Μια ζωή προσπάθειας χωρίς νόημα...
Και καλό είναι να προσπαθούμε για ότι νομίζουμε ότι έχει νόημα...αλλιώς ζούμε για να προσπαθούμε μόνο.
Θα μου πείτε, ότι για τον καθένα το νόημα αλλάζει, αλλά θα σας πω και εγώ ότι αυτό το βιβλίο της ζωής του καθενός μας, μπορεί να γίνει βαρετό αν το γράφουμε μέσα από ένα τραίνο που τρέχει...
Γιατί είναι αλλιώς να ταξιδεύουμε με τραίνο καταγράφοντας την εμπειρία και αλλιώς να βρισκόμαστε οικειοθελώς μέσα στην εμπειρία...
Έχει μεγάλη διαφορά να ζεις τα μαθητικά σου χρόνια, από το να θυμάσαι μόνο πόσο αγωνίστηκες για να περάσεις τις τάξεις πχ. ή να γίνεις καλός μαθητής...
Αυτή η ζωή με τα κουτάκια της! Σαν τα βαγόνια ενός τραίνου που τους πάει όλους στον ίδιο προορισμό, χωρίς κανένας να μπορεί να το αλλάξει...εκτός...
κι αν κατέβουμε από το τραίνο!
Το παρακάτω κείμενο βρίσκεται στα χέρια μου εδώ και πολλά χρόνια. Δεν ξέρω ούτε πώς βρέθηκε στα χέρια μου, ούτε ποιος το έχει γράψει. Κάθε φορά όμως που το διαβάζω διασκεδάζω, χαμογελάω και επαναπροσδιορίζω τις προτεραιότητές μου… Ελπίζω να το απολαύσετε κι εσείς…
☼ Όταν θα μεγαλώσω … Θα μπορώ να κάνω τα πράγματα που κάνουν οι μεγάλοι.
☼ Όταν τελειώσω την Πέμπτη και Έκτη Δημοτικού και περάσω στο Γυμνάσιο, τότε θα πετύχω το στόχο μου και θα μπορέσω να παίζω ποδόσφαιρο πιο συχνά. Θα μ’ αφήνουν να παίζω με τους φίλους μου μέχρι αργά.
☼ Όταν θα περάσω στο Λύκειο θα μπορέσω να ησυχάσω για τρία χρόνια… Μετά, χα, το πανεπιστήμιο είναι πιο εύκολο, άμα περάσεις θα τελειώσεις σίγουρα.
☼ Ας τελειώσω τη Δευτέρα Λυκείου με καλό βαθμό πρώτα και του χρόνου βλέπουμε… Φροντιστήρια, διάβασμα, αγγλικά, γαλλικά, πιάνο, αθλητισμός, πολύ ζόρι αλλά ακόμη λίγο και θα μπορέσω να διασκεδάσω, να ξεκουραστώ.
☼ Τρίτη Λυκείου: Τώρα είναι το ζόρι, ας πούμε ότι αυτή η χρονιά θα πάει χαμένη, του χρόνου όμως. Δεν πέρασα με την πρώτη, ακόμη ένας χρόνος διάβασμα και υπομονή, πάει το καλοκαίρι μου. Αξίζει όμως τον κόπο γιατί μετά θα ανταμειφθούν οι προσπάθειες τόσων ετών.
☼ Δεν περίμενα να μας παραδίδουν 30 σελίδες τη φορά σε κάθε μάθημα. Φαντάζομαι όμως ότι όταν θα μπω λίγο στο πνεύμα της πανεπιστημιακής ζωής τα πράγματα θα είναι πιο εύκολα.
☼ Σκληρή δουλειά το πρώτο έτος, και φέτος ο διαφορικός λογισμός προβλέπεται ζόρι. Πού θα πάει όμως, θα περάσω και τα δυο μαθήματα που χρωστάω και μετά θα είμαι άνετος. Βέβαια το καλοκαίρι θα πρέπει να ετοιμαστώ για την εξεταστική του Σεπτεμβρίου… Για φέτος δεν βλέπω διακοπές.
☼ Χρωστάω πέντε μαθήματα, έπιασα και δουλειά για να βγάλω τα έξοδά μου και δεν προλαβαίνω με τίποτα Άλλα δυο χρονάκια όμως και μετά θα αρχίσω να βγάζω χρήματα. Θα πηγαίνω διακοπές με το αμάξι μόνο στα καλύτερα μέρη.
☼ Πάει και το Πανεπιστήμιο, επιτέλους είμαι επαγγελματίας. Βέβαια τα χρήματα είναι λίγα, αρχή βλέπεις είναι ακόμα, αλλά με δυο χρόνια σκληρή δουλειά θα πιάσω την καλή στη δουλειά μου. Μετά θα πάρω άδεια ένα μήνα και θα γυρίσω όλη την Ευρώπη. θα πραγματοποιήσω επιτέλους το όνειρό μου.
☼ Δύσκολη χρονιά φέτος, κρίση στην αγορά, τα έξοδα αυξάνονται, πήρα και το αμάξι, η Ευρώπη θα περιμένει λίγο ακόμη. Έχω κουραστεί όμως. Θέλω οπωσδήποτε λίγη ξεκούραση, κάνα ταξιδάκι…
☼ Αν δεν ήταν στη μέση ο γάμος μου, θα είχα χρήματα για κάτι καλύτερο φέτος, αλλά τώρα ούτε να το σκέφτομαι, νοικοκυριό ξεκινήσαμε.
☼ Όταν ξεπληρώσουμε το σπίτι θα πάμε μαζί διακοπές και θα τα ξεχάσουμε όλα. Σου υπόσχομαι ότι τον χρόνου τέτοιον καιρό θα κολυμπάμε στα τυρκουάζ νερά της Καραϊβικής.
☼ Μάλλον πρέπει να περιμένουμε να μεγαλώσουν λίγο ακόμη τα παιδιά. Δεν μπορούμε πια να τα αφήνουμε στην άρρωστη μητέρα σου. Σε κάνα δυο χρόνια μάλλον θα πάμε το εξωτικό ταξίδι που λέγαμε.
☼ Για εξωτικά ταξίδια είμαστε τώρα; Με τόσα έξοδα για φροντιστήρια, ξένες γλώσσες, να ντύνεις και να ταΐζεις τέσσερα στόματα. Εγώ λέω να δουλέψουμε λίγο ακόμα σκληρά και να βάλουμε στην άκρη για τα παιδιά.
☼ Λοιπόν, είμαστε 45 τώρα, σε δέκα χρόνια θα ήμαστε πιο άνετοι οικονομικά και τα παιδιά θα είναι και αυτά με τις οικογένειές τους. Έτσι κι αλλιώς σε λίγα χρόνια βγαίνουμε στη σύνταξη. Ας κάνουμε υπομονή κι όταν θα βγούμε στη σύνταξη θα κάνουμε το γύρο τον κόσμου μαζί. Κανείς δεν θα μας σταματήσει.
☼ O κύριος και η κυρία Αργοπορίδου έχουν ήδη περάσει τα 75. Κάθονται στις κουνιστές πολυθρόνες τους κι αναρωτιούνται που πήγαν τα χρόνια. Αναπολούν τα νιάτα και τη ζωντάνια τους. Τις μέρες που οι καρδιές τους πετούσαν, τα καλοκαίρια που σχεδίαζαν ταξίδια σε μακρινά και εξωτικά μέρη, τους χειμώνες που έκαναν σκι με τη φαντασία τους σε χιονισμένες πλαγιές στις Άλπεις και που περπατούσαν στα σοκάκια του Παρισιού. Πέτυχαν (;) στη ζωή τους, επαγγελματικά, οικονομικά, μεγάλωσαν και πάντρεψαν τέσσερα παιδιά. Θα ήθελαν να ανταμείψουν τους εαυτούς τους για τη σκληρή δουλειά και τις θυσίες τους. Δυστυχώς υποφέρουν από αρθριτικά και οστεοπόρωση. Τα δάχτυλα και η σκέψη τους ήταν τα μόνα που περπάτησαν κάθε γωνιά της υδρογείου.
«Το χθες είναι ένα άκυρο τσεκ, το αύριο είναι ένα γραμμάτιο, το σήμερα είναι τα μόνα ρευστά σου χρήματα.»
ΑΔΡΑΞΕ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ
http://www.aspaonline.gr/2009/06/18/%CE ... %B1%CF%84/" onclick="window.open(this.href);return false;
κάποια διαστρέβλωση που θυμίζει αυτό ουυυ 
)
