Μαράκι, αυτό που περιγράφεις είναι εξάρτηση στην εξάρτηση.
Παθολογικά δεν έχεις τίποτα μεν, αλλά σε λίγο θα έχεις.
Η ασθένεια δεν χτυπάει την πόρτα μας τυχαία...
Εμείς την δημιουργούμε με το μυαλό μας.
Για μένα ένα καλό κίνητρο, για να αντιστρέψω όλη την κατάσταση ήταν "θα κάνω το βήμα και αν πεθάνω, πέθανα...΄Ετσι να ζήσω, δεν υπάρχει καμία περίπτωση..."
Το πίστεψα και άρχισα την μάχη. Το ρέικι με βοήθησε αρχικά να δυναμώσω το ενεργειακό μου και το σώμα μου, ώστε να μπορώ να το στήσω απέναντι στον φόβο...΄Ορθια...
Με αυτήν την ενδυνάμωση, κατάφερα να μπω στα συναισθήματά μου...Σ' αυτά που κινούσαν υπόγεια τα νήματα της ζωής μου...
Ανακάλυψα πολλά πρότυπα που δυσκόλευαν την επαφή με τον εαυτό μου. Είχα ασυνειδητα φυλαγμένες εντολές μέσα μου, που δρούσαν ανενόχλητα, γιατί δεν τις έπαιρνα χαμπάρι.
Η αγάπη για μένα ήταν η μεγαλύτερη αποχή από μένα, γιατί μέσα μου υπήρχε μόνο φόβος. Για οτιδήποτε...΄Οτι περπατάει, πετάει, κινειται...
Και άρχισα σιγά σιγά μία μία φοβία να την ενσωματώνω σαν δικό μου μέρος, χωρίς κριτική και κρίση, με απόλυτη αποδοχή και παρατήρηση...
Θέλεις μεν βοήθεια, αλλά δεν σε νιώθω έτοιμη να την αξιοποιήσεις.
Και ξέρεις γιατί?
Γιατί η συνείδηση και η λογική σου λέει "θέλω να θεραπευτώ", αλλά υποσυνειδητα έχεις αφήσει τον φόβο να ελέγχει κάθε σου σκέψη και κίνηση. Είσαι σχεδόν διχασμένη...
Ετσι όπως γίνεται με τους ανθρώπους που ενώ δημιουργούν την ασθένειά τους, φοβούνται να παραδεχτούν ότι την απολαμβάνουν.
Μια φοβία-ασθένεια, τους βγάζει από την κίνηση της ζωής και αυτό είναι βολικο. Ο κόσμος έξω είναι "κακός" και εγώ δεν θέλω να συμμετέχω σ' αυτόν.
Αυτή είναι η εντολή που παίρνει ο εαυτός σου υποσυνείδητα.
Και για να έχει και μια δικαιολογία, ονομάζει αυτό το "βόλεμα", ασθένεια...
όπως καταλαβαίνεις, η μάχη δεν πρέπει να γίνει με τον έξω κόσμο...αλλά πρώτα με τον άλλον εαυτό, αυτόν που δεν γνωρίζεις, όμως υπάρχει.
Αφήσαμε τις ανάγκες και τις επιθυμίες μας "έρμαιο" στον έξω κόσμο, γιατί στην αντίληψή μας υπάρχει μόνο ο εξωτερικός εαυτός μας...Οι άνθρωποι δύσκολα αντιλαμβάνονται ότι δεν είναι μόνο "εγώ"...΄Οτι πίσω από αυτό που αντιλαμβάνονται σαν εαυτό, υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος με συναισθήματα κρυμμένα, που έχει χτίσει τείχη μεταξυ αυτού του εγώ και της ψυχής τους...
Χρειάζεται επιμονή και υπομονή, να γκρεμίζεις αυτούς τους τοίχους και να γίνεις ο Εαυτός σου...
Και όπως σου είπε και η Ιωάννα, κάθε βήμα ειναι και μια νίκη υπέρ της αγάπης και της ζωής σου...
Περιμένεις εξωτερική βοήθεια, αλλά -λυπάμαι που θα στο πω- δεν μπορεί κανείς να σε βοηθήσει, μακάρι να καταπιείς όλα τα ψυχοφάρμακα του κόσμου...Αν δεν φροντίσεις εσύ τον εαυτό σου, αν δεν στραφείς προς τα μέσα να τον συναντήσεις, πάντα θα αντιδράς με ότι έχεις μάθει ότι είναι εαυτός!
Και πάντα θα είσαι νικημένη...
Η ζωή δεν έχει μάχες, παρά μονο αγάπη...Για να την νιώσεις όμως, θα πρέπει να είσαι ΟΛΟΚΛΗΡΗ...και αυτή είναι η μεγαλύτερη υπηρεσία στον Εαυτό σου, που είναι κατ' εικονα και ομοίωση της θεότητας...