<< Ο ίδιος ο θυμός δεν είναι ούτε όμορφος, ούτε άσχημος. Όταν ο Ιησούς θυμώνει, είναι μια καθαρή μουσική, ακόμα και ο θυμός! Όταν παίρνει το μαστίγιο και διώχνει τους εμπόρους από το ναό, υπάρχει σε αυτό μια λεπτή ομορφιά. Ακόμα και στο Βούδα λείπει αυτή η ομορφιά. Ο Βούδας φαίνεται να είναι μονόπλευρος. Δείχνει σαν να μην διαθέτει τίποτα από θυμό, από την ένταση του θυμού, του λείπει αυτό το αλάτι. Ο Βούδας δεν είναι τόσο γευστικός όσο ο Ιησούς. Ο Ιησούς έχει λίγο αλάτι μέσα του, μπορεί και θυμώνει - ακόμα και ο θυμός έχει γίνει μέρος του είναι του, δεν έχει αρνηθεί τίποτα, έχει αποδεχτεί τα πάντα >>
<< Η ΤΑΝΤΡΙΚΗ ΑΠΟΨΗ ΚΑΙ ΣΤΑΣΗ ΖΩΗΣ >>
Από το βιβλίο του Osho «Τάντρα η Υπέρτατη Κατανόηση»
Η Ταντρική στάση προς τη ζωή δεν είναι καν μια στάση, γιατί η Τάντρα κοιτά τη ζωή καθολικά. Δεν έχει κανόνες, δεν είναι μια φιλοσοφία. Δεν είναι ούτε καν θρησκεία, δεν έχει θεολογία. Δεν πιστεύει σε λέξεις, θεωρίες και δόγματα. Θέλει να κοιτάει τη ζωή όπως είναι, χωρίς να βάζει στη μέση το μυαλό, γιατί τότε την παραμορφώνει. Το μυαλό τότε θα προβάλλει, θα τα μπλέξει κι έτσι δε θα μπορέσεις να γνωρίσεις εκείνο που «είναι».
Η Τάντρα αποφεύγει το μυαλό κι αντιμετωπίζει τη ζωή πρόσωπο με πρόσωπο, χωρίς να σκέφτεται: «Αυτό είναι καλό» ή «Αυτό είναι κακό», αντικρύζει απλά αυτό που είναι. Είναι έτσι δύσκολο να πεις ότι είναι μια στάση ζωής - στην πραγματικότητα είναι μια μη στάση.
Το δεύτερο πράγμα που πρέπει να θυμάστε είναι ότι η Τάντρα δεχεται τα πάντα, λέει ναι στο κάθε τι. Δεν υπάρχει «όχι» στο λεξιλόγιό της, δεν έχει άρνηση. Ποτέ δε λέει όχι, γιατί με το «όχι» αρχίζει ο πόλεμος, με το «όχι» γίνεσαι το εγώ. Τη στιγμή που λες όχι, σε οτιδήποτε, έχεις ήδη γίνει το εγώ. Βγαίνει μια σύγκρουση, βρίσκεσαι τώρα σε πόλεμο.
Η Τάντρα αγαπά και αγαπά χωρίς όρους. Ποτέ δε λέει όχι σε τίποτα, γιατί το κάθε τι είναι μέρος του Όλου, έχει τη δικιά του θέση μέσα στο Όλον και το Όλον δεν μπορεί να υπάρχει χωρίς αυτό.
Λέγεται ότι ακόμα και μια σταγόνα νερού να έλειπε,
ολόκληρη η ύπαρξη θα διψούσε.
ξεριζώνεις ένα λουλούδι στον κήπο
κι έχεις ξεριζώσει κάτι απ’ ολόκληρη την ύπαρξη.
Βλάπτεις ένα λουλούδι
κι έχεις βλάψει εκατομμύρια άστρα -
γιατί τα πάντα είναι αλληλοεξαρτημένα.
Το Όλον υπάρχει σαν Όλον, σαν μια οργανική ολότητα. Δεν υπάρχει σαν ένα μηχανικό πράγμα -το κάθε τι σχετίζεται μ’ όλα τ' άλλα.
Έτσι η Τάντρα λέει ναι, χωρίς όρους. Δεν έχει υπάρξει άλλη άποψη της ζωής που να λέει «Ναι», χωρίς κανένα όρο - απλά «ναι», το «όχι» εξαφανίζεται. Κι όταν δεν υπάρχει «όχι», τότε με τι θα πολεμήσεις; Πώς θα βρεθείς σε διαμάχη; Απλά ρέεις, συγχωνεύεσαι και διαλύεσαι. Γίνεσαι ένα. Δεν υπάρχουν πια σύνορα. Το «όχι» σου είναι που τα δημιουργεί. Αυτό είναι το όριο γύρω σου. Κάθε φορά που λες όχι, παρατήρησε: κάτι αμέσως δεσμεύεται μέσα σου. Κάθε φορά που λες ναι, το είναι σου ανοίγει.
Ο πραγματικός αθεϊστής είναι αυτός που εξακολουθεί να λέει όχι στη ζωή. Το ότι λέει όχι στο Θεό είναι μόνο συμβολικό. Μπορεί να πιστεύεις στο Θεό, αλλά αν λες όχι στο κάθε τι, η πίστη σου δεν έχει καμιά αξία. Ο Θεός σου είναι μια επινόηση, γιατί μόνον ένα καθολικό «ναι» δημιουργεί έναν πραγματικό Θεό, αποκαλύπτει τον αληθινό Θεό. Οταν λες ένα καθολικό «ναι» στην ύπαρξη, τότε αυτή αυτόματα μετασχηματίζεται: τότε δεν υπάρχουν πια πέτρες, δέντρα, πρόσωπα, ποτάμια, βουνά - όλα ξαφνικά έχουν γίνει ένα και το ένα. αυτό είναι ο Θεός.
Ένας πραγματικός θεϊστής είναι αυτός που λέει, ναι στο κάθε τι, όχι μόνο στο Θεό, γιατί το μυαλό είναι πολύ επιτήδειο. Μπορεί να πει ναι στο Θεό και όχι στον κόσμο. Αυτό ακριβώς έχει συμβεί. Εκατομμύρια άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους ακριβώς γι' αυτό. Λένε ναι στο Θεό και όχι στη ζωή. Στην πραγατικότητα σκέφτονται ότι αν δεν πεις όχι στη ζωή, πώς θα μπορέσεις να πεις ναι στο Θεό; Προκαλούν ένα σχίσμα: αρνούνται τον κόσμο για να δεχτούν το Θεό. Αλλά μια τέτοια αποδοχή που στηρίζεται σε μια άρνηση δεν είναι αποδοχή. Είναι ψεύτικη. Είναι μια σκέτη προσποίηση.
Πώς μπορείς να δεχτείς το Δημιουργό, χωρίς να δεχτείς και τη Δημιουργία; Αν πεις όχι στη Δημιουργία, πώς μπορείς να πεις ναι στο Δημιουργό; Και τα δυο είναι ένα. Ο Δημιουργός και η Δημιουργία δεν είναι δυο διαφορετικά πράγματα: ο Δημιουργός είναι η Δημιουργία. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει καμιά διάκριση μεταξύ τους, είναι μια συνεχής πορεία δημιουργικότητας. Στον ένα πόλο η δημιουργικότητα μοιάζει με το Δημιουργό. Στην άλλο πόλο η δημιουργικότητα μοιάζει με τη Δημιουργία, αλλά και τα δυο είναι πόλοι του ίδιου φαινομένου.
Η Τάντρα λέει ότι αν πεις ναι, απλά ναι, δε βάζεις αυτό το ναι εναντία σε κάποιο όχι. Αλλ’ αυτό ακριβώς έχουν κάνει οι θρησκείες. Λένε όχι στον κόσμο και ναι στο Θεό και λένε μάλιστα με βιαιότητα όχι στον κόσμο, για να είναι το ναι τους στο Θεό ισχυρότερο. Πολλοί ονομαζόμενοι άγιοι έχουν πει: «Θεέ μας σε δεχόμαστε, αλλά δε δεχόμαστε τον κόσμο σου». Τι είδους όμως αποδοχή είναι αυτή, Είναι καν αποδοχή; Διαλέγεις, χωρίζεις την ύπαρξη στα δυο. Βάζεις τον εαυτό σου πάνω από το Θεό και λες: «Αυτό το δέχομαι, εκείνο το αρνούμαι.» Όλη η απάρνηση προέρχεται ακριβώς απ’ αυτό.
Κάποιος που απαρνιέται τον κόσμο δεν είναι ένας θρήσκος άνθρωπος. Από την άποψη της Τάντρα είναι ένας εγωιστής. Στην αρχή μάζευε πράγματα αυτού του κόσμου και η προσοχή του ήταν πάνω του. Τώρα απαρνιέται τον κόσμο, αλλά η προσοχή του είναι πάλι πάνω στον κόσμο και παραμένει εγωιστής. Το εγώ έχει πολλούς λεπτούς τρόπους για να ικανοποιείται και να ξαναεπιστρέφει πάλι και πάλι σαν σπείρα. Επιστρέφει ολοένα με καινούργιο πρόσωπο, με νέα χρώματα.
Κάποτε συνέβη το εξής. Έμενα στο χωριό μου και ήρθε ο Ναστραντίν να μ’ επισκεφτεί. Εκείνες τις μέρες αυτός έμενε συνήθως στο Νέο Δελχί, την πρωτεύουσα και ήταν τόσο ενθουσιασμένος από αυτήν που σχεδόν δεν έβλεπε. Τον πήγα στο μικρό κάστρο του χωριού μου και μου είπε: «Τι; Ονομάζεις αυτό κάστρο; Πρέπει να ρθεις στο Νέο Δελχί να δεις το Κόκκινο Κάστρο. Αυτό δε λέει τίποτα!» Τον πήγα μετά στο ποτάμι και πάλι είπε: «Τι; Ονομάζεις αυτό ποτάμι; Δεν έχω ξαναδεί στη ζωή μου τόσο άσχημο ποτάμι;» Και το ίδιο έκανε πανιού. Ύστερα ήρθε η νύχτα με πανσέληνο και σκέφτηκα ότι τουλάχιστον τώρα θα ευχαριστιόταν και δε θα καταδίκαζε το μικρό αυτό χωριό. Έκανα όμως λάθος. Τον πήγα στο ποτάμι. Ήταν μια όμορφη ήσυχη νύχτα και το φεγγάρι ξεπρόβαλε στον ουρανό μεγάλο, θαυμάσιο. Κοίταζα το Ναστραντίν και του είπα: «Κοίταξε! Τι ωραίο φεγγάρι!»
Αυτός κοίταξε το φεγγάρι, σήκωσε τους ωμούς του και είπε. «Δεν είναι και άσχημο για ένα τόσο μικρό χωριό.»
Έτσι είναι το μυαλό: επιμένει, στριφογυρίζει, ξανά και ξανά στο ίδιο πράγμα. Μπορεί ν’ απαρνηθείς τον κόσμο, αλλά δε θα γίνεις απόκοσμος. Θα παραμείνεις εγκόσμιος. Κι αν θες να το ελέγξεις πήγαινε στους Ινδούς μοναχούς, τους Σαντούς: είναι πολύ εγκόσμιοι, ριζωμένοι στον κόσμο. Έχουν απαρνηθεί τα πάντα, αλλά η συγκέντρώση τους είναι πάνω στον κόσμο, πάνω στην απάρνηση, είναι εγωκεντρική, προσανατολισμένη στο εγώ. Μπορεί να σκέφτονται ότι με την απάρνηση τους πλησιάζουν το Θεό, αλλά δεν το κάνουν. Κανένας δεν έχει φτάσει ποτέ στο Θεό αρνούμενος τη Δημιουργία.
Αυτή είναι η άποψη της Τάντρα. Λέει: «Πες ναι, πες ναι στα πάντα. Δε χρειάζεται να πολεμάς, δε χρειάζεται ούτε καν να κολυμπάς. Κύλισε απλά μαζί με το ρεύμα. Το ποτάμι προχωράει μόνο του, από μόνο του και όλα φτάνουν τελικά στον ωκεανό. Απλά μην προκαλείς αναταραχή, μη σπρώχνεις το ποτάμι, προχώρησε μαζί του. Το να πηγαίνεις μαζί του, το να κυλάς μαζί του, το να χαλαρώνεις μαζί του, είναι η Τάντρα.
Αν λες ναι μέσα σου, συμβαίνει μια βαθιά αποδοχή. Όταν λες ναι, πώς μπορείς να παραπονιέσαι; Πώς μπορείς να είσαι δυστυχισμένος; Τότε όλα είναι όπως πρέπει να ’ναι. Δεν πολεμάς, δεν αρνιέσαι - δέχεσαι. Και θυμήσου η αποδοχή αυτή είναι διαφορετική από τη συνηθισμένη αποδοχή.
Συνήθως ένα άτομο αποδέχεται μια κατάσταση όταν αισθάνεται απροστάτευτο. Αυτή είναι μια ανήμπορη αποδοχή, δε θα σας οδηγήσει πουθενά. Η αδυναμία δεν μπορεί να σε οδηγήσει πουθενά. Ένα άτομο αποδέχεται μια κατάσταση όταν είναι απελπισμένο.
«Τίποτα δεν μπορεί να γίνει, τι να κάνω λοιπόν; Ας σώσω τουλάχιστον τα προσχήματα.» Η Ταντρική αποδοχή δεν είναι τέτοιου είδους. Πηγάζει από μια υπερεκπλήρωση, από μια βαθιά ευχαρίστηση και όχι από απελπισία, απογοήτευση ή αδιέξοδο. Έρχεται όταν δεν λες όχι, τότε ξαφνικά αναδύεται μέσα σου. Όλο το είναι γίνεται μια βαθιά ευχαρίστηση.
Αυτή η αποδοχή έχει τη δική της ομορφιά. Δεν επιβάλλεται και δεν έχεις ασκηθεί σε αυτήν. Αν ασκηθείς, θα είναι ψεύτικη, θα είναι μια υποκρισία. Αν ασκηθείς, θα χωριστείς σε δυο: εξωτερικά θα αποδέχεσαι, βαθιά όμως μέσα σου θα υπάρχει ταραχή και απάρνηση. Βαθιά μέσα σου θα βράζεις, έτοιμος κάθε στιγμή να εκραγείς. Επιφανειακά μόνο θα προσποιείσαι ότι όλα πάνε καλά.
Η Ταντρική αποδοχή είναι ολοκληρωτική, δε σε διχάζει. Όλες οι θρησκείες του κόσμου, εκτός της Τάντρα, έχουν δημιουργήσει μια σχιζοφρένεια μέσα σου. Σε διχάζουν. Δημιουργούν κάτι καλό και κάτι κακό μέσα σου και σου λένε ότι πρέπει ν ακολουθήσεις το καλό και ν’ αρνηθείς το κακό, ότι πρέπει να δεχτείς το Θεό και ν’ αρνηθείς το Διάβολο. Δημιουργούν μέσα σου έναν πόλεμο κι ένα διχασμό. Μετά νοιώθεις συνέχεια ένοχος, γιατί πώς μπορείς να καταστρέψεις εκείνο το κομμάτι του εαυτού σου που είναι οργανικά ένα μαζί σου; Μπορεί να το ονομάζεις κακό, μπορεί να το λες όπως θες
αυτό δεν έχει σημασία — πώς όμοος μπορείς να το καταστρέψεις; ΙΙυτέ δεν το δημιούργησες. Το έχεις απλά ανακαλύψει μέσα σου, σου έχει δοθεί. Ο θυμός είναι εκεί, το σεξ, η πλεονεξία. Δεν τα δημιούργησες εσύ είναι δεδομένα στοιχεία της ζωής, όπως ακριβώς τα μάτια και τα χέρια σου. Μπορείς να τους δώσεις διάφορα ονόματα, μπορείς να τα λες άσχημα ή όμορφα ή οτιδήποτε σου αρέσει, αλλά δεν μπορείς να τα καταστρέψεις.
Τίποτα δεν μπορεί να εξαφανιστεί από την ύπαρξη, τίποτα δεν μπορεί να καταστραφεί.
Η Τάντρα λέει ότι μόνο μια μεταμόρφωση είναι δυνατή, όχι όμως καταστροφή. Και αυτή η μεταμόρφωση έρχεται όταν αποδέχεσαι ιην ολότητα του είναι σου. Τότε όλα μπαίνουν ξαφνικά σε τάξη, παίρνοντας έτσι τη θέση τους. Τότε ο θυμός απορροφιέται, το ίδιο και η πλεονεξία. Τότε, χωρίς την προσπάθεια ν’ αποκλείσεις τίποτα από το είναι σου, αυτό από μόνο του αναδιατάσσεται. Όταν δέχεσαι και λες ναι, συμβαίνει μια αναδιάταξη κι ενώ υπήρχε πριν ένας θόρυβος και μια αναταραχή μέσα σου, γεννιέται τώρα μια μελωδία, μια μουσική συμβαίνει, μια αρμονία.
Και ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στο θόρυβο και την αρμονία; Τα ίδια ηχητικά κύματα που διατάσσονται μ’ ένα διαφορετικό τρόπο. Στο θόρυβο δεν υπάρχει κέντρο. Αν παίζει στο πιάνο ένας τρελός, οι νότες, ο ήχος είναι ίδιος, αλλά δεν υπάρχει κέντρο σ’ αυτόν. Αν μπορέσεις να δώσεις ένα κέντρο στο θόρυβο, αυτός γίνεται μουσική και το κάθε τι είναι τότε οργανικό. Αν παίζει στο πιάνο ένας τρελός κάθε νότα είναι ξεχωριστή, ατομική. Είναι ένα πλήθος από νότες, όχι μια μελωδία. Κι όταν παίζει στο ίδιο πιάνο με τα ίδια δάχτυλα ένας μουσικός, συμβαίνει μια αλχημική μεταλλαγή: οι ίδιες νότες έχουν φτιάξει τώρα ένα μουσικό κομμάτι, έχουν συνδεθεί σε μια οργανική μονάδα, έχουν τώρα ένα κέντρο. Δεν είναι πια πλήθος, έχουν γίνει οικογένεια. Μια λεπτή αγάπη τις συνδέει μαζί, είναι ένα. Και αυτό είναι ολόκληρη η τέχνη: πως να φέρεις τις νότες ώστε να ενιοθούν με αγάπη και να γίνουν αρμονικές.
Η Τάντρα λέει ότι όπως είσαι τώρα, είσαι ένας θόρυβος. Κανένα λάθος με αυτό - απλά δεν έχεις κέντρο. Όταν αποκτήσεις κέντρο, τα πάντα τακτοποιούνται, γίνονται όμορφα.
Όταν ο Γκουρτζίεφ θυμώνει είναι όμορφο, όταν εσύ θυμώνεις είναι άσχημο. Ο ίδιος ο θυμός δεν είναι ούτε όμορφος, ούτε άσχημος. Όταν ο Ιησούς θυμώνει, είναι μια καθαρή μουσική, ακόμα και ο θυμός! Όταν παίρνει το μαστίγιο και διώχνει τους εμπόρους από το ναό, υπάρχει σε αυτό μια λεπτή ομορφιά. Ακόμα και στο Βούδα λείπει αυτή η ομορφιά. Ο Βούδας φαίνεται να είναι μονόπλευρος. Δείχνει σαν να μην διαθέτει τίποτα από θυμό, από την ένταση του θυμού, του λείπει αυτό το αλάτι. Ο Βούδας δεν είναι τόσο γευστικός όσο ο Ιησούς. Ο Ιησούς έχει λίγο αλάτι μέσα του, μπορεί και θυμώνει - ακόμα και ο θυμός έχει γίνει μέρος του είναι του, δεν έχει αρνηθεί τίποτα, έχει αποδεχτεί τα πάντα.
Αλλά ο Τιλόπα είναι ασύγκριτος. Οι Ταντρικοί Διδάσκαλοι είναι σαν τα αγριολούλουδα, έχουν τα πάντα μέσα τους. Πρέπει να έχετε δει εικόνες του Μποντιντάρμα. Αν δεν έχετε δει, ρίξτε τους μια ματιά - είναι τόσο θηρκώδης, που αν διαλογιστείς τη νύχτα πάνω στην εικόνα του, δε θα μπορέσεις να κοιμηθείς. Θα σε τρομάξει. Λένε ότι αν κοίταζε κάποιον, ο άνθρωπος αυτός θα είχε συνέχεια εφιάλτες. Θα τον καταδίωκε. Η ίδια η ματιά του ήταν τόσο θηριώδης! Όταν μιλούσε ο Μποντιντάρμα ή ο Τιλόπα, λέγεται ότι η ομιλία τους ήταν σαν ένας βρυχηθμός λιονταριού, σαν κεραυνός, ένας τρομερός καταρράκτης άγριος οργισμένος.
Αν όμως περιμένεις λίγο και δεν τους κρίνεις, πολύ σύντομα, θα βρεις μέσα τους μια καρδιά που αγαπάει όσο καμιά άλλη. Τότε θα νοιώσεις τη μουσική, τη μελωδία τους. Και ξαφνικά θα καταλάβεις ότι δεν έχουν αρνηθεί τίποτα. Έχουν απορροφήσει το κάθε τι, ακόμα και τη θηριωδία. Ένα λιοντάρι είναι όμορφο, ακόμα και η θηριωδία του έχει τη δική της ομορφιά. Αν βγάλεις τη θηριωδία από ένα λιοντάρι, τότε δε θα είναι παρά ένα βαλσαμωμένο, νεκρό λιοντάρι.
Η Τάντρα λέει ότι πρέπει ν απορροφηθούν τα πάντα - θυμήσου τα πάντα! Χωρίς κανέναν όρο. Το σεξ πρέπει να απορροφηθεί και τότε γίνεται μια τρομερή δύναμη μέσα σου. Ένας Βούδας, ένας Τιλόπα, ένας Ιησούς έχουν τόσο μαγνητική δύναμη γύρω τους. Τι νομίζετε ότι είναι; Απορροφημένο σεξ. Το σεξ είναι ανθρώπινος μαγνητισμός. Ξαφνικά βυθίζεσαι μέσα στην αγάπη τους. Όταν βρεθείς στο δρόμο τους, τραβιέσαι προς ένα τελείως διαφορετικό κόσμο. Αποκόβεσαι από τον παλιό σου κόσμο και τραβιέσαι προς κάτι καινούργιο, κάτι που ούτε καν τ’ ονειρεύτηκες. Ποια είναι αυτή η δύναμη; Είναι η ίδια ενέργεια: σεξ, μετασχηματισμένο σεξ. Τώρα έχει γίνει ένας μαγνητισμός, ένα χάρισμα. Ο Βούδας έχει απορροφήσει το θυμό. Ο ίδιος ο θυμός γίνεται έλεος. Και όταν ο Ιησούς παίρνει στα χέρια του το μαστίγιο, είναι από έλεος! Οταν ο Ιησούς μιλάει ευέξαπτα, είναι πάλι από έλεος.
Να θυμάσαι ότι η Τάντρα σε αποδέχεται στην ολότητά σου. Όταν έρχεσαι σε μένα, σε αποδέχομαι στην ολότητά σου. Δεν είμαι εδώ για να σε βοηθήσω ν’ αρνηθείς τίποτα. Είμαι για να σε βοηθήσω ν’ αναδιατάξεις, να ορίσεις ένα κέντρο, σ’ όλες σου τις ενέργειες, να τις συγκλίνεις προς κάποιο κέντρο. Και σου λέω ότι θα είσαι πλουσιότερος αν έχεις μετασχηματισμένο θυμό, θα είσαι πλουσιότερος αν έχεις μετασχηματισμένο σεξ, μετασχηματισμένο μίσος. Ολα αυτά είναι καρυκεύματα της ζωής και θα έχεις έτσι μια γεύση. Δε θα είσαι άγευστος, θα εμπλουτίσεις τη γεύση σου. Χρειάζεσαι λίγο αλάτι. Και ο θυμός έρχεται στην ποσότητα ακριβώς που χρειάζεται! Όταν όμως σ' εξουδετερώνει, γίνεται άσχημος. Αν τρως μόνο αλάτι, θα πεθάνεις. Το αλάτι έρχεται σε μια ορισμένη αναλογία και σ' αυτή την αναλογία χρειάζεται, απολύτως χρειάζεται. Να το θυμάσαι αυτό.
Στο δρόμο σου θα συναντήσεις πολλούς ανθρώπους που θά ’θελαν να σε σακατέψουν, να σε διαμελίσουν. Θα σου πούνε: «Αυτό το χέρι είναι κακό, κόψτο! Αυτό το μάτι είναι κακό, βγάλτο! Ο θυμός είναι κακός, το μίσος είναι κακό, το σεξ είναι κακό». Θα συνεχίζουν να σε τεμαχίζουν και μέχρι να σε αφήσουν θα έχεις καταλήξει ένας σακάτης. Δε θα σου έχει απομείνει πια ζωή. M' αυτόν ακριβώς τον τρόπο έχει σακατευτεί ολόκληρος ο πολιτισμός.
Αν δε γίνει η Τάντρα, η βάση του ανθρώπινου νου, ο άνθρωπος δε θα είναι ποτέ πλήρης, γιατί καμιά άλλη άποψη δεν αποδέχεται τον άνθρωπο στην ολότητά του. Αλλ' αυτή η αποδοχή, να το θυμάσαι, είναι από υπερπλήρωση και όχι από αδυναμία.
Πρέπει κάποιος να ζήσει κάθε απόχρωση να δοκιμάσει κάθε γεύση της ζωής του. Ακόμα και η περιπλάνηση, ακόμα και η παραπλάνηση αξίζουν, γιατί αν δεν παραπλανηθείς ποτέ, δε θα έχεις μια εμπλουτισμένη Φώτιση, ποτέ δε θα γίνεις απλός. Μπορεί να γίνεις ανόητος (simpleton), αλλά ποτέ απλός (simple). Και ο ανόητος (simpleton) δεν είναι απλός (simple).
Η απλότητα χρειάζεται μια πολύ βαθιά και σύνθετη εμπειρία πίσω της. Ένας ηλίθιος είναι κάποιος που δεν έχει καμιά εμπειρία. Μπορεί να είναι ανόητος, αλλά δεν μπορεί να γίνει σοφός. Ο σοφός είναι κάποιος που έχει ζήσει όλες τις αμαρτίες της ζωής, που δεν έχει αρνηθεί τίποτα, που δεν έχει ονομάσει τίποτα αμαρτία, που έχει απλά αποδεχτεί ό,τι του έχει συμβεί, που το έχει αφήσει να του συμβεί. Είναι αυτός που έχει κινηθεί μαζί με το κάθε κύμα, που έχει παρασυρθεί, που έχει παραπλανηθεί, που ξέπεσε στα ίδια τα βάθη της κόλασης. Κάπου ο Νίτσε λέει: «Αν ένα δέντρο θέλει να φτάσει τον ουρανό, πρέπει οι ρίζες του να πάνε μέχρι τα ίδια τα βάθη της κόλασης” καi έχει δίκιο. Αν θες ένα πραγματικό άνθισμα στον ουρανό, πρέπει οι ρίζες σου να φτάσουν στην πιο βαθιά κόλαση της γης.
Όταν ο αμαρτωλός γίνεται σοφός, τότε ο σοφός έχει μια ομορφιά. Όταν ο σοφός είναι απλά σοφός, χωρίς να έχει γίνει ποτέ αμαρτωλός, τότε είναι ανόητος, έχει χάσει τη ζωή. Καμιά αρετή δεν μπορεί να εμφανιστεί, αν δεν έχει υπάρξει προηγουμένως μια περιπλάνηση, μια παραπλάνηση.
Ο Ιησούς έχει μια ωραία παραβολή: ένας πατέρας είχε δυο γιους. Ο νεότερος ζήτησε μια μέρα την περιουσία του, πήγε μακριά, τη σπατάλησε στην πόλη, στο κρασί και στις γυναίκες κι έγινε ζητιάνος. Ο άλλος γιος έμεινε με τον πατέρα του, εργάστηκε σκληρά στα κτήματα και μάζεψε πολλά χρήματα. Πέρασε καιρός και κάποια μέρα ο ζητιάνος γιος που είχε ξεστρατήσει ειδοποίησε τον πατέρα του: «Επιστρέφω, ήμουν ανόητος, σπατάλησα την περιουσία σου. Συγχώρεσέ με. Δεν έχω να πάω πουθενά τώρα, δέξου με, γυρίζω πίσω». Και ο πατέρας είπε στους ανθρώπους του: «Γιορτάστε τα γεγονότα. Σφάξτε το πιο παχύ μοσχάρι, ετοιμάστε ωραία φαγητά, μοιράστε γλυκά σ' όλη την πόλη, βρέστε το πιο παλιό κρασί γι αυτόν». Θα έχουμε γιορτή. Ο χαμένος μου γιος ξαναγυρίζει πίσω.
Μερικοί άνθρωποι του χωριού πήγαν στο κτήμα και είπαν στον άλλο γιο: «Κοίτα αδικία. Εσύ έμεινες μαζί του, τον υπηρέτησες πιστά, ποτέ δεν ξεστράτισες, ποτέ δεν έκανες τίποτα εναντίον του και όμως ποτέ δεν έκανε καμιά γιορτή για σένα. Και εκείνος ο αλήτης, εκείνος ο ζητιάνος που σπατάλησε όλα τα χρήματα που τού ’δωσε κι έζησε μέσα στην αμαρτία, γυρίζει τώρα πίσω. Κοίτα την αδικία. Ο πατέρας σου το γιορτάζει. Ελα στην πόλη! Μοιράζουν γλυκά, ετοιμάζεται μια μεγάλη γιορτή».
Ο μεγαλύτερος γιος ένοιωσε βέβαια πολύ θυμωμένος. Γύρισε πίσω, πολύ λυπημένος και είπε στον πατέρα του: «Τι είδους δικαιοσύνη είναι αυτή; Ποτέ δεν έσφαξες για μένα κανένα μοσχάρι, ποτέ δε μου έκανες κανένα δώρο. Και τώρα εκείνος ο γιος σου που σπατάλησε όλη την περιουσία που του έδωσες γυρίζει πίσω, κι εσύ το γιορτάζεις».
Ο πατέρας τότε είπε: «Ναι, γιατί εσύ ήσουν πάντα μαζί μου, δεν υπήρχε ανάγκη. Η επιστροφή του όμως πρέπει να γιορταστεί. Είχε ξεστρατίσει. Είναι το πρόβατο που είχε χαθεί και ξαναβρέθηκε».
Το νόημα αυτής της ιστορίας δεν έχει απόλυτα, αναγνωριστεί από ιούς Χριστιανούς. Στην πραγματικότητα λέει αυτό που λέω εγώ και αυτό που λέει η Τάντρα. Είναι μια Ταντρική ιστορία. Εννοεί ότι αν παραμείνεις πάντα στο σωοστό δρόμο, ποτέ η Υπαρξη δε θα σε γιορτάσει. Θα μείνεις ένας ανόητος, δε θα έχεις εμπλουτιστεί από τη ζωή. Θα είσαι άνοστος. Μπορεί να είσαι θρεπτικός, αλλά δε θα έχεις νοστιμιά. Θα είσαι πολύ απλός, καλός, αλλά η καλοσύνη σου δε θα περιέχει μια σύνθετη αρμονία μέσα της. Θα είσαι μια μοναδική νότα και όχι χιλιάδες νότες μαζί που συνθέτουν μια αρμονία. Θα είσαι μια ευθεία γραμμή, χωρίς καμπύλες, χωρίς γωνίες. Οι καμπύλες αυτές και οι γωνίες είναι που δίνουν μια ομορφιά, που κάνουν τη ζωή πιο μυστήρια, που της δίνουν βάθος. Θα είσαι ρηχός στην αγιότητά σου, δε θα έχεις καθόλου βάθος μέσα σου.
Γι αυτό η Τάντρα, λέει «ότι το κάθε τι είναι όμορφο. Ακόμα και η αμαρτία, γιατί δίνει βάθος στην αγιότητά σου. Ακόμα και η παραπλάνηση, γιατί εμπλουτίζει περισσότερο την επιστροφή σου. Αυτόν τον κόσμο τον χρειάζεσαι για να μπεις βαθιά μέσα σου, να ξεχύσεις εντελώς τον εαυτό σου - και μετά να επιστρέψεις.
Οι άνθρωποι ρωτούν: «Γιατί να υπάρχει αυτός ο κόσμος, αφού ο Θεός είναι εναντίον του; Γιατί μας ρίχνει σ’ αυτόν τον κόσμο του κάρμα, των αμαρτιών και των σφαλμάτων; Γιατί; Αν θέλει μπορεί να μας λυτρώσει». Αυτό δεν μπορεί να γίνει, γιατί τότε θα ήσαστε ρηχοί κι επιφανειακοί. Πρέπει να ριχτείτε στην πιο απόμακρη γωνιά του κόσμου και πρέπει μετά να επιστρέψετε. Αυτή η επιστροφή έχει κάτι το ιδιαίτερο μέσα της και αυτό είναι η αποκρυστάλλωση του είναι σας.
Η Τάντρα, δέχεται το κάθε τι, ζει το κάθε τι. Γι αυτό και δε θα μπορούσε να γίνει ποτέ μια πλατιά αποδεκτή ιδεολογία. Παραμένει πάντα περιθωριακή, πάνω ακριβώς στο όριο, έξω από την κοινωνία και τον πολιτισμό, γιατί ο πολιτισμός έχει διαλέξει να είναι ρηχός, καλός αλλά ρηχός. Ο πολιτισμός έχει διαλέξει ν' αρνείται, να λέει όχι σε πολλά πράγματα. Ο πολιτισμός δεν είναι αρκετά θαρραλέος να τα δεχτεί όλα, να δεχτεί το κάθε τι που δίνει ζωή.
Το μεγαλύτερο θάρρος είναι να δεχτείς όλα όσα σου δίνει η ζωή. Και σ' αυτό ακριβώς προσπαθώ να σας βοηθήσω: να δεχτείτε όλα όσα σας δίνει η ζωή και να τα δεχτείτε με βαθιά ταπεινοφροσύνη, σαν ένα δώρο. Και όταν το λέω αυτό, εννοώ ακόμα κι εκείνα τα πράγματα που σας έχει καθορίσει η κοινωνία να ονομάζετε άσχημα κι εσφαλμένα. Δέξου το σεξ και τότε θ' ανθίσεις μέσα απ’ αυτό, θα έλθει μια μπραχματσάρυα, μια αγνότητα, μια αθωότητα. Θα έρθει μια παρθενικότητα, που είναι όμως μια υπερβατικότητα.
Μέσα από την εμπειρία αποκτά κάποιος μια υπέρβαση. Κινούμενος μέσα στις σκοτεινές αλλέες της ζωής γυμνάζει τα μάτια του κι αρχίζει να βλέπει φως ακόμα και στο σκοτάδι. Τι ομορφιά που υπάρχει όταν μπορείς να δεις το φως την ημέρα! Η ομορφιά όμως, υπάρχει και στη σκοτεινότερη νύχτα και τα μάτια σου είναι τόσο εξασκημένα στο σκοτάδι, που μπορείς να δεις την ημέρα κρυμμένη ακόμα κι εκεί.
Όταν στην πιο σκοτεινή νύχτα μπορείς να δεις το πρωί, τότε υπάρχει ομορφιά, τότε έχεις φτάσει.
Όταν στο χαμηλότερο μπορείς να δεις το ψηλότερο, όταν ακόμα και στην κόλαση μπορείς να φτιάξεις έναν παράδεισο, τότε έχεις γίνει ένας καλλιτέχνης της ζωής.
Και η Τάντρα θέλει να σας κάνει καλλιτέχνες της ζοοής - όχι απαρνητές, αλλά δεχόμενους τα πάντα.
Δέξου και σιγά-σιγά θα νοιώσεις ότι όσο περισσότερο δέχεσαι, τόσο λιγότερη επιθυμία υπάρχει. Πώς μπορεί να υπάρχει επιθυμία όταν δέχεσαι τα πάντα; Όποια και να. είναι η περίσταση αυτή τη στιγμή, την αποδέχεσαι, δεν κινείσαι για κάτι άλλο. Ζεις στιγμή προς στιγμή με μια βαθιά αποδοχή: αναπτύσσεσαι χωρίς να υπάρχει κανένας σκοπός, χωρίς να υπάρχει καμιά επιθυμία να πας κάπου και να είσαι κάτι ή να είσαι κάποιος άλλος.
Η Τάντρα λέει: «Να είσαι ο εαυτός σου» και αυτό είναι το μόνο που μπορείς να επιτύχεις. Με την αποδοχή φεύγουν οι επιθυμίες από μόνες τους. Δεν κάνεις καμιά άσκηση, δεν το επιβάλλεις στον εαυτό σου. Δε σταματάς τις επιθυμίες σου - με την αποδοχή σου απλά εξαφανίζονται.
Κι όταν έρθει ξαφνικά μια στιγμή που αποδέχεσαι ολοκληρωτικά τα πάντα κι έχουν φύγει όλες οι επιθυμίες σου, ξαφνικά χωρίς να κάνεις τίποτα Φωτίζεσαι. Είναι το μεγαλύτερο δώρο που μπορεί να σου δώσει η ύπαρξη.
Αυτή είναι η Ταντρική στάση προς τη ζωή. Δεν υπάρχει άλλη ζωή απ’ αυτήν και δεν υπάρχει άλλος κόσμος απ’ αυτόν. Η ίδια η σαμσάρα είναι και η νιρβάνα. Πρέπει απλά να έχεις λίγη παραπάνω κατανόηση, να δεχτείς περισσότερα και να γίνεις σαν ένα παιδί, με λιγότερο εγωισμό..
