Επικοινωνία με το "ορατό" αόρατο!

[Επισκέπτης]

χα χα χα Τζίλντα είσαι απαιχτη χι χι χι

[Επισκέπτης]

[ksan8oula]

γιαννιο που χαθηκες εσυυυ
που την πετυχες την νεραιδουλα βρε

[Επισκέπτης]

χαθηκα στα δαση.... ειχα παει για κυνηγι νεραιδων!!!

[Vasoula]

ήθελε να διαπιστώσει αν έχουν πιπί...


Γιαννάκηηηηηηη έχουν?

[Επισκέπτης]

τελικα δεν εχουν πιπι!!!

αντμιν εισαι.... μου δινεις την αδεια να σου πω τι εχουν??? 8)

[Δωρουλα]

[Ellaki]

Γιαννάκη περίμενε να κλείσω τ' αυτιά μου

[Επισκέπτης]

Ήσουν στην άκρη και προσπαθούσα να σ΄αγγίξω...
Ήσουν για μένα αυταπάτη που προσπαθούσα να σε κάνω αγάπη...
Ήσουν ένα όνειρο μικρό και προσπαθούσα να πιαστώ μέσα σ΄ αυτό...
Ήσουν ένας κτύπος στην καρδιά, ένα κλαψούρισμα την νύχτα με χιονιά...
Ήσουν για μένα μια ζωούλα, μια μικρή νεραϊδούλα...
Ήσουν ένα ροζ φιογκάκι, στην άκρη του ματιού μου ένα δάκρυ.
Ήσουν για μένα ένα αστέρι, ένα νανούρισμα φεγγάρι να μου φέρει.

..αφιερωμένο σε ότι θέλουμε... και δεν το έχουμε...

[Vasoula]

να το αντιστρέψουμε ?

αφιερωμένο σε ότι έχουμε και δεν το θέλουμε...

γιατί τις περισσότερες φορές δεν ξέρουμε ούτε τι θέλουμε, ουτε τι έχουμε...

[Danielli]

να το αντιστρέψουμε ?

αφιερωμένο σε ότι έχουμε και δεν το θέλουμε...

γιατί τις περισσότερες φορές δεν ξέρουμε ούτε τι θέλουμε, ουτε τι έχουμε...

Ξανα-μανα-ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ

[Επισκέπτης]

να το αντιστρέψουμε ?

αφιερωμένο σε ότι έχουμε και δεν το θέλουμε...

γιατί τις περισσότερες φορές δεν ξέρουμε ούτε τι θέλουμε, ουτε τι έχουμε...

Νεραιδουλη παρε να εχεις... 8)

[Επισκέπτης]

Συνηθισες του αερα τους ζωηρους ηχους
καθως εσπαγε επανω στα γυαλινα δεντρα
συνηθισες να χορευεις στ' ολολευκο φως
που μεσα απ' τα φυλλα χυνοταν σα ψεμα.

Πετουσες ψηλα με τα φτερα σου τριγυρω
μα ποτε δεν βγηκες στο καθαρο αερα
το κοσμο του δασους δεν αφησες πισω
καθως φοβοσουν να πας λιγο πιο περα.

Πετα ψηλα...
Νεραιδουλα του δασους
χορεψε στ όνειρο
με τ' ασημενια σου φτερα
νεραιδα εισαι
που πηγ' η μαγεια
σκορπα τη τριγυρω
κι αγαπα ξανα...

Μου θυμησες οσα εψαχνα ν' αγαπησω
μα οταν με ειδες ετρεξες να κρυφτεις
εγω το κοσμο σου δεν ηρθα να διαλυσω
απλα να σου πω πως μεσα μου ζεις.

Ποθουσες την αγαπη μα σιωπουσες δειλα
ζητουσες παντα μα ποτε δεν τολμουσες
κι αν παντα ο ερωτας σε πουλουσε φθηνα
ηρθε η μερα να σου χαρισω οσα ζητουσες.

Πετα ψηλα...
Νεραιδουλα του δασους
χορεψε στ όνειρο
με τ' ασημενια σου φτερα
νεραιδα εισαι
που πηγ' η μαγεια
σκορπα τη τριγυρω
κι αγαπα ξανα...

[Επισκέπτης]

Κάπου πολύ μακριά, εκεί που πόδι ανθρώπου δεν έχει πατήσει ποτέ, σε ένα πανέμορφο δάσος με ξεχωριστή βλάστηση ζούσε ανάμεσα σε άλλες μια μικρή νεραιδούλα που τη λέγανε Νεφέλη.
Είχε μακριά καστανόξανθα μαλλιά και μεγάλα εκφραστικά πράσινα μάτια.
Τα φτερά της είχαν όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου και αυτό έκανε τις άλλες νεράιδες να την ζηλεύουν.
Καμιά δεν είχε τόσο πανέμορφα φτερά.
Η Νεφέλη ωστόσο δεν ήταν η πιο όμορφη από τις υπόλοιπες αλλά είχε την πιο καλή καρδιά, και αυτό την έκανε να ξεχωρίζει. Η καλοσύνη της και η αγάπη της την είχε κάνει την πιο αγαπητή σε όλα τα ζωάκια του δάσους.
Ήταν πάντα η πρώτη που θα τους βοηθούσε στο οτιδήποτε, η πρώτη που θα τους συμβούλευε σε ότι ήθελαν και η πρώτη που θα στεκόταν δίπλα τους σε ότι θα τους συνέβαινε.
Η καρδιά της ήταν τόσο μεγάλη που μπορούσε να χωρέσει μέσα της όλη η πλάση.
Μεγαλώνοντας η νεραιδούλα και βλέποντας όλους τους φίλους της να βρίσκουν το ταίρι τους άρχισε να νιώθει μόνη.
Ο φίλος της ο αετός της κράταγε παρέα και της έλεγε ότι με τόση ομορφιά και καλοσύνη που έχει, σύντομα θα την αγαπήσει κάποιος πραγματικά, φτάνει να το θελήσει και εκείνη. Ξαπλωμένη μια μέρα σε ένα μανιτάρι σκεφτόταν ότι είναι υπέροχο όλοι να σε αγαπάνε σαν φίλη, αλλά αυτό αρκεί;
Ο ήλιος άκουσε τον μονόλογο της και την πλησίασε....’ρχισε να της κάνει κομπλιμέντα και να της λέει πόσο αγαπητή του ήταν.
Τις χάιδεψε τα μαλλιά με τις ακτίνες του και την έκανε να χαλαρώσει.
Τις μιλούσε και την υπνώτιζε με τη ζεστασιά του.
Μέρα με την ημέρα άρχισε να της λέει ότι την αγαπά και η νεραιδούλα κολακεύτηκε.
Η καρδιά της άρχισε να χτυπά δυνατά και ένιωσε ένα σκίρτημα...Ανυπομονούσε τα βράδια να περάσουν οι ώρες να δει τον αγαπημένο της ήλιο.
’ρχισε να πονά που δεν μπορούσε να τον έχει συνέχεια μαζί της.
Της έλειπαν τα βράδια η ζεστή του αγκαλιά.
Μετά από καιρό και καθώς μιλούσαν μεταξύ τους για την αγάπη τους εκείνη του ζήτησε να κάνουν κάτι να είναι μαζί συνέχεια.
-Μα πως μπορώ, ; Εγώ είμαι εδώ για όλους, δεν μπορώ να κάνω κάτι...
-Αν δεν μπορείς, θα κάνω εγώ. Θα έρθω μαζί σου. Θα με πάρεις αγκαλιά και όταν θα πηγαίνεις για ύπνο θα κοιμόμαστε μαζί, του είπε.
Ο ήλιος χαμογέλασε. Του άρεσε η ιδέα. Ας προσπαθούσε επιτέλους κάποια να έρθει να τον βρει...Ποτέ καμιά από αυτές που είχε αγαπήσει δεν το είχε σκεφτεί.
Ετσι λοιπόν την επόμενη μέρα, η Νεφέλη το πήρε απόφαση και άρχισε να πετά και να ανεβαίνει όλο και πιο ψηλά.
Ήθελε πολύ να φτάσει τον αγαπημένο της ήλιο και να τον πάρει αγκαλιά.
Ανεβαίνοντας η ζέστη άρχισε να γίνεται αφόρητη. Εκείνη επέμενε να ανεβαίνει.
Το λευκό της δέρμα της άρχισε να κοκκινίζει, και τα μαλλιά της να καίγονται. ’ρχισε να πονά αλλά το πείσμα της δεν σταμάταγε. Αγαπούσε πολύ τον ήλιο της και δεν θα εγκατέλειπε ότι και να γινόταν. Όμως δεν ήταν μόνο στο χέρι της.
Τα όμορφα φτεράκια της άρχισαν να καρβουνιάζουν και να διαλύονται.
Πριν καλά καλά καταλάβει τί γίνεται, ίσα που πρόλαβε να φωνάξει τον ήλιο αλλά εκείνος δεν την άκουσε...Η μικρή νεραιδούλα άρχισε να πέφτει στο κενό με δύναμη, ώσπου για καλή της τύχη έσκασε πάνω σε ένα μεγάλο πλατύφυλλο και από εκεί στο γρασίδι δίπλα στη λιμνούλα.
Έμεινε εκεί αναίσθητη για πολύ ώρα. Όταν ξύπνησε πονούσε σε όλο της το κορμί.
Τα ματάκια της άνοιξαν διάπλατα όταν αντίκρισε το είδωλο της στην λίμνη. Τίποτα πια δεν θύμιζε την όμορφη Νεφέλη.
Το δέρμα της είχε κοκκινίσει και είχε βγάλει εξανθήματα, τα μαλλιά της είχαν καεί, το σώμα της αιμορραγούσε από πολλά σημεία και τα όμορφα φτερά της..αχ..τα όμορφα φτερά της, είχαν χαθεί για πάντα....
Έμεινε εκεί να κλαίει με λυγμούς για την χαμένη ομορφιά της και για το χαμένο όνειρο της.
Έψαξε να βρει τον ήλιο, τον αναζήτησε για ώρα αλλά εκείνος λες και κατάλαβε το λάθος του, κρύφτηκε πίσω από τα σύννεφα και αναζήτησε άλλη αγάπη, πιο όμορφη κάπου μακριά.
Την Νεφέλη την πήρε ο ύπνος θρηνώντας πια και την χαμένη της αγάπη. Την άπιαστη αγάπη ενός ψεύτη ήλιου...
Ένα χάδι της διέλυσε το όμορφο όνειρο με τον ήλιο...άνοιξε τα ματάκια της και αντίκρισε την τρομαγμένη ματιά του αγαπημένου της αετού.
Την βοήθησε να σηκωθεί και της έδωσε νερό να πιει. Εκείνη με βουρκωμένα μάτια του εξιστόρησε ότι είχε γίνει. Εκείνος την έβαλε κάτω από τα φτερά του και κλάψανε μαζί για ώρες...
Η συντροφιά του της είχε γίνει απαραίτητη. Τα φτερά της δεν υπήρχαν πια και δεν μπορούσε να πετάξει, να νιώσει ελεύθερη.
Το κορμί ακόμη πονούσε και ο αετός ήταν ο μόνος που την έκανε να ξεχνάει.
Περνούσε ώρες κοντά της προσπαθώντας να την κάνει να γελάσει. Σύντομα άρχισε να την βάζει και στο ράχη του και να την πηγαίνει μικρές όμορφες βόλτες...έτσι όπως μόνο αυτός ήξερε.
Ο καιρός περνούσε και ο πόνος άρχισε να φεύγει από τη Νεφέλη.
Ο ήλιος φάνταζε στα μάτια της αλλά και στην καρδιά της πια μακρινός.
Τα μαλλιά της ξαναμάκρυναν, η επιδερμίδα της έγινε καλύτερη αλλά τα φτερά της είχαν χαθεί για πάντα.
Η σχέση της με τον αετό είχε γίνει σχέση εξάρτησης. Ήταν για εκείνη το στήριγμα της, ο φίλος της, το παρεάκι της. Αναζητούσε καθημερινά να τον δει και εκείνος το ίδιο και μαζί περνούσαν υπέροχα.
Ακόμα και όταν εκείνη μελαγχολούσε, αυτός ήταν εκεί για να της προσφέρει την φτερούγα του και εκείνη να κουρνιάσει μέσα της. Κάποια μέρα όπως οι άλλες και ενώ ο αετός καθόταν αγκαλιά με την Νεφέλη και χαζεύανε τη λίμνη, γύρισε, την κοίταξε και της είπε το δικό του καημό.
Την αγαπούσε τόσο καιρό αλλά φοβόταν να της το πει. Αυτή ήταν μια νεράιδα, πάντα όμορφη στα μάτια του, ενώ εκείνος ήταν απλά ένας μαύρος άσχημος αετός.
Η Νεφέλη άπλωσε τα χεράκια της γύρω από το λαιμό του και τον έσφιξε με όλη της την αγάπη.
’φησε την ταλαιπωρημένη καρδιά της να σπάσει τα δεσμά και να κάνει χώρο για τον αετό της, για το φίλο της και αγαπημένο της πια...
Ο πρώτος καιρός ήταν ονειρικός...οι δυό τους ήταν συνέχεια μαζί. Εκείνος πετούσε σπάνια – όσο και αν το λάτρευε – και αφιέρωνε όλο το χρόνο στη νεραιδούλα του.
Περνούσαν πολλές ώρες μαζί και σπάνια ο αετός έφευγε να πάει να κάνει μια βόλτα να ξεμουδιάσει τα φτερά του.
Πολλές φορές έπαιρνε μαζί και την αγάπη του και προσεχτικά της έδειχνε το κόσμο από τόσο ψηλά.
Η αγάπη του όμως για το δυνατό, γρήγορο και επικίνδυνο πέταγμα πάνω από τα βουνά άρχισε να του λείπει. ’ρχισε δειλά δειλά να λείπει λίγες ώρες από τη Νεφέλη.
Εκείνη τον περίμενε καρτερικά γιατί ήξερε ότι δεν θα μπορούσε να του το στερήσει αυτό.
Οι φίλοι της τα ζώα της κρατούσαν παρεούλα μέχρι να κουραστεί ο καλός της και να επιστρέψει στην αγκαλιά της.
Με το καιρό ο χρόνος μεταξύ τους είχε μειωθεί αρκετά και η νεραιδούλα άρχισε να νιώθει μόνη της.
Όταν εκείνος πήγαινε για χαμηλές ήρεμες πτήσεις την έπαιρνε μαζί του αλλά αυτό τελευταία είχε αρχίσει να γίνεται σπάνια.
Εκείνος αγαπούσε πολύ την Νεφέλη αλλά είχε κουραστεί να κάθεται με τις ώρες χωρίς να πετά.
Η Νεφέλη αν τον αγαπούσε πραγματικά θα έπρεπε να καταλάβει. Από την άλλη η νεραιδούλα άρχισε να νιώθει μοναξιά.
Έτσι λοιπόν μια μέρα που ο αετός πήγε να την βρει η Νεφέλη του ζήτησε να την παίρνει μαζί τους στις επικίνδυνες πτήσεις του.
-Δεν μπορώ να το κάνω αυτό Νεφέλη. Είναι επικίνδυνο για σένα, της είπε.
- Αν είχα τα φτερά μου και εγώ θα ήταν διαφορετικά. Τώρα μόνη, χωρίς φτερά νιώθω καταδικασμένη. Θέλω να πετάξω, μαζί σου. Κάποτε θυσίασα τα όμορφα φτερά μου για μια αγάπη άπιαστη.
Για σένα θα μπορούσα να θυσιάσω και την ίδια μου τη ζωή, αρκεί να σε έχω δίπλα μου.
Πάρε με μαζί σου, και κάνε με ευτυχισμένη. Δεν μπορώ άλλο την μοναξιά, του είπε.
Εκείνος σκέφτηκε ότι προτιμά χίλιες φορές να πετά παρά να είναι στο έδαφος.
Ας πετάει λοιπόν πιο προσεχτικά έχοντας μαζί του τη Νεφέλη. Και δέχτηκε.
Η Νεφέλη ανέβηκε στη φτερούγα του και σχεδόν κρύφτηκε από κάτω.
Ο αετός ξεκίνησε να πετά χαλαρά και άρχισε να ανεβαίνει. Οι κορφές στα βουνά ήταν για εκείνον τα αγαπημένα του σημεία.
Το κρύο εκεί πάνω άγγιξε μόνο τη μικρή νεραιδούλα.
Τα χεράκια της άρχισαν να παγώνουν και σφίχτηκαν πιο δυνατά. Ο αετός απολάμβανε τη πτήση του και σιγά σιγά άρχισε να δυναμώνει το πέταγμα του.
Πετούσε πια δυνατά και η μικρή νεραιδούλα δεν μπορούσε ούτε να πάρει ανάσα.
Εκείνος μέσα στη λαχτάρα του άρχισε να κάνει ακροβατικά. ’ρχισε να γυρίσει πλάγια, ανάποδα , να πέφτει στο κενό χωρίς να σκεφτεί ούτε για μια στιγμή τη Νεφέλη...Ζούσε το όνειρο του... Ο αντίλαλος του βουνού φώναξε το όνομα του και κείνος ξύπνησε ξαφνικά σαν από λήθαργο.
Τότε μόνο θυμήθηκε τη νεραιδούλα του.
Τα μάτια του άνοιξαν διάπλατα.
Γύρισε το λαιμό του και άρχισε να την ψάχνει. Δεν την είδε πουθενά. Σήκωσε τα φτερά του και άρχισε να την φωνάζει δυνατά...
-Νεραιδούλα μου....Νεραιδούλα μου..;;;
και τα μάτια του πλημμύρισαν δάκρυα...
Αλλά η νεραιδούλα του δεν ήταν πια εκεί...

[kona]

Οι νεράιδες θα ΄ρθούν στα όνειρα σου, να σου τραγουδήσουν.
Μην τους κάνεις κακό γιατί χωρίς παραμύθια τη ζωή μας θα αφήσουν...

Κρύβονται πίσω από καλλυντικά, διακριτικά
Δίνουν χρώμα στη νυχτιά, δεν αντέχουν την ψευτιά.
Δεν δανείζουν το κορμί τους μόνο για μια βραδιά
Δεν χαρίζουν την ψυχή τους αν αυτή δεν αγαπά.
Δεν χορεύουν σε τραπέζια και δεν γδύνονται στις πίστες
Δεν αντέχουν τη μιζέρια, δεν ανήκουνε σε λίστες
Πλουσίων πελατών, ξεμωραμένων εραστών
Μα προσέχουν το παρόν, άφοβα για να κοιτούν το παρελθόν.
Αύριο, για τ΄αύριο φαντάζονται και μέχρι να ΄ρθει σε κομμάτια δεν μοιράζονται.

Φυλαχτό στο ραβδί τους η αγάπη,
Θα σ΄αγγίξει αυτό μονάχα αν δεν τους θυμίζεις κάτι.

Μεσ΄ τις πόλεις γυρνούν, τις καρδιές ντύνουν μ΄έντονους χτύπους
Τραγουδάνε γλυκά στης ψυχής μας τους όμορφους κήπους
Μακιγιάζ κι αν φορούν, να κρυφτούν θέλουν απ΄την κακία
Στο ραβδί τους κρατούν οι νεράιδες αγάπη,
Δίπλα σου υπάρχει μια!

Δε θα τρίξουν τα πλακάκια από μπροστά σου σαν περάσουν
Για δεν ντύνονται γυμνές τη λίμπιντο να ανεβάσουν
Υπάρχουν πάντα δίπλα μας, το μάτι δεν τις πιάνει
Γιατί ξέρουν και κρύβονται κακό να μην τις φτάνει.
Πληγώνονται πιο εύκολα μιας και αγαπούν στα αλήθεια
Και τύπους απορρίπτουνε που λένε παραμύθια.

Βιβλίο ανοιχτό αν είσαι εντάξει απέναντί τους
Για πάντα όμως χάνονται αν παίξεις μαζί τους.

Οι νεράιδες πονούν μα καταφέρνουν κι υπάρχουν ακόμα
Φταις εσύ, φταίω εγώ που θα μείνουν πιο λίγες σ΄αυτόν το αιώνα!

Κάθε δάκρυ τους πικρό λουλούδι στο χώμα
Κάθε γέλιο τους αστέρι λαμπερό στον ουρανό
Δες τη νύχτα τη φωτίζουν της αλλάζουνε χρώμα
Δεν θα γίνω υπαίτιος για άλλο λουλούδι πικρό!

Μεσ΄ τις πόλεις γυρνούν, τις καρδιές ντύνουν μ΄έντονους χτύπους
Τραγουδάνε γλυκά στης ψυχής μας τους όμορφους κήπους
Μακιγιάζ κι αν φορούν, να κρυφτούν θέλουν απ΄την κακία
Στο ραβδί τους κρατούν οι νεράιδες αγάπη,
Δίπλα σου υπάρχει μια!