Μόνο θα ήθελα να μοιραστώ...

[Ταρούλα]

[Fotinoula]

καλέ μου φύλακα άγγελε ευχαριστούμε για το μοίρασμα σου

[Θοδωράκος]

Μια μεγάλη αγκαλιά

[Μάνος]

Ευχαριστούμε πολύ που μας άνοιξες την Ψυχούλα σου Φύλακα άγγελε.
Αγκαλίτσες πολλές διαδυκτιακές!!!

[ΙΩΑΝΝΑ]

ευχαριστούμε για το μοίρασμα σου

[Λιζούλα]

[Μπεττουλα]

πολλες αγκαλιες..

[fylakas_aggelos]

Εγώ ευχαριστώ παιδιά!!!!!!!!!!!!

[Ellaki]

ευχαριστούμε για το μοίρασμά σου

[nondas]

Φύλακα Άγγελε

[margaritarenia]

[Stefanos]

[JOANNA]

Μια μεγαλη αγκαλιτσα

[Μάνος]

...Τα Λονδρέζικα νεάκια μου:

Ενώ ήμουν Ελλάδα ήμουν πολύ ενθουσιασμένος που θα πήγαινα στο Λονδίνο. Και για να είμαι ακριβής, ανυπομονούσα κι όλας!!!

Κατά την διάρκεια όμως που έφτιαχνα βαλίτσα, το συναίσθημα άρχισε να μεταβάλλεται... Το έπιασα, μα ήμουν πολύ απασχολημένος με τα κιλά της βαλίτσας για να το διερευνήσω. Βάλε ρούχα, ζύγισε, βγάλε ρούχα... Ούτε που θυμάμαι πόσες φορές έγινε αυτό. Στο τέλος πια αφού δεν γινόταν να βγάλω άλλα, τα άφησα κι εγώ όπως είναι και ας πλήρωνα υπέρβαρο, τι να έκανα! Ο χρόνος ήταν τσίμα τσίμα, πάλι καλά που πρόλαβα να κάνω μπανάκι.

Στο αεροδρόμιο όπως καταλαβαίνετε, να μπεις από εδώ, να μπεις από εκεί, να σε ελέγξουν, να τα πω λίγο με μια φίλη μου που πετούσαμε μαζί, πέρασε η ώρα γρήγορα μεν, μα εκείνο το δυσάρεστο συναίσθημα εξακολουθούσε να υπάρχει...

Μέσα στο αεροπλάνο οι ρυθμοί έπεσαν, ήρθε η χαλάρωση και εκεί ήταν που βρήκε ευκαιρία το συναίσθημα να εκφραστεί... Άρχισε λοιπόν να τρέχει το μάτι στα καλά καθούμενα και η καρδιά να σφίγγεται... Ήταν κάτι παρόμοιο με αυτό το συναισθήμα που αντιμετώπιζα κάθε φορά που επέστρεφα Μελβούρνη... Εκείνο του αποχωρισμού... Είχα την ματιά μου στραμμένη πάνω μου. Γιατί τώρα όλο αυτό; Μα εγώ δεν ήμουν αυτός που το αποφάσισε;;; Έπιασα και μια απογοήτευση μέσα μου. Ήταν σα να μην το περίμενα όλο αυτό από εμένα. Και αυτό ήταν αλήθεια. Δεν περίμενα καθόλου τέτοιου είδους αντίδραση, τη στιγμή μάλιστα που θα πετούσε μαζί μου και μια φίλη μου. Αν δηλαδή πετούσα μόνος μου τι θα γινόταν;;; Τα καλά της Μελβούρνης θα είχαμε;;; (7 ώρες αναμονή στο Ντουμπάι, 7 ώρες να τρέχει η κάνουλα ασταμάτητα;;;)

Προσπαθούσα να εξετάσω το συναίσθημα αυτό. Ήμουνα σίγουρος πως δεν προήρθε ούτε από το γεγονός ότι φεύγω από το σπίτι μου, ούτε το ότι θα μου λείψει ο κάθε μπατζανάκης και το σόι μου ολόκληρο, ούτε ότι θα μου λείψει το δωμάτιο μου και το ένα μου και το άλλο μου... Νομίζω πως βγήκε στην επιφάνεια το συναίσθημα αυτό λόγω του μεγάλου ξεβολέματος. Ξεβόλεμα η Μελβούρνη μεν, μα μετά από τόσα χρόνια είχε γίνει και αυτό βόλεμα. Όσο περισσότερο ξεβολευόμαστε τόσο περισσότερα αντιδρά το ανώριμο συναίσθημα... Εκεί κατέληξα. Δεν πειράζει, δεν θα πάθει τίποτα. Μήπως πέθανε κανείς από το ξεβόλεμα;;;

Σκέφτομαι τώρα βέβαια, πως αν ισχύει το παραπάνω που έγραψα περι ξεβολέματος, τότε γιατί ένα παρόμοιο συναίσθημα καραδωκούσε κάθε φορά που επέστρεφα Μελβούρνη από τις διακοπές μου στην Ελλάδα;;; Νομίζω πως σίγουρα πρέπει να σχετίζεται και με τους ισχυρούς δεσμούς που έχουν δημιουργηθεί όλα αυτά τα χρόνια. Αντίθετα στην Μελβούρνη ουδε μία σχέση έχουν οι δεσμοί εκεί με τους εδώ... ...Για να μην αναφερθούμε στο γεγονός ότι είναι ελάχιστοι. Μετρημένοι στα δάχτυλα μη σας πω...(!)

Την επόμενη κι όλας ημέρα ξεκίνησε η εξερεύνηση στο Λονδίνο. Τόσα μα τόσα πολλά πράγματα να δεις και να κάνεις!!! Ένιωσα πως μου άρεσε πολύ αυτή η πόλη. Ταίριαζε ρε παιδί μου στην ιδιοσυγκρασία μου. Αυτό είναι κάτι που θα μπορούσα να το πω! Όσο για τις ανθρώπινες συμπεριφορές, πάνω κάτω με αυτές που έχω συναντήσει ήδη. ...Μόνο που αυτή τη φορά, σε τρεις τέσσερις περιπτώσεις μου έκανε εντύπωση η αληθινή Ευγένεια... Εκείνη που πηγάζει από την καρδιά(!) Αυτό πχ είναι κάτι που δεν το είχα συναντήσει στην Μελβούρνη. Όλα ήταν πολύ όμορφα, παρά την βροχούλα που μέχρι και σήμερα έχει κάνει την παρουσία της αισθητή σχεδόν καθημερινά. Για την ώρα πάντως κρύο δεν το λες αυτό που έχει. Ακόμα τουλάχιστον(!)

Πήγα και είδα το σπίτι που είχα κλείσει. Ήταν πολύ πολύ όμορφο. Και ο ιδιοκτήτης με υποδέχτηκε με μια αγκαλιά(!) Εκεί ήταν πραγματικά που δεν πίστευα στα μάτια μου!!! Πολύ εύχαρος άνθρωπος και ευγενέστατος τόσο αυτός όσο και η σύντροφος του. Ευγενέστατοι είναι επίσης και όσοι συγκάτοικοι έχω γνωρίσει μέχρι τώρα... Πραγματικά πιστεύω πως όλα θα πάνε καλά. Μετέφερα κάποια πράγματα την δεύτερη κι όλας μέρα που ήρθα Λονδίνο και από χθες ξεκίνησα κανονικά να μένω. Έχω την αίσθηση πάντως πως ίσως να είναι λίγο πιο μακρυά από το Λονδίνο από ότι το υπολόγιζα... Προσπαθώ να μην χάσω τον ενθουσιασμό μου. Απο αύριο θα ξεκινήσω και την αποστολή βιογραφικών, έτσι κάπως πιο εντατικά! Όλα είναι υπό εξέλιξη! Θα δείξει...

Ενώ λοιπόν αυτές τις μέρες τρέχω με τη φίλη μου από εδώ και από κει, σήμερα πάλι (που σημειοτέον πλησιάζει η μέρα που θα επιστρέψει Ελλάδα) ξεκίνησε δειλά δειλά να με πιάνει μια λύπη μέσα μου... Μια στεναχώρια... Δεν το άφησα όμως να με ρίξει! Δεν καταλαβαίνω απλώς γιατί συμβαίνει... Αλήθεια με έχει κουράσει! Σκεφτόμουν πως αυτό που θέλω είναι να δημιουργήσω ισχυρούς δεσμούς εδώ στο Λονδίνο, ώστε να μη νιώθω έτσι κάθε φορά που επιστρέφω από τις διακοπές μου! Έγκωσα πια κάθε φορά τα ίδια και τα ίδια!!!

Αυτές τις γιορτές θα μπορούσα να έρθω, αλήθεια είναι... Κάθε εταιρία που προσλαμβάνει κάποιον τέτοια εποχή, γνωρίζει πως πιθανότατα ο υποψήφιος έχει κανονίσει τις Χριστούγεννιάτικες του διακοπές και πάντα ρωτάει. Πέρασε από το μυαλό μου να τις κλείσω... Μα νομίζω πως θα ήταν περισσότερο ωφέλιμο για εμένα να με φροντίσω λίγο σε αυτό το κομμάτι. Και νομίζω πως η φροντίδα αυτή τη σιτγμή είναι να με απαλλάξω από κάθε είδους συναισθηματική φόρτιση....

Για εμένα προτεραιότητα είναι να βρω τα πατήματα μου εδώ. Να εστιάσω στην αποστολή βιογραφικών, γιατί πραγματικά το Λονδίνο είναι πανάκριβο σε πολλά επίπεδα και να μείνω ανοιχτός στο να γνωρίσω ανθρώπους..., να βιώσω νέες εμπειρίες..., να δημιουργήσω ισχυρούς δεσμούς - ακόμα και συντροφικούς, γιατί όχι???

Αυτά για την ώρα παιδάκια

[Βικούλα]

Μανούλη μου τι όμορφα νεακια