Μάλλον δεν έθεσα κατανοητά το περί κλάματος.Το κλάμα λόγω θλίψης είναι η απόρροια ενός συναισθήματος πόνου και σαφώς είναι ευεργετικό δεν αντιλέγω,ξεσπάει ο οργανισμός,απελευθερώνεται η καταπιεσμένη ενέργεια
Δεν ειναι πάντα ετσι Κριτόλαε....Υπάρχουν φορες που κλαίμε απο χαρά , απο ευτυχία η ανακούφιση. Οπως υπαρχουν και αλλες που ο πόνος είναι τοσο βαθύς που είναι βουβός. Ομως και στις δύο περιπτώσεις είναι η ενέργεια που ξεσπάει.
Όντως ο πόνος δημιουργεί ανάπτυξη,αλλά η ΥΠΑΡΞΗ ΤΟΥ ΠΟΝΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΠΤΥΞΗ.ΜΠΟΡΕΙΣ ΚΑΙ ΜΕ ΚΑΘΑΡΗ ΧΑΡΑ!!!!!
Και εγω είμαι απο αυτούς που υποστηρίζω την χαρά. Ομως είναι γεγονός οτι στις πλείστες των περιπτώσεων [ αν εξαιρέσουμε τους φύση ενορατικους και τα παιδιά τους αν....] οι υπόλοιποι μπαίνουν στο μονοπάτι της συνειδητής εξέλιξης μετα απο κάτι εντονο που τους ταρακουνάει και τους θυμίζει την απώλεια του εαυτού τους.
Και αυτό περιέχει αρχικά κάποιο πόνο.
Διαφορετικά θα ήταν παράδοξο στην υλιστική κοινωνία του σήμερα να αναρωτηθεί ο οποιοσδήποτε, την ωρα που όλα είναι χαρούμενα και βολικά, αν όντως είναι ετσι....και γιατί.....
Επίσης σχετικά με το θέμα μας .... αλλος κατα την γνώμη μου είναι ο χωρισμός μετα απο μια σχεση απλή και αλλος μετα απο μια κοινη συμβίωση που περιλαμβάνει και παιδιά.
Αλλάζουν τελείως οι συνθήκες ...