Οι γιατροί λόγω της ηλικίας της δεν μπορούσαν να της κάνουν εγχείρηση στα γόνατα και έτσι την περιέλαβε η αδερφή μου με το ρέικι.
Σήμερα είναι καλύτερα στην υγεία της, μα έχει κατανοήσει πολλά πράγματα που την βάρυναν και την καθήλωναν. Είναι 86 χρόνων και κάνει όλες τις δουλειές στο σπίτι, μαγειρεύει, σιδερώνει κλπ.
Το ρέικι την βοήθησε επί του πρακτικού, αλλά γίνεται σε καθημερινή βάση και με πολυ αγάπη από την αδερφή μου.
Δεν ξέρω αν η γιαγιά σου μπορεί να ανταπεξέλθει σε καθημερινή θεραπεία, αλλά τουλάχιστον εγώ από αυτό που έχω δει στους ηλικιωμένους, έχει ανταπόκριση, όταν κι εκείνοι άνοίγουν για την θεραπεία τους και την αφήνουν να συντελεστεί.
Η απώλεια ενός παιδιού φέρνει σοβαρό πλήγμα στους γονείς, που πολλές φορές αρνούνται και την ίδια τους την ζωή, προκαλώντας σιγά σιγά και την ασθένεια που τους αποδυναμώνει.
Η θεία μου, πχ. όταν έχασε το παιδί της σε ηλικία 40 ετών, άρχισε να παθαίνει αλτσχάιμερ και πέθανε από αυτήν την ασθένεια, αρνούμενη να δεχτεί την βοήθεια του ρέικι...
Αν μου μίλαγες για νεώτερη ηλικία θα σου έλεγα ότι η ολική θεραπεία θα συντελεστεί με παρατήρηση και γνώση του εαυτού και των συναισθηματικών μπλοκαρισμάτων.
Στους ηλικιωμένους φαίνεται να μην ισχύει αυτό, μια και είναι δύσκολο να κατανοήσουν πιο εσωτερικά τα θέματα, όμως απολαμβάνουν το ρέικι και ενδυναμώνονται, χωρίς φυσικά να αποθεραπεύονται (για να μην λέμε και ασάφειες).
Αυτή είναι η δική μου αντίληψη και εμπειρία.
