οι πιο διαδεδομενοι μυθοι για τα όρια

[galazia_sfaira]

Μιλαμε για το ΟΧΙ σε ότι παραβιάζει τα όρια μας απο αλλους Ηλία μου.Κι εκει δεν χρειάζονται καν δικαιολογίες.
Δεν μιλαμε για τα ΟΧι της αντιδρασης αλλα για τα ΝΑΙ της δράσης μας!

[angela_al]

Αν πω "όχι άλλαξα γνώμη δεν θα έρθω", δεν είναι οκ;

Ποια ανάγκη μας κάνει να κοτσάρουμε από πίσω: "Λυπάμαι μωρέ που δεν θα είμαι μαζί σας αλλά να, σκέφτηκα να έρθω την επόμενη φορά, τώρα δεν είμαι και πολύ στα κέφια μου, δεν είμαι καλή παρέα, νιώθω καλύτερα να απομονωθώ λίγες μέρες, έχουμε καιρό για συναντήσεις..."?

Εμένα με έκανε, κι ήταν ενοχικό νομίζω...

[Annoula]

Μου πήρε πολύ καιρό να βάλω κάποια όρια. Φοβόμουν την απόρριψη, μην πληγώσω τους γύρω μου και μη τους στεναχωρήσω. Να γίνουν χαλί οι ανάγκες μου να τις πατήσουν για να είμαι αρεστή. Έδωσα μάχη για να τα βάλω. Ακόμα υπάρχουν σημεία που αισθάνομαι ενοχές που τα βάζω, ιδιαίτερα σε άτομα που τους έχω αδυναμία. Αλλά έχω αντιληφθεί ότι δε γίνεται διαφορετικά. Το κόστος του να μη βάζεις όρια είναι πολύ μεγαλύτερο σε προσωπικό επίπεδο απο το να τα βάζεις.
Όσο για τους γονείς εκεί είναι ένα άλλο θέμα. Εκεί παίζει το "καλό" παιδί που ξαφνικά γίνεται κακό.

[galazia_sfaira]

Οταν δικαιολογείς κι απολογείσαι στην ουσία ,δηλωνεις έλλειψη σιγουριας για το ΟΧΙ σου και ταυτοχρονα ενοχή για οσα δεν "αναγκάζεσαι"να κανεις. Νομίζω...

[AMALIA]

Ουτως η αλλιως Αννουλα μου βαζοντας ορια , καποιοι ξεβολευονται..

[Vasoula]

Το δύσκολο δεν είναι να πούμε "όχι" στους άλλους, θεωρώ...

το πιο δύσκολο είναι να πούμε "ναι" στον εαυτό μας...

Υπάρχουν διαφόρων ειδών όρια...

Συνήθως οι άνθρωποι που έχουν πληγωθεί από τα παιδικά τους χρόνια, βάζουν γύρω τους έναν "φράχτη", ο οποίος δεν έχει "πόρτες"...΄Ετσι κλείνουν μέσα στον εαυτό τους τα πικρά συναισθήματα και δεν αφήνουν τίποτα "καλό" να εισρεύσει μέσα τους. Κλείνονται από τους ανθρώπους από φόβο και άρνηση, και κρατάνε σταθερά τα όρια του πόνου όμως.
Σ' αυτήν την περίπτωση, τα όρια προσβάλλονται εύκολα, γιατί δεν υπάρχει η δυνατότητα και η διάθεση να πούνε "ναι" σ' αυτό που πραγματικά θέλουν, από φόβο και μόνο...
Αυτά είναι τα όρια της απομόνωσης...

΄Αλλοι πάλι, βάζουν όρια σ' αυτά που χρειάζονται, στις πραγματικές τους ανάγκες, από εσφαλμένη ηθική τοποθέτηση κατά την εκπαίδευσή τους από την οικογένεια.

΄Η βάζούν όρια στις αναγκες των άλλων, κρατώντας σταθερά τα δικά τους.

Τα όρια δεν τοποθετούνται με ένα "ναι" ή ένα "όχι" στους άλλους...
Μπαίνουν αυτόματα όταν ο άνθρωπος ανακαλύψει τον εαυτό του και τις αναγκες του και τις σεβαστεί...

Ο σεβασμός είναι το πιο ελαστικό όριο της ανθρώπινης ύπαρξης που δεν παραβιάζει τα όρια των άλλων, ούτε παραβιάζει τα όρια της ιδίας ανάπτυξης.

Για να εδραιωθεί όμως ο σεβασμός, θα πρέπει να έχουν οι άνθρωποι αντιληφθεί την ύπαρξη δύο εαυτών, ο ένας που δρα κοινωνικά και ο άλλος που πιέζεται εσωτερικά.
Συνήθως ο κοινωνικός μας εαυτός δεν ξέρει να βάζει όρια, και αν το κάνει γίνεται χωρίς ευγένεια και σεβασμό...
Εισπράττει αδικία από τον άλλον, χωρίς να αντιληφθεί ότι περιθάλπτει μέσα του την αδικία...
Εισπράττει δέσμευση από τον άλλον, χωρίς να αντιληφθεί ότι περιθάλπτει μέσα του την δέσμευση...

΄Εχει μεγάλη σημασία για τον εαυτό μας να ανακαλύψει μέσα του, αυτά που δέχεται επιθετικά από τους άλλους και τον αναγκάζουν να αναζητήσει τα όρια του με ένα απλό "όχι"...

γιατί αυτό το "όχι", αν δεν περιέχει ελευθερία εσωτερική, θα γίνει ενοχή και ίσως αμαρτία...Θα χρειάζεται πάντα δικαιολογίες, ακόμα και αν αυτές δεν εκφραστούν λεκτικά...

Τα όρια της ανθρώπινης ύπαρξης τα ορίζει μόνο ο σεβασμός και η αγάπη...Και αν αυτά δεν προκύπτουν από μέσα μας, είναι πλασματικά φρένα στις πληγές μας και στην συνέχισή τους...

[galazia_sfaira]

γιατί αυτό το "όχι", αν δεν περιέχει ελευθερία εσωτερική, θα γίνει ενοχή και ίσως αμαρτία...Θα χρειάζεται πάντα δικαιολογίες, ακόμα και αν αυτές δεν εκφραστούν λεκτικά...

Τα όρια της ανθρώπινης ύπαρξης τα ορίζει μόνο ο σεβασμός και η αγάπη...Και αν αυτά δεν προκύπτουν από μέσα μας, είναι πλασματικά φρένα στις πληγές μας και στην συνέχισή τους...

[Δωρουλα]

Συνήθως οι άνθρωποι που έχουν πληγωθεί από τα παιδικά τους χρόνια, βάζουν γύρω τους έναν "φράχτη", ο οποίος δεν έχει "πόρτες"...΄Ετσι κλείνουν μέσα στον εαυτό τους τα πικρά συναισθήματα και δεν αφήνουν τίποτα "καλό" να εισρεύσει μέσα τους. Κλείνονται από τους ανθρώπους από φόβο και άρνηση, και κρατάνε σταθερά τα όρια του πόνου όμως.
Σ' αυτήν την περίπτωση, τα όρια προσβάλλονται εύκολα, γιατί δεν υπάρχει η δυνατότητα και η διάθεση να πούνε "ναι" σ' αυτό που πραγματικά θέλουν, από φόβο και μόνο...
Αυτά είναι τα όρια της απομόνωσης...

Αυτό το έχω αντιληφθεί εδώ και παρα πολύ καιρό στον εαυτό μου!!είναι πολλές οι φορές που τελικά διαπιστώνω πως η άρνησή μου σε κάτι, στο να αναδιπλωθώ κυρίως σε σκληροπυρινικές αποφάσεις μου, είναι μια φούσκα "σεβασμός" στον εαυτό μου, η οποία ξεφουσκώνει με μιας όταν έρθει η ώρα!!!

για μενα το δεδομένο κυρίως είναι να μάθω πλέον να μην είμαι άκαμπτη σε όλα τα πρέπει που έχω βάλει σε μενα για να προστατέψω το τομαράκι μου, είναι να κυλίσω σαν νεράκι με την ζωή και τη ροή της και να δρω με αποδαχή στο μεσα μου, ακόμα και αν δεν τα καταφέρει να οριοθετείται σωστά κάποιες φορές!!!

[AMALIA]

Ολο το κειμενο χτυπησε μπαμ μεσα μου.
ουτε προσωπικο μυνημα να μου εγραφες..

[Δωρουλα]

[Vasoula]

εμένα εννοείς Αμαλίτσα?

γιατί σε πμ στο έστειλα, κατά λάθος μπηκε εδώ.... ;)

[AMALIA]

εμένα εννοείς Αμαλίτσα?

γιατί σε πμ στο έστειλα, κατά λάθος μπηκε εδώ.... ;)

Εσενα ενοοω ποιον αλλον..
4 φορες το εχω διαβασει σε καθε προταση λεω σε εμενα τα λεει. ;)

[Δωρουλα]

Θες να πεις Βάσω ότι το κείμενο παραπάνω ήταν μήνυμα προσωπικό στην Αμαλία?????γιατί νόμιζα για μενα ήταν!!!! ;)

[AMALIA]

Ειστε τυχεροι που δεν ξερω τον τροπο των πολλαπλων παραθεσεων..

[Vasoula]

ουπς! και για σένα ήταν πμ Δωρούλα...

κατά λάθος βγήκε έξω...