




το πιο φανταστικό είναι να βλέπεις και μέρος από την αυρα ανθρώπων που αγαπιούνται...ώ πόσο φωτεινη είναι...
και επίσης είναι τραγική σε ανθρώπους που έχουν ψυχικές ασθένειες...

Συντονιστής: Vasoula
Κώδικας: Επιλογή όλων
χμ..η αλήθεια είναι ότι περνάω την φάση του να μην υποχωρήσω και να μην υποταχτώ..αλλά όχι λογω εγωισμού ή περηφάνιας
ΑΥΤΟ!Η δύναμη, όσο και να μας κάνει εντύπωση, εξαρτάται από το πόσο έτοιμοι είμαστε να "δούμε" την αδυναμία μας και να νιώσουμε καλά και μέσα σ' αυτήν, παίρνοντας την ευθύνη της.
Αχ.. Haridea, είναι λές να με ξέρεις λές και έχουμε μιλήσει ! Ναι υπάρχει ο ενδόμυχος φόβος μου τελικά, και ακόμη και που το γράφω εδώ και το σκέφτομαι και το διαβάζω «ζορίζομαι» πολύ. Είναι κάτι που δεν θέλω πια να το συζητάω και αφήνω το χρόνο να γιατρέψει μόνος του τις πληγές αλλά είναι προφανές πως δεν γίνεται έτσι. ΤΟ ΞΕΡΩ, ΤΟ ΞΕΡΩ ΠΩΣ ΑΝ ΔΕΝ ΤΟ ΔΟΥΛΕΨΩ ΑΥΤΟ ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΘΑ ΤΟ ΚΟΥΒΑΛΑΩ ΠΑΝΤΑ ΚΑΙ ΘΑ ΒΓΑΙΝΕΙ ΞΑΝΑ ΣΤΗΝ ΕΠΙΦΑΝΕΙΑ (ΜΕ ΤΟΝ ΕΝΑΝ Η ΜΕ ΤΟΝ ΑΛΛΟ ΤΡΟΠΟ) ΚΑΙ ΜΕ ΑΦΟΡΜΕΣ ΠΟΛΛΕΣ.Μήπως Μαράκι μου αυτός είναι ο ενδόμυχος φόβος σου, ότι ίσως τελικά υποχωρήσεις και υποταχτείς σε κάτι που η ολότητα σου δεν το αποδέχεται γιατί το έχει γνωρίσει σαν εμπειρία και γνωρίζει την κατάληξη.... ???
Ίσως και ο πόνος να είναι μια προειδοποίηση για να σταθείς στα πόδια σου αληθινά.....
Καλημέρα κορίτσι μου ναι αυτή είναι μια στάση "δηθεν δυναμικά όρθια" αλλά ακόμη και αυτή την «δήθεν» την έχω παλέψει πολύ για να την καταφέρω για να είμαι ΟΡΘΙΑ ΣΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ ΜΟΥ! Αποδεικνύεται όμως ότι δεν είναι αρκετό και το ήξερα .ΑΛΛΑ .!Ισως να έχει να κάνει και με το να επιτρέψεις στον εαυτο σου ,να καμφθεί,να λυγίσει,σε σχεση με μια σταση "δηθεν δυναμικά όρθια".Πόσες φορες εχουμε πιστεψει το ψεμα μας και μενουμε σταθερα κι άκαμπτοι σε αυτό;
Βασούλα μου σ ευχαριστώ πολύ που είσαι εδώ... Διάβασα πολλές φορές κάθε σου πρόταση, την διάβασα φωναχτά για να την κατανοήσω καλύτερα. Γιατί πάντα έχεις δίκιο???Η δύναμη, όσο και να μας κάνει εντύπωση, εξαρτάται από το πόσο έτοιμοι είμαστε να "δούμε" την αδυναμία μας και να νιώσουμε καλά και μέσα σ' αυτήν, παίρνοντας την ευθύνη της.
Ναι Βάσω μου αισθάνομαι πραγματικά δύσκολη τη ζωή! Όχι πάντα αλλά κάποιες φορές, που αυτές οι κάποιες φορές με διαλύουν και το πιο πρόσφατο δυσάρεστο γεγονός της αναπάντεχης απουσίας με ταρακούνησε και ξύπνησαν και εγωιστικοί φόβοι μου για ανθρώπους που έχω και με στηρίζουν και με βοηθάνεΜαράκι μου, μερικές φορές το βάρος που αισθανόμαστε από την ζωή, κάνει τα σωματικά μας στηρίγματα να "μπλοκάρουν" μέση, γόνατα, αστράγαλοι, βάλλονται από την έλλειψη εμπιστοσύνης στον εαυτό μας ή ακόμα και από την υπερεκτίμηση της δύναμης μας.
ναι.... και εδώ και όλα όσα πιο κάτω γράφεις τα κατανοώ Βάσω μου σ' ευχαριστώ...Είναι δύσκολο, μα απαραίτητο, να νιώσεις την αδυναμία που σε κάνει να στηρίζεσαι σε "λάθος" πόδια...
Το ξέρω κοριτσάκι μου και συμφωνώ, αλλά συμφωνώ και με την Gilda...έλα ψυχή μου, κανείς δεν σε στηρίζει καλύτερα από εσένα!