ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΕΣ ΕΠΙΓΝΩΣΕΙΣ...και οποιος αντεξει!

[Επισκέπτης]

Θα ακολουθήσω την μεθοδο του Ι τσινγκ....θα σκέφτομαι τι θέλω να βρω και θα πατάω ενα αριθμό σελίδας.....

[Δωρουλα]

[Επισκέπτης]

Για την ωρα επειδη εχω στο μυαλό μου μια ''λογική '' συνέχεια των οσων διαβάζω και προσπαθώ να μεταφέρω εδω ακολουθώ την πατροπαράδοτη μέθοδο ......μια και είδα οτι η αλλη απαντάει μόνο σε εμένα....

[Επισκέπτης]

Αντιγραφω ακόμη μερικα Βασω-πόστ ....

Σε αυτό το σημείο σκέφτομαι να μην μπουν αλλα προς το παρόν, ωστε να υπάρξει ο χρόνος για επεξεργασία και συζήτηση.



--------------------------------------------------

΄Οσο είμαστε ασυνείδητοι, κυρίως στην νεανική μας ηλικία, η σεξουαλική ενέργεια εκδηλώνεται με μια ζωώδη επιθυμία που είναι η αρχέτυπη γνώση μέσα μας, της δημιουργίας, της θεότητας και της ένωσης των δύο αντίθετων πόλων.

Η σεξουαλική ενέργεια παραμένει στα κάτω υλικά κέντρα μας και έτσι βιώνουμε την αγάπη μόνο στο σώμα. Η ηδονή έστω και για μερικά δευτερόλεπτα μας δείχνει τον δρόμο προς την ανάταση των αισθημάτων και της ενότητας, ανεβάζοντας αυτήν την ζωτική ενέργεια στο κέντρο της καρδιάς για να την "εξυψώσει" και να την ωθήσει προς το 7ο κέντρο, μέσα στο πνεύμα μας.

΄Οσο ο άνθρωπος παραμένει μέσα στα κάτω κέντρα, αναπαράγει στην σεξουαλική του συμπεριφορά τους ρόλους που κυριάρχησαν σαν παιδικά πρότυπα μέσα του και τους εκδηλώνει ανάλογα.

Μέσα από την σεξουαλική πράξη, μοιράζεται το σώμα του και ένα ανεπαίσθητο δείγμα αγάπης, που είναι το πρώτο φως της θείας αγάπης. ΄Ετσι δημιουργεί το "σκηνικο" του έρωτα, για να βιώσει έστω και μία στιγμή την θεϊκή αγάπη και την ένωση.

Στο μυαλό του κυριαρχεί αυτή η μαγική στιγμή και έτσι πλάθεται ο μύθος της σεξουαλικής πράξης, σαν ελιξήριο της ζωής...που στην ουσία καμία σχέση δεν έχει με αυτήν και έτσι απογοητεύεται.

Οι άνθρωποι με έντονη σεξουαλική δραστηριότητα, στην ουσία εχουν χαλάσει ένα μεγάλο μέρος της ζωτικής τους ενέργειας, προσπαθώντας να βρουν τον θεό, μέσα από μια μορφή συντρόφου.

Αναζητούν αποδοχή από τον σύντροφο και στην ουσία αναζητούν την αποδοχή από τον πατέρα τους, που στο παιδικό μυαλό έχει τον ρόλο του δημιουργού και του τροφού του σώματός τους. Αντίστοιχα οι άνδρες αναζητούν και αναπαράγουν την σχέση με την μητέρα τους, με κάθε σύντροφο.

Τα βιώματα του κάθε ανθρώπου, το βάρος και η ανάγκη να αναγνωρίσουν τον Εαυτό τους, ανοίγει τις εσωτερικές πόρτες για να βρουν την πνευματικότητά τους, ανατρέποντας και γκρεμίζοντας τα πρότυπα, που τους κρατούν εγκλωβισμένους στην αναπαραγωγή της ζωής, χωρίς την θεϊκή αγάπη.

Η επαφή με τον Εαυτό μας ολοκληρώνει μέσα μας την σχέση με την ζωή μας, έτσι οι σχέσεις μας είναι ειλικρινείς και η αλληλεπίδραση μεταξύ μας δεν γίνεται από το 2ο κέντρο, αλλά από το κέντρο της καρδιάς...

Αυτή η ολοκληρωση, η δύναμη με την οποία εκδηλώνουμε πια τον Εαυτό μας, έχει επίδραση και στον άλλον που δεν αισθάνεται επιθετική εξαρτηση και χειρισμό και ή μπαίνει μαζί μας στην πνευματική αλήθεια, ή απομακρύνεται χωρίς αυτός ο χωρισμός να επιφέρει την παθιασμένη λύπη...

Η ολοκλήρωση φυσικά δεν συμβαίνει ακαριαία...αλλά έχει στάδια προσέγγισης, στα οποία κάθε φορά και περισσότερο νιώθεις ένα με τον Εαυτό σου και ο σύντροφος δεν αποκτά ρόλο απέναντί σου, αλλά γίνεται συνοδοιπόρος με τον οποίον μοιράζεσαι ένα μέρος της φυσικής σου πραγματικότητας με αλήθεια και σεβασμό.

Για να ανεβάσεις όμως την αγάπη για τον Εαυτό σου στο 4ο κέντρο, αυτό της καρδιάς, χρειάζεται τα απομυθοποιήσεις τους ρόλους σου και τις εξαρτήσεις από τα παιδικά πρότυπα, και να επιτρέψεις στην ανωριμότητα σου (παιδί) να ωριμάσει μαζί σου, παιρνοντας αρχικά την ευθύνη της ενηλικίωσης...

΄Οταν είσαι έφηβος, οι πράξεις σου έχουν αντικτυπο σε κάποιον ενήλικα, δηλαδή στους γονείς.
΄Οταν ενηλικιώνεσαι οι πράξεις σου έχουν αντίκτυπο μόνο σε σένα...

Αυτή ειναι μια κοινωνική αλήθεια, αλλά είναι και μία πνευματική αλήθεια...



Συνήθως οι άνθρωποι μεγαλώνουν ανώριμοι, έτσι πάντα αναζητούν κάποιον να φταίει για τις πράξεις τους.

Συνήθως δεν ξέρουν ότι αυτό συμβαίνει στην ουσία...

΄Όταν το κατανοήσουν, τότε η ζωή περνά στα χέρια τους, που σημαίνει ότι καταλύονται τα πρότυπα της οικογένειας και της θρησκείας και μένει μόνο η καθαρή αγάπη και ευγνωμοσύνη, χωρίς την παραμικρή εξάρτηση της ζωής τους, από την ζωή των γονιων τους, όχι μόνο στην επιφάνεια, αλλά και στην ψυχή...
Ακολουθούν την πορεία τους μόνοι τους...γιατί στην ουσία η εσωτερική διαδρομή είναι μοναχική, και η αλληλεπιδραση μεταξύ μας αντανακλά την πηγαία αγάπη που αναβλύζει από τον Εαυτό μας!





Όταν η ψυχή έρχεται σε ενσάρκωση, όταν η λεπτοφυής της μορφή γίνεται πυκνότερη, κατερχόμενη στον υλικό κόσμο, συνδέεται με το πνεύμα της ολικά, μέσα από όλα της τα πεδία και φυσικά με το σώμα.
Το βρέφος παίρνει τροφή από την υλική του μητέρα, σαν οργανισμός, όπως επίσης παίρνει από το πνεύμα του την ενέργεια, για να ισχυροποιήσει την παρουσία του στον υλικό κόσμο! Η ψυχή αισθάνεται την ευδαιμονία και την πληρότητα μόνο σ’ αυτήν την διάρκεια της ζωής της, που το εγώ δεν έχει ακόμα σχηματιστεί, σύμφωνα με τα πρότυπα και τα ασυνείδητα ή υποσυνείδητα συναισθήματα.

Αυτή είναι μια ασυνείδητη ενθύμηση, που κάνει τον άνθρωπο να αναζητά αυτήν την πληρότητα και την ευδαιμονία μέσα σε κάθε του σχέση, με αρχή γενομένη από τους πιο σημαντικούς ανθρώπους της ζωής του, τους τροφούς του, αφού μεγαλώνοντας χάνει αυτήν την σύνδεση με το πνευματικό του πεδίο, μέσα από τα μπλοκαρίσματα που έρχονται στο συναισθηματικό του σώμα (ή πεδίο) από το υποσυνείδητο, και στην «θέση» του Πατέρα/Μητέρα Θεού, τοποθετεί τους φυσικούς του γονείς.
Τα πρότυπα της θρησκείας που περνάνε μέσα από το συλλογικό ασυνείδητο, στα κύτταρα, ενισχύονται και από τις οικογενειακές και προγονικές πεποιθήσεις, που το κάνουν να αισθάνεται απαραίτητη για την ζωή του, την σύνδεση με τις «ρίζες» του, αφού σαν μη αφυπνισμένο ον, δεν μπορεί να βρει την σύνδεσή του με το πνεύμα του και με τον Πατέρα/Μητέρα θεό (την πηγή της δημιουργίας του και όλης της δημιουργίας).

Η ψυχή θυμάται αυτήν την σύνδεση και προσπαθεί να βιώσει την εμπειρία της μέσα από γεγονότα που δημιουργεί από το επίπεδό της, όταν λυτρωμένη από την συνείδηση, είτε κατά την διάρκεια του ύπνου, είτε ενός υπερβατικού (για όσους έχουν φτάσει συνειδητά σ’ αυτό το επίπεδο) διαλογισμού, μπορεί να αποφασίσει και για την πορεία της, έχοντας σαν γνώμονα το υποσυνείδητο συναίσθημα που κατευθύνει και την γήινη διαδρομή της. Εκεί υπάρχει η αγνή ελεύθερη βούληση της ψυχής να αποφασίσει πως και με ποιόν τρόπο θα εξελιχτεί, που είναι μακριά από αυτό που εμείς σαν εγώ, αναγνωρίζουμε σαν ελεύθερη βούληση.
Οι αποφάσεις δεν παίρνονται με πλήρη συνείδηση, που αυτό σημαίνει ότι η ψυχή όταν δεν έχει ενωθεί με την προσωπικότητα της, δεν μπορεί στον φυσικό κόσμο να δράσει αλλιώς και χάνει την δύναμή της, ώστε να ασθενήσει.

Ουσιαστικά η ψυχή μας χρειάζεται για την ζωή της εδώ, την συνείδηση μας σε πλήρη αφύπνιση και εγρήγορση, ώστε να μπορέσει να φτάσει στον στόχο της, που είναι η ένωση της με το πνεύμα της, φέρνοντας το συνειδητά σε εκδήλωση, μέσα από την αυτοπραγμάτωση του όντος που είναι!

Η προσωπικότητα στον υλικό κόσμο φαίνεται να έχει τον κύριο λόγο στην αυτοπραγμάτωση της ψυχής της, αλλά κι αυτό είναι ένας μύθος τελικά, αφού κι εκείνη χτίζει τον εαυτό της μέσα από τον χαρακτήρα που είναι κάτι πρόσθετο και επίκτητο, και όχι αληθινό.

Τα ενεργειακά μας κέντρα, αυτά που συνδέουν το ψυχικό επίπεδο με το συνειδητό/σωματικό δεν μπορούν να μας τροφοδοτήσουν με την πνευματική ενέργεια, λόγω των μπλοκαρισμάτων (που δεν είναι παρά συμπυκνωμένη ενέργεια, χωρίς ομαλή ροή) και έτσι αισθανόμαστε απομονωμένοι, ασύνδετοι και χωρίς αρμονία στην φυσική μας ζωή, αναγνωρίζοντας μόνο την ψυχή μας σαν πνεύμα!

Για να μπορέσουμε να «καθαρίσουμε» την προσωπικότητα από κάθε τι «επίκτητο» που διαμορφώνει και έναν χαρακτήρα με τις ανάλογες «μάσκες», χρειάζεται να στραφούμε προς τα μέσα μας και να ξεχωρίσουμε την ήρα από το στάρι, στην κυριολεξία.
Η προσωπικότητα είναι η καθαρή ψυχή μας, με αυτή που έχει αποφασίσει να δράσει στον φυσικό κόσμο σαν ΑΝΘΡΩΠΟΣ, και ο χαρακτήρας μας είναι αυτός που διαμορφώνεται στην πορεία της ζωής μας και είναι η ψεύτικη μορφή των συναισθημάτων και της αντίδρασης.

Αυτός ο χαρακτήρας είναι που παλεύει για τις αξίες, για την αποδοχή και την ισορροπία μεταξύ ενός καλού και ενός κακού, για το οποίο δεν έχει εσωτερική αντίληψη, παρά μόνο επιφανειακή.

Μόνο μέσα από αυτόν τον χαρακτήρα μπορεί η ψυχή μας να βιώσει τον δυαδισμό και να αφυπνιστεί στο πνεύμα της συνειδητά και με απόλυτη εναρμόνιση της φυσικής της μορφής, φτάνοντας συνειδητά στην ανάληψη, που σημαίνει και το τέλος της διαδρομής της στο υλικό /ψυχικό πεδίο.
_________________
Η αγάπη μου για εσάς έχει πάντα χρώμα λευκό







οι σχέσεις με τους γονείς μας και τα βιώματα μας, έχουν γίνει πρότυπα συμπεριφοράς.

σκεφτείτε λίγο πάνω στις έννοιες

"ηθική"
"ασφάλεια"
"εμπιστοσύνη"

κλείστε τα μάτια και γράψτε αυτό που σας έρχεται στον νου...

Η λογική προδίδεται από το υποσυνείδητο (ακόμα δεν έχουμε πιάσει το ασυνείδητο...)

Η λογική σας περιέγραψε τα βιώματα που θυμόταν, όταν σαν παιδάκι βίωνε την "απόρριψη", κι αυτό γιατί η ψυχή του δεν είχε καμία καταγραφή σαν πρότυπο συμπεριφοράς, στην ηλικία μέχρι 7 ετών.

Το συλλογικό ασυνείδητο και οι ασυνείδητες συνδέσεις της ψυχής με την συναισθηματική εμπειρία της προηγούμενης ζωής της, εμφανίζονται μετά τα 12!

Αυτό το διάστημα, μεταξύ 7 και 12, η οικογένεια δίνει τις βάσεις για να μπορέσει το παιδί να ωριμάσει ομαλά και να ακολουθήσει την πορεία του, που είναι και η επιλογή της ψυχής του να δουλέψει την συναισθηματική μνήμη.

΄Οταν αυτό δεν συμβεί (που στο 90% των ανθρώπων, δεν συμβαίνει), τότε δημιουργείται και το υποσυνείδητο και έτσι το παιδί μεγαλώνει χωρίς να μπορεί να νιώσει ασφαλές και να πάρει την ευθύνη της ζωής του, όταν φτάσει στην ηλικία των επιλογών.
Ο χαρακτήρας του διαμορφώνει και την προσωπικότητα και εκεί είναι η δυσκολία προσαρμογής. Τα χαρισματα της προσωπικότητας (της συνειδησης δηλαδή) θάβονται μέσα από τις μάσκες που αναγκάστηκε να φορέσει, για να ενταχθεί στην αγάπη και την αποδοχή των γονιών του, αφού δεν μπορεί να θυμηθεί το πεδίο της ψυχής του και αυτή η λήθη έχει προέκταση σε όλες τις σχέσεις του, τις οποίες διέπει η ανασφάλεια.

Η στήριξή τους σε σημαντικές καμπές της ζωής μας, στην εφηβική ηλικία, παίζει σημαντικό ρόλο στο εγκαταλειμένο συναίσθημα που πιέζει κρυφά, και αναδύεται σαν εξάρτηση.

Η εξάρτηση σαν συναισθημα έχει πολλα "πλοκαμια"...
Δεν ειναι εμφανής στην συμπεριφορά μας, γι' αυτό χρειάζεται η παρατήρηση, για να νιώσουμε την αγάπη, την συμπόνοια και την προσφορά, σαν καθαρές και πηγαίες ποιότητες του πνεύματος και όχι της συνειδησης, που τελικά όπως καταλαβαίνετε, δεν "δουλεύει" μόνη της.

Η έλλειψη εμπιστοσύνης που μας δημιουργείται για την ζωή μας, έχει σημεία αναφοράς πάντα σε κρυφές ταμπέλες που δεχθήκαμε από τους γονείς μας και με αυτές διαμορφώσαμε και την εξωτερική γνώση του χαρακτήρα μας.

Φοβάμαι,
δεν με αγαπάει κανείς
ειμαι ανήθικη-ος
δεν είμαι ευγνώμων
είμαι αντιδραστικιά -ος
είμαι καλόκαρδη -ος
είμαι υποκρίτρια-ος
είμαι μόνη μου -ος
είμαι παράξενη-ος
είμαι άσεβής -ος
είμαι ζηλιάρα-ος
είμαι ξεροκέφαλη -ος
είμαι ανεύθυνη-ος

μπορείτε να συμπληρώσετε την λίστα?
Κάτι ξεχνάω σίγουρα...

Αυτά τα επίθετα, μας βάζουν, χωρίς να το θέλουμε στην υπόγεια σύγκριση και για να αντέξουμε τον ανταγωνισμό, προσαρμόζουμε και τον χαρακτήρα μας σ' αυτά που δεν θέλουν οι άλλοι να είμαστε, απλά και μόνο για να τους ευχαριστήσουμε ή να τους δυσαρεστήσουμε...





Μέσα σε όλες αυτές τις μάσκες που οδηγούν στην "καθωςπρέπει" συμπεριφορά, πολλές φορές από αντίδραση και μόνο, οδηγούμαστε στην αντίθετη μεριά, χωρίς να είναι η επιλογή μας, πράγμα που επιφέρει ανισορροπία με την ψυχή μας και αυτό είναι εμφανές στην φυσική μας πραγματικότητα.

Κυριολεκτικά δεν ξέρουμε τον εαυτό μας και τις ανάγκες μας.
Δεν ξέρουμε την επιθυμία μας
Δεν εμπιστευόμαστε την ζωή μας
Δεν παίρνουμε την ευθύνη της

Πάμε λοιπόν ένα βήμα παρακάτω...

Ας παρατηρήσουμε τις ποιότητες της εσωτερικής θεϊκής ηθικής μέσα στον εαυτό μας, για να δούμε που δεν είμαστε αληθινοί.

Η πηγαία επιθυμία μας δεν είναι να είμαστε αυτό, ή εκείνο, αλλά να είμαστε αυτό που είμαστε...
Αυτή είναι η εντολή του πνεύματος, μέσα στα θεϊκά μας κύτταρα, που χάνεται μέσα από τα πολλαπλά μπλοκαρίσματα...

όλη μας η εργασία είναι να παρατηρήσουμε, χωρίς ίχνος κριτικής, τα "δυσάρεστα" συναισθήματα και να τα ακολουθήσουμε στην πηγή τους.

Το "αρνητικό", που μας έμαθαν ότι χαρακτηρίζουν κάποια αισθήματα, είναι και η αιτία που τα κρύβουμε, χωρίς την γνώση ότι αυτά δεν "κρύβονται" από τον εαυτό μας, αλλά ίσως από τους άλλους...

Ποιός τολμά να πει "μισώ"?
Ποιός τολμά να πει "ζηλεύω"?
Πόσοι τολμούν να πουν "φοβάμαι"?

Τα "αρνητικά" σημαίνει ότι έχουν πιο βαριά δόνηση από τα θετικά συναισθήματα που είναι πιο λεπτοφυής η δόνηση τους.

Δεν είναι κακά και καλά, είναι απλά συναισθήματα, με διαφορετική συχνότητα στην υφή τους.
Η κριτική είναι μέρος του δυαδισμού που τα ξεχωριζει όλα σε δύο, γιατί είναι η φύση του τέτοια..

Ο εαυτός μας όμως είναι ένας! Δεν είναι καλός ή κακός, απλά μας ειναι άγνωστος!
_________________

[AMALIA]

Αετουλη.....
σπουδαιο κοριτσακι αυτο που κανεις.. ακομα και για μας η επαναληψη βοηθαει...

[Επισκέπτης]

Συμφωνώ Αμαλία, κάθε φορά "βλέπω" και κάτι καινούριο προς επεξεργασία

[Madraoulas]

''Τα βιώματα του κάθε ανθρώπου, το βάρος και η ανάγκη να αναγνωρίσουν τον Εαυτό τους, ανοίγει τις εσωτερικές πόρτες για να βρουν την πνευματικότητά τους.....

Η επαφή με τον Εαυτό μας ολοκληρώνει μέσα μας την σχέση με την ζωή μας, έτσι οι σχέσεις μας είναι ειλικρινείς και η αλληλεπίδραση μεταξύ μας δεν γίνεται από το 2ο κέντρο, αλλά από το κέντρο της καρδιάς..."


παιρνοντας αφορμη αυτο το κομματι..δεν ξερω ετσι μου βγηκε...
θελω να πω/ρωτησω το εξης:

το τελευταιο χρονικο διαστημα (1 μηνα περιπου)..παρατηρω οτι δεν μπορω να 'επικοινωνησω' οπως εκανα πριν, με φιλους/ερωτικους συντροφους/συναδελφους κλπ...
με την εννοια οτι εχω αφησει τον εαυτο μου σε μια εσωτερη σιωπη και προσπαθω ν αφουγκραστω/αποκωδικοποιησω τι θελει να μου πει αυτη η σιωπη..τα συναισθηματα μου προς τους ανθρωπους ειναι σε μια ουδετερη κατασταση...δεν ξερω πως να το πω καλυτερα...δλδ δεν περιμενω απο τους αλλους να νιωσω κατι....αφου κατι ψαχνω μεσα μου..
το ειναι μου ακουμπαει προς τα μεσα και ψαχνει..μια συνειδητη ενασχοληση με το μεσα της καρδιας μου...ααα..να πω οτι αισθανομαι και κατι σαν γαργαλητα στο υψος τησ καρδιας....

τα λεω αυτα μηπως εχετε να μου πειτε κι εσεις κατι για να προχωρησω πιο γρηγορα

αν δεν εγινα κατανοητος ρωτηστε με

[Vasoula]

το τελευταιο χρονικο διαστημα (1 μηνα περιπου)..παρατηρω οτι δεν μπορω να 'επικοινωνησω' οπως εκανα πριν, με φιλους/ερωτικους συντροφους/συναδελφους κλπ...

δεν μπορείς ή δεν έχεις ανάγκη να επικοινωνήσεις?

[Madraoulas]

''δεν εχω αναγκη''...σιγουρα...θα ελεγα απο την ερωτηση σου αυτη την απαντηση.....

[Vasoula]

ε, αυτό μάλλον φυσιολογικό είναι όταν βρίσκεσαι σε αυτο-παρατήρηση...

΄Ενα στάδιο της εσωτεριικής μας αναπτυξης χαρακτηρίζεται από απομόνωση. Χρειάζεται να εντρυφήσεις στον εαυτό σου και δεν θέλεις να σε αποσπούν εξωτερικές επιδράσεις.

Δεν διαρκεί όμως πολύ.

[Madraoulas]

...και η ερωτηση σου μονο, ηταν προς εσωτερικη μου απαντηση.....ευχαριστωωωωω

[Vasoula]

[Επισκέπτης]

Συνεχίζω τα πόστ της Βασωςαπο το σεμινάριο του 2ου κέντρου παραθέτοντας ενα που προσωπικά θεωρώ πολύ σημαντικό για όλους μας .....
--------------------------------------

υποχρέωση"...

αυτή η λέξη από μόνη της δεσμεύει...

την διαγράφουμε λοιπόν
"delete"...

μέσα στην ανθρώπινη συνύπαρξη, δεν χάνουμε την αξία μας, για κάποια εξυπηρέτηση...

φυσικά και θα ζητήσουμε βοήθεια...

και αν μας την δώσουν κάποιοι σήμερα, αύριο θα τους την δώσουμε εμείς...

χωρίς γιατι, διότι...
χωρίς αιώνια "υποχρέωση"

και αν κάποιος μας θυμίσει την ευεργεσία του, και ζητήσει ανταλλαγή, θα είναι το δικο μας μαθημα, γιατι την πήραμε με φόβο και "υποχρέωση"...

η αλληλοϋποστήριξη των ανθρώπων διέπεται από φόβο κα όχι από αγάπη...Και αυτό είναι ένα ακόμα μάθημα για μας...

γι' αυτο "delete" στην λέξη "υποχρέωση" και ανταλλαγή αρχείου με την λέξη "αγάπη"...

αυτήν έχουμε να δώσουμε, αν δεν φτάνει δεν πειράζει...
ας μας πουν αγνώμονες...

εμείς ξέρουμε τι ΕΙΜΑΣΤΕ!!

[Madraoulas]

πολυ ενδιαφερον...αλλα ευκολα εκμεταλλευσιμο σε οποιον θελει να μην το δει ως αγαπη..οπως κανουν οι περισσοτεροι δυστυχως

για συνεχισε σε παρακαλω και με αλλα αρθρα.. ..αννν θελεις βεβαια...γκρρρρρ

[galazia_sfaira]

πολυ ενδιαφερον...αλλα ευκολα εκμεταλλευσιμο σε οποιον θελει να μην το δει ως αγαπη..οπως κανουν οι περισσοτεροι δυστυχως

για συνεχισε σε παρακαλω και με αλλα αρθρα.. ..αννν θελεις βεβαια...γκρρρρρ

Γιώργο μου έχει σημασία το πώς θα το δεί ο άλλος;Η πως εμεις λειτουοργουμε;
Και νομιζει ςοτι μπορει το οτιδηποτε δικο μας να γίνει εκ-μεταλυσιμο απο τον οποιονδηποτε αν εμεις δεν του το επιτρέψουμε;