Τα ειχα ετοιμασει ολα! Το στρωματακι μου, το μαξιλαρακι μου. Ειχα αναψει τα κερια και τις μυρωδιες μου και η μουσικη ειχε ηδη ξεκινησει.
Παω λοιπον να κλεισω το πατζουρι και βλεπω κατω ενα εντομο, γυρισμενο αναποδα να παλευει το καημενο.
Του εδωσα λοιπον το δαχτυλο μου και αυτο αμεσως γραπωθηκε και ανεβηκε πανω στο χερι μου .
Εκανε τσαρκες και ποτε ποτε με κοιτουσε. Προσπαθησα πολλες φορες να το αφησω σε μια επιφανεια η σε καποιο απο τα φυτα μου.
Ομως εκεινο δεν ηθελε να φυγει απο πανω μου, καταλαβα πως ενιωθε ασφαλεια.
Μετα απο αρκετη ωρα, αγχωθηκα! Επρεπε ηδη να ειχα ξεκινησει τον διαλογισμο μου!!!
Βγαινω λοιπον στο μπαλκονι και το πιανω μαλακα για να το αφησω κατω.
Αρκετη ωρα ειχα φαει για ενα ζουζουνι.
Δυστυχως ομως, το φιλαρακι μου ητα τοσο ευαισθητο που ζουληχτηκε και δεν επανηλθε ξανα.
Ενιωσα μια θλιψη για το ζουζουνακι, αλλα μπορουσα τωρα να παω και να διαλογιστω στην ησυχια μου και στο τοσο ομορφο σκηνικο που ειχα στησει!!
Παραμονο καποιες ωρες αργοτερα καθως ετοιμαζα το φαγακι μας, καταλαβα πως εκεινο το εντομο, ηταν ο διαλογισμος μου.
Αγαπη , φως, κατανοηση
