ΚΡΙΣΗ...

[Stefanos]

[xanthia]

[Δεκατριούλης]

Ο αλαζονικός μιμείται τον τέλειο…Προσπαθεί διαρκώς να διατηρήσει την άποψη αυτή της τελειότητας του σε όλους όσους συναναστρέφεται…
Θυμώνει με όσους δεν συμμερίζονται την άποψή του αυτή για τον εαυτό του και τον διακατέχει ένα μόνιμο άγχος να αποδείξει…
Γίνεται επιθετικός για όποιον του αμφισβητήσει την τελειότητα που κουβαλάει…
Η ανασφάλειά του και η ελλιπής γνώση του για τον αληθινό του Εαυτό, τον κάνει να εντείνει τις προσπάθειές του να φανεί « περισσότερος» από τους άλλους…

Έτσι χάνει εντελώς την αυτό-εκτίμησή του και γίνεται περισσότερο ανασφαλής και όσο περισσότερο ανασφαλής γίνεται, τόσο περισσότερο «κοινό» αναζητάει…

Η Πίστη και η Εμπιστοσύνη μας δεν αφορά τον Θεό, αλλά τον Εαυτό μας…
Η αυτό-εκτίμηση και η αυτό-αγάπη δεν αφορά στο πόσο αγαπητοί γινόμαστε, πόσο απαραίτητοι στους άλλους, πόσο μας θαυμάζουν…
Έχει να κάνει με την κατάσταση Αγάπης που βιώνουμε, συνειδητά, μέσα στον Εαυτό μας…
Και αυτή κατακτιέται με επίπεδα…

Tι όμορφη ανάλυση!
Και για τον αλαζονικό που τον ξέρω και για την Εμπιστοσύνη στον Εαυτό που δεν την ξέρω ακομα.

[Ιωαννάκι]

Παναγιωτάκο σε ευχαριστώ για αυτό το φτυαράκι

[Δεκατριούλης]

Παναγιωτάκο σε ευχαριστώ για αυτό το φτυαράκι

Παρακαλώ παιδάκι

[Θοδωράκος]

Παναγιωτάκο

[Ταρούλα]

[Βικούλα]

[Μάνος]

Βασούλα μου
Πόσο συγχρονικό!

Παναγιωτάκο μου τι όμορφο το φτιαράκι σου!!!

[Ifaki]

Παναγιωτάκο σε ευχαριστώ για αυτό το φτυαράκι

Μόνο φτυαράκι???
Ολο το κείμενο μια παράθεση.