Ειχα διαβάζει την Μόμο κάπου στα 20-25. Τοτε πιστευα οτι οι κύριοι με τα γκριζα σακακια που κλέβουν τον χρόνο των ανθρώπων ειναι οι καπιταλιστές. Την διαβασα ξανα τώρα, εξι μήνες περιπου αφου μου την είχαν φέρει δώρο και μου εκανε τρομερη εντύπωση. Νομίζω ότι καλυτερη/απαλότερη περιγραφη των ασυνείδητων φόβων μας, των σκεπτομορφών μας, δεν θα μπορούσε να γίνει. Και μαλιστα σε ένα παραμύθι για μικρούς και μεγάλους!Περιφράφω καποια όπως τα θυμάμαι. Επισκεπτονται τους ανθρώπους, τους επιρεάζουν και μετά ξεχνιέται η συναντηση μαζί τους. Κλέβουν τον χρόνο, προσφέροντας μεγάλα ανταλλάγματα που αποδεικνύονται φρούδα. Δεν έχουν πραγματική υπάρξη, υπάρχουν επιδή τους το επιτρέπουμε και τρέφονται μόνο απο αυτό που κλέβουν. Οταν αλλάξουν τα δεδομένα εξαφανίζονται κλπ κλπ.
Περιγραφή των εκδοτών: Μια συναρπαστική παραβολή για την αεικίνητη, ανήσυχη εποχή μας, που διαδραματίζεται στη χώρα της φαντασίας. Παραμύθι και πραγματικότητα συνάμα, τωρινή και μελλοντική, γεμάτη ερωτηματικά που αντικαθρεφτίζονται στις μορφές και τα πεπρωμένα, να τι είναι η ιστορία της Μόμο.
Μέσα απ’ τα μάτια ενός μικρού κοριτσιού, της τρυφερής, γενναίας αλλά και αποφασιστικής Μόμο, ο κόσμος μας φαίνεται και σήμερα πλούσιος σε θαύματα και μυστήρια όσο και σε περασμένες εποχές. Κι ο χρόνος που κυλά, είναι ο μεγαλύτερος πλούτος μας, είναι η ζωή και η ζωή ζει μέσα στην καρδιά. Είναι το ζωντανό σύμβολο που επικυρώνει την ανάγκη του ανθρώπου ν’ αγωνιστεί για ό,τι ανθρώπινο υπάρχει μέσα του.
Ας αφησουμε την κριτική για τους ανθρώπους γύρω μας και ας ακολουθησουμε τον δρόμο που δείχνει η καρδιά μας.
, μου έκανε κλίκ για την στιγμή μου 
