


Συντονιστής: Emmaki
Πόσες φορές με έχει απασχολήσει αυτό....κι αν αυτοι είναι εκει διότι πρεπει να παρουμε τη συγκεκριμενη στιγμη να παρουμε συγκεκριμενα μαθηματα στη Ζωη μας?Κι αν εμεις ειμαστε για να τους βοηθησουμε να ερθουν πιο κοντα στο Φως?Το δικο τους,εσωτερικο Φως.Μονοι τους θα περπατησουν,ναι.Αλλα οταν καποιος τρεχει και δεν τα καταφερνει,τον παραταμε εκει?Ή τον βοηθαμε?Vaso έγραψε:ο δάσκαλός μου μού είχε πει στην αρχή του Δρόμου μου, τότε που δεν ήμουν ακόμα συναισθηματικά σταθερή, να αποφεύγω οποιον θα μπορούσε να έχει "βλαπτική" επίδραση στην συνειδησιακή μου ακεραιότητα...Αναφέρομαι κυριώς σε ανθρώπους,καί ειδικά εσύ,το ξέρεις καλά αυτό.
Αυτό απαιτείται, είναι η προστασία που οφείλουμε να παρέχουμε στον εαυτό μας, εφόσον αναπτυσσόμαστε!
Ανεξάρτητα από την σχέση που έχουμε μαζί του, το καλύτερο για εμάς είναι να απομακρυνόμαστε από ανθρώπους που δεν έχουν κάτι ωφέλιμο για εμάς και την εξέλιξή μας, την δεδομένη στιγμή...
Μπορει να λειτουργεί ο "καθρέφτης" για να παρατηρήσουμε περισσότερο τον εαυτό μας, αλλά, στην αρχή τουλάχιστον και ενόσω προσπαθούμε να ισορροπήσουμε με τις διαστρεβλώσεις μας, το πιο σοφό είναι να απομακρυνόμαστε από ανθρώπους που βγάζουν βίαια τον πιο ευάλωτο στις χαμηλής δόνησης επιδράσεις εαυτό μας...
Είναι κάτι, που στην αρχή του Δρόμου μας, δεν παίρνουμε εύκολα είδηση...΄Ενας ιδιαίτερα επικριτικός άνθρωπος πχ. θα μας βάλει σίγουρα κι εμάς στην διαδικασία να επικρίνουμε, ενόσω εργαζόμαστε με την αποδοχή...
Ενας άνθρωπος μίζερος, θα μας κάνει κι εμάς να νιώσουμε έτσι...
όσο συναισθηματικά είμαστε επιρρεπείς στις επιδράσεις των άλλων, το καλύτερο είναι να επιλέγουμε συντροφιά ανθρώπων που μας αναπτύσσουν ωφέλιμα...
Εγώ μιλουσα όμως για καταστάσεις και όχι για ανθρώπους, Δημητράκη!
Οι άνθρωποι μπορεί να αλλάζουν, αλλά οι καταστάσεις που πρέπει να βιώσουμε, να υπερβούμε και να αντιμετωπίσουμε, παραμένουν ίδιες...
Η Ζωή γνωρίζει πως να εξελίξει τα όντα...Και οι Ψυχές μας επίσης!
![]()
![]()
τότε που δεν ήμουν ακόμα συναισθηματικά σταθερή
όσο γι' αυτό...αλλά, στην αρχή τουλάχιστον και ενόσω προσπαθούμε να ισορροπήσουμε με τις διαστρεβλώσεις μας
για να βοηθήσεις κάποιον άνθρωπο, δεν χρειάζεται τουλάχιστον να έχεις θεραπεύσει σε ένα ποστοστό τον εαυτό σου?Κι αν εμεις ειμαστε για να τους βοηθησουμε να ερθουν πιο κοντα στο Φως
τα μαθήματα θα τα πάρεις ούτως η άλλως Γιώργο, με κάποιον τρόπο...Δεν μπορείς να αποφεύγεις τις καταστάσεις, επειδή θα αποφεύγεις στην αρχή κάποιους ανθρώπους που σε βγάζουν απο την προσπάθειά σου...Κι αν αυτοι είναι εκει διότι πρεπει να παρουμε τη συγκεκριμενη στιγμη να παρουμε συγκεκριμενα μαθηματα στη Ζωη μας?
Αυτη την ερωτηση την έχω κάνει και εγώ ως άλλοθι προν τον εαυτο μου, όταν μου μιλούσε και με συμβούλευε να φυγω με ελαφρα πηδηματάκια από ανθρωπους και καταστασεις και ΔΕΝ τον άκουγα και έκανα το αντιθετο.Αλλα οταν καποιος τρεχει και δεν τα καταφερνει,τον παραταμε εκει?Ή τον βοηθαμε?
πόσο δίκιο έχειςΠόσοι τελικά γύρω μας , ζητάνε βοήθεια, ή τη δέχονται?
Ακριβώς αυτή την κουβέντα είχα μόλις τώρα στη δουλειά με μια συνάδελφο.Vaso έγραψε:
Για μένα ήταν πολύ λειτουργικό να δώσω προσοχή πρώτα στον εαυτό μου, ώστε να μπορώ να δίνω από την πληρότητά μου και όχι από το υστέρημα μου...
Ε ενταξει τα είπες όλα..!
Πρώτα ο Εαυτός!
Πώς θα δώσουμε από άδειο ποτήρι νερό να ξεδιψάσει ο διπλανός? Rose
Σ' ευχαριστώ Ντάνυ. Αυτό κάνω τον τελευταίο καιρό και δεν το είχα συνειδητοποιήσειΣυμπόνοια δεν είναι να έχω κατανοήσει την κατασταση του άλλου , και να έχω αποφάσισει ΕΓΩ ότι θα πρέπει να πάρει το δρόμου ΜΟΥ για να σωθει...
Πόσοι τελικά γύρω μας , ζητάνε βοήθεια, ή τη δέχονται?
Εχω ερθει σε δυσκολη θέση εξαιτίας αυτης της ψευτοσυμπόνοιας που είναι βαθυτερα και πάλι η ανάγκη μου να γίνω αποδεκτή με τον νεο μου ρόλο και έχω αποφασισει ότι θα λειτουργώ με διακριση υπερ του Εαυτού μου χωρις να "τραβηξω" κανεναν που δεν το χρειάζεται!
Indragostit
Vaso έγραψε:όταν μέσα μας υπάρχει δυσαρμονία, Δημήτρη, την αποδίδουμε αμέσως στους άλλους...Και με αυτόν τον τρόπο την εξιλεώνουμε...Κάνουμε πως δεν υπάρχει αφού προκαλείται από κάποιον...΄Ετσι αντί να νιώσουμε μέσα μας την δυσαρμονία σαν κάτι δικό μας που χρειάζεται να γίνει πάλι λειτουργικό, προσπαθουμε να "εξοντώσουμε" τον "αντίπαλο"...
στην ουσία όμως αυτό που κάνουμε είναι να "εξοντώνουμε" τον εαυτό μας, δίνοντάς του επιχειρήματα, ασύμβατα με το μέσα μας!
![]()
![]()
...Απόγευμα Πέμπτης και να ένα ωραίο θέμα προς συζήτηση.Βασούλα έγραψε:έτσι για να έχουμε να λέμε...
γνωρίζουμε κάποιους ανθρώπους και τους δίνουμε "χώρο" στην ζωή μας!
Μπορούμε να πούμε ότι τους αγαπήσαμε...
Νιώσαμε καλά μαζί τους, ήταν ιδιαίτεροι για εμάς...
Μοιραστήκαμε λέξεις και σκέψεις μαζί τους...
Σκεφτήκαμε ότι η συνάντησή μας ήταν πραγματικά ευλογημένη
και ξαφνικά...
τους διαγράφουμε από την ζωή μας...
φυσικά δεν γίνεται τιποτα ξαφνικά...πάντα προετοιμάζεται μέσα μας για να γίνει...
Γελαστήκαμε ή μας ξεγέλασαν?
Δεν είδαμε ή δεν μας έδειξαν?
Εσείς τι νομίζετε ότι συμβαίνει στην διακοπή μιας σχέσης?
Είτε συντροφική, είτε φιλική?
Vasoula έγραψε: ↑23 Ιουν 2011 8:06 am είναι το πιο αυθεντικό αίσθημα, αυτό της ευγνωμοσύνης για όλα αυτά που γίνεσαι μαζί με τους άλλους!
Η Ζωή δεν χρειάζεται τίποτα πολύπλοκο για να κάνει την Ψυχή μας να ανθίσει στον μοναχικό της δρόμο προς τον θεό, πέρα από το να μπορεί να μοιράζεται αγάπη, ενδιαφέρον, στοργή, φροντίδα και με άλλους ανθρώπους, με τον πιο απλό τρόπο
Ας πούμε ότι κάθε τι πνευματικό που νιώθουμε στην ψυχή μας, δεν είναι μια Αλήθεια που χρειάζεται να εξερευνήσουμε, όμως ο Εαυτός μας είναι μια Αλήθεια από μόνη της, που δίνει νόημα στην Ζωή μας, αν μπούμε στην διαδικασία να τον γνωρίσουμε σε βάθος Αυτός δεν είναι ουτοπία !!! Αν τον γνωρίσουμε περισσότερο, δεν θα τον υποτιμήσουμε ποτέ ξανά, ποτέ δεν θα υποτιμήσουμε τους άλλους θα σταματήσουμε να κρίνουμε οτιδήποτε δεν μας αρέσει ή δεν μας ταιριάζει ΄Όλα στην Ζωή είναι διαφορετικά πολύχρωμα λουλούδια, που σχηματίζουν έναν κήπο!
Αποκτά άλλο ενδιαφέρον η καθημερινότητα, όταν την παρατηρείς από μια οπτική που «βλέπει» τα πάντα μέσα από την οικειότητα, το ενδιαφέρον, την αγάπη ΄Όταν νιώθεις ότι δεν υπάρχει τίποτα που δεν μπορείς να «ξεπεράσεις», κανένα πρόβλημα που παραμένει άλυτο, κανένας άνθρωπος που χρειάζεται να «μισήσεις», όταν ο Εαυτός σου δεν γίνεται το κέντρο του κόσμου που όλοι χρειάζεται να γυρίζουν γύρω από αυτόν, όταν τα πάντα κυλούν αρμονικά και όχι μέσα στα σενάρια του μυαλού μας, τότε βγαίνεις από την «απομόνωση» της χωρίς νόημα ζωής, γιατί όλα έχουν νόημα και σκοπό!
![]()
![]()
![]()
![]()
Ε, μα ναι!!!Βασούλα έγραψε:Και αν έχουμε κατά νου το ρητό που λέει "δεν με νοιάζει πως είσαι εσύ, αλλά πως γίνομαι εγώ μαζί σου" τότε έχουμε και τα εργαλεία να δουλέψουμε τα ατίθασα κομμάτια του "εγώ" μας που θέλουν να επιβάλλουν τις προσδοκίες μας στον άλλον...
...Αυτό έτσουξε! Να μην το πω;Βασούλα έγραψε:Χωρίς σχέση καμία ελπίδα δεν έχουμε να δούμε αυτά τα ατίθασα κομμάτια του "εγώ" μας...
Το να κάθεσαι ήσυχα ήσυχα στο σπίτι σου, σε αφήνει μεν στην ηρεμία σου, αλλά σου αφαιρεί το δικαίωμα να δεις τα ατίθασα αυτά κομμάτια σου και συνεπώς και τα λάθη, που γίνονται από΄την συναισθηματική ανωριμότητα