Μόνο θα ήθελα να μοιραστώ...

[Θοδωράκος]

Μανούλη τι όμορφα!

[Δωρουλα]

Μανούλη μου, τι όμορφα

[ΙΩΑΝΝΑ]

τι ωραία Μανούλι

[nondas]

Μάνο μου

[Μάνος]

[Giorgos Agelis]

πολύ χαιρομαι Μανούλη μου που πήγαν όλα καλά

[Λιζούλα]

Μανούλη

[konstantinos s.]

Τι όμορφα Μανούλη μου!

[Ellaki]

Μανούλη μου τέλεια τα νέα σου και χαίρομαι πάρα πολύ

[margaritarenia]

Μανουλη υπεροχα νεα

[Μάνος]

Ευχαριστώ πολύ παιδάκια!

[Μπεττουλα]

τι τελεια Μανουλη!!!

[Kellaki]

Πόσο τέλεια νεάκια Μανούλη!!! νιιιιι!!!!

[Μάνος]

[Μάνος]

Παιδάκια γλυκά!

Λοιπόν, επιστρέψαμε από τας διακοπάς μας και έχω μπει για τα καλά στη ρουτίνα! Κάθε πρωί ξυπνάω με χαρά για να πάω στο γραφείο και να συνεργαστώ με τους συγκεκριμένους ανθρώπους.

...Και ενώ η χαρά καλά κρατεί, που και που, όπως σήμερα καλή ώρα, τρώω κάτι ήττες απογοήτευσης και νιώθω πραγματικά το φορτίο όχι απλώς βαρύ, αλλά δυσανάλογο για αυτό που μπορώ να σηκώσω. Δεν θα μπω σε λεπτομέρεις γιατί δεν υπάρχει λόγος, αλλά μέρα με τη μέρα ανακαλύπτω ότι το μπάχαλο που επικρατεί εκτός του ότι είναι πολυεπίπεδο, δεν έχει τέλος! Προσπαθώ να μένω ψύχραιμος, έχοντας εμπιστοσύνη στις ικανότητες μου, αλλά μέχρι πότε; Δεν ξέρω... Νιώθω πως μου δίνει πολύ άγχος η όλη κατάσταση, αλλά μου έρχονται στο μυαλό τα λόγια της Βασούλας (την Πρωτοχρονιά) που μας είπε για το άγχος και κάπως φρονιμεύει ο νους μου.

Πάμε τώρα σε θέματα εκτός δουλειάς. Με την θεατρική ομάδα έχουμε μπει πυρετωδώς σε ρυθμούς προβών και προετοιμασίας για την παράσταση που θα ανεβάσουμε τέλος Μαρτίου. Αυτό είναι κάτι που πραγματικά με έχει πολύ ενθουσιάσει. Ούτε εγώ ο ίδιος το πιστεύω ότι μου συμβαίνει μετά από τόσα χρόνια! Στο μεταξύ με τα παιδιά της ομάδας περνάμε καλά μεταξύ μας και συνέχεια μετά από κάθε πρόβα βγαίνουμε πράγμα που μας κάνει να γνωριζόμαστε όλο και καλύτερα. Και είναι τόσο όμορφο που περνάμε καλά. Γελάμε, μιλάμε, μοιραζόμαστε σκέψεις, άγχη, αγωνίες... Είναι πολύ ωραία.

Θα σας πω κάτι που μου έκανε εντύπωση και το οποίο συνέβη το περασμένο Σάββατο. Η πρόβα τελείωσε 1.30 το μεσημέρι. Κανονίσαμε λοιπόν και πήγαμε σε ένα μεζεδωπολείο με ζωντανή μουσικούλα (τύπου Ελλάδας) και περνούσαμε πολύ ωραία. Φάγαμε, ήπιαμε, τα είπαμε, χορέψαμε, τραγουδήσαμε, όλα τα κάναμε. Κάποια στιγμή, κάποιος πέταξε την ιδέα να παίξουμε ένα παιχνίδι τύπου επιτραπέζιο. Έλα όμως που η ώρα είχε περάσει και είχε πάει 8 το βραδάκι! ...Έπρεπε λοιπόν να φύγουμε γιατί το μαγαζί είχε ήδη άλλη κράτηση. Τέθηκε λοιπόν η ιδέα να μαζευτούμε σε κάποιο σπίτι. Σπίτι από εδώ, σπίτι από εκεί, πουθενά σπίτι!!! Και εκεί ήταν που έπαθα το σοκ! Παιδιά από ηλικία 25-45 και κανένας δεν έμενε μόνος του. Κανένας δεν μπορούσε να φέρει φίλους σπίτι του. Όλοι συγκατοικούσαν και κανείς δεν είχε τον δικό του χώρο! Απίστευτο;;; Βασικά, μου έκανε τόση εντύπωση από κόσμο που είναι ακόμα και δεκαετία στο Λονδίνο και που εξακολουθεί να συγκατοικεί! Οκ, την ήττα μου την έφαγα, για να τα λέμε όλα!

Αυτά από μένα!


Εσείς;
Τι έχετε να μου πείτε;
Ακούω τα νεάκια σας...