Και αντιπροσωπεύει όλα όσα μέσα στις ομάδες αυτογνωσίας, προσπαθούν να καταλυθούν, χωρίς΄μεγάλη επιτυχία...το ομολογώ...
Το τι "φυτεύθηκε" στο μυαλό των γυναικών...να μεγαλώσουν σαν "εξάρτημα" ενός άντρα, ενός πατέρα, ενός γένους αρσενικού...
Μα ούτε άντρας γεννιέσαι...γίνεσαι...
Γιατι η βιολογία δεν ορίζει και την ψυχοσύνθεση του φύλου...
Αυτά τα κάνει η κοινωνία...
Ποιός ανάγκασε την γυναίκα να γίνει υποκριτική?
Ποιός ανάγκασε τον άντρα να γίνει "μπούφος"
Ποιός ανάγκασε τον Άνθρωπο να γίνει ανθρωπάκι?
Απάντηση δεν υπάρχει, μην ψαχνετε...
Έγραψε μια πρόταση το 1949 που έσπασε αιώνες σιωπής: «Δεν γεννιέσαι, αλλά μάλλον γίνεσαι γυναίκα». Το Βατικανό το απαγόρευσε. Εκατομμύρια το διάβασαν ούτως ή άλλως.
Το 1949, η Σιμόν ντε Μποβουάρ δημοσίευσε ένα βιβλίο που έκανε τους άνδρες έξαλλους και τις γυναίκες επικίνδυνες.
Το ‘’Δεύτερο Φύλο’’ ήταν σχεδόν 1.000 σελίδες σχολαστικής φιλοσοφίας, ιστορίας, βιολογίας και ψυχολογίας. Της πήρε 14 μήνες για να το ερευνήσει και να το γράψει. Πούλησε 22.000 αντίτυπα στη Γαλλία την πρώτη εβδομάδα κυκλοφορίας του. Το Βατικανό το κατέταξε αμέσως στον Κατάλογο Απαγορευμένων Βιβλίων. Οι κριτικοί το ονόμασαν πορνογραφία. Ο Αλμπέρ Καμύ την κατηγόρησε ότι έκανε τους Γάλλους άνδρες να φαίνονται γελοίοι.
Είχε κάνει κάτι ασυγχώρητο: είχε πει την αλήθεια για τις γυναίκες.
Γεννημένη στο Παρίσι στις 9 Ιανουαρίου 1908, η Σιμόν ντε Μποβουάρ μεγάλωσε σε έναν κόσμο που είχε ήδη αποφασίσει το μέλλον της. Οι αστικές καθολικές οικογένειες όπως η δική της είχαν ακριβείς προσδοκίες: υπάκουη κόρη, ευσεβής σύζυγος, σιωπηλή μητέρα. Οι γυναίκες υπήρχαν για να υπηρετούν τους άνδρες, να κάνουν παιδιά και να εξαφανίζονται στην οικιακή ζωή. Η Σιμόν αρνήθηκε και τα τρία.
Ως παιδί, παρακολουθούσε την ευσεβή καθολική μητέρα της να ζει υποταγμένη στον πατέρα της, βλέποντας καθημερινά πώς ο γάμος παγίδευε τις γυναίκες στην ανισότητα.
Στα 14 της, πέρασε μια κρίση πίστης και δήλωσε άθεη. Όταν μπήκε στη Σορβόννη για να σπουδάσει φιλοσοφία, είχε δώσει έναν όρκο: δεν θα γινόταν ποτέ νοικοκυρά ή μητέρα.
Στα 21 της, έγινε το νεότερο άτομο που πέρασε ποτέ το agrégation στη φιλοσοφία - μια άγρια ανταγωνιστική εθνική εξέταση που κατέτασσε τους φοιτητές. Τερμάτισε δεύτερη. Ο άντρας που τερμάτισε πρώτος ήταν ο Ζαν-Πολ Σαρτρ. Θα ξεκινούσαν μια σχέση που διήρκεσε μέχρι τον θάνατό του, αλλά με τους όρους της: όχι γάμος, όχι κοινό σπίτι, πλήρης ελευθερία και για τους δύο.
Αυτό ήταν το 1929. Οι γυναίκες στη Γαλλία μόλις είχαν αποκτήσει το δικαίωμα να ανοίγουν τραπεζικούς λογαριασμούς χωρίς την άδεια των συζύγων τους - αλλά ακόμα δεν μπορούσαν να ψηφίσουν.
Αυτό δεν θα συνέβαινε μέχρι το 1944, πέντε χρόνια πριν εμφανιστεί το "Δεύτερο Φύλο".
Για χρόνια, η Μποβουάρ δίδασκε φιλοσοφία σε λύκεια, ενώ έγραφε μυθιστορήματα και δοκίμια. Παρακολουθούσε γυναίκες παντού — σε σχολεία, σε δρόμους, στη λογοτεχνία, στην ιστορία. Είδε λαμπρά μυαλά να έχουν χάσει τη ζωή τους, σώματα να έχουν ελεγχθεί, φωνές να έχουν σωπάσει. Είδε πώς η κοινωνία κατασκεύαζε τη «Γυναίκα» ως τον αιώνιο Άλλο — οριζόμενο εξ ολοκλήρου σε σχέση με τους άνδρες, ποτέ ως υποκείμενο από μόνο του.
Έπειτα άρχισε να γράφει.
Το Δεύτερο Φύλο ξεκίνησε με ένα ερώτημα: «Τι είναι η γυναίκα;» Και στη συνέχεια διέλυσε όλα όσα η κοινωνία είχε χτίσει γύρω από αυτό το ερώτημα για χιλιάδες χρόνια.
Η Μποβουάρ υποστήριξε ότι η γυναικεία φύση δεν ήταν βιολογικό πεπρωμένο - ήταν κοινωνική κατασκευή. Τα κορίτσια δεν γεννήθηκαν παθητικά, διακοσμητικά και υποδεέστερα. Δημιουργήθηκαν έτσι μέσω αδιάκοπης εξάρτησης. Μέσω παιχνιδιών και ρούχων, μέσω της εκπαίδευσης και των νόμων περί γάμου, μέσω της θρησκείας και της λογοτεχνίας, η κοινωνία δίδαξε στις γυναίκες να είναι κατώτερες.
«Δεν γεννιέσαι, αλλά μάλλον γίνεσαι γυναίκα».
Αυτή η μοναδική πρόταση δημιούργησε τη βάση για την κατανόηση της διαφοράς μεταξύ βιολογικού φύλου και κοινωνικά κατασκευασμένου φύλου - μια διάκριση που θα τροφοδοτούσε δεκαετίες φεμινιστικής σκέψης.
Αλλά η Μποβουάρ δεν σταμάτησε στη θεωρία. Ανίχνευσε την καταπίεση των γυναικών στην ιστορία - από την αρχαία Ελλάδα μέχρι τον μεσαιωνικό Χριστιανισμό και τον σύγχρονο καπιταλισμό. Εξέτασε πώς οι γυναίκες στερούνταν οικονομική ανεξαρτησία, πώς ελέγχονταν η σεξουαλικότητά τους, πώς η μητρότητα χρησιμοποιήθηκε ως όπλο για να τις κρατήσει εξαρτημένες. Ανέλυσε τον γάμο, την πορνεία, τη γήρανση, την εργασία και τον μύθο ότι οι γυναίκες ήταν «φυσικά» κατάλληλες για την οικιακή ζωή.
Έγραψε με χειρουργική ακρίβεια. Χωρίς θυμό, χωρίς υστερία - απλώς αδιάκοπη, προσεκτική λογική που έκανε τα επιχειρήματά της αδύνατο να απορριφθούν.
Η αντίδραση ήταν ηφαιστειακή. Ο Φρανσουά Μωριάκ, ένας εξέχων Καθολικός συγγραφέας, δήλωσε στην εφημερίδα Le Figaro ότι το έργο έφτασε «στα όρια του υποκειμένου».
Ακολούθησαν περίπου σαράντα απαντήσεις σε επόμενα τεύχη. Κομμουνιστές διανοούμενοι της επιτέθηκαν επειδή ήταν υπερβολικά ατομικιστική και αστική. Χριστιανοί συντηρητικοί καταδίκασαν τον αθεϊσμό της και την επίθεσή της στην παραδοσιακή σεξουαλική ηθική. Άνδρες φίλοι της πέταξαν το βιβλίο της σε διάφορα δωμάτια.
Το Βατικανό το απαγόρευσε. Η Ισπανία το απαγόρευσε. Λαθραία πέρασε τα σύνορα και διαβάστηκε κρυφά.
Και εκατομμύρια γυναίκες το διάβασαν ούτως ή άλλως.
Επειδή η Μποβουάρ είχε διατυπώσει αυτό που πάντα ένιωθαν αλλά δεν μπορούσαν να ονομάσουν: την εξάντληση της θηλυκότητας που ασκεί την υποκριτική. Την παγίδα της οικονομικής εξάρτησης.
Τον τρόπο με τον οποίο η κοινωνία αντιμετώπιζε τις γυναίκες ως ελλιπείς άνδρες και όχι ως ολοκληρωμένα ανθρώπινα όντα. Την καθημερινή, ασφυκτική πίεση να είναι λιγότερο έξυπνες, λιγότερο φιλόδοξες, λιγότερο παρούσες από ό,τι τους επέτρεπε το δυναμικό τους.
Έδειξε ότι η καταπίεση δεν αφορούσε μόνο τους νόμους - υποστηριζόταν από συνήθειες, από τους μικρούς καθημερινούς τρόπους που έλεγαν στις γυναίκες να μειώνονται.
Με κομπλιμέντα που επαινούσαν την εμφάνιση έναντι της διάνοιας. Με προσδοκίες ότι οι γυναίκες χαμογελούν, προσαρμόζονται, υπηρετούν. Μέσα από μια κουλτούρα που έκανε τη «γυναίκα» συνώνυμη με το «άλλο», ενώ ο «άνδρας» παρέμεινε ο προεπιλεγμένος άνθρωπος.
Η ευφυΐα της Μποβουάρ έγκειται στη μέθοδό της. Δεν επιχειρηματολογούσε με βάση το συναίσθημα — επιχειρηματολογούσε με βάση την υπαρξιστική φιλοσοφία, τον ιστορικό υλισμό, την ψυχανάλυση.
Έκανε αδύνατη την απόρριψη της γυναικείας υποδούλωσης ως φυσικής ή αναπόφευκτης. Απέδειξε ότι ήταν πολιτική.
Για δεκαετίες μετά το Δεύτερο Φύλο, η Μποβουάρ συνέχισε να γράφει μυθιστορήματα, δοκίμια, απομνημονεύματα και πολιτικές αναλύσεις. Ταξίδεψε εκτενώς, έδωσε διαλέξεις διεθνώς και δάνεισε τη φωνή της σε αντιαποικιακούς αγώνες στην Αλγερία και το Βιετνάμ.
Το μυθιστόρημά της «Οι Μανδαρίνοι» κέρδισε το περίφημο βραβείο Goncourt το 1954.
Αλλά δεν αυτοαποκαλούνταν φεμινίστρια — όχι στην αρχή.
Στη συνέχεια, το 1972, κάτι άλλαξε. Στα 64 της χρόνια, η Μποβουάρ δήλωσε επίσημα ότι είναι φεμινίστρια σε μια συνέντευξη στο Le Nouvel Observateur.
Εντάχθηκε στο Κίνημα Απελευθέρωσης των Γυναικών στη Γαλλία. Το 1971, συνέγραψε και υπέγραψε το Μανιφέστο των 343 — μια δημόσια δήλωση 343 γυναικών που παραδέχτηκαν ότι έκαναν παράνομες αμβλώσεις, απαιτώντας τη νομιμοποίηση των αμβλώσεων στη Γαλλία.
Συμμετείχε σε διαδηλώσεις. Έγραψε δοκίμια απαιτώντας αναπαραγωγικά δικαιώματα, οικονομική δικαιοσύνη και ελευθερία για τις γυναίκες. Ίδρυσε ένα φεμινιστικό τμήμα στο περιοδικό Les Temps Modernes. Καταλάβαινε ότι η ευαισθητοποίηση από μόνη της δεν ήταν αρκετή — οι γυναίκες χρειάζονταν συλλογική δράση, νομική αλλαγή, υλική υποστήριξη.
Όταν ρωτήθηκε αν ήταν αισιόδοξη για το μέλλον των γυναικών, η Μποβουάρ είπε ότι δεν είχε κανένα δικαίωμα να είναι οτιδήποτε άλλο.
Πέθανε στις 14 Απριλίου 1986, σε ηλικία 78 ετών, από πνευμονία. Τάφηκε δίπλα στον Σαρτρ στο Κοιμητήριο Μονπαρνάς στο Παρίσι. Χιλιάδες παρευρέθηκαν στην κηδεία της, τιμώντας τη γυναίκα που είχε μεταμορφώσει τη φεμινιστική σκέψη.
Το’’ Δεύτερο Φύλο’’ έχει μεταφραστεί σε πάνω από 40 γλώσσες. Παραμένει θεμελιώδες για τις σπουδές φύλου, τη φεμινιστική θεωρία και την υπαρξιστική φιλοσοφία.
Το βιβλίο που κάποτε είχε απαγορευτεί από το Βατικανό διδάσκεται τώρα σε πανεπιστήμια παγκοσμίως.
Αλλά να τι κάνει τη Σιμόν ντε Μποβουάρ εξαιρετική: Δεν έγραφε απλώς για την ελευθερία - την έζησε.
Αρνήθηκε τον γάμο, διατήρησε την οικονομική ανεξαρτησία, ταξίδεψε σε όλο τον κόσμο, έγραψε πληθωρικά, ασχολήθηκε με τον ακτιβισμό και αμφισβήτησε κάθε σύμβαση που προσπαθούσε να την περιορίσει. Απέδειξε ότι οι γυναίκες μπορούσαν να επιλέξουν την υπέρβαση έναντι της ανισότητας, μπορούσαν να γίνουν υποκείμενα αντί για αντικείμενα, μπορούσαν να ορίσουν τον εαυτό τους αντί να αποδεχτούν ορισμούς που επιβάλλονταν από τους άνδρες.
Η Σιμόν ντε Μποβουάρ πίστευε ότι η ελευθερία δεν δινόταν στις γυναίκες - ήταν κάτι που έπρεπε να διεκδικήσουν.
Δίδαξε στις γυναίκες να δουν πώς η εξάντλησή τους δεν ήταν προσωπική αποτυχία αλλά συστηματική καταπίεση. Πώς τα πρότυπα ομορφιάς, οι οικιακές προσδοκίες και οι επαγγελματικοί περιορισμοί δεν ήταν φυσικά αλλά κατασκευασμένα. Πώς η φράση «οι γυναίκες είναι έτσι» ήταν ένα πολιτικό εργαλείο, όχι ένα βιολογικό γεγονός.
Μετέτρεψε τη φιλοσοφία σε αντίσταση. Έδωσε γλώσσα στις γυναίκες που ένιωθαν περιορισμένες από προσδοκίες που δεν μπορούσαν να ονομάσουν. Απέδειξε ότι η σαφήνεια ήταν το πιο κοφτερό όπλο από όλα.
Γεννήθηκε το 1908, όταν οι Γαλλίδες δεν μπορούσαν να ψηφίσουν.
Πέθανε το 1986, έχοντας βοηθήσει στην κατάρριψη αιώνων μύθων σχετικά με τη «φυσική» κατωτερότητα των γυναικών. Το ‘’Δεύτερο Φύλο’’ πούλησε 22.000 αντίτυπα την πρώτη εβδομάδα κυκλοφορίας του, παρά την απαγόρευση και την καταδίκη.
Επειδή οι γυναίκες λαχταρούσαν κάποιον να πει την αλήθεια.
Η Σιμόν ντε Μποβουάρ δεν επιδίωκε να λατρεύεται. Επιδίωξε να γίνεται κατανοητή.
Και κατανοώντας την, εκατομμύρια γυναίκες τελικά κατάλαβαν τον εαυτό τους - όχι ως αντίθετα των ανδρών ή ως αξεσουάρ των ανδρών ή ως ανδρικές ευθύνες, αλλά ως ανθρώπινα όντα με ίση αξίωση στην ελευθερία, τη δύναμη και την ατομικότητα.
Κάποιος δεν γεννιέται, αλλά μάλλον γίνεται γυναίκα.
Αυτή η πρόταση άλλαξε τα πάντα!
