ο δρόμος της πνευματικότητας περνάει μέσα από την μοναχικότητα με έναν απαλό τρόπο, γιατί δεν μπορείς να τον διανύσεις, αν δεν μάθεις να είσαι μόνος σου...Αλλά όχι επιθετικά μόνος σου, σιωπηλά, απλά και ερωτικά...Είναι οι στιγμές που εσύ και μόνο εσύ επιλέγεις να πάρεις αποστάσεις από τους άλλους, για να τους αγαπήσεις περισσότερο...Αυτός είναι ο σκοπός της μοναχικότητας...
Οτιδήποτε άλλο είναι διάκριση...
ή ότι οι άλλοι δεν είναι "αρκετοί" για εσένα
ή ότι εσύ δεν είσαι "αρκετός" για τους άλλους
από όποια μεριά και αν το δούμε, πάλι στο ίδιο θα καταλήξουμε...Η διάκριση δεν μπορεί, σε καμία περίπτωση, να μυρίζει Αγάπη
Ολη η Ουσια βρισκεται εδω..
ειναι τοσο τραγικο να κανεις τον σωτηρα σε οποιονδηποτε ανθρωπο..ειναι σαν να του παραβιαζεις την εξελιξη του Σχεδιου του..και αυτο απαιτει ολο μας τον σεβασμο!
Οταν λοιπον οι δρομοι μας διαφερουν,απλα διαφερουν..το δυσκολο ειναι να το αποδεχτεις..απο την αλλη,το χειροτερο ντουβαρι να σταθει διπλα σου,αν Θελει να διανυσετε τον ιδιο δρομο, ενω ο ιδιος σεβεσαι τον εαυτο σου, ετσι θα γινει..Ο τροπος θα βρεθει και ειναι το μονο σιγουρο.
Ειναι πολυ σημαντικο να μπορεις να συναισθανεσαι τον ανθρωπο που συνομιλεις οτι κι αν εχει να σου πει χωρις να τον κρινεις..και δυστυχως τις περισσοτερες φορες εκρινα ασχημα,ξεχνωντας απο που ξεκινησα κι εγω..
Και ολο αυτο το δηλητηριο,που κρυβει και μπολικη εκδικηση μεσα,δεν εχει να σε παει πουθενα μα ουτε και κανεναν αλλον..και αυτο ειναι μεγαλη αδικια..
Ο πνευματικός μας άξονας, είναι ο μοναχικός μας δρόμος προς το Πνεύμα μας, τον αληθινό μας Εαυτό, που έχει έναν και μοναδικό σκοπό...Να αναπτύξει τον οριζόντιο, ώστε να νιώθουμε τους ανθρώπους και να τους αγαπάμε όπως είναι...Να μπορούμε να διακρίνουμε τις προθέσεις τους και να τους υποστηρίζουμε, χωρίς να τους βιάζουμε...
Σκοπός της αυτογνωσίας είναι να μπορούμε να είμαστε αληθινά ο Εαυτός μας, ακόμα και αν απέναντί μας είναι ο χίτλερ...Να μην θέλουμε ντε και καλά να τον θεραπεύσουμε κι αυτόν...Και αν δεν μπορούμε να επικοινωνήσουμε μαζί του, να διακρίνουμε ότι έχουμε διαφορετικούς δρόμους και με αγάπη και σεβασμό να αφήνουμε τον άλλον να είναι όπως θέλει και μπορεί και εμείς να προχωράμε στο μονοπάτι μας, χωρίς απωθημένα, χωρίς τύψεις, χωρίς προσδοκίες και κυρίως χωρίς αυτήν την αίσθηση της αποτυχίας ότι δεν καταφέραμε να τον θεραπεύσουμε αυτόν τον χίτλερ, γιατί δεν είναι ο σκοπός μας να θεραπεύσουμε κανέναν, εκτός από τον εαυτό μας (το γράφω με μικρό)
Σεβασμος και Ενσυναισθηση..δεν σταματω να το θυμιζω στον εαυτο μου..
Βασουλα μου Σ'ευχαριστω!!
Το σημαντικότερο και δυσκολότερο που πρέπει να κατακτήσει ο άνθρωπος είναι να μην έχει προσδοκίες... Αγάπη και προσδοκία δεν πάνε ποτέ μαζί!
Αλεξανδρε..
, στήσιμο, πατρονάρισμα, ρόλοι, σενάρια, προσδοκίες, διαχωρισμός....
και μέσα από όλα αυτά τα πόστ που διαβάζω σε αυτήν την ενότητα τώρα συνειδητοποιώ ότι μου είναι τρομερά δύσκολο να βρώ την μέση των καταστάσεων ,π.χ προκειμένου να μην πέφτω στον ρόλο του σωτήρα πολλές φορές σιωπώ σε κάποια συζήτηση ενώ θα μπορούα να πώ απλά την γνώμη μου χωρίς να προσπαθώ να την επιβάλλω σαν την μόνη σωστή.
