνο το κεράτωμα ή το ξύλο! Μην μένεις στην επιφάνεια. Αυτές που αντέχουν αυτά τα δύο, είναι ψυχικά ασθενείς, δεν μιλάμε όμως γι' αυτές τις περιπτώσεις...αλλά για την "ασθένεια" εκείνη που λέγεται συναισθηματική ανάγκη και σε κάνει να υπομένεις, όσα νομίζεις ότι αντέχεις, επειδή είσαι ερωτευμένη. Αυτά εξετάζουμε...τα πιο ασυνείδητα, τα πιο αόρατα στην συμβατική ηθική του σεβασμού.

Δεν μιλάμε για αμοιβαίες υποχωρήσεις, αλλά για προσωπικές παραχωρήσεις, μην μπερδεύεσαι...

[Μπεττουλα]

συμφωνώ απόλυτα! για αυτό διαχώρισα τις "ακραίες" περιπτώσεις για να πω οτι αυτές με ευκολία μπορώ να πω οτι δεν τις αντέχω... τις άλλες που είναι πιο σχετικές μου είναι δύσκολο να πω αν τις αντέχω ή όχι... και αυτό γιατί πχ πως να πω οτι δεν αντέχω σε κάποιον οτι δεν μοιράζεται τα συναισθήματα του ή τον δικό του εσωτερικό κόσμο οταν αντιλαμβάνομαι πια οτι αυτό είναι κάτι που και εγώ το είχα και το παλεύω?? πως να τον απορρίψω για αυτό όταν ξέρω πόσο δύσκολο είναι όχι μόνο να το αντιμετωπίσεις αλλά ακόμα και να συνειδητοποιήσεις οτι το κάνεις??

και εκεί για μένα αρχίζει η σχετικοποίηση των πάντων και το μόνο που μου μοιάζει σταθερό είναι η ανάγκη μου να ανακαλύψω ποια πραγματικά είμαι εγώ...

Δεν μιλάμε για αμοιβαίες υποχωρήσεις, αλλά για προσωπικές παραχωρήσεις, μην μπερδεύεσαι...

ποια η διαφορά τους? οι αμοιβαίες υποχωρήσεις δεν συνεπάγονται προσωπικές παραχωρήσεις??

[Vasoula]

όχι, βρε Μπεττούλα, φυσικά δεν είναι το ίδιο

Οι υποχωρήσεις ωφελούν και τους δύο, οι παραχωρήσεις βλάπτουν εσένα μόνο...

οπότε έχεις ένα μέτρο να συγκρίνεις...

[Valia]

Όμως αυτή η αναζήτηση για το «επόμενο» είναι που θα σε φέρει στην αλήθεια να βρεις την Πηγή του νερού μέσα σου…Είναι μια κίνηση…μια εμπειρία που δεν χρειάζεται να προσμετράται σαν «αποτυχία» στην ζωή σου, αλλά σαν μια σοφία…
Κάθε φορά ολοένα και περισσότερο θα βλέπεις την εμμονή σου να στέκεσαι πάνω από ξερά πηγάδια και θα παρατηρείς αυτήν την ανάγκη σου να προσπαθείς να ξεδιψάσεις από κάτι που δεν περιέχει τίποτα…

Και όλοι ξαφνικά ανακαλύπτουν ότι κάποιος έρωτας τους έβλαψε, και συγχωρούν…συγχωρούν…συγχωρούν…

Τι λες βρε φίλε που θα σε συν-χωρέσω μέσα μου, για να σε «κουβαλάω» σαν σκιά…
Θα σε συγχωρήσω μόνο όταν όλος ο χώρος μέσα μου έχει καταληφθεί από τον θεό…Μόνο εκεί χωράνε όλοι…

Ας μην γελιόμαστε…

σ ευχαριστώ Βασούλα για τις επιβεβαιώσεις!

Η έλλειψη αυτοσεβασμού είναι η κυριότερη από τις ελλείψεις σε έναν άνθρωπο...γιατι τον κάνει "όμηρο" στις ανάγκες του και όχι "αρωγό"...

αυτό ήμουν επί τόσα χρόνια... "όμηρος στις ανάγκες μου"...


όχι μόνο έβγαλε το τηγάνι αλλά το γέμισε και με καυτό λάδι

[Μπεττουλα]

Οι υποχωρήσεις ωφελούν και τους δύο, οι παραχωρήσεις βλάπτουν εσένα μόνο...

οπότε οταν δεις τι σε έχει βλάψει καταλαβαίνεις και ποιες παραχωρήσεις έχεις κάνει..

[Ιωαννάκι]

Νομίζω ότι οι στίχοι του Τάσου Λειβαδίτη ταιριάζουν σε αυτό το τόπικ

Πάνω στὰ ὑγρὰ τσαλακωμένα σεντόνια μαραίνονταν τὸ γέλιο
τῶν ἀγέννητων παιδιῶν…
καὶ σμίγουν καὶ χωρίζουν οἱ ἄνθρωποι
καὶ δὲν παίρνει τίποτα ὁ ἕνας ἀπ᾿ τὸν ἄλλον.

Γιατί ὁ ἔρωτας εἶναι ὁ πιὸ δύσκολος δρόμος νὰ γνωριστοῦν.

Γιατί οἱ ἄνθρωποι, σύντροφε, ζοῦν ἀπὸ τὴ στιγμὴ
ποῦ βρίσκουν μιὰ θέση
στὴ ζωὴ τῶν ἄλλων.

[Vasoula]

Γιατί ὁ ἔρωτας εἶναι ὁ πιὸ δύσκολος δρόμος νὰ γνωριστοῦν.

ο ΄Ερωτας είναι ο πιο εύκολος δρόμος για την Ψυχή μας...

Αν έγινε δύσκολος, είναι γιατί την χάσαμε...κάπου μεταξύ του κόσμου!

[ARTYADIS]

Α! μ' αρέσει πολύ ο Τ. Λειβαδίτης!

[Δωρουλα]

[juliaL.]

Είναι ασύληπτα εύκολο να περάσεις από τις παραχωρήσεις που επιτρέπεις σε αυτές που δεν επιτρέπεις
σε μια σχέση που δεν είχε ποτέ παρόν αλλά που εσύ δεν είχες συνειδητοποιήσει. Δυστυχώς δεν αντιλαμβάνεσαι
το ίδιο ηθος και την ίδια νοοτροπία ως απαραίτητα στοιχεία χημείας της σχέσης σου, αλλά όπως και όλα τα υπόλοιπα τα κατεβάζεις
στο επίπεδο του συμβιβασμού.
Είναι πολύ απλό να μιλάς με τον εαυτό σου για αυτό που θέλει. Αλλά ταυτόχρονα συνέχεια σου διαφεύγει... γιατί άραγε;;;;;

[Vasoula]

γιατί, απλά, Τζουλάκι μου, σε μάθανε από παιδί να μην τον αγαπάς με βαθύ τρόπο, όπως ακριβώς κάνανε και με τον θεό...

προέχουν οι άλλοι για να είμαστε εμείς καλά, αν είναι και εκείνοι...Πάντα κάποιος άλλος έχει προτεραιότητα, δεν το έχεις αντιληφθεί?

η προτυπάρα της προτυπάρας! Και ω αλίμονο αν νιώσουμε εμείς καλά πρώτοι...ω και αλίμονο!

[juliaL.]

Πόσο δίκιο έχεις. Βλέπεις ακόμα και τη μάνα να ζηλεύει το παιδί. Να θέλει να το δέσει
δίπλα της ακόμα και αν το βλέπει δυστυχισμένο μόνο και μόνο για να το βλέπει.
Απίστευτο το τι πράγματα έχουν περάσει στο ανθρώπινο είδος. Ώρες ωρες σκέφτομαι ότι
η κόλαση πρέπει να είναι να ακολουθείς όλα τα δόγματα, τις αξίες, τις νοοτροπίες χωρίς να
έχεις δικαίωμα πρωτοβουλίας.

[Vasoula]

η επίδραση γίνεται επί του ΄Ηθους μας, Τζουλάκι μου! Δηλαδή επί της αυθεντικότητάς μας...

ακολουθούμε νοοτροπίες γιατί΄δεν μπορούμε να έχουμε άμεση αίσθηση της Εσωτερικής Ηθικής και χρειαζόμαστε κανόνες που μας δεσμεύουν ηθικά να τους ακολουθούμε και σ' αυτήν την διαδικασία κάπου ξεχνάμε τα συναισθήματά μας...Οπότε και εκείνα δικαιολογημένα γίνονται οι δαίμονές μας... Εχεις δίκιο μωράκι μου, έτσι βιώνεται η κόλαση!

[Μπεττουλα]

μέσα από ένα συνειρμό σκέψεων των τελευταίων ημερών που ξεκίνησαν οταν πανικοβλήθηκα σε μια ενδεχόμενη εγκυμοσύνη έπιασα τον εαυτό μου από την αρχικό φόβο, ανασφάλεια, πανικό να περνάει σε ένα αίσθημα απογοήτευσης σε περίπτωση που τελικά δεν είμαι. Ψάχνοντας το λίγο παραπάνω κατέληξα στο ότι ο λόγος της απογοήτευσης ήταν ότι ένα μωρό θα με έκανε να νιώσω την Αγάπη, ένιωσα όλα τα συναισθήματα που θα μου έβγαιναν σε ένα τέτοιο πλασματάκι και νομίζω οτι αυτό ήταν Έρωτας.

Και μετά μου ήρθε... ποιά η διαφορά ανάμεσα στο παιδί και τον σύντροφο σου?? γιατί το παιδί να σου προκαλεί αυτά τα συναισθήματα και γιατί όχι ο σύντροφος σε αυτό το βαθμό? βασανίστηκα πολύ γιατί καμία απάντηση δεν φαινόταν να με καλύπτει. Θέλω να πω μήπως το παιδί δεν θα σε απογοητεύσει ή δεν θα σε πληγώσει κάποιες φορές? Θα το κάνει αλλά και πάλι το αγαπάς με τον ίδιο τρόπο και την ίδια ένταση σε αντίθεση με τον σύντροφο που οι απογοητεύσεις των προσδοκιών σου φαίνεται να μειώνουν το συναίσθημα που νιώθεις. Μήπως επειδή είναι παιδί σου σημαίνει οτι θα σε αγαπάει υποχρεωτικά και για πάντα?? Κάθε άλλο σκέφτηκα ενθυμούμενη και την σχέση με τους δικούς μου γονείς. Μήπως το αγαπάς έτσι επειδή το παιδί είναι εξαρτημένο από σένα στην αρχή της ζωής του για την επιβίωση του? αν ήταν έτσι και με τον σύντροφο μου θα τον είχα παρατήσει την πρώτη εβδομάδα και πολλές άλλες ανικανοποίητες απαντήσεις.

τότε γιατί να μην μπορείς να αγαπάς τον σύντροφο σου ακριβώς όπως το παιδί σου? ποιά η διαφορά?? και μετά από πολλές ώρες μου ήρθε ξαφνικά... για μένα έχει να κάνει με το μοίρασμα. Δίνεις στο παιδί σου το 100% του εαυτού σου, δίνεις την ψυχή σου ολοκληρωτικά χωρίς να σκέφτεσαι να κρατήσεις κάτι για σένα μη τυχόν και σε πληγώσει και εκεί αναπτύσσεται η Αγάπη. και εκεί είδα την διαφορά με τον σύντροφο που όσο και αν λες οτι μοιράζεσαι πάντα κρατάς κάτι και για σένα, μπαίνει στη μέση ο φόβος και ο εγωισμός. Και κατάλαβα πόσα χάνουμε που δεν προλαβαίνουν να ανθίσουν...

συγνώμη αν σας κούρασα αλλά πραγματικά μου έκανε μεγάλη εντύπωση και ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας...