Ο ΔΡΟΜΟΣ ΜΟΥ...

[konstantinos s.]

[Ελενίτσα]

[eirini]

[blue velvet]

[ARTYADIS]

[Leon1984rename011]

https://www.youtube.com/channel/UCNG7OB ... er_K0OLYSw" onclick="window.open(this.href);return false;

[Leon1984rename011]

https://www.youtube.com/channel/UCNG7OB ... er_K0OLYSw" onclick="window.open(this.href);return false;

[Μάνος]

Μεταξύ αυτού του εγώ και του Εγώ υπάρχει συνήθως μια τεράστια διαφορά αντίληψης…

Γιατί συνήθισα να κοιτάω το «πολύ» και να προσπαθώ να το χωρέσω στο «λίγο»
Συνήθισα στο «μικρό» που είναι «πολύ» φανερό στα μάτια μου και ξέχασα το «Μεγάλο» που είναι «λίγο» φανερό στον νου μου…

Μόνο αν αναρωτηθώ «ποιος περπατά μαζί μου» έχω την ευκαιρία να γνωρίσω αυτό το «λίγο» που η γνώση μου δεν το περιλαμβάνει, γιατί περπατά μαζί μου χωρίς να κάνει «θόρυβο»…

Η Σιωπή είναι ο Δρόμος μου…

Βασούλα μου αγαπημένη...

[Ellaki]

Είναι τόσο «λίγο» αυτό που με ενώνει με τον Εαυτό μου και τους άλλους, που η γνώση μου δεν το περιλαμβάνει…
Γιατί συνήθισα να κοιτάω το «πολύ» και να προσπαθώ να το χωρέσω στο «λίγο»
Συνήθισα στο «μικρό» που είναι «πολύ» φανερό στα μάτια μου και ξέχασα το «Μεγάλο» που είναι «λίγο» φανερό στον νου μου…

Αυτή την κουβέντα είχα με τον Εαυτό μου σήμερα.
Προσπαθώ να χωρέσω την Αγάπη στην καρδιά μου, ενώ η Καρδιά είναι στην Αγάπη.
Προσπαθώ να χωρέσω την Καρδιά μου στο σώμα μου, ενώ θα έπρεπε να χωρέσω το σώμα μου στην Καρδιά μου.
Στενή αντίληψη γιατί συνήθισα να κοιτάω την εικόνα των πραγμάτων και να ξεχνώ την ουσία τους.
<Ο Δρόμος μου> είναι ανοικτός μπροστά μου, αρκεί να αλλάξω οπτική.

[Μάνος]

Ελλάκι μου
Μεγαλώσαμε και όλα αυτά που αναφέρεις δεν υπήρχαν καν στον τρόπο ζωής μας, ενώ θα έπρεπε να ήταν αυτονόητα!
Αρχίσαμε σιγά σιγά να συνηθίζουμε και να προσαρμοζόμαστε σε αυτά τα δεδομένα, δίχως αντίσταση και με πολύ μεγάλη ευκολία εν τέλει. Έτσι μπήκαμε σε έναν βάλτο βολέματος που μας ρουφούσε όλο και πιο πολύ. Εστιάζαμε όχι σε αυτά που έχουμε αλλά στις ελλείψεις μας και πάντα κάποιος μας έφταιγε... πάντα κάποιος μας αδικούσε... Οι ελλείψεις αυτές έγιναν πολλές στα μάτια μας και γίναμε παρατηρητές της ίδιας μας της ζωής. Κάπως έτσι το νιώθω...
Φτάνει όμως με όλο αυτό. Αρκετά.

[Ellaki]

Πράγματι Μανούλη μου, φτάνει πια. Συγχωρούμε το μικρό και επιτρέπουμε στο Μεγάλο.

[Μάνος]