Γιατί οι "δύσκολοι" άνθρωποι είναι οι δάσκαλοί μας;

[Θοδωράκος]

Μπετούλλα

[Μάνος]

αλλά κάποια στιγμή αποφασίζεις ότι εγώ που οδηγώ, εγώ περπατάω κιόλας στο μονοπάτι μου...και εμπιστεύεσαι τον εσωτερικο σου δάσκαλο, αντί να καθρεφτίζεις σε κάθε έναν την σκιά σου.

Μπεττούλα μου

[Vasoula]

κ αρχισα να βλεπω αυτη την συνεχομενη συγκριση σε ολα που παντα οδηγουσε στο συμπερασμα οτι σαφως ποτε δεν ημουν αρκετα καλη οσο εκεινη κ ολα οδηγουσαν στο να με κανει ιδια..

Χωρίς τον «φόβο» ο «εγωισμός» γίνεται «αγάπη». Χωρίς τον «εγωισμό» ο «ανταγωνισμός» γίνεται «ενότητα», χωρίς τον «ανταγωνισμό», η «κολακεία» γίνεται «πίστη», χωρίς την «κολακεία», η «εμμονή» γίνεται «επίγνωση», χωρίς την «εμμονή», η «συνήθεια» γίνεται «ευχαρίστηση», χωρίς την «συνήθεια», ο «πλούτος» γίνεται «αφθονία», χωρίς τον «πλούτο», η «προσδοκία» γίνεται «εμπιστοσύνη», χωρίς την «προσδοκία», η «ασχήμια» γίνεται «ομορφιά», χωρίς την «ασχήμια» η «κριτική» γίνεται «συγχώρεση» και χωρίς την «κριτική» η «αλήθεια» λάμπει όπως ο χρυσός στους τοίχους! Αλλά αυτή η λάμψη είναι ΑΥΘΕΝΤΙΚΗ!

Το βιβλίο της Ρωρ

[Έφη]

Mπεττούλα ...

[AMALIA]

είναι όμως και μια μικρή παγίδα όλο αυτό...

εννοώ ότι σε παγιδεύει στους καθρέφτες και δεν αποφασίζεις να τους σπάσεις...

και συνήθως αν διατηρήσει κανείς τους καθρέφτες συνεχώς περνάει από έναν δύσκολο άνθρωπο, σε έναν δυσκολότερο και ακόμα δυσκολότερο...σαν να μην τελειώνει ποτέ όλο αυτό, όπως δεν τελειώνει ποτέ και ο δρόμος μας...

αλλά κάποια στιγμή αποφασίζεις ότι εγώ που οδηγώ, εγώ περπατάω κιόλας στο μονοπάτι μου...και εμπιστεύεσαι τον εσωτερικο σου δάσκαλο, αντί να καθρεφτίζεις σε κάθε έναν την σκιά σου.

λέμε τώρα

Θα συμφηνωσησω απολυτα με την Βασουλα...

γιατι το εδα παρατηρωντας και πισω καποια στιγμη βιωμενο αυτο που λες...

και συνήθως αν διατηρήσει κανείς τους καθρέφτες συνεχώς περνάει από έναν δύσκολο άνθρωπο, σε έναν δυσκολότερο και ακόμα δυσκολότερο...σαν να μην τελειώνει ποτέ όλο αυτό, όπως δεν τελειώνει ποτέ και ο δρόμος μας...

Και καποια στιγμη ειπα αι σιχτηρ πια με το παραμυθακι αυτο που χρυσωνα την αδυναμια μου να μην ανοιξει μυτη οτι και καλα κατι καθρεφτιζεις και αυτος ο καθρεφτης ειναι ισως ο μεγαλυτερος σου δασκαλος για αυριο και μπλα μπλα και λεω δεν θελω αλλο αυτο το μαθημα και την μαχη με τισ σκιες του καθεμια νου... εχω τοσες δικες μου να δω και να δουλλεψω... και εκει αυτο που λες σταματησε και πρακτικα να μπαινουν στην ζωη μου τοσο δυσκολοι ανθρωποι..

Ναι δουλεύουμε με το σκοτάδι, αλλά γι' αυτό χρειαζόμαστε το φως...

Για όσο το συναισθηματικό μας πεδίο δεν έχει ακέραια ενέργεια το προστατεύουμε από τις επιδράσεις όσων έχουν περισσότερο "κόλαση" μέσα τους, από όσο "παράδεισο" μέχρι να δημιουργήσουμε τον δικό μας φωτεινό κόσμο. Αυτή είναι μια ηθική "υποχρέωση" προς τον Εαυτό μας, όσο διανύουμε τον δρόμο να τον βρούμε...

Και βέβαια οι δύσκολοι άνθρωποι δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι "εγώ είμαι εύκολος άνθρωπος", ίσως θα ταίριαζε καλύτερα αντί για "δύσκολοι άνθρωποι", το "εντελώς διαφορετικοί από εμάς άνθρωποι", σε ό,τι αφορά τους στόχους του καθενός μας...

[Ταρούλα]

[Θοδωράκος]

Χωρίς τον «φόβο» ο «εγωισμός» γίνεται «αγάπη». Χωρίς τον «εγωισμό» ο «ανταγωνισμός» γίνεται «ενότητα», χωρίς τον «ανταγωνισμό», η «κολακεία» γίνεται «πίστη», χωρίς την «κολακεία», η «εμμονή» γίνεται «επίγνωση», χωρίς την «εμμονή», η «συνήθεια» γίνεται «ευχαρίστηση», χωρίς την «συνήθεια», ο «πλούτος» γίνεται «αφθονία», χωρίς τον «πλούτο», η «προσδοκία» γίνεται «εμπιστοσύνη», χωρίς την «προσδοκία», η «ασχήμια» γίνεται «ομορφιά», χωρίς την «ασχήμια» η «κριτική» γίνεται «συγχώρεση» και χωρίς την «κριτική» η «αλήθεια» λάμπει όπως ο χρυσός στους τοίχους! Αλλά αυτή η λάμψη είναι ΑΥΘΕΝΤΙΚΗ!

Το βιβλίο της Ρωρ

[ΙΩΑΝΝΑ]

Χωρίς τον «φόβο» ο «εγωισμός» γίνεται «αγάπη». Χωρίς τον «εγωισμό» ο «ανταγωνισμός» γίνεται «ενότητα», χωρίς τον «ανταγωνισμό», η «κολακεία» γίνεται «πίστη», χωρίς την «κολακεία», η «εμμονή» γίνεται «επίγνωση», χωρίς την «εμμονή», η «συνήθεια» γίνεται «ευχαρίστηση», χωρίς την «συνήθεια», ο «πλούτος» γίνεται «αφθονία», χωρίς τον «πλούτο», η «προσδοκία» γίνεται «εμπιστοσύνη», χωρίς την «προσδοκία», η «ασχήμια» γίνεται «ομορφιά», χωρίς την «ασχήμια» η «κριτική» γίνεται «συγχώρεση» και χωρίς την «κριτική» η «αλήθεια» λάμπει όπως ο χρυσός στους τοίχους! Αλλά αυτή η λάμψη είναι ΑΥΘΕΝΤΙΚΗ!

Το βιβλίο της Ρωρ

Μπεττούλα

[Θοδωράκος]

χωρίς την «κολακεία», η «εμμονή» γίνεται «επίγνωση»

Βασούλα μου, απ'όλη την "αλυσίδα" μόνο αυτόν τον "κρίκο" δεν τον καταλαβαίνω. Μπορείς να μου τον εξηγήσεις;

[Ellaki]

[Vasoula]

Θοδωράκο μου ο υπερβολικός έπαινος δημιουργεί εμμονές, με την μορφή πεποιθήσεων που δεν επιτρέπουν στην επίγνωση να βιωθεί.

πχ. αν πιστεύω ότι είμαι υπερβολικά καλός ηθοποιός θα αποκτήσω εμμονή με το χειροκρότημα και δεν θα καταφέρω να εμβαθύνω σε ανθρώπινες αξίες και ποιότητες.

[Μάνος]

Βασούλα μου

[Μάνος]

Βασούλα μου

[Θοδωράκος]

Θοδωράκο μου ο υπερβολικός έπαινος δημιουργεί εμμονές, με την μορφή πεποιθήσεων που δεν επιτρέπουν στην επίγνωση να βιωθεί.

πχ. αν πιστεύω ότι είμαι υπερβολικά καλός ηθοποιός θα αποκτήσω εμμονή με το χειροκρότημα και δεν θα καταφέρω να εμβαθύνω σε ανθρώπινες αξίες και ποιότητες.

Χμμμ..... μάλιστα, μάλιστα...

Το καταλαβαίνω τώρα, σ'ευχαριστώ Βασούλα!

[Ιωαννάκι]