Έτσι, θεωρώ πως το όριο που έχει ο μέσος γονιός σαν στερεότυπο στο κεφάλι του δεν έχει αξία από μόνο του, αλλά οφείλει να συνδιαμορφώνεται ουσιαστικά με το παιδί, αφήνοντάς το να κάνει τις δικές του επιλογές και τα δικά τοου "λάθη"
κάθε κανόνας έχει και τις εξαιρέσεις του. Σαν γονείς εμπιστευόμαστε το ένστικτο που διαθέτουμε σε σχέση με τα παιδιά μας.
;)
Μόνο με τη μέθοδο της δοκιμής και του λάθους μπορούμε εξάλλου να καταλήξουμε στις καλύτερες μεθόδους.
