Μανούλης έγραψε:Σηκώνουμε μανίκια και πολεμάμε όλοι μας! Δεν σταματάμε...
...Όμως θα είμαι απόλυτα ειλικρινής: μερικές φορές, (όπως τώρα καλή ώρα διαβάζοντας την απάντηση σου και παράλληλα είμαι χαμένος μέσα στις σκέψεις μου), αναρωτιέμαι:
Η κατεύθυνση που πολεμάω είναι η σωστή; Ή όλα είναι μια ωραιοποίηση του μυαλού μου...;
(Η ωραιοποίηση αυτή μπορεί να ξεκινάει από το ρήμα "πολεμάω" και να φτάνει μέχρι και την κατεύθυνση - λανθασμένη ενδεχομένως)
΄
'Εχεις δίκιο Μανούλη μου!
Το ρήμα "πολεμάω" έχει καταγραφεί στον νου μας και στον συναισθηματικό μας κόσμο σαν εξωτερικό φαινόμενο. Δηλαδή συνήθως οι άνθρωποι πολεμάνε ότι και όποιον δεν "εξυπηρετεί" τα σχέδια τους. Πολεμάνε για να κρατήσουν την ιδέα που έχουν για τον εαυτό τους.
Και κάθε τι που χαλάει αυτήν την ιδέα, ξεκινάει έναν συναισθηματικό συναγερμό μέσα τους, που σπάνια παίρνουν είδηση τις αιτίες του.
Ξέρεις γιατί πολλοί άνθρωποι επιλέγουν να μένουν μόνοι τους? Γιατί δεν αντέχουν αυτόν τον συναισθηματικό συναγερμό, γιατί συνήθως μετά από έναν τέτοιο συναγερμό ξεκινάει πόλεμος (με τους άλλους).
Πολλές φορές, ίσως τις περισσότερες, ο πόλεμος είναι μάταιος, γιατί όταν πολεμάς για να διατηρήσεις την ιδέα που έχεις για τον εαυτό σου, δεν αλλάζεις τίποτα σχεδόν. Ακόμα και αν παραδεχτείς κάποιο λάθος που έκανες, στην ουσία έχεις πολεμήσει για να κρατήσεις αυτήν την ιδέα και η παραδοχή έρχεται όταν πια είναι αργά και τα "θύματα" του πολέμου δεν μπορούν πια να επανέλθουν στην ζωή.
Έτσι χαλάνε οι σχέσεις...Από τα θύματα...
Και δυστυχώς δεν επανορθώνονται με τις "συγνώμες", για αυτόν τον λόγο
