Vasoula έγραψε:Γιαννάκη, ο μινώταυρος είναι φίλος, δεν είναι εχθρός...
όσο τον θεωρείς εχθρό, θα κρύβεται...
άρχισε να μην τον φοβάσαι...πήγαινε μέσα στον λαβύρινθο αποφασισμένός να αγαπάς τον μινώταυρο...
γιατί τότε έρχεται κοντά σου και σου επιτρέπει να τον δεις!
Λένε ότι οι άνθρωποι έχουμε "όπλα" για να τον "πολεμήσουμε"
και εγώ σου λέγω...
το μόνο όπλο που έχουμε, είναι το θάρρος να τον αγαπήσουμε...
τότε μόνο έρχεται μαζί μας στο φως...μπαίνει στην ζωη μας...
τρώει από το φαγητό μας, κοιμάται στο κρεββάτι μας, φοράει τα ρούχα μας! Ενηλικιώνεται, ωριμάζει...
Χωρίς μινώταυρο στον λαβύρινθο, τι λαβύρινθος είναι?
Χάνει κι αυτός την έννοια του, την αξία του, το σκοτάδι του
Δεν έχει λόγο πια να υπάρχει...
Αφού όλα είναι στο φως έξω του, όλα θα είναι στο φως και μέσα του!
Και όταν κατέβεις πια κάτω ξανά, αγαπάς κάθε γωνία που άγγιξε ο μινώταυρος, γιατί πια έχεις μοιραστεί τα πάντα μαζί του. Δεν είναι ξένος, είναι ένα κομμάτι σου, έχει γίνει μέρος του είναι σου, με ότι περιέχει...
Σου έμαθε ότι στο σκοτάδι όλα παίρνουν άσχημη μορφή...
Το είδες άλλωστε...
Αυτό το όμόρφο μουτράκι, με αυτά τα γλυκά μάτια, τόσο φωτεινά, πριν λιγο ήταν ένα τέρας, μαύρο με κέρατα και θυμό!
Είχε θυμό, γιατί τον απόρριψες, γιατί δεν τον αγάπησες, γιατί τον φοβόσουν, γιατί τον εγκατέλειψες μόνο του και δεν πήγες να δεις τι γίνεται εκεί κάτω?
΄Ομως τώρα που τον έχεις μαζί σου, τώρα που δεν τον φοβάσαι, τώρα μπορείτε να κοιταχτείτε στα μάτια, βαθιά και ουσιαστικά και να πείτε ο ένας στον άλλον "σ' αγαπώ"...
"σ' αγαπώ, όχι γι'αυτό που νόμιζα ότι είσαι, αλλά γι' αυτό που είσαι αληθινά"...
