Ο ΧΟΡΟΣ ΤΩΝ ΘΕΩΝ -ΑΣΓΚΑΡΩΘ (γ)

[Ellaki]

Είναι ακριβώς αυτό που μου αρέσει στα κείμενα. Μπορείς να φτιάξεις τις δικές σου εικόνες, να πλάσεις τον τόπο και χώρο που εξελίσσεται η ιστορία και να <παίξεις> με τους χαρακτήρες που περιγράφονται. Πάντα είναι μια ευχάριστη έκπληξη να σε ξαφνιάζει η συνέχεια της ιστορίας και να παρατηρείς τα συναισθήματα που εκφράζει ο συγγραφέας σε αντιπαράθεση με τα δικά σου. Η έκφραση της φαντασίας ένος άλλου ατόμου σε βοηθά να δεις τις διαφορετικές οπτικές που υπάρχουν στο ίδιο θέμα και συγχρόνως τις ομοιότητες. Κατά την γνώμη μου δεν είναι το τέλος που μετράει τόσο, αλλά η πλοκή και η εμπλοκή των πρωταγωνιστών. Το τέλος απλά σφραγίζει την διαδικασία, η πορεία όμως μπορεί να αλλάξει ανά πάσα στιγμή και να ανατρέψει τα πάντα.

Από την άλλη, στην ταινία παρακολουθείς την άποψη του σκηνοθέτη και εκεί τα πράγματα αλλάζουν γιατί η φαντασία δεσμεύεται από την εικόνα. Λίγες είναι οι ταινίες που με προκάλεσαν τόσο ώστε να αναρρωτηθώ την συνέχεια. Βέβαια προκαλεί άμεσα το συναίσθημα γιατί παρακάμπτεται η διαδικασία της δημιουργίας εικόνων, αλλά είναι και περισσότερο κατευθυνόμενο εφόσον και αυτή είναι και η επιτυχία του σκηνοθέτη.

Αυτό είναι το μεγαλείο των παραμυθιών, γιατί σε προκαλούν να εκφράσεις πιο βαθιά συναισθήματα...και ίσως και κάποιον πόνο που σου ξέφυγε...

Περνάω εποχή ταινιών και παρατηρώ ότι και ακόμη και κάποιες φαινομενικά ελαφρές ταινίες μπορούν να σε αγγίξουν βαθιά, στα μικρά καθημερινά πραγματάκια.

[Vasoula]

και να παρατηρείς τα συναισθήματα που εκφράζει ο συγγραφέας σε αντιπαράθεση με τα δικά σου

Τα συναισθήματα, Ελλάκι μου, μάλλον είναι τα ίδια και αν διαφοροποιείται η πλοκή που δημιουργούμε για ένα έργο από αυτήν του συγγραφέα, είναι από το "ευτυχισμένο τέλος" που χρειάζεται ο καθένας...

Δεν έχω μπει σε διαδικασία, διαβάζοντας ή βλέποντας ένα έργο να δημιουργήσω δική μου πλοκή και δικό μου "ευτυχισμένο τέλος", γιατί πάνω από όλα μου αρέσει η έκπληξη και το δικό μου "ευτυχισμένο τέλος" σε μια ιστορία που έγραψε ένας άλλος, δεν θα με εξίταρε...Αν γνωρίζεις τον Εαυτό σου, γνωρίζεις και την τροπή που θα δώσεις στα πράγματα, αν δεν τον γνωρίζεις θα δώσεις εκείνη την τροπή στα πράγματα που θα σε βοηθήσει να τον μάθεις...Πχ. θα ήθελα ο πρωταγωνιστής να είναι πιο θαρραλέος, πιο καλός, πιο ουσιαστικός και θα τον βάλω να παίξει αυτόν τον ρόλο που θα ήθελα εγώ αν έπαιζα στο έργο...Αυτό αλλάζει το σενάριο και την τροπή...


Η Φαντασία βοηθά τον καθένα μας να γράψει...
αλλά τον βοηθά επίσης και να διαβάσει, δημιουργώντας του εικόνες, που ίσως δεν είχαν ερέθισμα για να βγουν στην επιφάνεια...Και οι εικόνες είναι πληροφορίες μοναδικές για τον κάθε έναν, που σίγουρα δεν έχουν σκοπό να μας εμπλέξουν στην πλοκή του έργου, αλλά στην επαφή με τον Εαυτό μας κυρίως.

Μπορούμε να μοιραστούμε αυτές τις πληροφορίες εννοείται...
Αλλά να μπούμε τόσο εύκολο στην θέση του συγγραφέα και να γράψουμε την δική μας πλοκή, χωρίς να εκφράσουμε συναισθήματα στο γιατί επιλέξαμε αυτήν την πλοκή, το θεωρώ λίγο ανούσιο...

Συγνώμη αλλά εκφράζω μόνο την γνώμη μου και κανείς δεν χρειάζεται να την αποδεχτεί...

[Θοδωράκος]

Είχα αρχίσει να γράφω ένα κομμάτι για τον Ζόντεν, μέχρι που κάπου στην μέση κόλλησα. Για ώρες έγραφα και έσβηνα, δεν μου ερχόταν τίποτα, κενό. Τώρα που διαβάζω αυτούς τους διαλόγους, καταλαβαίνω ότι δεν μπορώ να το συνεχίσω γιατί ακόμα η ιστορία του δεν έχει ολοκληρωθεί! (Στο προηγούμενο παραμύθι με τον Άμπι, μπορεί το παραμύθι να μην είχε τελειώσει, αλλά η ιστορία του Άμπι είχε φτάσει στο τέλος της με τον θάνατό του.) Οπότε το αφήνω για τώρα και ίσως το ξαναπιάσω όταν ολοκληρωθεί και η δική του ιστορία.

Γενικά ο Ζόντεν είναι ένας χαρακτήρας που μου κίνησε το ενδιαφέρον. Έχει στοιχεία απρόβλεπτα και αρκετά αναπάντητα ερωτήματα: βοηθάει γιατί είναι καλός και νοιάζεται ή επειδή αν δεν το κάνει θα έχει την κατακραυγή της κοινωνίας του; Είναι καλός ή απλά καιροσκόπος; Ενώ ξεκίνησε ως ο "κακός" της υπόθεσης, η πορεία που ακολουθεί τα αλλάζει όλα, με αποκορύφωμα (μέχρι στιγμής) την "θυσία" του ματιού του στην μάχη. Άραγε είναι αρκετά όλα αυτά για να του αλλάξουν την οπτική (πράγμα που συμβολικά γίνεται με το χάσιμο του ενός ματιού); Ή μήπως πάντα ο πυρήνας του ήταν αγαθός, και κάτι άλλο τον οδηγούσε σε αυτό το κυνηγητό της εξουσίας, και μέσα από αυτήν την περιπέτεια που βρίσκεται τώρα, αυτός ο πυρήνας θα έχει την ευκαιρία να αναδυθεί στην επιφάνεια;

Ανυπομονώ για την συνέχεια!

[Vasoula]

πωπω Θοδωράκο μου, μ' έπιασες ακριβώς!

[Vasoula]

Παίρνω λοιπόν τις πληροφορίες από τα δικά σου συναισθήματα σ' αυτά που μοιράζεσαι, για να αρχίσει ο διάλογος...

Νιώθω ότι υπάρχει μια μορφή καχυποψίας στα ερωτήματά σου...Ίσως ακόμα να βασανίζεσαι από αμφισβητήσεις και να μην εμπιστεύεσαι εντελώς την διαίσθησή σου, σχετικά με τις αλλαγές που μπορεί να εκφράσει κάποιος ή και εσύ ο ίδιος.
Η γνώμη που έχουμε για κάποιον (ή και για τον Εαυτό μας) είναι ήδη αποκρυσταλλωμένη μερικές φορές, κάτι που μας φέρνει μια σχετική δυσπιστία και έτσι χάνεται το ανεπιφύλακτο της εμπιστοσύνης (δηλαδή το αγνός σαν περιστέρι)

[Θοδωράκος]

Νιώθω ότι υπάρχει μια μορφή καχυποψίας στα ερωτήματά σου...Ίσως ακόμα να βασανίζεσαι από αμφισβητήσεις και να μην εμπιστεύεσαι εντελώς την διαίσθησή σου, σχετικά με τις αλλαγές που μπορεί να εκφράσει κάποιος ή και εσύ ο ίδιος.
Η γνώμη που έχουμε για κάποιον (ή και για τον Εαυτό μας) είναι ήδη αποκρυσταλλωμένη μερικές φορές, κάτι που μας φέρνει μια σχετική δυσπιστία και έτσι χάνεται το ανεπιφύλακτο της εμπιστοσύνης (δηλαδή το αγνός σαν περιστέρι)

Άντε καλέ

Ναι, αυτήν την στιγμή που μιλάμε, μου είναι δύσκολο να "μηδενίσω" το παρελθόν του άλλου και να τον εμπιστευτώ. Και φυσικά το ίδιο ισχύει και για τον Εαυτό μου. Όμως εργάζομαι εντατικά το τελευταίο διάστημα ακριβώς για να εκλείψει αυτή η αμφισβήτηση/καχυποψία, και να κατευθυνθώ προς την κατεύθυνση αυτής της Αγνότητας, που λες.

[Ellaki]

Βασουλίτσα μου γιατί ζητάς συγνώμη,,,,,,,,,,,,,,που ξεκίνησες έναν πολύ ωραίο και ενδιαφέροντα διάλογο?

Τα συναισθήματα, Ελλάκι μου, μάλλον είναι τα ίδια και αν διαφοροποιείται η πλοκή που δημιουργούμε για ένα έργο από αυτήν του συγγραφέα, είναι από το "ευτυχισμένο τέλος" που χρειάζεται ο καθένας...

Συμφωνώ για το <ευτυχισμένο τέλος> που αναφέρεις αλλα...................για τα συναισθήματα δεν ξέρω εαν είναι ίδια.

Η γνώμη που έχουμε για κάποιον (ή και για τον Εαυτό μας) είναι ήδη αποκρυσταλλωμένη μερικές φορές, κάτι που μας φέρνει μια σχετική δυσπιστία και έτσι χάνεται το ανεπιφύλακτο της εμπιστοσύνης (δηλαδή το αγνός σαν περιστέρι)

Πάντα προσπαθώ να εφαρμόζω αυτό που μας έχεις πει, κάθε βράδυ να μηδενίζουμε την ημέρα που πέρασε και να ξεκινάμε την καινούρια με Αγνότητα..........δυσκολάκι αλλά γίνεται

[Ταρούλα]

[Δωρουλα]

Χρυσουλίτσα πολύ ενδιαφέρουσα η συνέχεια

Βασούλα

[ΙΩΑΝΝΑ]

χμμμ είχα της ίδιες σκέψεις - ερωτήσεις με τον Θοδωρή καθώς το διάβαζα

Νιώθω ότι υπάρχει μια μορφή καχυποψίας στα ερωτήματά σου...Ίσως ακόμα να βασανίζεσαι από αμφισβητήσεις και να μην εμπιστεύεσαι εντελώς την διαίσθησή σου, σχετικά με τις αλλαγές που μπορεί να εκφράσει κάποιος ή και εσύ ο ίδιος.
Η γνώμη που έχουμε για κάποιον (ή και για τον Εαυτό μας) είναι ήδη αποκρυσταλλωμένη μερικές φορές, κάτι που μας φέρνει μια σχετική δυσπιστία και έτσι χάνεται το ανεπιφύλακτο της εμπιστοσύνης (δηλαδή το αγνός σαν περιστέρι)