Στο διπλανό δωμάτιο, στο σπίτι που μένω τώρα στο Λονδίνο, μένει μια κοπέλα, με την οποία έχουμε μια αρκετά καλή επικοινωνία. Σε μια από τις συζητήσεις μας μου μοιράστηκε πως αντιμετωπίζει κρίσεις πανικού. Μου εξέφρασε έναν μεγάλο φόβο της. Φοβάται ότι θα την πιάσει σε ανύποπτο χρόνο και ότι θα είναι είτε μόνη της (που το προτιμά, γιατί δεν θέλει να δείξει στους άλλους το παραμικρό), είτε με κόσμο (που θα έρθει σε πολυ δύσκολη θέση και θα νιώσει ακόμα μεγαλύτερη πίεση). Φοβάται ότι ο κόσμος θα την περάσει για τρελή και πως αν κάποια στιγμή το νιώσει να έρχεται, δεν είναι πάντα εύκολο να σηκωθεί και να φύγει από εκεί που βρίσκεται... από έναν καφέ πχ ή από ένα ραντεβού... Τι να πει; Φεύγω γιατί το νιώθω να έρχεται;
Την άκουγα προσεκτικά και παραγματικά σφιγγόταν η καρδιά μου με αυτά που μου έλεγε... Δεν ήξερα πως να την βοηθήσω και τι να της πω όταν με ρώτησε αν είχα κάποια ιδέα για το πως μπορεί να το αντιμετωπίσει. Σε πρώτη φάση, την ευχαρίστησα που το μοιράστηκε μαζί μου και αυτό που της είπα, από την εμπειρία μου, είναι ότι μέσα μας έχουμε μεγάλη δύναμη για να ξεπεράσουμε πολλά πράγματα. Απλά δεν τον ξέρουμε! Μερικές φορές δίνουμε πολύ χώρο στον φόβο και στα δυσάρεστα συναισθήματα που σε πρώτο επίπεδο δεν ξέρουμε από που μας ήρθαν ή ακόμα χειρότερα δεν τα αναγνωρίζουμε καν.
Της είπα επίσης ότι δεν σημαίνει πως κάποιος που αντιμετωπίζει ένα τέτοιο πρόβλημα είναι σώνει και καλά τρελός ή ψυχάκιας. Απλά θα πρέπει να το αναγνωρίσει, να το αποδεχτεί και να προσπαθήσει να βοηθήσει τον εαυτό του. Δυστυχώς πολύς κόσμος έχω ακούσει να αντιμετωπίζει κάτι τέτοιο, και πως δεν έχει καμία λογική το να κάψει κανείς όλες του τις δραστηριότητες φοβούμενος μήπως τον πιάσει κάποια κρίση πανικού. Της είπα να προσπαθεί να σκέφτεται όμορφα πράγματα. Κάτι που θα την κάνει να χαμογελάσει, μια ωραία ανάμνηση κλπ ή να φέρνει στο μυαλό της πράγματα που μπορούν να αποπροσανατολίσουν τις δυσάρεστες σκέψεις της, όπως πχ τι θα μαγειρέψει, τι θα φορέσει αύριο κ.α. Της μοιράστηκα επίσης το πρόβλημα που αντιμετώπισα πριν χρόνια με την κατάθλιψη και πως θεραπείες υπάρχουν διάφορες ώστε να βοηθηθηούμε. Ανάλογα στον καθέναν τι "κουμπώνει" καλύτερα. Για κάποιον μπορεί να είναι τα χάπια, για κάποιον άλλον μπορεί να είναι η ψυχανάλυση, για κάποιον το ρέικι, για κάποιον άλλον ο βελονισμός, κλπ...
Ένα βράδυ αργά την έπιασε μια μεγάλη κρίση και σκεφτόταν να έρθει να με ξυπνήσει για να πάμε στο νοσοκομείο, παρ' όλο που ήξερε πως δεν θα την βοηθούσαν εκεί επί της ουσίας. Ένιωθε να την πλακώνουν οι τοίχοι και τελικά κατάφερε να βγει έξω για περπάτημα μέσα στη μαύρη νύχτα. Της είπα πως ότι χρειαστεί και όποια ώρα και αν είναι εγώ θα είμαι εδώ. Από ότι μου είπε την κάνει να νιώθει μεγάλη ασφάλεια το γεγονός ότι κάποιος μέσα από το σπίτι ξέρει και πως μπορεί να μοιραστεί πράγματα μαζί του.
Ήρθε το επόμενο βράδυ και μου είπε πως είχε τρομάξει πάρα πολύ με αυτό που της συνέβη γιατί ήταν η χειρότερη της φορά και πως έκλεισε ραντεβούυ με ψυχολόγο για να ξεκινήσει συνεδρίες, γιατί έτσι νιώθει ότι θα βοηθηθεί. Την συμβούλεψα να κάνει αυτό που νιώθει ότι θα την βοηθήσει, χωρίς να την νοιάζει το τι θα πει ο καθένας ή για το τι γνώμη θα σχηματίσει και της είπα πως όλα καλά θα πάνε...
Δεν ήξερα τι άλλο να πω, τι άλλο να κάνω για να την βοηθήσω. Παράλληλα είχα στο μυαλό μου να μην πάρω ούτε το ρόλο του μπαμπά (είναι πιτσιρίκα - 28 χρονών) αλλά ούτε και τον ρόλο του σωτήρα και προσπάθησα να είμαι απλά ανθρώπινος... Την γνώμη μου της την είπα εφόσον με ρώτησε και μέχρι εκεί.
Κάθε φορά που τη βλέπω από τότε, ποτέ δεν την ρωτάω για το πως είναι, πως νιώθει, τι έγινε με τον γιατρό κλπ. Νομίζω πως έτσι θα είναι σα να την διαχωρίζω μέσα μου ότι χρήζει επιπλέον προσοχής και ίσως σαν να της στοχοποιώ κάθε φορά το "πρόβλημα" της. Προτιμώ να την αντιμετωπίζω όπως θα αντιμετώπιζα οποιονδπήοτε φίλο μου...
Αυτά...